Friday 25 September 2015

အာဏာသိမ္း


အာဏာသိမ္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာရင္ မပါမျဖစ္ ပါေနသလို ခုေခတ္မွာလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ လိွမ့္လံုး ဟန္႕လံုး ေျခာက္လံုးတစ္ခုအျဖစ္ ေခတ္စားေနဆဲပါ။ အာဏာသိမ္းတာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေ၀ါဟာရအခ်ိဳ႕ကို ခုလို ေတြ႕ရပါတယ္။

၁။ အာဏာသိမ္းျခင္း။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Coup d'état လို႕ ေခၚၿပီး အတိုေကာက္ကေတာ့ Coup လို႕ သံုးပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ဆိုေပမယ့္ ဒီစကားလံုးက ျပင္သစ္စကားလံုး Coup d'état ကို တိုက္ရိုက္ အဂၤလိပ္မွု ျပဳထားတဲ့ စကားလံုးျဖစ္ပါတယ္။ အသံထြက္ေတာ့ ကူး ေဒတား /ˌkuːdeɪˈtɑː/  လို႕ ထြက္ပါတယ္။ စစ္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ လံုၿခံဳေရးဆိုင္ရာ လက္နက္ကိုင္  အဖြဲ႕အစည္းေတြက အစိုးရတစ္ရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး အျခား အစိုးရတစ္ရပ္ရပ္နဲ႕ အစားထုိးဖို႕ ရည္ရြယ္လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ အစိုးရတစ္ရပ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္မွသာ ဒီစကားလံုးကို သံုးပါတယ္။

၂။ ပုန္ကန္ျခင္း။ အဂၤလိပ္လို Rebellion လို႕ ေခၚပါတယ္။ အာဏာသိမ္းတာနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျခင္း တူေပမယ့္ မေအာင္ျမင္တဲ့အခါ ပုန္ကန္မွဳ ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ ေတာ္လွန္ျခင္း။ အဂၤလိပ္လို Revolution လို႕ေခၚပါတယ္။ အစိုးတစ္ရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကိုပါ ေျပာင္းလဲဖို႕ ႀကိဳးပမ္းမွုကို ေခၚတာပါ။ ထိုင္းမွာဆိုရင္ ၁၉၃၂ ခုနွစ္က သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး စည္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္စနစ္ ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရင္ကို နန္းက ခ်တာ မဟုတ္ဘဲ ဘုရင့္အာဏာကို ကန္႕သတ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။


၄။ ဆူပူအံုၾကြ အစိုးရျဖဳတ္ခ်ျခင္း။ ဒါကို Popular Uprising လို႕လည္း ေခၚပါတယ္။ ျပည္သူလူထု ဒါမွမဟုတ္ စစ္တပ္နဲ႕လံုျခံဳေရးဆိုင္ရာ မဟုတ္တဲ့ အျခားေသာ ျပည္သူလူထု ေက်ာင္းသား အလုပ္သမား စသည္ျဖင့္ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားၾကသူေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး အၾကမ္းဖက္တဲ့နည္းနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္၊ အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ အစိုးကို ျဖဳတ္ခ်တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

၅။ ကန္႕လန္႕ကာေနာက္ကြယ္ အာဏာသိမ္းျခင္း။ တကယ္ေတာ့ ဒီေ၀ါဟာမ်ိဳးကို ျမန္မာလို မေတြ႕ဖူးေသးပါဘူး (ေတြ႕ဖူးရင္ လက္တို႕ၾကပါအံုး)။  အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Silent Coup လို႕ ေခၚပါတယ္။ ေပၚေပၚထင္ထင္ အာဏာသိမ္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ကြယ္က ဖိအားေပးျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖင့္ အစိုးရတစ္ရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕ ပါ၀င္ပတ္သက္မွု ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။

၆။ Self Coup .။အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာပိုင္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးဦးရဲ႕ ဦးေဆာင္မွုနဲ႕ သိသာထင္ရွားတဲ့ အေျပာင္းအလဲကို အင္တိုက္အားတိုက္ ေဖာ္ေဆာင္တာကို ေခၚတာပါ။ ဒီေ၀ါဟာရမ်ိဳးကိုေတာ့ မေတြ႕ဖူးသေသာက္ပါပဲ။

၇။ တရားေရးဆိုင္ရာျဖင့္ အာဏာသိမ္းျခင္း။ တရားရံုးတစ္ခုခုရဲ႕ စီရင္ခ်က္နဲ႕ လက္ရွိအစိုးရ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာပိုင္ေခါင္းေဆာင္ကို ျဖဳတ္ခ်တာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံက စမတ္စြန္ေထာ္ရ၀ဲ့ ဆိုတဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က တီဗီမွာ ဟင္းခ်က္တဲ့အစီအစဥ္မွာ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ တင္ဆက္ခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီလုပ္ေဆာင္ခ်က္ဟာ အေျခခံဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္ရာ က်တယ္ဆိုၿပီး တရားရံုးခ်ဳပ္က သူ႕ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးက ဖယ္ရွားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Judicial Coup လို႕ ေခၚပါတယ္။

