ကိုယ္လံုးတီးပြဲေတာ္

အမွန္ကေတာ့ ေႏြဦးေပါက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတဲ့ သေဘာရယ္၊ ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားေအာင္ရယ္ ဆုေတာင္းၾကတဲ့ပြဲပါ။ ဆုေတာင္းၾကတဲ့သူေတြက ေပ်ာ္လြန္းအားႀကီးလို႕ အ၀တ္အစားေတာင္ မကပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႕ ကိုယ္လံုးတီးပြဲေတာ္လို႕ ေခၚၾကတာပါ။ စခဲ့တာကေတာ့ ေမဂ်ီ ခုနစ္ ေလာက္တုန္းကလို႕ ေျပာပါတယ္။ ေမဂ်ီ ခုနစ္ဆိုတာ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၈၇၄ ခုႏွစ္ပါ။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြကေတာ့ ဇန္န၀ါရီ ေဖေဖၚ၀ါရီေလာက္မွာ က်င္းပေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ မတ္လ ၃ ရက္ေန႕မွာ က်င္းပပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ အူရာဆာ ၿမိဳ႕ေလးက ဘစ္စရာမြန္ဒူ နတ္ကြန္းမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အိုင္ယူေဂ် ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေဒသခံေတြနဲ႕အတူ တေပ်ာ္တပါး ၀င္ေရာက္ ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။ ပြဲရက္မတုိင္ခင္ကတည္းက ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲမယ့္သူေတြ နာမည္ေကာက္ၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ေပးထားပါတယ္။ အ၀တ္အစားကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီပါးေလးတစ္ထည္။ အဲဒီအေပၚက ပတ္တဲ့ အ၀တ္ရွည္စတစ္ခု။ ဟာရွီမာကီေခၚတဲ့ အူရာဆာၿမိဳ႕တံဆိပ္ပါတဲ့ နဖူးပတ္တစ္ခု၊ တာဘီလို႕ေခၚတဲ့ ရိုးရာေျခစြပ္ နဲ႕ ေကာက္ရိုးညွပ္ဖိနပ္ တစ္ရံတို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဆာေကလို႕ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ရိုးရာ ဆန္အရက္ျဖစ္ပါတယ္။ သုညေလာက္ေအးေနတဲ့ ရာသီဥတုမွာ ႏွင္းေတြတေဖြးေဖြးထဲ အ၀တ္ပိုင္းေလးနဲ႕ ေနဖို႕၊ ေရခဲေရေလာက္ေအးေနတဲ့ ေရထဲကို ဆင္း တစ္ကိုယ္လံုးႏွစ္ၿပီး ဆုေတာင္းဖို႕ ဆိုတာ ေတာ္ရံုတန္ရံု သာမန္သတၱိနဲ႕ လြယ္တာမွတ္လို႕။
ေက်ာင္းကေန ကားနဲ႕သြားၿပီး ဟိုမွာ ဓမၼာရံုတစ္ခုထဲမွာ အ၀တ္လဲတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အ၀တ္အစားလဲရတာေပါ့။ အ၀တ္အစားလဲတဲ့ ဓမၼာရံုေပၚမွာလည္း ဆာေကးေတြ အမ်ားႀကီးဗ်ာ ဆာေကးေသာက္ ဓာတ္ပံုရိုက္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ပါတဲ့ ကုတ္အက်ၤိနဲ႕ပုဂၢိဳလ္က အိုင္ယူေဂ် တကၠသိုလ္ ဥကၠဌ ရွိနီရွီ ကီတာအိုကာ လည္း ေက်ာင္းသားေတြကို လာအားေပးပါတယ္။

“Naked Man Festival 2015”
Naked Man Festival 2015 was held at Bisya-mon-do, Urasa and a lot of IUJ students joined it. They drank sake and yelled “IUJ! IUJ.”
Shinichi Kitaoka who is president of IUJ came and encouraged students.
　This festival notice spring coming and people pray a good harvest. From Meiji 7, this festival has been held in March 3. Before that, it had been held January or February.
【裸押し合い祭り】
　昨日、3月3日(火)に開催された浦佐の裸押し合い祭りにIUJの学生が多数しました！！
練り歩く寸前まで参加者は杯を交わし、「IUJ！IUJ！」とかけ声をかけて盛り上がっていました。本学の北岡学長も学生を激励するためかけつけ言葉を交わしました。
　このお祭りは、南魚沼に春を迎えて1年の豊作と安寧を毘沙門天に祈願し，その加護を得ようと，裸になった人々が堂内で押合う祭りで、多くの人で賑わいます。祭り日が3月3日になったのは明治７年からでそれ以前は1月や２月に行われていました。
Photos and Japanese Script credit to IUJ President Office, Reiko Iriuchijima

ေဟ့ေရာင္ မင္းေခါင္းႀကီးက ေဘးဖယ္အံုး ငါ့ပံု မပါေတာ့ဘူး။ ဟိုေကာင္ ဆာေကးခြက္ ေသခ်ာကိုင္ထား ငါ့ေပၚဖိတ္က်ကုန္ၿပီ

ေဟ့ေရာင္ မင္းေဘာင္းဘီေတာ္လား။ ငါ့ဟာက ကြက္တိပဲ။ ဒီဖိနပ္က ဘယ္လို စီးရတာတုန္း။ ဒီမွာေလကြာ ေျခေထာက္စြပ္ၿပီး ႀကိဳးေလးစည္းလိုက္။ ဒီအ၀တ္ႀကီးက ဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ ေဘာင္းဘီေပၚကေန အုပ္ၿပီး ပတ္ဖို႕ေလကြာ။ ျမန္ျမန္၀တ္ေဟ့ေရာင္ ဆာေကးကုန္သြားလို႕ မေသာက္ရဘဲ ေနအံုးမယ္

ကဲ ကဲ သြားၾကမယ္ေဟ့။ ေလးေယာက္တန္း တန္းစီ။ ဖေယာင္းတိုင္ႀကီး ဒီဘက္လာအံုးဟ။ ဖေယာင္းရည္ နည္းနည္း သုတ္လိုက္အံုးမယ္။ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ ေအးတာပဲဟ။

ေဟ့ေရာင္ ဘာေတြ ေအာ္ေနၾကတာလဲ။ ငါလဲသိဘူး။ စံရာကိုဆြဲ ဆိုလား။ မသိလည္း ကိစၥမရွိဘူးေဟ့ေရာင္ အာ့အတုိင္းသာ လိုက္ေအာ္

ဟာ ဟာ ေရွ႕ေရကန္က ဘာလုပ္ဖို႕တုန္း။ အာ့ထဲ ဆင္းရမွာေလ။ အမငီး။ မင္း အရင္ဆင္း။ မင္းအရင္ဆင္းကြာ။ ေအးတယ္ကြ။ ေဟ့ေရာင္ ဒီနားေရာက္မွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႕ မရေတာ့ဘူးကြ။ ေဟ့ေရာင္ ဟိုမွာ မင္းက်ဴေနတဲ့ ကပၸလီမေလး ကင္မရာႀကီးခ်ိန္ထားတယ္ မင္းကို။ သိပ္ဟန္မပ်က္ေစနဲ႕ကြာ။ ဒါအခြင့္အေရးပဲ။ မင္းသတၱိရွိရွိနဲ႕ ေရထဲ ဆင္းျပလိုက္ ေရွ႕ဆံုးကေန။ ငါတို႕ကို ခ်ိန္ထားတဲ့ ကင္မရာေတြက အမ်ားၿကီးပဲ။ ေသာက္ရမ္းမ်ားေနၿပီကြာ။ သူတို႕ ေရထဲ မဆင္းရတိုင္း ေရထဲဆင္းမယ့္သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေပ်္ာသလုိလို ဘာလိုလိုနဲ႕။

နတ္ရုပ္

အမယ္ငီး။ ေအးလိုက္တာ။ ငါ့ဟာေတာ့ ေပ်ာက္ပါၿပီဗ်။ တစ္ကိုယ္လံုးႏွစ္ရမွာတဲ့ဟ။ လာမိတာ မွားပါၿပီကြာ။

မရေတာ့ဘူး ဆုမေတာင္းရရင္ ေနေပ့ေစေတာ့ ျပန္တက္ေတာ့မယ္။ ေဟ့ေရာင္ ငါ့ကို ေစာင့္အံုးေလ။ မင္းက ေနာက္ဆံုးမွ ဆင္းၿပီး အရင္ဆံုး ျပန္တက္လို႕ ရမလားကြ။

အစ္ကိုႀကီးရယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆြဲတင္ေပးပါအံုးဗ်ာ။ ေအးလြန္းလို႕ ျပန္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ။

၀င္မေျပာေသးဘူး ။ ၾကည္ေ့နတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အရူးထႏိုင္ၾကမလဲဆိုတာ။

အာ့လူအုပ္ထဲ တိုးလို႕ ျဖစ္ပါ့မလား။ မတိုးခ်င္ရင္ အျပင္မွာေနေလ။ ဟာ အျပင္မွာေနလို႕ေတာ့ ျဖစ္ဖူးဟ ေအးလြန္းလို႕ ေသလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုလာတိုးလွည့္။ တိုးၿပီး ဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ ဟိုမွာေလ မင္းကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဆြဲတင္ေပးလိမ့္မယ္။ အေပၚေရာက္ရင္ ဆုေတာင္းေပါ့။

လာၾကျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕

ခ်မး္လိုက္တာဗ်ာ ။ ခ်မ္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဒီဖေယာင္းရည္ေတြသာ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္းခ်ပလိုက္ခ်င္တယ္

ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ျပန္ၿပီလား

          အိုင္ယူေဂ်မွာ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြမွ မစဲေသးခင္ ျမန္မာျပည္မွာ ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ျပန္ၿပီလား။
ကံ့ေကာ္ပန္းဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သိပ္ကို ေမႊးတဲ့ပန္း။ ပန္းကိုအေျခာက္ခံၿပီး ၀တ္ဆံ၀ါ၀ါေလးေတြကို သနပ္ခါးထဲ ထည့္လိမ္းရတဲ့ပန္း။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္မသိေအာင္ ခိုးခူးရတဲ့ပန္း။ ပန္းသူခိုးအခ်င္းခ်င္း ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၾကလို႕ ဦးဇင္းေလး ႀကိမ္လံုးစာနဲ႕မိၿပီး အခ်င္းခ်င္း မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ပန္း။
ကံ့ေကာ္ေတာကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဒီပန္းေလးေတြကပဲ လူကို ရင္ခုန္ေအာင္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေအာင္ စာမက်က္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ၿပီး ဆပ္ပလီထိေအာင္ ျပဳစားႏိုင္တဲ့ပန္းေလးေတြ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ပန္းပါဗ်ာ။ ဆိုးတယ္ဆိုေပတဲ့ ဒီပန္းေလးကို မုန္းကို မမုန္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ခုနကလုိေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစားႏိုင္တဲ့အျပင္ သူ႕ကိုပဲ အၿမဲတြယ္တာေနေအာင္လည္း ညွိဳ႕ငင္ႏိုင္ေသးတာကိုး။ ကဗ်ာေတြေရးရင္ သူအၿမဲပါတယ္။ စာရြက္ၾကားထဲမွာလည္း ကံ့ေကာ္ပန္းေျခာက္ေလးေတြ ကံ့ေကာ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ အၿမဲေနတယ္။ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ အပင္ေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေပါေပါ ဆန္းေမာင္လာေရာင္းတဲ့ ပန္းေတြေတြ႕ရင္ တစ္စည္းတန္သည္ ႏွစ္စည္းတန္သည္ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္လိုက္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ဟိုေကာင္မေလးကို ကံ့ေကာ္ပန္းေလး သံုးေလးပြင့္ဗန္းျပၿပီး စကားေျပာခြင္ေလး ဖန္လိုက္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အိပ္ယာထ ပ်င္းတဲ့ၾကားက ေစာေစာစီးစီး ကံ့ေကာ္ပန္းစည္းေလး ကိုင္ၿပီး အေဆာင္ကဆင္းလာမယ့္ ေကာင္မေလးကို ေစာင့္လိုက္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ေပးတဲ့ပန္း ဘယ္သူမွ လက္ခံမယ့္သူ မရွိတဲ့တိုင္ ဦးခ်စ္ဆိုင္က ေခ်ာင္က်က် စားပြဲတစ္လံုးမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းစည္းေလးတင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလးငါးအိုး ကုန္ေအာင္ေသာက္ရင္း အသည္းကြဲသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ က႐ုဏာကို ခ်ဴလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ကို သားေတြလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနတဲ့ တီခ်ယ္၀င္းအတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းရင္ ရည္းစားနဲ႕အဆင္မေျပဘူးလားေမးတဲ့အခါ အဆင္မေျပစရာ ရည္းစား မရွိေပမယ့္ တီခ်ယ့္ေရွ႕မွ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ျပခ်င္ေသးတာ။ ေတာင္ငူေဆာင္နဲ႕ သိပၸံေဆာင္ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရင္း အဓိပတိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကံ့ေကာ္ပန္းလက္ခံမယ့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း အရင္းစစ္လိုက္ရင္ ဒီပန္းေတြက တရားခံပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ျမကြ်န္းညိဳညိဳမွာ သံုးႏွစ္သာ ကြန္းခိုလာခဲ့တာ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ မဟာ၀ိဇၨာ ကြင္းစကြင္းပိတ္ ဆပ္ပလီ ဘြဲ႕ရတာကလြဲလို႕ ဟိုဒင္း မစံုခဲ့တာလည္း ဒီပန္းေတြ ပေယာဂ မကင္းဘူးေျပာရမယ္။ တကယ္ဆို ရဲရင့္တဲ့သူေတြက ဘာမွ ေတြေ၀မေနဘဲ ေက်ာင္းလည္းၿပီး ၾကင္ယာလည္းစံုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကံ့ေကာ္မွိဳင္းမိၿပီး ေတြေ၀ေနခဲ့မိတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းကသာ ေက်ာင္းကိုလာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းဇာတ္ကို ကခဲ့ရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ နာဂစ္တိုက္တုန္းက မိန္းထဲမွာ ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား ပါသြားတယ္ၾကားေတာ့ အင္း ငါ့ကို ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့ အပင္ေတြ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသက္ျပင္းတဲ့့ ကံ့ေကာ္ေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေက်ာင္းထဲေရာက္လို႕ ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ္ေတြ ေနခဲ့တုန္းကထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ေ၀ေနသလိုလို။ ကံ့ေကာ္ေတာကို မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ၿပီး ၾကည့္မိတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းကိုေတာင္ ေလွာင္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္ေနၾကသလိုုလို။
အခုလည္း ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ျပန္ၿပီတဲ့လား။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ပြင့္ၿပီးတာေတာင္ ပြင့္စရာပန္းေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးတဲ့လား။ ဒီေလာက္ေတာင္ ပြင့္ခ်င္လွခ်င္ေ၀ျပခ်င္ေနတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကိုပဲ ဘုရားမွာလွဴၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ဘ၀ဆက္တိုင္း ဘ၀ဆက္တိုင္း ကံ့ေကာ္ပန္းေတြရဲ႕ အျပဳစားခံရျခင္းေဘးက ကင္းေ၀းပါရေစဘုရား. . . ဆိုၿပီး

ဆရာႀကီးဦးလွိဳင္

မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီး ဦးလွိဳင္နဲ႕ ညေနက ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး က်န္းက်န္းမာမာ ရွိတယ္ဆိုတာ သိရလို႕ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အခုေတာ့ ပင္စင္ယူၿပီးလို႕ ကန္ေတာ့ခံဆရာႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကိုလည္း ႀကံဳတိုင္းေျပာတယ္လို႕ အေမတို႕က ေျပာျပပါတယ္။
ဆရာႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာ သင္တာပါ။ ဆယ္တန္းအေရာက္မွာ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ေျပာင္းကုန္ၾကေတာ့ ဆရာႀကီးက စာသင္ခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕လို တပည့္ေတြကို အခုလို အားေပးပါတယ္။ ေဟ့ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီစာသင္တာ ငါတို႕ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီစာသင္တာ။ တတ္ႏိုင္လို႕ အဂၤလန္ပဲ သြားသင္သင္ ကိုယ့္ဘာသာ မႀကိဳးစားရင္ မတတ္ဘူး။ ႀကိဳးစားရင္ ဒီမွာသင္လည္း တတ္တာပဲတဲ့။ ဆရာႀကီး ေျပာတာ ဘယ္ေလာက္မွန္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္က သက္ေသထူျပသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ က်ဴရွင္မယူဘဲ ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြ သင္ေပးတာ သက္သက္နဲ႕ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးသင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ ၆၃ မွတ္ ရခဲ့တယ္။ ဘယ္၀ိုင္း ဘယ္က်ဴရွင္မွ မတက္ဘဲ သာ၀တၳိလို ေက်ာင္းမ်ိဳးကေန ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္စာ ၆၃ မွတ္ရတယ္ဆိုတာ သူ႕ေနရာနဲ႕သူေတာ့ အဲသည္တုန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ အမွတ္ပါပဲ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အဓိကယူခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ အဂၤလိပ္စာ ဘြဲ႕လြန္ ဆက္တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုလည္း ေနာက္တစ္ဘြဲ႕အတြက္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနႏိုင္တာ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အားေပးခဲ့တာေတြေၾကာင့္ေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းတုန္းက ဆရာႀကီးဦးလွိဳင္ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုး ငါးက်ပ္ ရဖူးတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေစ်းတန္းက ေဒၚသန္းလွ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္က်ပ္နဲ႕ စားလို႕ ရတဲ့ေခတ္မွာ ငါးက်ပ္ဆိုတာ မုန္႕ဟင္းစား ငါးပြဲဖိုးစာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အေဆာင္ယၾတာ တစ္ခုလိုပါပဲ။ အဲသည္ပိုက္ဆံေလးကို ရည္းစားဓာတ္ပံုေလးလုိ တယုတယ သိမ္းထားခဲ့တာ အခုထိပဲေပါ့။ (ငယ္ငယ္တုန္းက ရည္းစားပံုေတြကေတာ့ မဒမ္ေကာင္းနဲ႕ ညားၿပီးကတည္းက လက္စေဖ်ာက္လိုက္ရၿပီ ႏွေျမာတာဗ်ာ)။ ဘာလို႕ အဲေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးရွိသလဲ သိခ်င္ၾကမွာပဲေနာ္။ ဒီလိုဗ်။ တစ္ေန႕သားမွာ ဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္စာ ေလ့က်င့္ခန္းေပးတယ္ဗ်။ သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးေပးတာပါ။ တိုက္ရိုက္ေျပာတဲ့၀ါက်ကေန သြယ္၀ိုက္ေျပာတဲ့ ၀ါက်ကို ေျပာင္းေရးရတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း။ ဆရာႀကီးက သင္ပုန္းမွာလည္း စာေၾကာင္းငါးေၾကာင္း ေရးၿပီးေရာ အိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ထုတ္ၿပီး ေထာင္ျပတယ္။ အရင္ဆံုးလည္းၿပီးတယ္ မွန္လည္း မွန္တယ္ဆိုရင္ ဒီငါးက်ပ္ဆုခ်မယ္ ေက်ာင္းလည္းဆင္းေပးမယ္တဲ့။ ဘာရမလဲ ငါဟဲ့ေမာင္ေကာင္း။ လက္ကို ေမာ္တာတပ္ေျဖၿပီး အရင္ဆံုးသြားျပေတာ့ မွန္တယ္ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးလည္း ကတိအတိုင္း ေပးရေတာ့တာေပါ့။ ကဲ ျပန္လို႕ ရၿပီတဲ့။ ေက်ာင္းဆင္းဖို႕ေတာ့ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ လုိအံုးမွာေပါ့။ အမယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းမဆင္းေသးဘဲ တရား၀င္ ျပန္ခြင့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ယူဖို႕ ေကာင္းလဲေနာ့။ သူမ်ားေတြက စဥ္းစားတုန္း ေရးတုန္း ဖ်က္တုန္း ပံုေသနည္းေတြ ျပန္လွန္ၾကည့္တုန္း။ ေမာင္ေကာင္းတို႕က ဆင္းၿပီ လြယ္အိတ္ႀကီးလြယ္လို႕ ေကာ့ေကာ့ႀကီး ေက်ာင္းဆင္းလာခဲ့ရတာ မွတ္မွတ္ရရ။
ဆရာႀကီး စာသင္တာကို တစ္ခ်ိဳ႕က မရွင္းဘူးလို႕ ေျပာၾကတယ္ဗ်။ အဂၤလိပ္စာေပါ့ဗ်ာ။ ေမာင္ေကာင္းကေတာ့ ဘယ္လို လမိုင္းကပ္တယ္မသိဘူး။ ဆရာႀကီးသင္တာ ရွင္းထြက္ေနတာပဲဗ်ာ။ ေမာင္ေကာင္းတို႕ဆီမွာ သာမန္အားျဖင့္ဆို စာစီစာကံုးတို႕ ေပးစာတို႕ကို အလြတ္က်က္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးၾကတာ ရွိသလားဆိုေတာ့ သိရသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေရးၾကဘူးဗ်။ က်က္ၾကတာပဲ ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေကာင္းက စာက်က္ ပ်င္းတယ္ေလ။ အဲသည္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ေလွ်ာက္ေရးတာေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ ဆရာႀကီးကို ျပသင့္ခဲ့တာဗ်။ အဲဒါမွ မွားတာေတြဘာေတြ ျပင္ေပးလို႕ ရမွာေပါ့။ မျပရဲလို႕ မျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဆယ္တန္းေျဖတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေတြးေတြကို အဂၤလိပ္လို ေရးႏိုင္ေနၿပီဗ်။ မွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူးေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေလးေတြကို အဂၤလိပ္လိုေလးေရးၿပီး ထရံမွာ ကပ္ထား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးတဲ့ စာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က စာအုပ္ပံုရွင္းေတာ့ အဲသည္စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ေတြ႕မိတယ္။ ရက္စြဲက ဆယ္တန္းတုန္းက ရက္စြဲတပ္ထားတဲ့ စာေလး။ အားပါးပါး ကိုယ့္ကိုယ္ကို (အဲသည္တုန္းက ေမာင္ေကာင္းေလးကို) ေတာ္ေတာ္ ေလးစားသြားတယ္ဗ်ာ။ ဆယ္တန္းႏွစ္စကေန ဆယ္တန္းႏွစ္ဆံုး တစ္ႏွစ္အတြင္း အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ႏွဳန္းအတိုင္းသာ အခုထိ တိုးတက္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမာင္ေကာင္းတို႕ အဂၤလန္တိုင္းျပည္ေတာင္ ေရာင္းစားလို႕ ရေလာက္ေနၿပီ (ထင္တာပဲ)။ ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ ေျပာရင္းေျပာရင္း မသူေတာ္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာႀကီးအေၾကာင္း ဆက္ေျပာမယ္။
မႏွစ္က ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတုန္းက ဆရာႀကီး စကားေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ထည့္ေျပာတယ္တဲ့။ ဒီပံုအတိုင္းဆို ဒီႏွစ္လည္း ထည့္ေျပာအံုးမယ့္ပံုပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ ရြာေက်ာင္းကဆယ္တန္းေအာင္လည္း ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာ ကေလးေတြစိတ္ထဲ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခု ရသြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဆရာႀကီး ေျပာရက်ိဳးနပ္မွာပါ။ ဆရာႀကီးဦးလွိဳင္ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္ တက္ေရာက္အကန္ေတာ့ခံႏိုင္ပါေစလို႕ ေမတၱာပို႕သရင္း ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ပန္းပြင့္ေလးအတြက္ ပန္းလက္ေဆာင္

. . . ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ဒုတိယမၸိ ေျခခ်မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ေဖေဖ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းဟာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပန္းပြင့္ေလးအတြက္ ပန္းလက္ေဆာင္ေလးေတြ အၿမဲလိုလို ယူသြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပန္းပြင့္ေလးေတြက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ပြင့္ၾကသလို သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္လည္း ေၾကြတတ္တဲ့ ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြပါ။ ညေနခင္းဆိုရင္ ထမင္းဗူးထည့္တဲ့ အိတ္ေလးကို ပန္းေတြ အျပည့္ထည့္ၿပီး အိမ္ေရာက္လို႕ ပန္းပြင့္ေလးက ေဖေဖ ဘာပါလဲ ဆိုရင္ ေဖေဖ့ပန္းပြင့္ေလးအတြက္ ေဖေဖက ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ ေကာက္လာတယ္ ခ်စ္ေလးေရ ဆိုၿပီး . . .

Present for my Flower
**************************
. . . When I has been a student at the University of Yangon for the second time, I always brought flowers for my beloved daughter from the campus. My lunch box bag served as a flower basket in the evening which was filled with yellow flowers collected from the green grass. My beloved daughter has never been taught to pick up flowers directly from the plant, but just to collect flowers naturally dropped to the ground. My daughter knows very well how to enjoy the nature without being destroyed. . . . .

ေဆာင္းႏွင္းေ၀ခ်ိန္ေရာက္လုၿပီ

Winter is Coming Up
Published in IUJ Alumni News
January 2015, The 40th Edition

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလကုန္ခါနီး ေႏြေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြတုန္းက အမွတ္မထင္ ႐ိုက္ထားမိတဲ့ ဓာတ္ပံုေလး တစ္ပံုကို အခု ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား စာေစာင္မွာ ေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႕လို႕ ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ စာေစာင္မွာ ပါတယ္ဆိုတာေတာင္ ေန႕လည္ ထမင္းစာခ်ိန္က တယ္လီဖုန္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က စာတိုေလးပို႕ၿပီး ေျပာျပလို႕ သိရတာပါ။ သိသိခ်င္းပဲ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနကို ေျပးၾကည့္ေတာ့ တစ္ကမာၻလံုးက အိုင္ယူေဂ် ေက်ာင္းသားေဟာင္း ၃၆၀၀ ေက်ာ္ကို ပို႕ေပးဖို႕ စာေစာင္ေတြ ျပင္ဆင္ထုပ္ပိုးေနတာကို ေတြ႕ပါတယ္။ အဲသည္ထဲက တစ္ေစာင္ေလာက္ ယူလို႕ရမလား ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွဴး ေဒၚဂရစ္ခ်န္က မရေသးဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ စာေစာင္ထဲမွာ ပါတဲ့ ပံုကိုျပၿပီး ဒီမွာေလ ကြ်န္ေတာ့္ဓာတ္ပံုပါေနတာ တစ္ေစာင္ေလာက္ေတာင္ မေပးခ်င္ဘူးလား ဆိုေတာ့မွ ေအာ္ အဲဒါ မင္းဓာတ္ပံုလား ယူပါယူပါတဲ့။ သူလည္း အခုမွ လူနဲ႕ နာမည္နဲ႕ တြဲသိပံုရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ေဒၚဂရစ္ခ်န္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ဓာတ္ပံုေတြကို အၿမဲ လိုက္ေပးေနက် မွတ္ခ်က္ ၀င္ေရးေနက်။ သူအက္ဒမင္လုပ္တဲ့ အိုင္ယူေဂ် စာမ်က္နွာမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ပံုေတြ ပ႐ိုဖိုင္လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး ယူသံုးေနက်ပဲကို။ ဒီပံုကို တင္လိုက္တုန္းက ဒီလိုပံုမ်ိဳးအရင္က မေတြ႕ဖူးပါဘူးတဲ့။ တကယ့္ကို အသစ္စက္စက္႐ိုက္ခ်က္ေလးပါလို႕ သူပဲ မွတ္ခ်က္၀င္ေရးထားခဲ့တာေလ။
ဒီပံုေလး႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ပံုကို ေျပာျပပါ့မယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြေႏွာင္း ေနသာတဲ့ ညေနတစ္ခုမွာ အျပင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေဆာင္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းဆန္းတစ္ခုကို ျမင္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ လမ္းေတြအားလံုးက ေရေတြပန္းထြက္ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာတင္မဟုတ္ဘဲ ႏွင္းက်တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီလို ေရျဖန္းစနစ္ရွိပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ ေရပိုက္ျမွပ္ထားၿပီး ခုျမင္ေနရသလို ေရထုတ္ျဖန္းေပးတာပါ။ ႏွင္းက်တဲ့အခ်ိန္ ႏွင္းေတြ လမ္းမွာ ခဲမေနေစပဲ ေပ်ာ္က်သြားေအာင္ ေရနဲ႕ ေဖ်ာ္ခ်တာပါ။ အဲသည္အခ်ိန္က ေႏြေႏွာင္းရာသီပဲ ဆိုေတာ့ ႏွင္းမက်ေသးပါဘူး။ အခုလို ေရေတြပန္းထြက္ေနတာကေတာ့ မၾကာခင္ ေႏြရာသီကုန္ဆံုးၿပီး ေဆာင္းႏွင္းေ၀ေတာ့မွာမို႕ သက္ဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြက ႏွင္းေဖ်ာ္ေရျဖန္းစနစ္ေတြ စစ္ေဆးတဲ့အေနနဲ႕ ေရပိုက္ေတြ ဖြင့္ၿပီး စမ္းေနၾကတာပါ။ ဒီပံုေလးေတြက အျမင္ဆန္းလွတယ္ဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ အိုင္ဖုန္းေလးနဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္မိပါတယ္။ အခုဓာတ္ပံုမွာ ပါတဲ့ေနရာကေတာ့ အိုင္ယူေဂ် အဓိပတိလမ္းမႀကီးထိပ္ကေန တကၠသိုလ္ပင္မေဆာင္ဘက္ကို ခ်ိန္ၿပီး ႐ိုက္ထားတာပါ။ ညေနဘက္ က်ေနကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ႐ိုက္ရတာမို႕ အေရာင္အေသြး အစံုအလင္ကို မဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းကင္မရာရဲ႕ စြမ္းရည္အကန္႕အသတ္ေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းႏွင္းေ၀ရာသီေရာက္ေတာ့မယ့္ အမွတ္လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ အရြက္ေတြ ေၾကြက်သြားၿပီး အ႐ိုးျပိဳင္းျပိဳင္းက်ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ႀကီးေတြရယ္ ႏွင္းေဖ်ာ္ေရပန္းေတြရယ္ကို အရအမိ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ႏိုင္တာမို႕ ဒီဓာတ္ပံုေလးကို "ေဆာင္းႏွင္းေ၀ခ်ိန္ ေရာက္လုၿပီ" လို႕ နာမည္တပ္ၿပီး တကၠသိုလ္ေဖ့ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာမွာ တင္လိုက္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပံုေလးကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားထံ ေပးပို႕ေနတဲ့ သတင္းလႊာမွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ပံုေလးကို အခုလို အသိအမွတ္ျပဳေဖာ္ျပေပးတဲ့အတြက္ စာေစာင္စီစဥ္သူမ်ားကို အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ် ###

