ဂမၻီရခရီး

မသိကိန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ တိုက်ိဳေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ခ်ီတက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ေက်ာ္မွာ ေျဖမယ့္ စာေမးပြဲအတြက္ စာအုပ္ေတြလည္း ထည့္လို႕ေပါ့။ တိုက်ိဳေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားရေတာ့ဘဲ ေကာင္းေကာင္းစား စာၾကည့္ အင္တာနက္သံုး မသိကိန္းကို အေျဖထုတ္ေပါ့။ ေဟာ ညတိုင္လည္းက်ေရာ ပတ္စ္ပို႕ မိတၱဴကူးမယ္ဆိုၿပီး လာယူသြားျပန္ေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္လည္း မေပးဘူး။ ဘာလား ညာလား လာေပါင္းမ်ားစြာ ေမးခြန္းေတြ ေခါင္းထဲမွာ စီရီေနတုန္း မနက္က်ရင္ ခုနစ္နာရီမွာ မနက္စာစားမယ္ဆိုလို႕ မနက္က်ေတာ့ အေစာထၿပီး ခုနစ္နာရီမွာ ထမင္္းစားခန္းထဲကိုဆင္း၊ စားၿပီးရင္ အထုပ္အပိုး ကားေပၚတင္ထားတဲ့။ သြားမယ္တဲ့၊ ကားသမားက ဘယ္ကိုေမာင္းရမွာလဲ ဆိုေတာ့ ညကတည္းက ေျပာထားၿပီးသားအတိုင္းပဲတဲ့။ ညက လားေပါင္းမ်ားစြာမွာ ေနာက္ထပ္ လားေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ဆင့္လို႕ ဘယ္ဆီကို မသိတဲ့ခရီးဆီ အထုပ္အပိုးတင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ အထုပ္အပိုး ဆိုေပတဲ့ တိုက်ိဳ တစ္ညအိပ္စာေလာက္ပဲ အ၀တ္အစားက ထည့္လာတာ။ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား ပါလာတာ မဟုတ္။ သိပ္လွတဲ့ တိုက်ိဳပင္လယ္ေအာ္ေဘးကပတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း အလွအပကို မခံစားႏိုင္။ နာရီနဲ႕ ခ်ီၿပီး ၾကာတဲ့ ကားေမာင္းခ်ိန္ေၾကာင့္ အိပ္ငိုက္တစ္လွည့္ အေတြးၿမိဳက္တစ္လွည့္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ကားေမာင္းလာတာ နာရီတာ ေလဆိပ္ကိုပဲ၊ ေလဆိပ္ထဲကို ကားေမာင္း ၀င္လာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မသိကိန္းေတြက ပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ ေလဆိပ္ထဲကို ၀င္လာၿပီဆိုေတာ့ ငါကေလယာဥ္စီးရမွာလား။ ညက ပတ္စ္ပို႕ယူထားတာ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ဖို႕လား။ ေလယာဥ္နဲ႕ ဘယ္သြားရမွာလဲ၊ ျမန္မာျပည္လား တစ္ျခားေနရာလား၊ ဘာလား ညာလား အေတြးပြားေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ကားရပ္ေတာ့ ပစၥည္းခ် တဲ့။ တိုက်ိဳ တစ္ညအိပ္စာ ထည့္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားအိတ္ေလးကို ခ်ၿပီး ေလဆိပ္ထဲကို ၀င္။ ANA ေလေၾကာင္းေကာင္တာေတြ ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ္ကသြားရမယ့္သူမဟုတ္ဘဲ လိုက္ပို႕ရတဲ့သူ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတာ။ ေလဆိပ္၀ရန္တာကေန ေလယာဥ္ႀကီး တက္သြားတာကို လက္ျပနုတ္ဆက္ၿပီးမွ က်ည္ဆန္ရထားစီးၿပီး ေက်ာင္းကို ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာင္းကေန ႀကိဳလင့္လို႕ . . .

Mysterious Journey

A summon from Tokyo came to us anonymously. The march to Tokyo was full of unknowns. Tokyo hosted us nicely as usual, and it made us more frustrated. After having delicious dinner, we did not fail to do our academic discussion for the final exam going to be held within two-three days.

Unexpectedly but not surprisingly, our passports were collected by giving reason of making photo-copies. The discussion on “Essential of Economics” subject suddenly stopped. We looked at one another and I thought I saw something in the eyes of my colleagues. Similarly, they might also see the same thing in my eyes. We felt like we had nothing to discuss anymore and no one wanted to go on taking about anything. We went to bed so quietly. However, how could we go sleep well?

The next morning, we were asked to be in the dining room at seven. I did not remember how I finished my breakfast. Then the host invited three out of ten of us including me to board the car bringing our luggage. Actually, we did not bring much things with us since we had expected for two three days stay in Tokyo. We had no option but to receive the invitation.

The host, the driver, two staffs, and three of us had a good talk. The host told many jokes, and it appeared to be a funny conversation. However, how could we enjoy it without knowing what would be happening in the next one-two hours. I did not know what was going on with us, and I was not sure whether my colleagues knew it or not. Fortunately or unfortunately, no one expressed their anxiety on the mystery.

After driving for about one and a half hour, I felt like we were approaching Narita International Airport. And it really did. The host asked one of us to unload the luggage and. . .

2 December 2014