အခုေျပာျပခဲ့တဲ့ အာဏာသိမ္းျခင္း နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တိုု႕နဲ႕ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ မၾကားဖူးသေလာက္ရွိေနတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒီေ၀ါဟာရေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တိက်တဲ့ စံသတ္မွတ္ထားတဲ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မရွိေသးပါဘူး။ အခုေရးျပခဲ့တာေတြကလည္း နားလည္သလို ဖြင့္ဆိုရွင္းျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထစ္ကနဲရွိ ျပည္သူလူထုကို စစ္တပ္နဲ႕ လွည့္ေျခာက္ၿပီး ကိုယ္လိုရာကို က်ံဳးသြင္းဖ်ားေယာင္းတတ္တဲ့ မဟာက၀ိ ႏိုင္ငံေရးသမား ပညာယွိႀကီးမ်ား ဒီကိစၥကုိ က်မ္းတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႕ ျပဳသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳအပ္ပါတယ္ . . .

Tuesday 22 September 2015

တစ္ေန႕ညက ေကာင္မေလး

          ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေႏြဦးပြင့္ေ၀တန္း စာေမးပြဲနားနီးတုန္းကေပါ့။ ေႏြဦးပြင့္ေ၀တန္းဆိုတာ ထံုးစံအတိုင္း အေပ်ာ္အပါးေတြ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကလဲ မ်ားပါဘိသနဲ႕။ အခ်ိန္ေတြက ဘယ္လို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ရင္း ေနာက္ဆံုးပတ္ကို ေရာက္လာတာ။ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္စရာေတြမ်ားလွတဲ့အျပင္ စာတမ္းေရးစရာလည္း အမ်ားဆံုး အတန္းလို႕ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးအပတ္က်မွ စာတမ္းေတြ စုပံုေရးရတဲ့အျဖစ္ မေရာက္ေအာင္ဆိုၿပီး အခ်ိန္ဇယားနဲ႕ စာတမ္းေတြ တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ျဖတ္ေနရတဲ့ ကာလေပါ့။

          မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္အပတ္က ဆရာႀကီးနာကာမူရရဲ႕ စစ္ၿပီးေခတ္ ဂ်ပန္ စီးပြားေရးသံုးသပ္ခ်က္စာတမ္း အၿပီးေရးဖို႕ အခ်ိန္ဇယားဆြဲထားတဲ့အပတ္။ ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္းလည္း စာတမ္းကို သတ္မွတ္ရက္မွာ ၿပီးေအာင္ ေရးျဖစ္ပါရဲ႕။ အဲ အေခ်ာသတ္ဖို႕ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႕ေပါ့ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕ ေန႕လည္ပိုင္း စာတမ္း အေခ်ာသတ္ဖို႕ အခ်ိန္ဇယားထဲ ထည့္ဆြဲထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု ေပၚလာလို႕ အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ အၿပီးသတ္ရမယ့္ စာတမ္းကို ေနမ၀င္ခင္ အၿပီးမသတ္ႏိုင္ေတာ့ ဒီေန႕ည အၿပီးေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာ ဆြဲထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားအရ အဲသည္ေန႕ည စာတမ္းမၿပီးရင္ မအိပ္ရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေျခအေန။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေႏြဦးပြင့္ေ၀တန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္သတၱပတ္ကလည္း နီးသထက္ နီးလာၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီဟာတစ္ခုကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာနဲ႕ က်န္တာေတြအကုန္လံုး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရေတာ့မယ္။

          အေရးေပၚ ေပၚလာတဲ့ ကိစၥ၀ိစၥအၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရေတာ့လို႕ ညစာကို ေက်ာင္းကဆိုင္မွာ အေျပးအလႊားသြားစား။ ၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ၿပီး စာၾကည့္တိုက္ကို ခ်ီတက္ရေတာ့တာ။ စာတမ္းကို အေခ်ာသတ္ရင္း သတ္ရင္းနဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ပိတ္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံၾကားမွပဲ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီးဆိုတာ သတိထားမိတယ္။ စာတမ္းက စိတ္တိုင္းက် မျဖစ္ေသး။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာေတာ့ ဆက္ထုိင္လို႕ မျဖစ္ေတာ့တာမို႕ ပစၥည္းပစၥေလးေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထိုးသိပ္ထည့္ၿပီး တစ္ညလံုး စာထုိင္လုပ္လို႕ရတဲ့ စာၾကည့္ခန္း Study Room ထဲ အသိုက္ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။

          စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတာ အစကေတာ့ သူလိုကုိယ္လို ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ အဖြဲ႕လိုက္ စာလုပ္တာေတြ ကိုယ့္လိုပဲ တစ္ေယာက္တည္း စာလုပ္တာေတြ အသီးသီးေပါ့။ ကိုယ့္စာတမ္းကိုယ္ အေခ်ာသတ္ေနရင္း စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ လူေတြက တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္စာတမ္း ပံုႏွိပ္ထုတ္ဖို႕ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္က အဖြဲ႕လိုက္စာေဆြးေႏြးတဲ့ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတာကိုး။ မွန္အၾကည္တစ္ခ်ပ္ျခားထားတဲ့ တစ္ေယာက္ခ်င္း စာၾကည့္ခန္းမွာေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ၾကီးသံုးနာရီ ထုိးလုၿပီ။ ဒီေကာင္မေလး ႀကိဳးစားလွခ်ည္လားေပါ့။ ေအာ္ သူလည္း ကိုယ္လိုပဲ အေရးႀကီးစာတမ္း အၿပီးသတ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕လို႕ ေတြးၿပီး ပစၥည္းေလးေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္။ စာတမ္းကလည္း သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡဆီကို အီးေမးနဲ႕ ပို္႕လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုေတာ့ ေလ်ာ့ျပန္ပဟ ဆိုတဲ့ အေပ်ာ္ေလးေတြနဲ႕ သီခ်င္းေလးညည္းရင္း စာၾကည့္ခန္းထဲက ထြက္ခဲ့တယ္။
ကိုယ့္သီခ်င္းသံၾကားလို႕လားမသိ။ ဟိုဘက္အခန္းက ေကာင္မေလးက ေခါင္းငံု႕စာၾကည့္ေနရာက ကိုယ့္ကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တာနဲ႕ ဟိုင္းဆိုၿပီး လက္ျပ ႏုတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ဟင္ . . . ဘယ္လို ေက်ာင္းသူလဲဟ။ ကိုယ္က လက္ျပႏုတ္ဆက္တာေတာင္ ျပန္နုတ္ဆက္ေဖာ္မရဘဲ ငူငူႀကီး ၾကည့္ေနတာ။ ေနေပါ့။

          အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ ေကာင္မေလးက ဆာရီ၀တ္ထားပါလား။ သာမန္အားျဖင့္ဆိုရင္ အိႏၵိယတုိင္းရင္းသူေတြက ပြဲလမ္းသဘင္ရွိရင္ ဆာရီ၀တ္ေလ့ ရွိေပမယ့္ အခုလို ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ လာထုိင္တာေတာ့ ဆာရီ၀တ္ေလ့၀တ္ထ မရွိပါဘူးေပါ့။ ေတြးရင္းလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေနာက္က ေျခသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက ေကာင္မေလး။ ဆာရီေလး လြင့္လြင့္ လြင့္လြင့္နဲ႕ ေနာက္က ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႕တယ္။ ခါတိုင္းလို ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူ႕ကို ေစာင့္ေခၚၿပီး စကားေလးဘာေလးေျပာ အေဆာင္ကို အတူတူျပန္ အေဖာ္လုပ္သင့္တာ။ ေစာေစာက သူ႕ကို ႏုတ္ဆက္တာကို ျပန္မႏုတ္ဆက္လိုု႕ ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဟာမေလးလို႕ စိတ္ထဲ ခပ္တင္းတင္းျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။

           ေႏြဦးပြင့္ေ၀တန္း ႏွင္းေတြ ကုန္လုလုအခ်ိန္။ အေဆာင္ႏွစ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းကို ခ်ယ္ရီပင္တန္းေအာက္က မေလွ်ာက္ရတာ ၾကာခဲ့ပါပေကာ။ ႏွင္းေတြေ၀ေနတုန္းက အျပင္လမ္းမွာ သြားလို႕မရလို႕ လွိဳဏ္ေခါင္းလိုျဖစ္ေနတဲ့ စၾကၤန္ထဲမွာပဲ ေလွွ်ာက္ခဲ့ရတာ တစ္ေဆာင္းလံုးပဲ ဆုိပါေတာ့။ အခုေတာ့ ႏွင္းေတြလည္း ေပ်ာ္ၿပီ။ စၾကၤန္လည္း ဖြင့္ၿပီ။ မေလွ်ာက္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အျပင္လမ္း အမွတ္တရ ခ်ယ္ရီပင္ေလးေတြေအာက္က စိတ္ေအးလက္ေအး ေလွ်ာက္ရၿပီေပါ့။ လကေလးကလည္း သာ၊ ေလကေလးကလည္း ညင္းညင္းသြဲ႕သြဲ႕၊ ဒီေန႕အတြက္ ရည္မွန္းထားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကိုလည္း စိတ္တိုင္းက လက္စသတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ စိတ္လက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္း ခ်ယ္ရီပင္တန္းက ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

