super typhoon trami (paeng)

ဒီတစ္ခါေတာ့ တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္းက မႀကံဳစဖူး ဂ်ပန္ကၽြန္းေတြကို အလ်ားလိုက္ျဖတ္မယ္တဲ့။ ကိုယ္ေတြေနတဲ့ေနရာကို ဒီေန႕ည တစ္နာရီေလာက္မွာ တည့္တည့္ျဖတ္မယ္။ မိုးေရခ်ိန္က ၁၅-၁၆ လက္မေလာက္ထိ ရြာမယ္။ ေလက တစ္နာရီကို မိုင္တစ္ရာနွဳန္းေက်ာ္ တိုက္မယ္ဆိုပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ရမယ့္သေဘာပဲ။ အရင္တစ္ခါ မုန္တိုင္းအဖ်ားခတ္တုန္းက နာမည္ေက်ာ္ ခ်ယ္ရီလမ္းက ခ်ယ္ရီပင္ ငါးပင္ေလာက္ အျမစ္ကကၽြတ္ၿပီး လဲသြားတယ္။ ဒီတစ္ခါဆိုရင္ ဘယ္လိုလာအံုးမလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မုန္တိုင္းတည့္တည့္ျဖတ္ေနခ်ိန္ မုန္တိုင္းမ်က္စိ အေပၚတည့္တည့္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္ေနမယ့္ ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚက ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္တယ္။
.
ပံုထဲက မုန္တိုင္းသြားမယ့္လမ္းေၾကာင္းေပၚတည့္တည့္က အနီေရာင္အသည္းပံုေလးဟာ ကိုယ္ေတြေနတဲ့ ေနရာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္ၾကတဲ့သူေတြ စိတ္ပူတတ္ၾကတယ္ဆို မုန္တိုင္းျဖတ္မယ့္ ဒီည ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၀-၁၁ ေလာက္မွာ ေမတၱာပို႕ေပးလို႕ရပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြဖုံးေနတာကလြဲရင္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနတုန္း . . .
.
မုန္တိုင္းကို အခ်ိန္နဲ႕ တစ္ေျပးညီ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ဒီမွာၾကည့္ပါ
http://www.jma.go.jp/en/typh/182424d.html

UNaccountability

Myanmar delegate proposed a broader meaning of accountability. It reads "accountability should mean taking responsibility for one's actions. Accountability must apply equally to ALL. Individuals, organizations, national governments as well as multilateral organizations, must be held responsibility for the consequence of their words and actions." This proposal was followed by the reiteration of Myanmar's rejection and serious concern over the report of FFM.
.
It might refer to the meaning that Myanmar does not accept the intervention of UNaccountable organizations like UNHRC and ICC.
.
Important part of Myanmar stance expressed in the UNGA speech is simply just following the footsteps of what the US president Donal Trump has said some days ago at the same chamber.
.
Credit to the speech of minister U Kyaw Tint Swe at 73rd UNGA.

we get what we deserve

. . . it is very hard to understand why Daw Aung San Suu Kyi who has taken an unconstitutional post called "state counsellor" and the minister of the two ministries including MOFA, and put herself in the state protocol between the president and the two vice-presidents has chosen NOT to go to the UNGA. In my understanding, she is the only government official who should lead the delegation to the UN to make use of the UN podium as a tool to amplify the voice of Myanmar in order to defend and counter-attack the "POST-TRUTH" putting pressure on Myanmar's sovereignty. She still possesses indispensable personality although her charisma has been sharply declining internationally since her incumbency. The defacto government head of Myanmar was once the great hope of her supporters for the bright future of the nation, and even non-supporters had a reluctant expectation on her capacity. Unfortunately, we get what we deserve. We have got a weak government which has very few capability for the development of the nation in almost every aspect. She was so courageous enough to withstand the oppression of the military regime but she is too coward to preserve dignity of the nation in international arena.
.
however, it is not a hopeless situation. There is also the bright side of the current polity. Some advantages could be taken. First, the NLD could learn an important lesson that taking the driver seat of the government is not as unaccountable and unresponsible as insulting and gossiping the incumbent government as an opposition. Second, the NLD supporters and some anti-military-regime-people could come to understand the difference between a charismatic politician and a smart statesman.
.
Otherwise, . . .
we will get what we still deserve.
.
Photo: Myanmar FM speaks during 71st UNGA.