သားသိပါၿပီ အေမတို႕ရယ္

တစ္သက္လံုး အေမ့အိမ္မွာတုန္းက အေမနဲ႕ အစ္မေတြ ခ်က္ေကြ်းတာစား၊ ရိပ္သာေရာက္ေတာ့ ရိပ္သာရဲေဘာ္ ခ်က္ေကြ်းတာစား၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ မိန္းမနဲ႕ မိဘေတြ ခ်က္ေကြ်းတာစားရင္း ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထမင္းဟင္း ကိုယ့္ဘာသာခ်က္စားဖို႕ကို ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ဖူးသလို ကိုယ့္ဘာသာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရမယ့္အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႕လည္း တစ္ခါမွ စိတ္ကူးမၾကည့္မိခဲ့ဖူးပါဘူး။ မဇၥ်ိမတိုင္းမွာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ သြားေနတုန္းကေတာင္ အတူတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခ်က္ေကြ်းတာမို႕ နံေဘးကေန အငယ္တုန္းက အေမထမင္းခ်က္ရင္ မီးဖိုထဲ သြားရွဳပ္သလို ၾကက္သြန္ကေလးသင္ ငရုတ္သီးေလးေထာင္းနဲ႕ သာသာယာယာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ အခု နိပြန္ျပည္ကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မျဖစ္မေန ခ်က္စားရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ေစ်း၀ယ္ စီစဥ္ ခ်က္ျပဳတ္ရၿပီ ဆိုေတာ့မွ ထမင္းဟင္းခ်က္ရတဲ့ အေမေတြရဲ႕ဘ၀ကို လက္ေတြ႕က်က် စာနာနားလည္လာမိပါတယ္။
တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ေစ်း၀ယ္ၿပီဆိုရင္ ဒီအသားေလးက ဘယ္လိုေနမလဲ ဒီအသီးအရြက္က ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္အတြင္း ခ်က္စားမွ ရမွာလဲ ၾကက္သြန္ထပ္၀ယ္ရေတာ့မလား သၾကားက်န္ေသးလားမသိဘူး စသည္ျဖင့္။ အေမတို႕ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္ ေစ်းကို သက္ေစ့ပတ္တယ္ဆိုတာေလ။ ခုမွ တကယ္ ေစ်းကို သက္ေစ့ပတ္ေနရပါတယ္။ စိတ္ကူးတည့္တာေတြ ေလွ်ာက္၀ယ္လာၿပီးရင္ အခန္းထဲက ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္တန္တာထည့္။ အေျခာက္အျခမ္းဆို အစားအေသာက္ ဗူးထဲ ထည့္တန္တာထည့္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေအာက္က ဘံုေရခဲေသတၱာထဲမွာ သိမ္းတန္တာသိမ္း။
ဟင္းတစ္ခါခ်က္ေတာ့မယ္ဆို ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရပါတယ္။ ခ်က္စရာအစံုအလင္ ရွိေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘယ္လိုဟင္းမ်ိဳး ခ်က္စားရမလဲ စဥ္းစားရတာ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းစားပါတယ္။ အလြယ္ဆံုးကေတာ့ ၾကက္ဥေၾကာ္ေပါ့။ ဒါေတာင္ ေၾကာ္ခါစက ၾကက္ဥအခ်ပ္ကို ေျပာင္းျပန္ မလွန္တတ္လို႕ အခ်ပ္ေၾကာ္ကေန အမြေၾကာ္ျဖစ္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ထမင္းဆိုလည္း အဲလိုပဲ။ ေရကို လက္တစ္လံုး ထည့္ရတယ္တဲ့။ လက္တစ္လံုး ထည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းက ေပ်ာ့သြားေရာ။ ေနာက္တစ္ခါ ေရေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့ မာသြားျပန္ေရာ။ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ့လိုက္ မာလိုက္ အႀကိမ္ႀကိမ္စားၿပီးေတာ့မွ ဂ်ပန္ဆန္ဆိုဘယ္လို ယိုးဒယားဆန္ဆို ဘယ္လို အေၾကာင္းသိသြားတာ။ ဒါေတာင္ ဆန္ေဆးေနရင္း မီးဖိုထဲ အတူတူ ထမင္းခ်က္ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္မေလးေတြ တ႐ုတ္မေလးေတြနဲ႕ ပြားတာနည္းနည္းမ်ားၿပီး ေရအခ်ိန္အဆ မမွန္ရင္ ေပ်ာ့တာမာတာေတြ ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္ေနတုန္း။ အဟိ။
ေရာက္ခါစက ထမင္းဟင္း စခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အစံုအလင္၀ယ္ျခမ္းလာ။ တကယ္ခ်က္ၿပီဆိုေတာ့မွ တစ္ခုခုေတာ့ လိုေနသလိုပဲလို႕ စိတ္ထဲ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဆား ေမ့လာတာကိုး။ မီးဖိုထဲ ထမင္းဟင္း အခုမွ စခ်က္ကာစ။ သူမ်ားဆီကလည္း မေတာင္းခ်င္။ ေက်ာင္းေစ်းဆိုင္မွာလည္း ၀ယ္ရေကာင္းမွန္း မသိဆိုေတာ့ ဆားမပါတဲ့ဟင္းကို တစ္ပတ္ေလာက္ စားလိုက္ရတယ္။ တကယ္။ ပထမဆံုး ခ်က္တဲ့ဟင္းက ၾကက္သားဟင္း။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ အေပါဆံုးက ၾကက္သားလို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ခဏခဏလည္း ခ်က္စားျဖစ္တယ္။ ၾကက္သားကို က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြတ္ေအာင္ ခ်က္မယ္ေပါ့။ ဆီနည္းနည္း ဆားေပါ့ေပါ့ အခ်ိဳမွုန္႕မပါ။ ငန္ျပာရည္မပါ။ အေရာင္တင္မွုန္႕မပါ။ ခ်က္လိုက္ေရာ။ ဟင္းလည္းျဖစ္ေရာ အေရာင္အဆင္းကလည္း မလွ အရသာကလည္း မရွိ။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အတူတူစားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘယ္သူကမွ မစား။ ကိုယ့္ဘာသာ မနည္းကုန္ေအာင္ စားလိုက္ရတယ္။ သူမ်ားေတြ ဟင္းကို အရသာရွိေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ခ်က္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး အဲသည္က်ေတာ့မွ ဆရာမျပ နည္းမက်ဆိုတာ တယ္မွန္ပါလား သိရေတာ့တယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလဆိုေပမယ့္ ခဏခဏပါပဲ။ ဗိုက္ကဆာေနၿပီ။ ထမင္းအိုးေလးေတာ့ တည္ထားလို႕ ရွိပါရဲ႕။ ဟင္းကမရွိ။ ေရခဲေသတၱာလွပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း အာသာေျပ စားစရာမရွိ။ ဟင္းခ်က္စရာေလးေတြ ျခင္းထဲထည့္ၿပီး မီးဖိုထဲသြား။ သူမ်ားေတြက ၀ိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ေနၾကၿပီ။ ဘာဟင္းခ်က္လဲ ဘာညာနဲ႕ ၀င္ေရာႀကိတ္လိုက္ရတဲ့ အခါေတြလည္း မနည္းဘူးေပါ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့သူေတြ မီးဖိုထဲ ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီဆိုရင္ သူတို႕နဲ႕ ၀င္ေရာခ်က္။ သူတို႕ေတြ တိုက္ရိုက္ညြန္ၾကားခ်က္နဲ႕ ခ်က္။ အဲသည္အခါမ်ိဳးဆိုလည္း အေပါက္အလမ္း တည့္သြားျပန္ေရာ။
ေႏြရာသီတုန္းက အသီးအရြက္ေတြ ေစ်းခ်ိဳသေလာက္ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေတာ့ အသီးအရြက္က ေစ်းအင္မတန္ ႀကီးတာ။ ေစ်းႀကီးလည္း စားစရာရွိတာေတာ့ စားရမွာပဲ ဆိုၿပီး ၀ယ္ေတာ့ ၀ယ္ျဖစ္ပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလ အသီးအရြက္ေတြ ၀ယ္ထား ခ်က္မစားျဖစ္ လြန္ကုန္လို႕ ပစ္လိုက္ရတာေတြလည္း ရွိ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မလြန္ခင္ ကုန္ေအာင္စားမယ္ကြာ ဆိုၿပီး ကမာၻေပၚမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးေသးတဲ့ ဟင္းအမယ္သစ္ေတြ ထြင္ခ်က္။ ဘယ္သူမွလည္း ကူမစားေပးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မကုန္ႏိုင္ မခမ္းႏိုင္ေတြစား။
ဟင္းခ်က္စရာ အမယ္ေတြကေတာ့ စံုစံုလင္လင္ ၀ယ္လို႕ရပါရဲ႕။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်က္မစားတတ္တာ အမွန္က ခ်က္စားရမွာ ပ်င္းတာေတြေၾကာင့္ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္းစားရဖို႕ အေရးဟာ တစ္ခါတစ္ေလဆို တကယ့္ အေရးေတာ္ပံုပဲ။ ဒါေတာင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနလို႕ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမယ္။ သူတို႕ေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ စားေနရတာ။
ဒီတစ္ခါ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ထမင္းဟင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဂ်ီမက်ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဆီမ်ားမ်ား ဆားငန္ငန္ အခ်ိဳမွုန္႕နဲ႕ပဲ ခ်က္ခ်က္ အဓိက စားေကာင္းရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ အေမရယ္ မမတို႕ရယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်က္ေကြ်းဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရယ္ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမရယ္ အေမရယ္ ဒီစာဖတ္ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကမလား ၿပံဳးေနၾကမလား သနားေနၾကမလား မသိ။