          ခုန စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး။ ကိုယ္ျပန္မွ သူလည္း ထလိုက္လာတာဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အေဆာင္မျပန္ရဲလုိ႕ ေနမွာေပါ့ဆိုတဲ့ စာနာစိတ္ေလးနဲ႕ သူ႕ကိုလည္း ေစာင့္မယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ စၾကၤန္လွိဳဏ္ေခါင္းထဲမွာ ဆာရီေလး လြင့္လြင့္ လြင့္လြင့္ နဲ႕ ဆင္မယဥ္သာ ေလွ်ာက္ေနတုန္း။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ။ သူက မိန္းမကေလးကိုး။ ကိုယ္က ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ ၀တၱရားက ရွိေသးတာကိုး။ သူလည္း အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ရေအာင္။ သူ႕ကို ေစာင့္ေပးရာလည္း ေရာက္ေအာင္ အေဆာင္ေအာက္ အ၀င္တံခါးေရာက္မွ ရပ္ေစာင့္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ေအးလက္ေအး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း အမွတ္တရ ခ်ယ္ရီပင္တစ္ပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေလညင္းတစ္ခ်က္ စိမ့္ကနဲ႕ ေ၀့သြားၿပီး ၾကက္သီးမ်ားေထာင္ ထသြားမိတယ္။ လူလည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ စိတ္ထဲ မလံုမလဲ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မယ္မင္းႀကီးမက အလွမယ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သလို တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လို႕ ေကာင္းတုန္း။ ဒီအပင္က ဟိုတစ္ႏွစ္က ခြင့္ျပန္ခ်ိန္မွာ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ အမွတ္တရ စိုက္ထားတဲ့အပင္မို႕ သူေလးမ်ား ေၾကာက္ေနမလားဆိုၿပီး ေစာင့္ေခၚခ်င္ေပမယ့္ ဒင္းကေလးက တစ္လွမ္းခ်င္း လွုပ္လီလွဳပ္လဲ့ လုပ္ေနတာနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

          အေဆာင္ႏွစ္ေအာက္ အ၀င္ေပါက္ေရာက္ေတာ့ သူ႕ကို ေစာင့္လိုက္ပါမယ္ေလဆိုၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ အမယ္ေလး ကိုယ္ကသာ သူေလးမ်ား ေၾကာက္ေလမလားဆိုၿပီး စိုးရိမ္ေနတာ။ ေက်းဇူးရွင္မက ခုနင္ကေျပာတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္မွာ ရပ္လို႕ဗ်ား။ ကိုယ္ဟန္ျပေနသလားေတာင္ ထင္ရတယ္။ ရပ္ေနတာမ်ား ႏြဲ႕ႏြဲ႕လ်လ် လွလွပပေလး။ ေျမႀကီးနားမွာတြဲက်ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီကိုင္းေလးေတာင္မွ ယီးေလးခိုၿပီး ေဆာ့ေနလိုက္ေသးတယ္။ အမယ္။ ဒါ ဒီလို ေဆာ့ေနရမယ့္အခ်ိန္လား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ သြားေခၚအံုးမွပါေလဆိုၿပီး ခ်ယ္ရီပန္ေအာက္ ျပန္သြားေတာ့ သူက ခ်ယ္ရီပင္ေနာက္ကိုေတာင္ ၀င္ပုန္းလိုက္ေသး။ ဒီမွာ မိန္းကေလး ဒါ ေဆာ့ေနရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း ေဆာင္းကုန္ၿပီဆိုေပတဲ့ ဒီေလာက္ ေအးလွေသးတာကို ေလတိုက္ႀကီးထဲ အၾကာႀကီး ေနေနရပါ့မလားဆိုၿပီး ခ်ယ္ရီပင္ကို ပတ္ၾကည့္ေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဆာရီအျဖဴ လြင့္လြင့္ လြင့္လြင့္နဲ႕ အသာထားလို႕ အစအနကို ရွာမရဘူး။ ေစာေစာက သူယီးေလးခိုထားတဲ့ ခ်ယ္ရီကိုင္းကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ညြတ္ပဲ့ ညြတ္ပဲ့နဲ႕ လွုပ္ရမ္းေနတုန္း။ ဒီေကာင္မေလး ဘယ္မ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနတုန္းမွာ ေစာေစာက အပင္ေအာက္က ျဖတ္တုန္းက ခံစားခ်က္မ်ိဳးတစ္ခါ ထပ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ျဖန္းကနဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ထသြားၿပီး ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားတာ။

          မႏွစ္က ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ရုတ္တရက္ သတိရမိလုိက္တယ္။ ဟင္ ငါ့အစ္ကိုႀကီး ႀကံဳခဲ့သလိုႀကီးပါလား။ အစ္ကိုႀကီး ေျပာတုန္းကေတာ့ မူးမူးနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနခဲ့တာ။ ဘုရား ဘုရား . . . ယသာႏုဘာ၀ေတာ ယကၡာ ေန၀တေႆနိ ဘီသနံ . . . . သံဗုေဒၶ အဌ၀ီသဥၥ . . .