S O V E R E I G N T Y

The two Supreme Commanders of Myanmar and the United States made the same claim concerning the sovereignty of their own nations coincidently within three days.
.
The Commander-in-Chief of the Myanmar Tatmadaw (defence services) Senior General Min Aung Hlaing and the President of the United States Donald Trump reportedly stressed on the self-determination of their sovereignty in their speeches.
.
Myanmar Army Chief said that any country, organization, alliance or group has no right to intervene the sovereignty of a particular nation since every state has their own value on 23rd September in Lashow. He might want to refer to such entities that are continuously trying to put pressure on Myanmar government and the Army concerning the campaign in the Rakhine State.
.
The US President said that they would never surrender (the) America’s sovereignty to an unelected, unaccountable, global bureaucracy referring to the attempt of ICC to investigate alleged U.S. war crimes in Afghanistan. He said that in the speech of the 73rd UNGA before the leaders, ambassadors and delegations of the world community members on September 25.
.
Currently, both nations are facing threat of the ICC although none of them is member of the court. The two nations have the same voice as the court does not have jurisdiction on non-members like Myanmar and the US.

Free Smart Phone Service

I have never expected that a hotel would facilitate a free smartphone with unlimited internet access and free oversea call to some particular countries. Moreover the guests are also allowed to bring the phone anywhere they go during their stay at the hotel. I experienced such facility in the 2018 Nagasaki field trip at the Wing Port Hotel where we stayed a couple of nights.

Reiteration

The NLD government mission mentioned in the report to the Pyidaungsu Hluttaw by minister U Kyaw Tint Swe is not new but a "fine tuning" of what the NLD has campaigned in 2012 by-elections. In 2012, the NLD campaigned on three issues: rule of law, reconciliation and constitutional change. Socioeconomic development of the people is added to the previous outline in the "government mission".
(the term "fine tuning" is borrowed from Myoe-sensei)

