Error Analysis

ကာတြန္း စာအုပ္ေလးလွန္လို႕ သူ႕စိတ္ကူးေလးနဲ႕သူ ပံုျပင္ေလးေတြ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာျပေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်ိန္က သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ Error Analysis ဘာသာရပ္ထဲကလို သမီးရဲ႕ သဒၵါအမွားေတြ အသံုးအႏွဳန္း အမွားေတြကို စိတ္ထဲက လိုက္မွတ္ေနမိတယ္။ အဲလို မွတ္ေနမိရင္းက သတိတရားတစ္ခု ၀င္လာျပန္တယ္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ ကိုယ္က သမီးကို အဂၤလိပ္စာသင္ေနတဲ့ ဆရာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သမီးေလး ေျပာျပေနတာကို ႏွလံုးသားနဲ႕ နားေထာင္ ခံစားေပးေနတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ေလ။ သဒၵါမွားေတြကို ျပင္ေပးရင္း သမီးကို စိတ္အေနွာင့္အယွက္ေပးမိသလို ျဖစ္သြားရင္ သမီးေလးက သူသေဘာက်တဲ့ ပံုျပင္ေလးေတြ ဖေအလုပ္သူကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေတာ့မလား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူသိတဲ့ စကားလံုးေလးေတြနဲ႕ ဖေအကို စိတ္လိုလက္ရ ေျပာျပေနတာေလးကိုပဲ ေက်နပ္သင့္လွပါၿပီ . . .

