ပထမဆံုး စီးပြားေရး ဆရာက သာ၀တၳိ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္း ဆယ္တန္း သင္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေဇာ္ပါ။ ဆရာႀကီးက ဘာသာတရားလည္း အလြန္ကို ကိုင္းရွိဳင္းပါတယ္။ ဆယ္တန္းကိုေတာင္မွ ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးကို ဦးထိပ္ထားၿပီး သံုးႏွစ္ေျဖခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ တို႕ဆရာႀကီး အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးကို ဦးထိပ္မထားလို႕ ဆိုၿပီး ဆရာႀကီး ကြယ္ရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ရယ္ပြဲဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တုန္းက သိပၸံ ၀ိဇၨာရယ္လို႕ မဟုတ္ဘဲ ဘာသာရပ္ကိုးခုကို ငါးပိုင္းခြဲ ေျဖရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဇီ၀ ဓာတု ရူပ သင္ရသလို သမိုင္း ပထ၀ီ ေဘာဂလည္း သင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေဇာ္က ေဘာဂေဗဒ သင္တာပါ။ ဆရာႀကီး အသင္အျပ ေကာင္းပံုကေတာ့ အခုထိကို ဆရာႀကီး သင္ေပးခဲ့တဲ့ ၀ယ္လိုအားတို႕ ေရာင္းလိုအားတို႕ မွ်ေျခေစ်းႏွုန္းတို႕ သြင္းအားစုတို႕ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ သေဘာတရားေတြကို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း မွတ္မိေနတုန္း။ အေၾကာင္းက ဘာလို႕ တိုက္ဆိုင္သလဲ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ စီးပြားေရး ပညာရပ္ကိုု အခုထိ စာေတြ ေလ့လာေနရတုန္းမို႕လို႕ပါ။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေဘာဂေဗဒကို ျဖည့္စြက္ဘာသာရပ္အျဖစ္နဲ႕ ယူရတယ္။ အဲသည္မွာ သင္ေပးတဲ့ဆရာက ဗိုလ္ႀကီးသာမိုးေအာင္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္တုန္းက ဘာေတြ သင္ခဲ့ရသလဲ ဆိုတာ အခုေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။ ထားပါေတာ့။
ေနာက္ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာဆက္တက္ရင္း အိုင္အာဒီပလိုမာတန္း ပထမဆံုး အပတ္စဥ္ဖြင့္ေတာ့ တက္ျဖစ္တယ္။ ဒီသင္တန္းမွာတုန္းကလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စီးပြားေရး သေဘာတရားတစ္ခ်ိဳ႕ သင္ခဲ့ရေပမယ့္ ခုေတာ့လည္း မမွတ္မိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ အဲသည္တုန္းက သင္ခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡေတြက ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ၾကည္ နဲ႕ ေဒၚကယ္ရယ္အင္ခ်စ္သာ။ ဆရာမႀကီး ေဒၚျမင့္ၾကည္ကေတာ့ အခု ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ေနပါတယ္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ အိုင္အာ ဒီပလိုမာရၿပီး ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ရွိေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာပဲ စီးပြားေရးပညာရပ္ေတြ ထပ္ၿပီး သင္ခြင့္ႀကံဳျပန္ေရာ။ ပထမဆံုး ေတြ႕တဲ့ဆရာက ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ ေဒါက္တာ ဂ်က္ဖရီေရ႕စ္။ သင္တဲ့ ဘာသာရပ္နာမည္က ေဘာဂေဗဒ အေျခခံသေဘာတရားမ်ား ဆိုေပမယ့္ သင္တဲ့စာေတြက မၾကားဖူးတာေတြ အမ်ားႀကီး။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းလို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ခ်စ္စနိုးနာမည္ေပးထားတဲ့ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသားေတြကို သိပ္သိေစ တတ္ေစခ်င္၊ ဖတ္စရာစာေတြ အသားကုန္ေပး။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း စာကလြဲရင္ အကုန္စိတ္၀င္စား ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း စိတ္ညစ္ရွာလိမ့္မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း စိတ္ညစ္မိတယ္။ အစကေတာ့ ဒီပါေမာကၡ ငါတို႕ ျမန္မာကို ႏွိမ္လွခ်ည္ရဲ႕ အထင္ေသးလွခ်ည္ရဲ႕ လို႕ ထင္မိၿပီး စိတ္ညိဳျငင္မိတယ္။ ပရိုဂရမ္ဒါရိုက္တာ ေဒါက္တာကားဂ်က္ဆင္ကိုေတာင္ စာေရးမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီကို ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ဒီလို အထင္အျမင္ေသးတတ္ ႏွိမ္တတ္တဲ့ ဆရာမ်ိဳး မေခၚေပးပါနဲ႕ ဆိုၿပီး။ ေနာက္တစ္ခုက ဆရာႀကီးရဲ႕ သင္ၾကားတဲ့ ပံုစံ။ ဆရာႀကီးက လက္ခ်ာမွတ္စုလည္း မေပး၊ ကားခ်ပ္လည္း မသံုး၊ ပါ၀ါပြိဳင့္လည္း မသံုး ေျပာသမွ် လုိက္မွတ္ေနရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ ယက္ထြက္ေနေအာင္ လက္ခ်ာလိုက္ရတာ။ (ေရွးတုန္းေတာ့လည္း ဒီလုိပဲ လက္ခ်ာလိုက္ခဲ့ၾကရတာပါပဲ ကုိယ္ေတြေခတ္ေရာက္ေတာ့မွသာ ပါ၀ါေတြဘာေတြ ပြိဳင့္ႏိုင္တာကိုး) ကိုယ္သင္ဖူးတဲ့ ေဘာဂေဗဒ သေဘာတရားေတြနဲ႕ သူရဲ႕ သင္ၾကားမွဳနဲ႕က ေတာ္ေတာ့္ကို လုိက္ေနမွ တန္ကာက်တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ High Pass နဲ႕ ေအာင္တယ္ဗ်ား။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆို Fail ေတာင္ ရၾကသတဲ့။ ကိုယ့္ကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ အေအာင္ေပးေတာ့မွပဲဲ ဆရာႀကီး ဂ်က္ဖရီေရ႕စ္ကို စိတ္ထဲမွာ မေက်လည္သမွ် သင္ပုန္းေခ်လိုက္နိုင္သလိုပဲ။ ကန္ေတာ့ပါတယ္ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား။ လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိပါ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ စီးပြားေရး ပညာရွင္တစ္ေယာက္လို စဥ္းစားနည္း ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို သင္တဲ့ စတန္းဖို႕ ယူနီဗာစီတီေက်ာင္းထြက္ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာပီတာ၀ါး။ ဆရာၾကီးက စီးပြားေရးပညာကို ဗုဒၶဘာသာရွဳေထာင့္နဲ႕လည္း သံုးသပ္ျပေလ့ရွိတယ္။ ဆရာႀကီး ပီတာ၀ါးကေတာ့ ေစာေစာကေျပခဲ့တဲ့ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းနဲ႕ တစ္ျခားစီပဲ။ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာကို နားလည္ေရရာေအာင္ သင္ေပးၿပီးေတာ့ သေဘာလည္း အင္မတန္ေကာင္းတယ္။
ၾသစေတးလ်အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ ေဒါက္တာပီတာမက္ေကာေလး ကလည္း ဆရာႀကီး ပီတာ၀ါးလိုပဲ သေဘာေကာင္းတယ္။ စာသင္တာလည္း ေခါင္းထဲကို စြဲေနေအာင္ သင္ေပးႏိုင္တယ္။ ဆရာႀကီးသင္တဲ့ မက္ခရိုစီးပြားေရးဆိုတာ ပထမဆံုး သင္ဖူးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း နားစြဲသြားေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ပါပဲ။
မိုက္ခရိုစီးပြားေရးဘာသာရပ္ကို သင္တဲ့ ဆရာကေတာ့ Tufts University ေက်ာင္းထြက္ ပါေမာကၡ လက္ဇ္ရက္ဖယ္။ ဒီဆရာက်ေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းငယ္ငယ္ကလို စတိုင္မ်ားလို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာ္ဟိန္းလို႕ ေခၚၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက အိမ္စာေပးတာေတာ့ ၾကမ္းတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စီးပြားေရး ေဒတာေတြ လိုက္စုၿပီး လုပ္ရမယ့္ အိမ္စာမ်ား ေပးလို႕ကေတာ့ သြားၿပီ။ ေဒတာေတြ စုရတာ အစံုကလည္း မရ။ ရသမွ်ေလးနဲ႕ အိမ္စာလုပ္ျပန္ေတာ့ ဆရာ့ဆီက ျပန္လာတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကလည္း ဖတ္ရဲစရာေတာင္ မရွိေအာင္ ျပတ္သားပြင့္လင္းလြန္းေတာ့။ အိမ္စာေပးၿပီးရင္ မွတ္ခ်က္ျပန္ေျပာမွာကို ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဆရာမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာနဲ႕ ဆရာကေတာ္နဲ႕က ေဟာေျပာပြဲေတြဘာေတြရွိရင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား၀တ္စံု ၀တ္ၾကတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းသဗ်။
အေပၚမွာ ေျပာျပခဲ့တာကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ လာဖြင့္တဲ့ အေမရိကန္ ဂြ်န္ေဟာ့ကင္းတကၠသိုလ္က အိုင္အာသင္တန္းမွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ စီးပြားေရး ဆရာေတြပါ။
အခုလက္ရွိ ဆရာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေယာဂသင္တန္းနည္းျပလည္း ျဖစ္ စီးပြားေရးပညာရွင္လည္း ျဖစ္တဲ့ ပါေမာကၡ ကိုေရး။ ဆရာက သီရိလကၤာႏိုင္ငံသား ဆိုေပမယ့္ စကားေျပာရင္ ကုလားသံ သိပ္မ၀ဲဘဲ နားထဲမွာ ရွင္းေနေအာင္ ေျပာတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆိုရင္လည္း ရႊင္လန္းတက္ၾကြၿပီး ေပ်ာ္စရာစာသင္ခ်ိန္ေလးေတြ ဖန္တီးတတ္တယ္။ ထမင္းစားၿပီး ျပန္တက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္လည္း အိပ္ငိုက္တဲ့သူကို ေနာက္မငိုက္ရဲေအာင္ ပညာေပးတတ္တယ္။
စီးပြားေရး ဆရာေတြအေၾကာင္း ေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေဘာဂေဗဒ ပါေမာကၡေတြရဲ႕ တူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေနာက္တစ္ေခါက္က် ေျပာျပပါ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နက္ျဖန္တက္ရမယ့္ ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒ ေလ့လာသံုးသပ္ခ်က္အတန္းမွာ ပါေမာကၡမ်ိဳးရဲ႕ ေမးခြန္းေတြ ေျဖႏိုင္ေအာင္ စာဖတ္လိုက္ပါအံုးမယ္။ ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်။
