ဒီမိုကေရစီမွာ ျပည္သူေတြ ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္နဲ႕လည္း ဒြန္တြဲေနတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကို နားမ်က္စိ ဖြင့္ေပးဖို႕ တာ၀န္ရွိတဲ့ ၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ပါလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့ မီဒီယာေတြကလည္း ဒီတာ၀န္ကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ပ်က္ကြက္ ေနၾကပါတယ္။
တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးမွာလည္း အလားတူပါပဲ။ အစိုးရရဲ႕ ပ်က္ကြက္မွဳေတြကိုသာ အသားေပးေဖာ္ျပၾကၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ ပ်က္ကြက္မွဳကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားၿပီးေတာ့ ျပည္သူလူထုကို ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးသား ပီသေအာင္ အားေပးတိုက္တြန္း ရမယ့္အစား ဥပေဒကို လြယ္လြယ္ကူကူ ခ်ိဳးေဖာက္ေလ့ရွိတဲ့ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ ႏုိင္ငံသားေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနသလိုမ်ိဳးေတြကို အေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးကို မျမင္ခ်င္တဆံုး ေတြ႕ေနျမင္ေနရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မသက္သာစရာ၊ အနာဂတ္ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းအတြက္ ရင္ေလးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
တရားဥပေဒကို လိုက္နာတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားစိတ္ဓာတ္အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ တစ္ခါကဖတ္ဖူးတဲ့ ပေလတိုးနိဒါန္း စာအုပ္ထဲက ေဆာ့ခရတၱိ ေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ျပန္ျပန္ သတိရမိပါတယ္။ ေဆာ့ခရတၱိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က သမိုင္းထဲမွာ သင္ဖူးတဲ့ ဆိုကေရးတီးပါ။ (ခုေခတ္ သမိုင္းစာအုပ္ေတြထဲ ပါမပါ မသိေတာ့ပါ)။ သူက လြတ္လပ္တဲ့ စိတ္ရွိတဲ့ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ပီပီ သူေတြးေခၚႀကံဆထားတာေတြကို လူငယ္ေတြကို ေဟာေျပာပါတယ္။ သူ႕ေဟာေျပာ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြက အဲသည္ေခတ္က အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႕ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း ျဖစ္ေနေလေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အဖမ္းခံရပါေတာ့တယ္။ ေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ယံုၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသားတုိ႕ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတို႕ဆိုတာမ်ိဳးပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြက မွားပါတယ္လို႕ လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခံရင္ သူလြတ္မယ္၊ ၀န္မခံဘူးဆိုရင္ အဆိပ္ေသာက္ ေသရမယ္လို႕ အာဏာပိုင္ေတြကေျပာေတာ့ သူက ေသမယ့္လမ္းကိုပဲ ေရြးလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခုေကာင္းတာက ေသမယ့္အခ်ိိန္အထိကို မိသားစု ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြေတြ ေထာင္ထဲ၀င္ေတြ႕ခြင့္ ရပါတယ္။ အဲသည္မွာ သူ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က သူ႕ကို ထြက္ေျပးဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။ တကယ္လို႕ သူသာ ထြက္ေျပးခဲ့့မယ္ဆိုရင္လည္း မိတ္ေဆြေတြ အကူအညီနဲ႕ လြတ္ႏိုင္စရာရွိတယ္ဆိုတာ သူသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ထြက္ေျပးဖို႕ ကူညီမယ္လို႕ တိုက္တြန္းတဲ့ မိတ္ေဆြကို သူျပန္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက သိပ္ကို မွတ္သားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အတိအက် မဟုတ္ေပမယ့္ မွတ္မိသမွ်ေလး ျပန္ေျပာျပပါ့မယ္။
မိတ္ေဆြက ကြ်န္ေတာ့္ကို အသက္ခ်မ္းသာရာရေစခ်င္လို႕ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္လို႕ အခုလို အႀကံေပးတာဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚမွာ ခ်စ္ခင္လွတယ္ဆိုတာ သိရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံသားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ ဥပေဒေတြကို လိုက္နာဖို႕ လူငယ္ေတြကို ေဟာေျပာေဆြးေႏြးေနတဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ႏိုင္ငံသားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ လုိက္နာရမယ့္ က်င့္၀တ္စည္းကမ္းေတြကို ေလးစားရမယ္လို႕ သူ အစဥ္တစိုက္ ေဟာေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏုိင္ငံႀကီးသား အမူအက်င့္ေတြကို ယံုၾကည္လုိ႕ အခုလို ေဟာေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အခု သူ႕ကုိ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ ဥပေဒဟာလည္း မတရားတဲ့ ဥပေဒဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္တဲ့။ သို႕ေသာ္လည္း ဥပေဒတစ္ခုဟာ မတရားဘူးလို႕ ယံုၾကည္ယံုမွ်နဲ႕ အဲသည္ဥပေဒကို ခ်ိိဳးေဖာက္မယ္ဆိုရင္ သူေဟာေျပာခဲ့တဲ့ သေဘာတရားေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ခ်ိဳးေဖာက္ရာ က်ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဥပေဒတစ္ခုကို မႀကိဳက္ရင္ အဲသည္ဥပေဒကို ျပင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရမွာသာ ျဖစ္ၿပီး ဥပေဒအာဏာတည္ေနတုန္းမွာ ေတာ့ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ လုိက္နာရမွာ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဥပေဒကို သူမႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဒီဥပေဒရဲ႕ အစီအမံကို သူေက်ေက်နပ္နပ္ နာခံပါ့မယ္ ဆိုၿပီး သူ႕မိတ္ေဆြကို ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေဆာ့ခရတၱိဟာ အဆိပ္ေသာက္ၿပီး ေသသြားရပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက ဒီမိုကေရစီကို တကယ္ ယံုၾကည္တယ္ဆုိရင္ တစ္ျခမ္းပဲ မယံုၾကည္ပါနဲ႕။ အျပည့္ ယံံုၾကည္ပါ။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရ တစ္၀က္သာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့တစ္၀က္က တာ၀န္သိမွဳ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တာ၀န္သိမွဳ တာ၀န္ယူမွဳ တာ၀န္ခံမွဳ ဆိုတာေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရ နဲ႕သာ သက္ဆိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးရေရာ ျပည္သူေရာ ႏိုင္ငံံသားအားလံုးနဲ႕ သက္ဆိုင္ပါတယ္ ဆိုတာကို လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ အစဥ္အၿမဲ သတိရေနေစဖို႕ အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္း မိဘျပည္သူအေပါင္းကို ေၾကျငာေမာင္း ခတ္လိုက္ရပါတယ္။