၂၈ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၁၇

ပင္း ကန္း အ

. . . အီကိုနိုမက္ထရစ္ ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို စၾကားဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၄ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္ကမွ။ ဗဟိုဘဏ္ ဒုဥကၠဌ ဦးဆက္ေအာင္ သင္ခန္းစာလာပို႕ခ်ေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ က်ပ္ေငြဟာ တန္ဖိုးတက္ေနသလား က်ေနသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အဲသည္ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႕ဆို ဒီအတိုင္းေျပာလို႕မရေၾကာင္း၊ အီကိုနိုမက္ထရစ္ နည္းလမ္းေတြသံုးၿပီး တြက္ခ်က္ရေၾကာင္း အင္မတန္ရွုပ္ေထြးေပြလီတဲ့ တြက္ခ်က္နည္းေတြနဲ႕ တြက္ခ်က္ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆရာဦးဆက္ေအာင္က ရွင္းျပလို႕ စၾကားဖူးခဲ့တာပါ။ သူဟာ ေငြေၾကးနဲ႕ ဘဏ္လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ မဟာဘြဲ႕အတြက္ ယူေကမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ အီကိုနိုမက္ထရစ္ ပထမဆံုး သင္ရတဲ့ ေန႕မွာ ေက်ာင္းကေန စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရပါသတဲ့။ အခန္းေဖာ္ ယူေကေက်ာင္းသားကို စာသင္တာ သူဘာမွ နားမလည္ေၾကာင္း ေျပာျပမိေတာ့ အခန္းေဖာ္ အတန္းေဖာ္ ေက်ာင္းသားက မင္းမေျပာနဲ႕ ငါလည္း ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ဘူးကြ ဆိုလို႕ အားတက္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဘာသာရပ္ေတြထဲမွာ အီကိုနိုမက္ထရစ္ကို အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္ၿပီး အဲသည္ဘာသာအတန္းတိုင္းမွာလည္း ေအပလပ္စ္ေတြခ်ည္း ရခဲ့ေၾကာင္း ညည္းၾကြားေလး ၾကြားျပပါေသးတယ္။
.
. . . ဆယ္တန္းတုန္းက ဆိုင္းကိုဆိုင္း မနီမနီထထ ပုစာၦဆယ္ပုဒ္ကိုေတာင္ ဆယ္မွတ္ဖိုးပါမွာ သိသိႀကီးနဲ႕ ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီလို႕ (တစ္ခ်ိဳ႕ေတြလို က်က္ၿပီးလည္း မေျဖခ်င္လို႕) လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ ရာဇ၀င္ရွိခဲ့ဖူးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခ်ၤာညံ့တယ္လို႕ပဲ မွတ္ထားမိတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆရာဦးဆက္ေအာင္ေျပာတဲ့ အီကိုနိုမက္ထရစ္ဆိုသဟာ အင္မတန္ခက္တဲ့ သခ်ၤာဘာသာရပ္ပဲ၊ ငါနဲ႕ မဆိုင္ပါဘူးေလလို႕ ေအာက္ေမ့မိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ အဲသည္ဘာသာကို စိတ္ထဲကေန တိတ္တခိုးေလး စြဲလန္းေနမိခဲ့သလို ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မေမ့နိုင္ခဲ့ဘူး. . .
.
. . . ဒီေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ယူတဲ့ အိုင္အာမွာ အီကိုနိုမက္ထရစ္လို ဘာသာရပ္လည္း မပါေတာ့ ဘာသိဘာသာပါပဲ။ အိုင္အာနဲ႕လည္း ဆိုင္လွတယ္ရယ္လို႕ မေအာက္ေမ့မိခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းက စီးပြားေရးဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြမွာ အဲသည္ဘာသာရပ္ ပါတယ္ဆိုတာ ၾကားမိေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕လည္း ဆိုင္တဲ့ အတန္းမွ မဟုတ္ေပပဲကို။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းၿပီးလာခဲ့တယ္။
.
. . . အရင္ ႏွစ္ႏွစ္တက္တာ စာမေက်ခဲ့လို႕ ေနာက္ထပ္ ထပ္တက္ရအံုးမယ္ဆိုလို႕ ေက်ာင္းကို တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အီကိုနိုမက္ထရစ္အတန္းတက္ဖို႕ ေျမွာက္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သုေတသနအတြက္ အသံုး၀င္နိုင္တယ္ေပါ့ေလ သူေျပာတာက။ သူငယ္ခ်င္းအေျပာေကာင္းတာနဲ႕ ကိုယ္လည္း မသင္ဖူးေသးတဲ့ဘာသာ ေလ့လာမယ္ဆိုၿပီး အီကိုနိုမက္ထရစ္အတန္းကို တက္ခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို ေဆာင္းႏွင္းေ၀တန္းမွာ သင္တဲ့ အဲသည္အတန္းကို တက္ဖို႔ဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြတန္းတုန္းက စတယ္တက္စတစ္လို႕ေခၚတဲ့ ပါးစပ္က အသံထြက္ၾကည့္ရင္ အင္မတန္း လွ်ာလိပ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘာသာရပ္ကို တက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ရမွာေလ။ ကိုယ္ေတြက အခုမွ အီကိုနိုမက္ထရစ္ကို စတက္ေတာ့ ကုလားကား ၾကားထဲက ျဖတ္ၾကည့္ရသလိုပ။
.
. . . ေဆာင္းႏွင္းေ၀တန္း စၿပီဆိုတာနဲ႕ အီကိုနိုမက္ထရစ္သင္တဲ့ ဆရာတာကာဟရွိ ကို သြားေတြ႕ၿပီး ဒီအတန္းကို ခရက္ဒစ္မယူ စာေမးပြဲ မေျဖဘဲ တက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာေတာ့ သူက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာခြင့္ျပဳပါတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖစရာမလိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ သင္ယူျခင္းအရသာကို ဒီဘာသာသင္ေတာ့မွ စခံစားဖူးတယ္ေျပာရမလား။ အဲသည္လို အရသာမ်ိဳး ခံစားရတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ကိုယ္နားလည္တဲ့ သေဘာတရားေတြကို ကိုယ္နားမလည္တဲ့ သေကၤတေတြသံုးၿပီး ရွင္းျပတာကို ထိုင္နားေထာင္ေနရတာ တစ္ခါတစ္ခါလည္း နည္းနည္္းေတာ့ ကၽြဲၿမီးတိုမိခ်င္သား . . .
.
. . . တကယ္ေတာ့ မ်က္မျမင္ပုဏၰား ဆင္စမ္းသလို စမ္းမိစမ္းရာစမ္းၿပီး ထင္ရာျမင္ရာ ရမ္းသမ္းေျပာရရင္ျဖင့္ အခု ငါးပတ္ေျမာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တဲ့ အီကိုနိုမက္ထရစ္ဆိုသဟာ အေၾကာင္းနဲ႕အက်ိဳးကို တိက်တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြသံုးၿပီး ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားတဲ့ ဘာသာရပ္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က မိုက္ကရိုေဆာ့ အိပ္ဇဲကို သင္ထားဖူးတဲ့ အေျခခံေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ သကၠရာဇ္ႏွစ္ေထာင္ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားဆီက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ စီဒဗယ္ပလပ္ နဲ႕ ဂ်ာဗား ပရိုဂရန္းမင္း ေလာ့ဂ်စ္အေျခခံေလးေတြရယ္ေၾကာင့္ ဆရာသင္ေပးေနတဲ့ ယုတၱိယုတၱာ စဥ္းစားနည္း တြက္ခ်က္နည္းေတြ သံုးသပ္နည္းေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားလည္နိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္နားလည္ေနတဲ့ သေဘာတရားေတြကို ကိုယ္နဲ႕ အင္မတန္မွ တစိမ္းျပင္ျပင္ဆန္လွတဲ့ သခ်ၤာသေကၤတေတြသံုးၿပီး ရွင္းျပတာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုႀကိဳးစားၿပီး လ်စ္လွ်ဴရွုေနရပါတယ္။ အဲသည္သခ်ၤာသေကၤတေတြကို နားလည္ဖို႕ လိုက္ႀကိဳးစားရင္ ဆရာေျပာျပေနတဲ့ အေျခခံနဲ႕ အဓိကက်တဲ့ ယုတၱိယုတၱာေတြက လြတ္လြတ္သြားတတ္တာေၾကာင့္ရယ္ပါ။
.
. . . စာသင္ခန္းထဲမွာ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ သေကၤတေတြ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႕ ရွင္းျပတာ ခံရတိုင္း ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြ ဆံုးမခဲ့ဖူးတာကိုပဲ ခဏခဏ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ ဘာတဲ့ . . . သူေျပာတာကို နားမလည္ရင္ အပင္း၊ သူေရးတာကို မဖတ္ႏိုင္ရင္ အကန္း၊ ကိုယ္နားလည္တာကို ျပန္မေျပာနိုင္ရင္ အအ . . .
.
. . . ကိုယ္ေတြလည္း အသက္ေလးဆယ္နားနီးခါမွ ပင္းလိုက္ ကန္းလိုက္ အ လိုက္ ဆိုသလို . . .
.
၂၀၁၇ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၄