          အခန္းကို ဘယ္လုိနည္းနဲ႕ ဘယ္လိုေရာက္သြားလဲေတာ့မသိ။ အခန္းထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူလည္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႕ ခၽြဲနစ္ေနလို႕ အက်ီၤအျမန္လဲလိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႕မရေတာ့တဲ့အတူတူ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေမတၱာပို႕ေတြ၊ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ပရိတ္ႀကီးေတြနဲ႕အတူ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ရတယ္။

           ေတာ္ၿပီ. . . ေတာ္ပါၿပီ. . . ေနာက္မ်ားေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စာအေရးႀကီးႀကီး ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ စာၾကည့္ခန္းထဲ သြားမထိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အခန္းမွာကိုယ္ပဲ စာၾကည့္ေတာ့မယ္။ ဘုရား ဘုရား ကံႀကီးေပလုိ႕ေပါ့ . . .


သစ္ရြက္၀ါ

          သစ္ရြာ၀ါေလးေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အမွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့တာကေတာ့ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းကလို႕ ေျပာရမွာပဲ။ တေပါင္းတန္ခူး ေလေတြမ်ား ရူးၿပီဆိုရင္ အေနာ္တို႕ အင္းသာရြာ မူလတန္းေက်ာင္း ၿခံစည္းရိုးအျပင္ဘက္ ေပတရာလမ္းမႀကီး နံေဘးမွာ အံု႕ဆိုင္းေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးက ဆယ္ျပားေစ့ မရွိတရွိ ကုကၠိဳရြက္ေလးေတြဟာ ဖြဲကနဲ ဖြဲကနဲ ေၾကြၾကသေပါ့။ တေပါင္းလဆိုတာ အစိမ္ႀကီးစာေမးပြဲေတြေျဖတဲ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလေလာက္ကိုး။ အဲသည္ ေလအေ၀့မွာ ၀ဲေၾကြဆင္းလာတဲ့ ကုကၠိဳရြက္ေလးေတြကို ေလထဲမွာတင္ ဖမ္းမိရင္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ဆိုတဲ့ ဘယ္သူက စလိုက္မွန္းမသိတဲ့ ယံုၾကည္မွဳအရ ေလေတြတိုက္ သစ္ရြက္ေတြ က်လာၿပီဆိုရင္ လိုက္ဖမ္းရတာ အေမာ။ ခုနေျပာတဲ့ ဆယ္ျပားေစ့ေလာက္ သစ္ရြက္ေလးက ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီး ေလဟုန္စီးလာတဲ့အခါ လက္နဲ႕ မိေအာင္ လိုက္ဖမ္းဖို႕ဆိုတာ လြယ္တာမွတ္လို႕။ အဲသည္အခါ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆိုးေတြ စကတ္ေတြကို အနားစက မၿပီး ပိုက္နဲ႕ခံသလို လိုက္ခံေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပုဆိုးပိုက္ စကတ္ပိုက္ထဲ က်လာတဲ့ ကုကၠိဳရြက္ေျခာက္ေလးေတြကို စာက်က္တဲ့ စာအုပ္ၾကားထဲညွပ္ၿပီး သိမ္းထား။ အဲသည္ကုကၠိဳရြက္ေလးေတြညွပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာကပဲ ပိုမွတ္မိမိသလုိလို ေအာက္ေမ့မိခဲ့ၾကတာ။



          ခုနစ္တန္း ရွစ္တန္းေလာက္အေရာက္မွာ တကၠသိုုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ၀တၳဳကို ဖတ္မိေတာ့ သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ဣႏၵာနီ၀ယ္ သိဂၤီတစ္၀က္ ျမတစ္၀က္ႏွင့္ ဖက္၍ေဆးစံု ျခယ္ေသာပံုသို႕ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ အပိုင္းအစေလးနဲ႕အတူ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို ခ်စ္တတ္လာလိုက္တာ အခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အခြင့္ႀကံဳရင္လည္း ႀကံဳသလို သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို စုေဆာင္းတတ္လာခဲ့ပါတယ္။