သူငယ္ခ်င္းႀကီး

. . . လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ေလာက္တုန္းက အဂၤလန္ႏိုင္ငံက မွဴးမတ္မ်ိဳးႏြယ္၀င္ ခ်က္စတာဖီးၿမိဳ႕စားႀကီးတစ္ေယာက္က တစ္ၿမိဳ႕တစ္နယ္မွာ ပညာသြားေရာက္သင္ယူေနတဲ့ သားျဖစ္သူထံကို စာေပါင္း အေစာင္ေလးရာေလာက္ ေရးခဲ့ပါသတဲ့။ သားထံကို အေဖလုပ္သူက ေရးတဲ့ စာေတြထဲမွာ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ မ်ိဳးစံုေပါ့။ ကိုယ္တိုင္လည္း ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အထက္တန္း သူေကာင္းမ်ိဳးႏြယ္၀င္ အေဖလုပ္သူက သားျဖစ္သူကို သူ႕လိုပဲ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေကာင္းတဲ့ လူ၀င္ဆံ့တဲ့ ပညာေတာ္တဲ့ ရည္မြန္တဲ့ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုး သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာမို႕ စာေတြထဲမွာလည္း အေၾကာင္းအရာက အစံုပဲေပါ့။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္အၾကာမွာ အဲသည္စာေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကို စုစည္းၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္က သားထံေပးစာမ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဘာသာျပန္ေရးသားထုတ္ေ၀ေပးခဲ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ စာေရးတဲ့ဖေအလုပ္သူကိုေရာ စာေတြဖတ္ရတဲ့ သားလုပ္သူကိုေရာ အားက်လို႕မို႕ ငါလည္း ႀကီးလာရင္ သားသမီးေတြ အေ၀းမွာ ရွိတဲ့အခါ အဲလိုစာေတြ ေရးေပးအံုးမွပဲလို႕ေတာင္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိပါတယ္။
.
. . . ေလာ့ခ်က္စတာဖီးရဲ႕ သားထံေပးစာမ်ားကို သေဘာက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲသည္စိတ္ကူးကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ေစာေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက တစ္ႏွစ္အၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ျမန္မာျပည္ျပန္မလာပဲ ေက်ာင္းမွာပဲ ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို စာေတြ ေရးေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာခင္ေက်ာင္းကိုလာေတာ့မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတ မွတ္သားစရာေတြ ျပင္ဆင္စရာေတြကို စာတစ္ေစာင္ခ်င္းစီမွာ က႑ေတြခြဲၿပီး စာေပါင္း သံုးဆယ့္ႏွစ္ေစာင္တိတိ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသံုးရာတုန္းက ခ်က္စတာဖီးၿမိဳ႕စားႀကီးလိုေတာ့ စာရြက္ေပၚမွာေရး စာအိပ္ထဲထည့္ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ၿပီး စာတိုက္က ပို႕တာ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို တက္ဂ္တြဲၿပီး သူ႕ရဲ႕ ေဖ့ဘုတ္စာမ်က္နာေပၚမွာ ေရးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
.
. . . စာငါးေစာင္ေလာက္ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလိုအေရးအသားမ်ိဳးကို ငါဖတ္ဖူးသလိုလို ရွိလိုက္ပါဘိဆိုၿပီး စဥ္းစားေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ သားထံေပးစာမ်ား စာအုပ္ထဲက ေလသံေတြနဲ႕ တူေနပါလားဆိုၿပီး သူ႕ကို ေမးေတာ့မွ သူကလည္း ဟုတ္တယ္လို႕ ၀န္ခံပါတယ္။ အဲသည္စာအေစာင္သံုးဆယ္ေလာက္ကို တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ အေၾကာင္းအရာစံုေအာင္ ေရးဖို႕အတြက္ သူ႕ခမ်ာ အဲသည္စာအုပ္ကို အေခါက္ေခါက္ဖတ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပး ေရးခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကိုဖတ္ရလို႕ ေက်ာင္းအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ေကာင္းေကာင္း ျပင္ဆင္တဲ့ေနရာမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
.
. . . ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့ေန႕မွာ နာရီတာေလဆိပ္ကို သူ႕စရိတ္နဲ႕သူ လာႀကိဳခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလဆိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာက လာႀကိဳတာမို႕ သူက လာခဲ့ဖို႕ မလိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တကူးတက လာၿပီး ႀကိဳဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တိုက်ိဳမွာ တစ္ေနကုန္ သြားျဖစ္လာျဖစ္တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဓာတ္ပံုဆရာတာ၀န္ယူၿပီး မွတ္တမ္းေကာင္းေကာင္းတင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ညေန ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း အခန္းထိအေရာက္ လိုက္ပို႕ေပးၿပီး အခန္းထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ အိပ္ယာခင္းတာ၊ အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္တာကအစ ကူညီေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လတ္တေလာ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေလးေတြ သူႀကိဳ၀ယ္ထားတာေလးေတြကိုပါ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ပတ္ေက်ာ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ လုိေလေသးမရွိ လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ သူကိုယ္တိုင္က တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းဟင္း မခ်က္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ဆိုင္မွာေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးခဲ့တာပါ။
.
. . . ေက်ာင္းမွာ ပထမဆံုးအတန္းျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြတစ္တန္းလံုးလည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာနဲ႕ ပတ္သက္တာ အျခားကိစၥေတြနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြမွာ အမ်ားႀကီး အကူအညီေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ထားခဲ့ၿပီး စာကို ေသခ်ာႀကိဳးစားဖို႕ အတင္းကာေရာ တိုက္တြန္းခဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ . . .
.
. . . ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ ဂရုစိုက္မွဳအေၾကြးေတြကို သူ႕ကို ျပန္ဆပ္ခြင့္ မႀကံဳေတာ့ေပမယ့္ ေနာက္ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ လာၾကတဲ့ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြအေပၚ ျပန္လည္ ဂရုစိုက္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို ေအာက္ေမ့ေနတယ္ဆိုတာ သိရင္ သူလည္း ေရာက္ရာအရပ္ကေန (ဒီေကာင္ေသာက္ပိုေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီဆိုၿပီး ေျပာေကာင္းေျပာမွာျဖစ္ေပမယ့္) စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေက်နပ္ေနမွာပါ . . .
.
. . . ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႀကီးကို လြမ္းလိုက္တာ . . .
.
ဗိုလ္ေကာင္း
၁၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၈
.
ဓာတ္ပံု။ သူဘြဲ႕ယူအၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္မယ့္ ေန႕ မနက္ေစာေစာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးမွာ ကပ္သြားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ မွာတမ္းပါ၊ သူ႕စာေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးပါကြာ (APK) လို႕ အေၾကာင္းျပန္ထားခဲ့ပါတယ္ သူကေတာ့ သိရွာေတာ့မွာ မဟုတ္ေလ

