အိုင္ယူေဂ်မွ ေရးတဲ့စာ (၁)

သူငယ္ခ်င္း...၊
ငါ အခုတက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေနာက္ႏွစ္မွာ မင္းလာတက္မယ္လို႔ သိရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာမိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ငါတို႔ လာတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက အတူတူလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္တူကုိယ္တူ ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္ေလာက္မ်ား အတြဲညီညီနဲ႔ ပညာသင္ၾကားလို႔ ေကာင္းလုိက္ေလမလဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ႏွစ္ေယာက္အတူ လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ အစြမ္းအစေတြကို ထင္သေလာက္ အသံုးခ်ႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ မင္းကၽြမ္းက်င္တယ္လို႔ ငါသိထားတဲ့ နယ္ပယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္ခုခုလုပ္မယ္ဆိုတုိင္း ငါ့အတြက္ ဒြိဟစိတ္ေတြ ျဖစ္ရသလို၊ ငါကၽြမ္းက်င္တယ္လို႔ မင္းယံုၾကည္တဲ့ နယ္ပယ္ေတြမွာလည္း မင္းအေနနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ မယံုမရဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္မိတယ္။ အခုေတာ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ မင္းမပါဘဲ ငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ခုလံုး ငါစိတ္ထဲမွာ လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လံုးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္၊ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုတဲ့ ေပတံေတြနဲ႔ တုိင္းတာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုရွိမယ္ မသိေပမယ့္ ငါစိတ္ကူးထားတဲ့အတုိင္း၊ ငါစိတ္ဆႏၵရွိတဲ့အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ငါကျဖင့္ ေက်နပ္မိတယ္။ လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ အခက္အခဲအခ်ိဳ႕ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရလို႔ စိတ္ညစ္ခဲ့ရတာကလြဲရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ခုလံုးကို ငါေက်နပ္မိတယ္။ ငါတို႔တကၠသိုလ္ IUJ ကို မင္းလာတက္မယ္လို႔ သိရတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ခံစားမႈကို ေျပာျပဖို႔ ခက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ဂုဏ္၊ ငါတို႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ဂုဏ္ကို စြမ္းစြမ္းတမံ ျမႇင့္တင္မယ့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအေနနဲ႔ မင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာကိုေတာ့ ငါ၀န္ခံတယ္။ သိပ္မေကာင္းလွတဲ့ ငါ့ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာစြမး္ရည္ေၾကာင့္ ငါ့အေနနဲ႔ စိတ္သြားတိုင္း ကုိယ္မပါႏုိင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို မင္းအေနနဲ႔ အတိုးခ်ၿပီး အစြမ္းျပႏုိင္မယ္ဆိုတာ ငါေသခ်ာေပါက္ သိရွိ ယံုၾကည္ေနမိတယ္။ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္ဆုိတာ ဒီတကၠသိုလ္မွာ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ ပါေမာကၡေတြနဲ႔ စနစ္တက် မသင္ၾကားရခင္ကတည္းက ငါတို႔ေတြ ႐ူးသြပ္စြာ ေလ့လာဖတ္မွတ္ ဆည္းပူးေနခဲ့တဲ့ ပညာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီလိုတကၠသိုလ္မွာ အဲဒီဘာသာရပ္ကို ၂ ႏွစ္တာကာလ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ သင္ယူေလ့လာ ဆည္းပူးခြင့္ရျခင္းဆိုတာ ငါ့အတြက္သာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းအတြက္ပါ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခု ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒီလို သင္ၾကားခြင့္ရျခင္းအျပင္ ေနာက္ထပ္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခုကေတာ့ မင္း အၿမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တတတ္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေတြကို ကုိယ္တုိင္စီမံခန္႔ခြဲပိုင္ခြင့္ရွိျခင္း ဆိုတာပါပဲ။ သင္ခန္းစာခ်ိန္ေတြနဲ႔ မသြားမျဖစ္ ေတြ႕ဆံုမႈေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္အားလံုးကို မင္းပုိင္တယ္။ မင္းေရာငါေရာဟာ စာနဲ႔စာသာ လုပ္စရာလို႔ ခံယူၾကသူေတြ မဟုတ္တဲ့အတုိင္း အျခားေသာ ျပင္ပအပိုအလုပ္ေတြကို စိတ္တုိင္းက် လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေက်နပ္စရာ ေကာင္းမလဲဆိုတာ မင္းနားလည္မယ္လို႔ ငါအေသအခ်ာ ယံုၾကည္တယ္။ ကမၻာမွာ ဒုတိယအျမန္ဆံုး အင္တာနက္ဆက္သြယ္မႈစနစ္ရွိတဲ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ မင္းအေနနဲ႔ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲကေန မထြက္ႏုိင္ေအာင္ မအိပ္မစားဘဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနမွာကိုလည္း ငါျမင္ေယာင္ေနမိပါရဲ႕။ ဒါ့အျပင္ ေဘာလံုး၊ ေဘာလီေဘာ၊ ဘတ္စကတ္ေဘာ၊ ၾကက္ေတာင္၊ တင္းနစ္၊ စားပြဲတင္တင္းနစ္၊ အေျပး စတဲ့ အားကစားနည္းေတြကို မင္းစိတ္တုိင္းက် ေလ့က်င့္ကစားခြင့္ ရမယ့္အျပင္ မင္းရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ ႀကံ့ခိုင္လွပမႈအတြက္ ေလ့က်င့္ကစားႏုိင္မယ့္ အားကစားပစၥည္းအစံုအလင္နဲ႔ အားကစားခန္းမလည္း ရွိပါေလရဲ႕ဗ်ာ။ အင္း... ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ငါ့စာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ "ျမန္မာဆိုတာ ဒီလိုကြ" ဆိုၿပီး လက္မေထာင္ၿပီး ဂုဏ္ယူရမယ့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအျဖစ္ ေရာက္လာမယ့္မင္းကို ငါ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

မင္းဆီကို စာေတြ ဆက္ေရးမယ္။ အခုေတာ့ ေခတၱနားပါရေစဦး။
( Ichiro Nyanmyokyaw @ IUJ )