သတင္းေထာက္မ်ားနဲ႕သက္ဆိုင္လာမယ့္ဥပေဒ

ျမန္မာျပည္က သတင္းေထာက္မ်ားနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျပာရမွာျဖင့္ ၀န္ေလးလွပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ ဆိုသလို ေျပာဖို႕ လိုအပ္လာတယ္ထင္လို႕ ေျပလိုက္ပါအံုးမယ္။ အခုေနအခါမွာ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္နဲ႕ သတင္းသမားမ်ား ထိေတြ႕ဆက္ဆံလာၾကၿပီး တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သတင္းေထာက္မ်ားဟာ တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားနဲ႕အတူ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာမ်ားမွာ လိုက္ပါ သတင္းရယူႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးေတြ ရေကာင္း ရလာမွာပါ။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးရလို႕ တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားနဲ႕အတူ လိုက္ပါ သတင္းယူၾကမယ့္ သတင္းေထာက္မ်ားအေနနဲ႕ တပ္မေတာ္သားမ်ား လိုက္နာက်င့္သံုးရတဲ့ ၁၉၅၉ တပ္မေတာ္ အက္ဥပေဒကို လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႕ လိုအပ္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းေထာက္မ်ားနဲ႕ သတင္းေထာက္မ်ားကို ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာကို လုိက္ပါခြင့္ေပးေကာင္းေပးၾကမယ့္ အရာရွိမ်ား သတိမူႏိုင္ေအာင္ အခုလို တင္ျပေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၅၉ တပ္မေတာ္အက္ဥပေဒ
ပုဒ္မ ၂ (၁) ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပထားသူမ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာအရပ္၌မဆို ေရာက္ရွိေနေစကာမူ ဤအက္ဥပေဒကို လိုက္နာၾကရမည္။
(က) တပ္မေတာ္တြင္ အမွဳထမ္းေနၾကေသာ အရာရွိမ်ား၊
(ခ) ဤအက္ဥပေဒအရ စစ္မွဳထမ္းအျဖစ္ စာရင္းသြင္းၿပီးေသာသူမ်ား၊
(ဂ) -------------------
(ဃ) အျခားနည္းအားျဖင့္ စစ္ဘက္ဥပေဒကို လိုက္နာရသည္ မဟုတ္ေစကာမူ တန္းျပည့္စစ္မွဳထမ္းခ်ိန္၌ စစ္စခန္းတြင္ စစ္ခ်ီေနသည့္အခါတြင္ သို႕တည္းမဟုတ္ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ဤကိစၥအလို႕ငွာ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာျဖင့္ သီးျခား သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ နယ္စပ္စစ္စခန္း တစ္ခုခုတြင္ တပ္မေတာ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုက ေစခိုင္းျခင္းခံရသူမ်ား သို႕တည္းမဟုတ္ ယင္းအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုတြင္ အမွုထမ္းရြက္ေနရသူမ်ား သို႕တည္းမဟုတ္ ယင္းအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုတြင္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ျဖစ္ၾကသူမ်ား သို႕တည္းမဟုတ္ ယင္းအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုႏွင့္ လိုက္ပါလာၾကသူမ်ား။

စာတမ္းနဲ႕ မွတ္ခ်က္

ၿပီးခဲ့တဲ့အတန္းတုန္းက တင္ရတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႕ ဆရာ့ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဆရာ မွတ္ခ်က္ေရးထားတဲ့ မူရင္းစာတမ္းကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာက Pogge ရဲ႕ World Poverty and Human Rights စာအုပ္ထဲက Achieving Democracy ဆိုတဲ့ အခန္းကို ေ၀ဖန္သံုးသပ္တဲ့ စာတမ္းျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းပညာရွင္ တင္ျပထားတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႕ ကိုက္ညီတာေတြရွိသလို မူရင္းပညာရွင္ ေရးသားတင္ျပရာမွာ အားနည္းခ်က္ရွိတဲ့ လစ္ဟာခ်က္ရွိတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအကူးအေျပာင္း အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ခ်ိန္ထိုးသံုးသပ္ ေရးသားခဲ့တာပါ။ ဆရာ့မွတ္ခ်က္က ပံုမွာ ပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သိပ္ေကာင္းတဲ့စာတမ္းတစ္ေစာင္ပဲ ဆိုတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေပးေလ့ရွိတဲ့ မွတ္ခ်က္လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ စာတမ္းမွာ ေရွ႕ေနာက္ မညီတာေလးေတြကိုလည္း ေထာက္ျပထားပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုး မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြတန္းတစ္ေလွ်ာက္ အတန္းထဲမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့မွတ္ခ်က္အရ ေထာက္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို ျပန္လည္မြမ္းမံၿပီးရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာမွာ တင္ထားေပးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အျမည္းအျဖစ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္စာတမ္း နိဂံုးေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
In this small paper, I made my arguments based on the work of Pogge. Some of his ideas are agreeable and some of his proposals have weaknesses. I tried to point out the shortcomings of his arguments and I proposed my own arguments on achieving democracy. In the developing countries like Myanmar, we are facing many challenges as Pogge had suggested and we need to consider how we could develop our democratic culture, and how we could deter the enemies of democracy. This paper made me consider those important factors very critically based on the real experience of my own country’s former authoritarian regime and current democratic transition. My conclusion is that it would be very hard to build a democratic society without active participation of the people.
ရြင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်

သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အာဆီယံ-ဂ်ပန္

ျမန္မာစကားပံုမွာေတာ့ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ဆိုရင္ အၿပိဳင္ႀကဲၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ယူၾကေပမယ့္ အဂၤလိပ္လို ၀င္း၀င္း ဆိုရင္ေတာ့ သူလည္းႏိုင္ ကိုယ္လည္းႏိုင္ ဘယ္သူမွ အ႐ွံဳးမရွိဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဆိုတာ လူတုိင္း သိၾကပါတယ္။ ဒီေန႕ တိုက်ိဳမွာလုပ္တဲ့ အာဆီယံ-ဂ်ပန္ဆက္ဆံေရးဆိုင္ရာ ပညာရွင္မ်ား ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို သြားတက္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပညာရွင္မဟုတ္ပါဘူး စာသင္သားအျဖစ္ သြားတက္တာပါ။ ဦးစီးက်င္းပတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ နီဂါးတားျပည္နယ္ရဲ႕ ျပည္နယ္တကၠသိုလ္ကပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္ပါတီက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ယာဆူအိုဖူကူဒါ၊ ဖိလစ္ပိုင္သံအမတ္ႀကီးနဲ႕ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး၊ နီဂါးဒါးျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတို႕ တက္ေရာက္ၿပီး ပညာရွင္ေတြထဲကေတာ့ နီဂါးဒါးတကၠသိုလ္ ဥကၠဌ နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္က ႏို္င္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ပါေမာကၡ ေဒါက္တာမ်ိဳး အပါအ၀င္ အျခား ပါေမာကၡေတြ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းက အေရွ႕ေတာင္အာရွ ဘာသာရပ္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။
မနက္ဆယ္နာရီမွာ စမယ့္ အစီအစဥ္အတြက္ ေက်ာင္းကေန မနက္ ေျခာက္နာရီမွာ ကားစထြက္ပါတယ္။ ဆယ္နာရီမထိုးခင္ ပြဲက်င္းပမယ့္ International House of Japan ကိုေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ပြဲစပါတယ္။ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြက ႏွုတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာတာ စာတမ္းဖတ္တာေတြ လုပ္ၾကၿပီး ေန႕ခင္းပိုင္းမွာ ေဆြးေႏြးပြဲကို အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲၿပီး လုပ္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းက ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႕ ႏွုတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာတဲ့အခါ ပထမဆံုး ေျပာတဲ့စကားက သူအဂၤလိပ္လို မေျပာႏိုင္တာ သူ႕ႏိုင္ငံပညာေရးစနစ္ အမွားအယြင္းေၾကာင့္ပါတဲ့။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ အဲလိုေျပာတာ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ေန႕ခင္းပိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ စီးပြားေရး နဲ႕ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး ဆိုၿပီး တစ္ပိုင္းကို တစ္နာရီေလာက္စီ ပညာရွင္ေတြ သံအမတ္ႀကီးေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဓိကထားၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေတြကေတာ့ စီးပြားေရးက႑မွာဆိုရင္ ၁) လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ေရးကို အာဆီယံနဲ႕ ဂ်ပန္တို႕ ဘယ္ေလာက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္တြဲ ရုန္းကန္ႏို္င္ၾကမလဲ။ ၂) သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ဦးေရမ်ားလာၿပီး အသက္အရြယ္အခ်ိဳးအစားေတြ မညီမမွ်ျဖစ္လာတာကို အာဆီယံ-ဂ်ပန္တို႕ ဘယ္ေလာက္ တုန္႕ျပန္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကမလဲ။ ၃) အာဆီယံစီးပြားေရး အသိုက္အ၀န္းအေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့အခါ ကုန္သြယ္ေရး၊ ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံေရး၊ ဥာဏပစၥည္းမူပိုင္ခြင့္၊ အလုပ္သမားေရးရာ၊ ေငြေၾကး၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္း၊ အေကာက္အခြန္ စသည္ျဖင့္ ကိစၥရပ္ေတြထဲမွာ ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကမလဲ။ ယဥ္ေက်းမွု က႑မွာဆိုရင္ ၁) အာဆီယံ-ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမွဳ ဖလွယ္ေရး အစီအစဥ္ေတြကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မလဲ။ ၂) အျပန္အလွန္ ဘာသာစကား သင္ၾကားမွုေတြကို ဘယ္လိုျမွင့္တင္လုပ္ေဆာင္ၾကမလဲ။ ၃) ကိုယ့္သားသမီးေတြကို အဂၤလိပ္စာအျပင္ အျခား ဘာသာစကားတစ္ခုခု ထပ္သင္ေတာ့မယ္ဆို ဘယ္ဘာသာစကားကို သင္ေပးမွာလဲ။ ႏို္င္ငံတကာဆက္ဆံေရးက႑မွာဆိုရင္ ၁) အာဆီယံဂ်ပန္ သံခင္းတမန္ခင္း ကိစၥရပ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ခိုင္ခုိင္မာမာ လုပ္ေဆာင္ၾကမလဲ။ ၂) ႏို္င္ငံစံုအဖြဲ႕အစည္းမ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းကို ျမွင့္တင္ဖို႕ အာဆီယံဂ်ပန္ ဘယ္ေလာက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္တြဲၾကမလဲ။ ၃) တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ဆက္ဆံေရး အနာဂတ္ကို ဘယ္လို ပံုေပၚေစခ်င္သလဲ။ ဆိုတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ျခား ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕လိုပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမွုက႑ ေဆြးေႏြးလို႕ မၿပီးေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးက႑က ေမးခြန္းကို ထေမးလိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဂြတီးဂြတႏို္င္တာေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့ေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြတန္းတုန္းက စာသင္ခန္းထဲမွာ အာဆီယံဆိုင္ရာ တင္ဆက္မွဳတစ္ခုအၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေမးခံခဲ့ရတဲ့ ေမးခြန္းကို ျပန္ေမးတာပါ။ စီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွုေတြ မညီမမွ် ျဖစ္ေနတဲ့ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲမွာ အခု ၂၀၁၅ ႏွစ္ကုန္မွာ တည္ေထာင္ရေတာ့မယ့္ အာဆီယံ စီးပြားေရးအသိုက္အ၀န္း ဆိုတာကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထုူေထာင္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေမးခံရတုန္းက အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႕ ေျဖခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အေျဖကို သံသယရွိလာလို႕ ပညာရွင္ေတြ စံုတုန္း ေမးၾကည့္လိုက္တာပါ။ တကယ္ေျဖေစခ်င္တဲ့ ပါေမာကၡေတြက အေျဖမေပးဘဲ အာဆီယံထဲက ဖိလစ္ပိုင္သံအမတ္ႀကီးနဲ႕ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးတို႕က ေျဖၾကားေပးခ့ဲပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေအာင္ျမင္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ေၾကာင္း ေျဖၾကတာခ်င္း တူေပမယ့္ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးအေျဖကို နားေထာင္ရတာ အားမရွိလွပါဘူး။
ေန႕လည္စာကို ႀကိဳတင္မွာၾကားထားရင္ ယန္းႏွစ္ေထာင္က ေစ်းႀကီးလို႕ဆိုၿပီး ေန႕လည္ ထမင္းစားနားခ်ိန္မွာ မိုးထဲေရထဲ အနီးအနားက စားေသာက္ဆိုင္ကို အေျပးအလႊား သြားစားရတာ၊ ဂ်ပန္လိုမတတ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္လိုမတတ္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ မီနူးစာအုပ္က စားစရာ႐ုပ္ပံုကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး ေန႕လည္စာ မွာစားခဲ့ရတာ၊ စားေသာက္ဆိုင္က ယန္းတစ္ရာ့ငါးဆယ္တန္ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ ေမတၱာလက္ေဆာင္တိုက္လိုက္တာ၊ ေဆြးေႏြးပြဲ ခန္းမထဲမွာ ေလေအးစက္ကို အေႏြးစက္နဲ႕ မွားဖြင့္ထားလို႕ တစ္မနက္လံုး ေအးစိမ့္စိမ့္ထဲမွာ ထိုင္ေနခဲ့ရတာ၊ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ အိပ္ငိုက္တဲ့သူေတြကို ဓာတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ၿပီး က်ီစားခဲ့တာ၊ ကားေပၚမွာ မနက္စာ စားဖို႕ လုပ္တာတဲ့ ဂ်ပန္ထမင္းဆုပ္ကို ညေနအျပန္မွာ အာလူးေၾကာ္နဲ႕ စားခဲ့ရတာ၊ အျပန္ကားခဏရပ္နားတဲ့ ေနရာမွာ ၀က္သားေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ပူပူေႏြးေႏြးစားျဖစ္ခဲ့တာ၊ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာဘူး ပါေမာကၡမ်ိဳးက မနက္ျဖန္ မနက္အတန္းကို ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးတဲ့ အီးေမးကို ဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္သြားရတာေတြကေတာ့ ဒီကေန႕အတြက္ အမွတ္တရေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်###

အလံေခါက္

တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း အသက္ေပးသြားတဲ့ ညီငယ္ေလး ဗိုလ္ႀကီးရဲစည္သူေအာင္ရဲ႕ စ်ာပနကို ၾကည့္မိေတာ့ ေျပာျပစရာေလး တစ္ခု ရွိလာလို႕ပါ။ တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာပနကို စစ္အခမ္းအနားနဲ႕ သၿဂိဳလ္တာကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဆံုးရဲေဘာ္အေလးျပဳခရာသံနဲ႕ ေသနတ္ေျမစိုက္ အေလးျပဳေနတဲ့အခမ္းအနားကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွေတာ့ စိတ္ေကာင္းႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီလိုကိစၥတစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရးသင့္ရဲ႕လားလို႕လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ တကယ္လို႕ ဒီစာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ပိုၿပီးေကာင္းေစခ်င္တဲ့ အႀကံျပဳခ်က္အျဖစ္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႕ ႀကိဳတင္ ပန္ၾကားလိုပါတယ္။
စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ စ်ာပန အစီအစဥ္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကို ဘယ္လို ျပဌာန္းသတ္မွတ္ထားသလဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး အေလးျပဳေနတဲ့ စစ္သည္ေတြ တန္းျဖဳတ္သြားၿပီးခ်ိန္မွာ ေခါင္းတလားေပၚ အုပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို ျပန္ရုပ္တဲ့အပိုင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံအသံုးျပဳျခင္းဆိုင္ရာ တပ္မေတာ္ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခု ထုတ္ျပန္ထားတာ ရွိပါတယ္။ (ႏိုင္ငံေတာ္အလံ နည္းဥပေဒကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး) တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံ အသံုးျပဳပံုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေသးစိတ္ျပဌာန္းထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ စည္းမ်ဥ္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ဘယ္လို ေခါက္ၿပီး သိမ္းရမယ္ဆိုတာ ပါပါတယ္။ ေခါက္ရမယ့္ပံုစံကိုလည္း အေမရိကန္ေရတပ္က ႏိုင္ငံေတာ္အလံ ေခါက္နည္းကိုု ရည္ညႊန္းကိုးကားထားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ အေမရိကန္ စစ္ကားေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေနက် သံုးေျမွာင့္ပံု အလံေခါက္နည္းနဲ႕ ေခါက္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အဲသည္လို အလံေခါက္တာ တစ္ေယာက္တည္း ေခါက္လို႕ မရပါဘူး။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေယာက္က အလံအလ်ားလိုက္မွာ တစ္ဘက္ထိပ္စီကေန ကိုင္ၿပီး ေခါက္ရတာပါ။ အေမရိကန္ ဇာတ္ကားေတြ ထဲမွာေတာ့ အဲသည္ သံုးေျမွာင့္ပံု အလံေခါက္ေလးကို က်န္ရစ္သူမိသားစုထံ တ႐ိုတေသ ေပးပါတယ္။ ေခါက္ေပးတဲ့သူေတြကေတာ့ ေခါင္းတလားကို ထမ္းလာတဲ့ က်ဆံုးစစ္သည္နဲ႕ အဆင့္တူ စစ္သည္ေတြက ေခါင္းတလား ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ရပ္ၿပီး အလံကို ေခါက္တာပါ။
က်ဆံုးစစ္သည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အေလးျပဳ အမိန္႕ေတြဘာေတြ က်က်နန ျပန္ၿပီးခ်ိန္မွာ အလံေခါက္ဖို႕ အမိန္႕စဥ္တစ္ခု လိုေနေသးတယ္ ထင္မိပါတယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားအေပါင္း တရားေသာ စစ္ပြဲမ်ားကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ၾကပါေစ။