ျပန္လာခ်ိန္တန္ေနၿပီမို႕

. . . စက္တင္ဘာလ တစ္ရက္ဆိုတာ သာမန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ခု ပထမဆံုးရက္။ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ၊ ေဆာင္းႏွင္းေ၀၊ ေႏြဦးပြင့္ေ၀ နဲ႕ ေႏြ ဆိုတဲ့ အတန္းေလးတန္း ရွိတဲ့အထဲ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုး ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီရဲ႕ အစဆိုလည္း မမွားဘူး။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေနရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲသည္ႏွစ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူ႕ႏိုင္ငံကို ခဏျပန္သြားၿပီး အခုလို ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီမွာ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ျပန္လာေလမလား ေမွ်ာ္ေနမိတုန္း . . .
.
. . . သူ႕ကိုစေတြ႕ျဖစ္တာက ေက်ာင္းေတြမဖြင့္ခင္ ျပင္ၾကဆင္ၾကတဲ့အခ်ိန္၊ ေက်ာင္းက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲေတြ၊ ကလပ္ေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ပြဲေတြ၊ ႏိုင္ငံအလုိက္ မိသားစုေတြရဲ႕ မိတ္ဆက္ပြဲေတြ၊ အရင္စီနီယာေက်ာင္းသားေတြ ထားသြားတဲ့ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကို ေရာင္းေပးတဲ့အေဟာင္းေစ်းေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစၥည္းေတြ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ လာေရာင္းေပးတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲက ေက်ာင္းသားကူညီေရး အသင္း၀င္ ၿမိဳ႕ခံေတြရဲ႕ ေစ်းေရာင္းပြဲေလးေတြ၊ လန္းဆန္းတက္ႀကြတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေပါင္း ငါးဆယ္ေလာာက္က ရႊင္လန္း တက္ၾကြေနတဲ့ လူငယ္ေမာင္မယ္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ခုန္စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲက လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ခ်ယ္ရီလမ္းေလးမွာ သူ႕ကို စေတြ႕ခဲ့ရတာ
.
. . . ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီရဲ႕ နီ၀ါညိဳေမာင္းတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုး အေရာင္ေျပာင္းစ သိပ္ကို လွေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အထင္ကရ ခ်ယ္ရီပင္တန္းေတြ သစ္ရြက္၀ါအေရာင္တထိန္ထိန္နဲ႕ ေတာက္ပေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခု။ ၀င္လုလု ေနမင္းႀကီးက သူ႕ရဲ႕ ေရႊအိုေရာင္ေနျခည္ကို ဆမ္းၿပီး စိတ္လက္ရႊင္ျမဴးစရာ ညေနခင္းရဲ႕ အလွကို အစြမ္းကုန္ ျခယ္သေပးထားတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။
.
. . . အဲသည္ညေနက သူ႕မ်က္ႏွာကို တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ရႊင္လန္းအားရ တက္ၾကြတဲ့အၿပံဳးမ်ိဳးေလာက္ လွတဲ့ အလွအပတရားကို အခုကုန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္အတြင္း ဒီေက်ာင္းပုရ၀ုဏ္ထဲမွာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္သြားဖူး ေရာက္ဖူးခဲ့သမွ် ဘယ္ေနရာမွာမွ ထပ္မေတြ႕ဖူးေတာ့ပါဘူးဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုတယ္လို႕ ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ခ်ယ္ရီလမ္းမွာ ေၾကြက်ေနတဲ့ ဆာကုရရြက္၀ါေလးေတြကို ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္လ်ားထိုးမတတ္ သူ႕လက္ထဲက ဖုန္းကင္မရာေလးနဲ႕ ရိုက္ၿပီး သူရိုက္တဲ့သူ႔ပံုကို ေက်နပ္ျခင္းက လွံဳ႕ေဆာ္ထားတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးေလာက္ လွတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးခဲ့တာ အဲဒါ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲသည္ ခ်ယ္ရီရြက္ေၾကြ ဓာတ္ပံုေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ပဲ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ႏွလံုးသားခ်င္း အနီးဆံုးေနရာမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အတူတူ ေရာက္သြားၾကၿပီး တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္ကို တစ္ေယာက္က နားလည္ရင္းနဲ႕ပဲ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ တက္ႀကြမွဳေတြ ရႊင္လန္းမွဳေတြ စိတ္ကူးေတြ အိပ္မက္ေတြကို ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားေပးျဖစ္ၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို သူငယ္ခ်င္းဆိုတာထက္ ပိုတဲ့ ေ၀ါဟာရရွိေသးတယ္ဆိုရင္ အဲသည္ေ၀ါဟာရနဲ႕ ကင္ပြန္းတပ္ၿပီး ေျပာျပခ်င္တယ္။
.
. . . ဒီလိုနဲ႕ ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွာ ေက်ာင္းေတြဖြင့္တယ္။ တက္ရသမွ် အတန္းေတြကို သူက စိတ္လက္ရႊင္ျမဴးလွဳပ္ရွားစြာနဲ ႕တက္တယ္။ အသစ္အသစ္ေသာ အေပါင္းအသင္းေတြ အတန္းေဖာ္ေတြကို သူက စိတ္လိုလက္ရ မိတ္ဖြဲ႕တယ္။ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သူ႕အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြၾကားမွာ အၿမဲတက္ၾကြရႊင္လန္းတဲ့ အၿပံဳးနဲ႕ ရဲ၀ံ့မာန္ပါတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အနာဂတ္ကို ယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့ ေလသံေတြနဲ႕ ထက္သန္စူးရွတဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြနဲ႕ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားေတြ မျမင္တဲ့ ရွဳေထာင့္ကေန မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ျမင္ကြင္းသစ္ဓာတ္ပံုေတြကို ဖန္တီးလို႕
.
. . . ဒီလိုနဲ႕ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီက တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုး၊ သစ္ရြက္ေတြ ၀ါရာကေၾကြ အပင္ေပၚက တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႕ လြင့္၊ ရာသီဥတုကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေအးဘက္ကိုေရာက္လာ၊ ေရႊအိုေရာင္ဆမ္းတဲ့ ညေနေတြ အရင္ကထက္ ပိုလွလာေပမယ့္ အေအးဓာတ္ရဲ႕ ေထြးေပြ႕မွဳကို မခံႏိုင္လို႕ အခန္းထဲ၀င္ေျပးၾကရ၊ တိမ္ေတာက္တဲ့ ညေနေတြကို အိပ္ခန္းျပတင္းကေန ေငးၾကည့္ေနလိုက္ၾကရာကေန သစ္ရြက္ေတြလည္း ကုန္၊ အေအးဓာတ္က ပိုျပင္းထန္လာၿပီး ေလာကဓာတ္တစ္ခုလံုး သစ္ပင္ေတြ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြကို ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထိေတြ႕က်ီစယ္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
.
. . . အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်လာၿပီလဲဆိုေရာ စာသင္ခန္းထဲက ဆင္းေျပးၿပီး ႏွင္းေတြထဲမွာ ျမဴးထူးခုန္ေပါက္ေနတဲ့သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလိုက္တာ။ တကယ့္ကို အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ကြင္းျပင္ထဲ ပတ္ေျပးေနသလိုမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႕ ႏွင္းေတြကို ဖမ္းဆုပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အစပိုင္းမွာ ဖြဲဖြဲေလးက်တဲ့နွင္းဆိုတာ ဘယ္လို ဖမ္းဆုပ္လို႕ ရပါ့မလဲ။ ေလထဲမွာပဲ အပြင့္အျဖစ္ရွိေနတဲ့ ႏွင္းေတြ လက္ထဲေရာက္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားတဲ့ ႏွင္းေတြကို ဖမ္းမိသေယာင္ ကစားၾကတယ္။ ေျပးၾကတယ္ လိုက္ၾကတယ္။ တကယ့္ ကေလးေလးေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။
.