The Best Satire

. . . Some days ago, Nikkei Asian Review revealed a brilliant satirical work by expressing a hilarious story of the chief minister of Myanmar’s former capital who is now very popular for his impromptu implementations of ad hoc policies and victimizing the people without taking into consideration anything about negative consequences.
.
. . . Motokazu Matsui, the composer of the article, would commit harakiri if he practically observes what is really happening in the streets of Yangon, and how Yangoners are suffering from being victims of the laboratory experiments of the chief. The staff writer of the Nikkie seems willing to be a lobbyist for a potential good-image of the Yangon chief by putting hyperbolic expressions in his article. In one place, he exaggeratedly praised the recent action of the government head for transforming the public transportation system. Neglecting the fact that most of the former vehicles were merely change their appearance by removing old labels and putting on new insignia, the writer expressed as “eliminating all aged models”. Thanks God for not writing about a misinformation that the Yangon government have been implementing part of the master plan designed by JICA as the authorities have once propagated.
.
. . . Fortunately, I absolutely agree to the thesis statement of the article which simply reads “ . . . as he builds a reputation for tackling challenges facing the Southeast Asian country’s largest city”. Yes. That is right. In the analysts’ view, he is building an amateurish reputation of chief of a regional government holding a license to play a cat-and-mouse game with the people of Yangon from every walk of life.
.
Ref : http://asia.nikkei.com/…/Yangon-politician-emerges-as-possi…

Ironic Revolution

One of my professors recently flied back from Myanmar amid a controversial security service of the Yangon International Airport. In the class, the immediate transformation of the Yangon city public transportation system was discussed as a case study of the public policy process subject. The professor was told that the unstated intention of the ill-prepared or un-prepared urgent change of the previous deteriorating ma-hta-tha (Yangon Motor Vehicles Supervisory Committee) into a (so-called) new YBS (Yangon Bus Service) is just to bring down the ex-military personnel dominated industry rather than trying to serve the Yangon citizens with a smooth transportation service. If what he has heard is true, then it can be concluded as a foolish implementation of a good-for-nothing insane idea. The reality of the story is that the same drivers, and the same bus conductors (locally known as spares) have been running under the supervision of the same but with a new name supervisory body called YRTA (Yangon Region Transport Authority) which is just relabeled the previous steering committee with same members. I am not sure whether the authority is trying to put the old wine into the new bottle or the new wine into the old bottle because the new scheme is inevitably operated by the rotten apples the people actually want to kick out. The highly-expected and optimistic subjects of the ruined old system gradually come to understand that the ad hoc revolution of the most important part of the grassroots’ daily routine in Yangon plotted by the democratically elected chief minister is no more than a cosmetic change. The authority is unable to answer the question of why it has been implemented so urgently without a proper preparation despite needless to do so. T(he)y seems to have decided the move based on their hoplophobia instead of atelophobia. Now t(he)y put all their efforts into reinventing the wheel, or probably there might become a horse of a different color if the Yangoners are fortunate enough to enjoy a Singapore’s MRT-like convenience transportation in the foreseeable future.