အေမ့သီခ်င္းသံေအးေအးေလးေတြ

. . . ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ျမန္မာသံစဥ္ေတးသြားေလးေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးရွိလွတယ္ဆိုတာ မဆန္းေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အထူးအဆန္း လုပ္ၿပီး ေမးၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မသိေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ အခုလို ျမန္မာသံစဥ္ သီခ်င္းေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးတတ္လာတာလို႕ ထင္ပါတယ္။ အေမက အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ သီခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သံေနသံထားနဲ႕ အၿမဲ ဆိုေလ့ရွိတယ္။ မာမာေအး သီခ်င္းေတြ ေလဘာတီမျမရင္ သီခ်င္းေတြ တင္တင္ျမ သီခ်င္းေတြဆိုတာ အေမဆိုျပေနတာနဲ႕ပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက အလြတ္နီးပါး ရေနခဲ့တာကလား။ စႏၵယားလွထြတ္တို႕ဘာတို႕ကေတာ့ ႀကီးလာခါမွ ကိုယ့္ဘာသာ နားေထာင္ရင္း ႀကိဳက္တတ္သြားခဲ့တာ။ အေမဆိုျပတဲ့အထဲမွာေတာ့ ေယာက်္ားသီခ်င္းက နည္းနည္းပဲ ပါတာေလ။
မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းတုန္းကဆိုရင္ စာက်က္တာကို ထိုင္ေစာင့္တတ္တဲ့ အေမက လက္ဘက္သုပ္ေပးရင္း စာက်က္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းေတြ ဆိုဆိုျပတတ္တာေလ။ အခုလည္း စာေတြဖတ္တာမ်ားလို႕ ေခါင္းေတြပူလာတဲ့အခါ အေမရဲ႕ သီခ်င္းသံေအးေအးေလးကို ေတာင့္တမိပါရဲ႕ . . .

Humming Mom
------------------
When I was young, my mother used to hum Myanmar old songs, and I was very familiar with those songs. Most of the guys in our age seem to prefer modern songs to those classic ones, but I still love Myanmar old songs. Sometimes, it is rather strange for some of my colleagues and they want to know why I have such an unusual favourite. I think that I might be a successor of my mother's favourite. I miss my mom's humming tunes . . .

ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ ကြ်န္းသာယာ

Published in GSIR Tribune
2014 Fall Term Issue

ကြ်န္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ က်ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြ ျပဇာတ္ေတြ ဇာတ္ထုပ္ေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ဒီကေန႕ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သိခဲ့ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြလို လံုး၀မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ လက္ဖ်ားခါရေလာက္ေအာင္ ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြၾကပါေပရဲ႕။
ဂ်ပန္ေတြက ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တာ သူတစ္ဘက္သားကို ကူညီတာေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ့္ ခက္တာက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအမ်ားစုက အဂၤလိပ္လို မေျပာၾကဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီဂ်ပန္ေတြ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ဘူးဆိုတာ ယံုကိုမယံုဘူးဗ်ိဳ႕။ ဂ်ပန္စကားသိပ္မတတ္တဲ့သူေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဂ်ပန္စကား လံုးလံုးမတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို သူတို႕ေတြ အဂၤလိပ္လိုေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႕ ဘာလို႕ ေနာက္တြန္႕ေနၾကသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႕ကို မရဘူး။
ဂ်ပန္ကိုေရာက္ခါက ရက္ေတြတုန္းကေတာ့ တကယ့္ကို ေနရထုိင္ရတာ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနသလိုပါပဲဗ်ာ။ အရင္ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့တာနဲ႕ အခုေနထိုင္ေနရတဲ့ ပံုစံက လံုးလံုး မတူဘူးကိုးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာေတာင္ စည္းစနစ္က ႀကီးလြန္းလွတယ္လို႕ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ စည္းကမ္းေတြ ကလနားေတြက မ်ားမွမ်ားတဲ့အျပင္ စည္းကမ္းလိုက္နာမွုကလည္း ေကာင္းၾကတာအမွန္ပဲ။ အမွိဳက္ပစ္ရင္ေတာင္ အမွိဳက္ပံုးက အမ်ိဳးအစား ေလးမ်ိဳးခြဲပစ္ရတယ္။ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကလည္း အတိအက်စီစဥ္ထား၊ လမ္းစည္းကမ္းကလည္း သိပ္ကို တိက်၊ အခ်ိန္မွန္လုပ္တယ္ဆိုတာကလည္း သူတို႕ ဂုဏ္ယူတဲ့ ဓေလ့ျဖစ္ေနတာကိုး။
ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ ေန႕လည္စာခ်ိန္ကေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ တကယ့္ ႏိုင္ငံစံု ယဥ္ေက်းမွဳျပပြဲလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ႏိုင္ငံစံုက အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္တာေတြကို ၾကည့္ရွုခံစားလို႕ ရတာကိုးဗ်။ အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္မီးဖိုထဲမွာ တစ္ကမာၻလံုး လာစုေ၀းေနၾကသလိုပါပဲဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ၊ ကမာၻအရပ္ရပ္က ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ စာသင္သားေတြ ၿပီးေတာ့ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္နဲ႕ သိပ္လွတဲ့ ကြ်န္းသာယာ ႏိုင္ငံေလးကေနၿပီး ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီး သယ္သြားႏိုင္မွာပါ။

အေမ ေခသူမဟုတ္

ကိုယ္တို႕အေမ ေလးတန္း စေကာလားရွစ္ရတုန္းက အမွတ္တရ ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။ ပံုထဲမွာ ပါတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းခင္ကိုေတာ့ ကိုယ္တို႕ မီလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးကို ေၾကာက္ရခ်က္ကေတာ့ ညညမ်ားဆို ဆရာႀကီးက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ရြာထဲ လွည့္သတဲ့။ စာက်က္သံမၾကားတဲ့အိမ္ကို မွတ္ၿပီး ေနာက္ေန႕က် ရိုက္သတဲ့။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္အရိုက္ခံရသလဲဆိုတာ ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ ဆရာႀကီး ကိုယ့္အိမ္နားေရာက္ရင္ ကိုယ့္စာက်က္သံ ဆရာႀကီး မၾကားမွာစိုးလို႕ စာကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္က်က္ရသတဲ့ဗ်ာတို႕ေရ။ အေမ့ရဲ႕ အေမ ကြ်န္ေတာ္တို႕အဖြား ေဒၚရင္ကေတာ့ စာမတတ္ပါ။ ရြာကို အသံုးလံုး လာသင္ေတာ့ ရွက္လို႕ဆိုၿပီး ပုန္းေနတယ္ဆိုလား။ စာသင္ရမွာေၾကာက္လို႕တဲ့။ အဲသည္ စာမတတ္တဲ့ အဖြားက အေမစေကာလားရွစ္ရေတာ့ မိဘလက္မွတ္ထိုးၿပီး ပိုုက္ဆံ ထုတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ အေမက အဖြားကို တစ္ညလံုး နာမည္ေရး သင္ေပးရသတဲ့။ အဖြားက စာေရးစာဖတ္ဆိုလို႕ မရင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးတစ္လံုးပဲ ေရးတတ္ခဲ့တာပါ။ ေလးတန္းမွာ စေကာလားရွစ္ ရခဲ့ေပမယ့္ အေမက ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ခုနစ္တန္းေအာင္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္း ေျပာင္းရမယ္ဆိုေတာ့ အဖြားတို႕က မိန္းကေလး ေသစာရွင္စာတတ္ရင္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး အေမ့ကို ေက်ာင္းႏုတ္ခဲ့ပါသတဲ့။ ခုနစ္တန္းပဲေအာင္တဲ့အေမက သားသမီးခုနစ္ေယာက္ကို ဘြဲ႕ရေတြျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားခဲ့ပါတယ္။ အေမက စာလည္းသိပ္ဖတ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုဆို အေမ့ကို ေမးရတာ အခုထိပါပဲ။ သတင္းစာလည္း ပံုမွန္ဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ဟာက ျဖစ္သင့္မျဖစ္သင့္ဆိုတာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အေမရယ္ပါ။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ ေရွးအဖြားႀကီး မျဖစ္ဘဲ အၿမဲေခတ္မီေနတဲ့ အေမပါ။ အေမက မွတ္ဥာဏ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ အေမ့နားမွာ ေနရသခိုက္မွာ ရြာကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ျပန္ေျပာခိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာကို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အေမ့ေရွးစကားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ မွတ္သားစရာ ဆင္ျခင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အေမ့က်န္းမာေရး မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနပါၿပီ။ အခုမွပဲ အေမလည္း က်ိဳက္ထီး႐ိုး ဘုရားသြားဖူးရတာနဲ႕။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာျပည့္ပြဲကို နတ္ေမာက္သြားႏြႊဲရတာနဲ႕။ ေရႊစက္ေတာ္ သြားရတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ ဟန္က်ေနပါၿပီ။ အေမ့ကို မဇၥ်ိမဘုရားဖူး ပို႕ေပးခ်င္ပါေသးတယ္။ အရင္တုန္းက အေမ့ဆီကို စာေရးရင္ အေမ မေသေသးနဲ႕အံုးလို႕ ထည့္ထည့္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့အေမက ကြ်န္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ရွာပါတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ယာထဲ လဲေနရာကေန ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာလိုက္တာ အခုဆို ေဒါင္ေဒါင္ကို ျမည္ေနေရာ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ဗိုလ္ေကာင္းအေမ ေခသူမဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ။ စကားမစပ္ အေမေရ႕ ဒီပံုေလးကို ကူးၿပီး ဦးေလးျမင့္ေအာင္တို႕ကို ေပးလိုက္အံုး။ ဟိုတစ္ခါ ေက်ာင္းမွာ ထူးခြ်န္ေက်ာင္းသားပံုေတြ ခ်ိတ္မယ္ဆိုလို႕ ဒီပံုကိုေတာင္းေတာ့ မေတြ႕လို႕။ အခုမွ ျပန္ေတြ႕လို႕။