. . . တစ္ေလာကလံုး ျမင္ျမင္ကရာ ျဖဴျဖဴေဖြးေနတဲ့ ႏွင္းေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ် မျမင္ရတဲ့ ေဆာင္းရာသီဆိုတာႀကီးက ပ်င္းစရာႀကီးမို႕ ျမန္ျမန္ကုန္ေစခ်င္တယ္လို႕ စီနီယာေတြက ေျပာၾကတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ အစတုန္းက ဖမ္းဆုပ္ရခက္တဲ့ ႏွင္းေတြက အခုက်ေတာ့လည္း ေတာင္ပံုယာပံု၊ အျပင္ေတာင္ထြက္လို႕မရ လမ္းေလွ်ာက္လို႕မရေအာင္ တစ္ကိုယ္လံုးျမဳပ္တဲ့ ႏွင္းပင္လယ္ျပင္ႀကီးက အျခားသူေတြအတြက္ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ စိတ္လက္ရႊင္ျမဴးစရာ ကစားကြင္းအသစ္ႀကီးလို။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွင္းထဲမွာ ထြက္ၿပီး ကေလးေတြလို ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးၾကတယ္။ ႏွင္းေတြကို ခဲလုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ပစ္ေပါက္ကစားၾကတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးကြင္းသြားၿပီး မတတ္တတတ္နဲ႕ ႏွင္းေလွ်ာစီးၾကတယ္။ ေခ်ာ္လဲတဲ့အခါ ႏွင္းပံုထဲ ပစ္က်တဲ့အခါ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တြဲထူရင္း ေျခေတြလက္ေတြ ရိုက္ခ်ိဳးထားသလို နာက်င္ေနတဲ့ ၾကားထဲက တစ္ေယာက္မ်က္နာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။
.
. . . ေက်ာင္းမွာလည္း ေနသားက်လာခဲ့ၾကၿပီမို႕ မခ်က္တတ္ခ်က္တတ္နဲ႕ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြက အရသာမရွိေပမယ့္လည္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေကာင္းခဲ့တယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြ စာၾကည့္ခန္းေတြမွာ စာထိုင္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို တပ္မက္တတ္လာခဲ့ၿပီမို႕ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ထိ စာၾကည့္ခန္းမွာထိုင္၊ အေဆာင္ျပန္ၾကတဲ့အခါ မရွိရွိတာ ခ်က္ျပဳတ္ေႏႊးျပဳၿပီး စားၾကေသာက္ၾက၊ မနက္ဆို ဆယ္နာရီခြဲအတန္းကို မီေအာင္ သူ႕ထက္ငါ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ ေျပးတက္ၾက၊ အတန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ၾက၊ သင္ခန္းစာထဲက စာေတြ ေဆာင္းပါးေတြ စာတမ္းေတြဖတ္ၿပီး နားလည္တာမလည္တာ အပထား ျငင္းၾကခုန္ၾက။ ႀကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားေတြ နိဒါန္းခ်ီထားတဲ့ စာတမ္းေတြ အဆိုင္းမန္႕ေတြကို တင္ရမယ့္ရက္ နီးခါမွ အေျပးအလႊား ျဖစ္သလို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ၾကရ။ စာေမးပြဲရက္ေတြမွာ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႕ အိပ္ေရးပ်က္ၾကေပမယ့္ စာေမးပြဲေတြၿပီးေတာ့လည္း မအိပ္ဘဲ ေလေဖာရင္း ညေတြ ကုန္ဆံုးၾကရ။ သူရိုက္တဲ့ ေဆာင္းမွတ္တမ္း ဓာတ္ပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေကာင္းတယ္လွတယ္ေျပာၿပီး သူ႕ကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားရနဲ႕ ႏွင္းေတြအရည္ေပ်ာ္တဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။
.
. . . ဆရာေတြ အထပ္ထပ္ သတိေပးတဲ့ၾကားက ေႏြဦးပြင့္ေ၀ရဲ႕ အလွမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရစ္မူး သာယာမိၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဒီအခါမွာ ေပ်ာ္စရာပါးစရာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြမ်ားတာမို႕ စာကို အာရံုထားၿပီး လုပ္ဖို႕လုိတယ္လို႕ ဆရာေတြက သတိေပးေနတဲ့ၾကားက အေပ်ာ္ေတြေနာက္ကို လိုက္ရင္း စာေမးပြဲနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ဖုတ္ပူမီးတိုက္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဆာကုရေတြ ပြင့္တဲ့အခ်ိန္၊ ဟနမိလို႕ေခၚတဲ့ ပန္းၾကည့္ပြဲေတာ္ေတြ တၿခိမ့္ၿခိမ့္က်င္းပတဲ့အခ်ိန္၊ တစ္ေဆာင္းလံုး ေျမႀကီးေအာက္မွာ ပုန္းေနရရွာတဲ့ ပန္းေရာင္စံုေလးေတြသာမက တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး အေႏြးထည္ထူထူႀကီးေတြေအာက္မွာ ပုန္းေနၾကရတဲ့ လံုမပ်ိဳေလးေတြရဲ႕ အလွတရားေတြ ပြင့္လန္းထြန္းပလာတဲ့ ေႏြဦးပြင့္ေ၀ရာသီ။ ဒီေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ အသားက်ျဖစ္လာၿပီလို႕ ဆိုေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ထက္သန္တက္ၾကြမွုေတြက အရာရာကို စူးစမ္းရင္ခုန္စိတ္နဲ႕ ျမင္တတ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ ျမင္ျမင္သမွ် ဘယ္အရာေတြကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
.
. . . သူသာ ေက်ာင္းကို ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာ ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူ႕ႏိုင္ငံကိုျပန္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္က တားခဲ့မိမွာ အေသအခ်ာ။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က တစ္ေယာက္ႏွလံုးသားကို တစ္ေယာက္က ထြင္းေဖာက္သိျမင္တဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုနဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတာမို႕ သူက နားမေထာင္သည့္တိုင္ေအာင္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ တားပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႕ ယံုၾကည္တယ္ေလ။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ဆိုတဲ့ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပး။ ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္က မခြာႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားၿပီး သူျပန္သြားခဲ့။
.
. . . ေက်ာင္းမွာပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ေႏြဆိုတဲ့ ရာသီဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပူေလာင္လြန္းလွတယ္ထင္ရ။ က်န္တဲ့ ရာသီသံုးခုက လွပေနသေလာက္ ေႏြဆိုတာ အလွတရား တစ္စက္ကမွ မရွိတဲ့ ရာသီ။ ပူေလာင္လွတဲ့ ႏွစ္လတာေႏြကို ေက်ာ္ျဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ေလညင္းေလးေတြ တစိမ့္စိမ့္ေသြးတဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြကို တစ္ခါျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ တဖြဲဖြဲျပန္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြၾကား သူ႕ကို ရွာမိေပမယ့္ သူကေတာ့ ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္မလာခဲ့။ ဘယ္သူ႕ကမွလည္း သူ႕အေၾကာင္း မေျပာၾကသလို ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း သူ႕အေၾကာင္း ေမးလို႕မရ။ သူျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိစကားတစ္ခုကို ကိုးစားၿပီး ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ အခုဆို သစ္ရြက္ေတြ သံုးခါ၀ါၿပီး ႏွင္းေတြ သံုးခါေ၀ၿပီးေပါ့။
.
. . . ဒီေက်ာင္းပရ၀ုဏ္က ကၽြန္ေတာ့္နဲ႕ နွလံုးသားခ်င္းအတူဆံုးသူ၊ သူ႕ကိုယ္သူ မိုမိုတာေရာလို႕ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူရဲေကာင္း၊ အခု သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းခ်ိန္ေရာက္ျပန္ၿပီမို႕ ငါ့ဆီ ဆက္ဆက္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့။ မင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ သစ္ရြက္ေတြေတာင္ သံုးခါေၾကြၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေပးခဲ့တဲ့ ကတိအတိုင္း ျပန္လာခ်ိန္လည္း တန္ေနၿပီမို႕ . . .
.
ေမာင္လြမ္းေ၀
၁ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၈