ကံ့ကော်တွေပွင့်ကြပြန်ပြီလား

ကံ့ကော်တွေ ပွင့်ကြပြန်ပြီလား
.
. . . ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ကံ့ကော်ပန်းဆိုတာ ကိုယ်တွေအတွက် သိပ်ကိုမွှေးတဲ့ ပန်းတစ်မျိုးထက် မပိုခဲ့ဘူး။ မိန်းကလေးတွေက ပန်းကိုအခြောက်ခံပြီး ဝတ်ဆံဝါဝါလေးတွေကို သနပ်ခါးထဲ ထည့်လိမ်းကြ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ဆရာတော်မသိအောင် ခိုးခူးကြ။ ပန်းသူခိုးအချင်းချင်း ဖော်ကောင်လုပ်ကြလို့ ဦးဇင်းလေး ကြိမ်လုံးစာနဲ့မိပြီး အချင်းချင်း မခေါ်နိုင်မပြောနိုင်ဖြစ်ကြရ။ အော် ငယ်ငယ်ကတည်းက အတော်ဂြိုဟ်မွှေခဲ့တာပါပဲလား
.
. . . ကံ့ကော်တောလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ရောက်ပြန်တော့လည်း ကံ့ကော်ပန်းက သိပ်ကိုမွှေးတဲ့ ပန်းတစ်မျိုး ဆိုတာထက် အများကြီးပိုလာခဲ့တယ်။ တစ်နည်းအားဖြင့် မှော်အစွမ်းရှိတဲ့ ပန်းလေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီပန်းလေးတွေကပဲ လူကို ရင်ခုန်အောင် အိပ်မပျော်အောင် ငေးငေးငိုင်ငိုင်ဖြစ်အောင် စာမကျက်နိုင်အောင် နောက်ပြီး ဆပ်ပလီထိအောင် ပြုစားနိုင်တဲ့ပန်းလေးတွေ ဖြစ်ရပြန်ရော။ ငယ်ငယ်က ဂြိုလ်မွှေခဲ့တာထက် အဆရာထောင် ပိုဆိုးတဲ့ ပန်းလေးဖြစ်လာခဲ့တာပေါ့
.
. . . ဆိုသော်ငြားလည်း ဒီပန်းလေးကို မုန်းတော့ မမုန်းရက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး၊ သူ့ကို မမုန်းဘဲ တွယ်တာနေအောင် ညှို့ငင်နိုင်တဲ့ မှော်အစွမ်းကလည်း ကြီးပေတာကိုး၊ ကဗျာတွေရေးရင် သူအမြဲပါတယ်။ စာရွက်ကြားထဲမှာလည်း ကံ့ကော်ပန်းခြောက်လေးတွေ ကံ့ကော်ရွက်ခြောက်လေးတွေ အမြဲနေတယ်။ ကံ့ကော်ပန်းတွေ အပင်ပေါ်မှာ ဘယ်လောက်ပေါပေါ ဆန်းမောင်လာရောင်းတဲ့ ပန်းတွေတွေ့ရင် တစ်စည်းတန်သည် နှစ်စည်းတန်သည် ဝယ်ဖြစ်အောင် ဝယ်လိုက်ချင်သေးတာပဲ။ ဟိုကောင်မလေးကို ကံ့ကော်ပန်းလေး သုံးလေးပွင့်ဗန်းပြပြီး စကားပြောခွင်လေး ဖန်လိုက်ချင်သေးတာပဲ
.
. . . ကုန်ကုန်ပြောရရင် အိပ်ယာထ ပျင်းတဲ့ကြားက စောစောစီးစီး ကံ့ကော်ပန်းစည်းလေး ကိုင်ပြီး အဆောင်ကဆင်းလာမယ့် ကောင်မလေးကို စောင့်လိုက်ချင်သေးတာပဲ။ နောက်ဆုံး ကိုယ်ပေးတဲ့ပန်း ဘယ်သူမှ လက်ခံမယ့်သူ မရှိတဲ့တိုင် ဦးချစ်ဆိုင်က ချောင်ကျကျ စားပွဲတစ်လုံးမှာ ကံ့ကော်ပန်းစည်းလေးတင် ရေနွေးကြမ်းလေးငါးအိုး ကုန်အောင်သောက်ရင်း အသည်းကွဲသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ကောင်မလေးတွေရဲ့ ကရုဏာကို ချူလိုက်ချင်သေးတာ။
.
. . . ကိုယ်တွေကို သားတွေလို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နေတဲ့ တီချယ်ဝင်းအတန်းထဲမှာ မျက်နှာမကောင်းရင် ရည်းစားနဲ့အဆင်မပြေဘူးလားမေးတဲ့အခါ အဆင်မပြေစရာ ရည်းစား မရှိပေမယ့် တီချယ့်ရှေ့မှ မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ပြချင်သေးတာ။ တောင်ငူဆောင်နဲ့ သိပ္ပံဆောင်ကို အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ ကူးချည်သန်းချည်လုပ်ရင်း အဓိပတိလမ်းတစ်လျှောက်မှာ ကံ့ကော်ပန်းလက်ခံမယ့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့လိုတွေ့ငြား ကျီးကန်းတောင်းမှောက် လျှောက်ကြည့်မိအောင်ဖြစ်ခဲ့ရတာလည်း အရင်းစစ်လိုက်ရင် ဒီပန်းတွေရဲ့ ပယောဂ မကင်းဘူးပေါ့လေ
.
. . . ဒီလိုနဲ့ မြကျွန်းညိုညိုမှာ သုံးနှစ်သာ ကွန်းခိုလာခဲ့တာ ကျောင်းဆင်းတော့ ဆပ်ပလီ ဘွဲ့ရတာကလွဲလို့ စုံသင့်တာ မစုံခဲ့တာဆိုရင်လည်း ဒီပန်းတွေကိုပဲ ရမယ်ရှာရမယ်ထင်တယ်။ တကယ်ဆို ရဲရင့်တဲ့သူတွေက ဘာမှ တွေဝေမနေဘဲ ကျောင်းလည်းပြီး ကြင်ယာလည်းစုံဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ ကံ့ကော်မှိုင်းမိပြီး တွေဝေနေခဲ့မိတဲ့ ကိုယ်တွေကသာ ကျောင်းကိုလာတော့ တစ်ယောက်တည်း ကျောင်းကပြန်တော့လည်း တစ်ယောက်တည်းဇာတ်ကို ကခဲ့ရတာ။
.
. . . ပြီးခဲ့တဲ့ နာဂစ်တိုက်တုန်းက မိန်းထဲမှာ ကံ့ကော်ပင်တွေ တော်တော်များ ပါသွားတယ်ကြားတော့ အင်း ငါ့ကို ဒုက္ခပေးခဲ့တဲ့ အပင်တွေ မုန်တိုင်းထဲပါတာ နည်းတောင် နည်းသေးတယ် အောက်မေ့မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ထင်သလို မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်တစ်ခေါက် ကျောင်းထဲရောက်လို့ ကြည့်မိတော့ အသက်ပြင်းတဲ့ ကံ့ကော်တွေ ကိုယ်တွေ နေခဲ့တုန်းကထက်တောင် ပိုပြီး ဝေနေသလိုလို။ ကံ့ကော်တောကို မျက်မှန်စိမ်းတပ်ပြီး ကြည့်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုတောင် လှောင်ချင်ပြောင်ချင်နေကြသလိုလို။
.
. . . အခုလည်း ကံ့ကော်တွေ ပွင့်ကြပြန်ပြီတဲ့လား၊ ဒီလောက်နှစ်တွေအကြာကြီး ပွင့်ပြီးတာတောင် ပွင့်စရာပန်းတွေ မကုန်နိုင်သေးဘူးတဲ့လား
.
မောင်လွမ်းဝေ
၁၉ မတ် ၂၀၁၅