          အေနာ္တို႕အိမ္ အေနာက္ဘက္က ေခ်ာက္ႀကီးထဲမွာ ဟိုးအရင္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ လက္ပံပင္ႀကီးက လက္ပံရြက္ေတြ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕ ဦးခ်စ္ဆိုင္ေဘးက မေဟာ္ဂနီရြက္ေတြ၊ အဓိပတိလမ္းက ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြဟာ စုေဆာင္းထားသမွ် သစ္ရြက္၀ါေလးေတြထဲက အမွတ္ထင္ထင္ အျဖစ္ဆံုး ရြက္၀ါေလးေတြေပါ့။ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို သေဘာက်တတ္တဲ့ အေနာ့္အတြက္ ရုရွားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမဘယ္ရြက္၀ါေလးတစ္ရြက္ ပို႕ေပးဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဓာတ္ပံုထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးၿပီး သေဘာက်ခဲ့ရတဲ့ ေမဘယ္ရြက္၀ါေလး မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီခရီးႏွင္ၿပီး ေရာက္လာေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ရတာဗ်ာ။ တခုပ္တရ ပို႕ေပးလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လို႕ မဆံုးခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ဗ်ာ

          အရြက္၀ါၿပီး အညွာေညာင္းလို႕ ေၾကြက်လာရတဲ့ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြ ေၾကြခါစမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္နဲ႕ လွတယ္ဆိုအံုးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထိန္းသိမ္းေကာင္းတယ္ဆိုအံုးေတာ့ သစ္ရြက္ပံုအခ်ပ္ေလးက နဂိုမယြင္းဘူး ဆိုေပတဲ့ စိုေတာက္ေတာက္ ေရႊ၀ါေရာင္ေလးကေတာ့ မၾကာမတင္ လြင့္ရရွာတာပါပဲေလ။ သစ္ရြက္ကေလးမွာ အေရာင္ေတြလြင့္လို႕ ညိဳမွိဳင္းမွိဳင္းအေရာင္ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ဒီသစ္ရြက္ေလးကို တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျမတ္ႏိုးခင္တြယ္ခဲ့တဲ့ သမုဒယေၾကာင့္ မြဲေျခာက္ေျခာက္ သစ္ရြက္ေလးဟာ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ခုနင္က ကဗ်ာထဲကလို အေရာင္စံုအေသြးစံုနဲ႕ လွပေနဆဲလို႕ ထင္ျမင္ေနမိတုန္း . . .
( 13 Sept 2015 ) — at International University of Japan.

သူစိမ္းႀကိဳ

          ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲကို ျပန္ေရာက္လာရတာ ပထမနွစ္ ေရာက္ခါစတုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ ေျခလွမ္းေတြ ေလးလံေနပါတယ္။ ဧည့္သည္လာ အိမ္ရွင္ဖယ္ေပးဆိုတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားနည္းတစ္ခုလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလား . . . မႏွစ္က ေက်ာင္္းၿပီးသြားတဲ့ ေဘးခန္းက စံပယ္ပန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆံုႏိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အင္မတန္ ကံစပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ျပန္ေတြ႕ရမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အေ၀းႀကီးေ၀းေနခဲ့ပါၿပီ။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေလး မိုမို သတိတရျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ျပည္က စံပယ္ပန္းေလးကေတာ့ အခုခ်ိန္ဆိုရင္ သူအလုပ္သင္၀င္လုပ္ေနတဲ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ကုမၸဏီရံုးခန္းထဲမွာ အလုပ္ေတြမ်ားလို႕ပဲ ပင္ပန္းေနမလား၊ အေပါင္းအသင္းအသစ္ေတြနဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မိုမိုလြမ္းေနသလိုပဲ . . .

         ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲၿပီး ဓာတ္ေလွခါးထဲေရာက္ေတာ့ အရင္ ရင္းႏွီးေနက် ေရေမႊးနံ႕ေလးကို တမ္းတမိပါတယ္။ ခါတိုင္း အခန္းေရွ႕က ျဖတ္သြားၿပီဆိုရင္ စံပယ္ပန္းေလးသြားတဲ့ ေနရာကို ေရေမႊးနံ႕ ေျခရာခံၿပီး လိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္အားႀကီးတဲ့ သင္းပ်႕ံပ်႕ံ ေရေမႊးနဲ႕ေလး။ အခုေတာ့ ဘယ္သူေတြကို လမ္းျပေနျပန္ၿပီလဲကြယ္ . . .



         အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မနွစ္က တစ္ႏွစ္လံုး ေနခဲ့တဲ့ အခန္းေလးက တစိမ္းဆန္ေနသလိုပါပဲလား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြဦးေပါက္က ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အခန္းကို ျပန္အပ္ထားခဲ့ရတာ။ အခု အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သခင္ေဟာင္းကို ႀကိဳတာနဲ႕ မတူဘဲ သခင္သစ္နဲ႕ ေတြ႕ရသလို စိမ္းစိမ္းကားကား။ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးနဲ႕ အေရးေပၚအိတ္တစ္လံုးတင္ထားတဲ့ သံမဏိစားပြဲ၊ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္တစ္လံုး၊ ခုတင္က ေမြ႕ယာေပၚမွာ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးနဲ႕ ေသေသသပ္သပ္ေခါက္ထားတဲ့ အိပ္ယာခင္းအထုပ္၊ အခန္းေထာင့္မွာခ်ထားတဲ့ အမွိဳက္ပံုး၀ိုင္းေလး ႏွစ္ခုတို႕ဟာ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သခင္ေဟာင္းကို ၀မ္းသာအားရ ႀကိဳရမယ့္အစား . . .

          ပါလာတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ခုတင္ေျခရင္းမွာ ခ်ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိုးဖြဲေလးေတြနဲ႕အတူ စိမ့္ကနဲ၀င္လာတဲ့ ေအးစက္စက္ေလေျပရိုင္း။ ျမင္ဖူးေနက်ေပမယ့္ မရိုးႏိုင္ေအာင္လွပါတယ္လုိ႕ ခါတိုင္း တသသျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ျမင္ကြင္းက ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသလိုလို။ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြအစပိုင္းမို႕ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စဆိုသလို ေနေျပာက္ထုိး ၀ါက်င္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီရြက္ေလးေတြကို စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္တန္းမွာ ျမင္ေနရတယ္။ အမွန္က ဒီအခ်ိန္ဆိုတာ ေနေရာင္ျခည္ ေတာက္ေတာက္ပပနဲ႕ စိမ္းစိမ္းျမျမ လွေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ အခုေတာ့ မုန္တိုင္းအရွိန္နဲ႕ ညိဳ႕ခ်င္တိုင္းညိဳ႕ၿပီး ေစြခ်င္တိုင္းေစြေနတဲ့ မိုးက ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြအစရဲ႕ စိမ္းျမျမအလွကို ဖ်က္ရံုတင္မက ႏွလံုးသားက အလြမ္းရင့္ရင့္ကို ထပ္ဆင့္လို႕ တိုးေစျပန္ပါပေကာ . . .

          မႏွစ္က တစ္ႏွစ္လံုး နံရံတစ္ခ်ပ္တည္းျခားၿပီး ေနလာခဲ့တဲ့ တစ္ဘက္ခန္းက စံပယ္ပန္းေလး မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အသိက ခံစားခ်က္ေတြကို ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေစသလိုပါပဲ။ အမွန္ဆိုရင္ ဒီေန႕လို ေန႕မ်ိဳးဟာ အခန္းကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်၊ စတိုခန္းမွာ အပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပန္ထုတ္၊ စာသင္ခန္းေဘးက ကိုယ္ပိုင္စာတိုက္ပံုးထဲ ေရာက္ေနမယ့္စာေတြကို သြားစစ္၊ သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႕ ပညာသင္ႏွစ္အစရဲ႕ ပထမဆံုး ေန႕အျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနသင့္တာ။ အခုေတာ့ . . .
ဟိုးအေ၀းက စံပယ္ပန္းေလးေရ . . .

( ၁၃ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅ )

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=951244374940198&id=873066482757988

ဂလိုဘယ္ဆီမီနာ

           ေက်ာင္းက ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွ ဖြင့္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ United Nations University Global Seminar တက္ဖို႕အတြက္ ၾသဂုတ္လကုန္ပိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္က ထြက္ခဲ့တယ္။ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ေပၚမွာ တစ္ရက္ေနၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဆီမီနာ လုပ္မယ့္ Shonan Village Center ကို သြားတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ကမာကုရ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးရွိတဲ့ ကမာကုရဘူတာၿပီး ေနာက္တစ္ဘူတာျဖစ္တဲ့ ဇူရွီဘူတာမွာဆင္း၊ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ဆက္သြားရပါတယ္။ ဂ်ပန္စစ္တကၠသိုလ္၊ အေမရိကန္ေရတပ္ ဂ်ပန္ေရတပ္ေတြ တပ္စြဲထားတဲ့ ယိုကိုဟားမားနဲ႕ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေနရာလို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္လွတဲ့ ဖူဂ်ီယာမ မီးေတာင္ႀကီးကို လွလွပပ ၾကည့္လို႕ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလးေပၚမွာ ရွိတဲ့ Shonan Village Center ကို အခမ္းအနားမစခင္ နာရီ၀က္ေရာက္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။


           ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႕ထြင္း ဆိုသလိုပါပဲ။ စင္တာရဲ႕အ၀င္ ခန္းမႀကီးမွာ ဆင္ယင္ထားတဲ့ ဆီမီနာတက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံအလံေတြ ထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအလံက အခု အသစ္ျဖစ္တဲ့ ၀ါစိမ္းနီ အလံ မဟုတ္ဘဲ အရင္ ၾကယ္ျဖဴဆယ့္ေလးလံုးပါတဲ့ အလံေဟာင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ႀကိဳဆိုေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူက အလံကုိ ျပန္ျဖဳတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အလံကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအလံအသစ္ရွိလို႕လား ဆိုေတာ့ မရွိေလာက္ဘူး တဲ့။ ဒါမ်ားျဖင့္ဗ်ာ အလံ မရွိတာနဲ႕စာရင္ ရွိတဲ့အလံေလး လႊင့္ထားတာ ေတာ္ပါေသးတယ္ ျပန္သာလႊင့္ထားလိုက္ပါ ဆိုေတာ့ ဒီအလံက အစိုးရကို ဆန္႕က်င္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ သံုးတဲ့အလံမ်ား ျဖစ္ေနမလားတဲ့။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ႀကိဳက္ပါ့မလားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ အစိုးရဆန္႕က်င္ေရးသမားေတြ သံုးတဲ့အလံနဲ႕ ဆင္ေပမယ့္ ဒီအလံက ရိုးရိုး အလံေဟာင္းပါ ကိစၥမရွိပါဘူး ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို အေနာ္ရွင္းျပလိုက္ပါ့မယ္ ဆိုမွ အလံကို ျပန္လႊင့္ေပးထားပါတယ္။

          ဆီမီနာကလည္း အခ်ိန္ဇယားေတြ ဆြဲထားလိုက္တာ ျပည့္လို႕ပဲ။ ပထမေန႕ အခ်ိန္ဇယားက ညရွစ္နာရီခြဲထိ၊ ဒုတိယေန႕နဲ႕ တတိယေန႕က ညကိုးနာရီထိ၊ ေနာက္ဆံုးေန႕က ေန႕လည္ မြန္းတည့္ ထမင္းစားခ်ိန္ထိ။ သူတို႕အခ်ိန္ဇယားကို ၾကည့္ၿပီး လြန္လိုက္တာလို႕ ထင္ခဲ့မိေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အခ်ိန္ဇယားအရ အခ်ိန္ၿပီးသြားတာေတာင္ ေဆြးေႏြးတာ ျပင္ဆင္တာေတြ မၿပီးလို႕ ညညဆို အခန္းကို ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေရခ်ိဳးရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးညကဆို ည ႏွစ္နာရီထိုးမွ ေဆြးေႏြးပြဲက လူစုခြဲရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဗီဒီယိုကို တည္းျဖတ္ေပးတဲ့ ဂ်ပန္မေလး နာဆူကီက မနက္ ေလးနာရီ ျပန္ထၿပီး ဆက္လုပ္ေနရပါေသးသတဲ့။

          ဆီမီနာရဲ႕ အႏွစ္သာရအျဖစ္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္အလြန္ ကုလရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥရပ္မ်ားထဲက လူသားတို႕ရဲ႕ ဘ၀အရည္အေသြး တိုးတက္ျမင့္မားေရးအစီအစဥ္ ကို ဦးတည္ခ်မွတ္ထားပါတယ္။ ဆီမီနာမွာ ပါေမာကၡေတြရဲ႕ ပို႕ခ်ခ်က္ေတြ၊ အဖြဲ႕လိုက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ တင္ဆက္မွုေတြ လုပ္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ပါေမာကၡေတြက ဂ်ပန္လို ပို႕ခ်ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲမွာလည္း ဂ်ပန္ဘာသာစကားနဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့အုပ္စု အဂၤလိပ္လို ေဆြးေႏြးတဲ့အုပ္စု စသည္ျဖင့္ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေန႕ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အဖြဲ႕လိုက္ တင္ဆက္မွုပါ။ တင္ဆက္မွုကလည္း ပံုစံမ်ိဳးစံုပါပဲ။ စာသင္ခန္းထဲက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ တင္ဆက္မွုေတြလိုမ်ိဳး ရွိသလို၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုပြဲပံုစံေတြ၊ တစ္ခန္းရပ္ဇာတ္လမ္းပံုစံေတြလည္း ပါပါတယ္။ အေနာ္တို႕အဖြဲ႕ကေတာ့ လြႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ ၾကားနာပြဲ သတင္းတင္ဆက္မွဳပံုစံ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

          ဂ်ပန္၀က္အူဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဂ်ပန္ေတြက တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆို ျပင္ဆင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္အစီအစဥ္ဆြဲၿပီးၿပီိဆိုရင္လည္း ျပန္ျပင္ခဲပါတယ္။ အခုလည္း ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက အဲသလိုပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ကို ေပရွည္ၾကတဲ့သူေတြပါ။ အေသးစိတ္ေတြကအစ ေသခ်ာ ေဆြးေႏြးေနၾကေတာ့ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ ေကာင္းမြန္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုလို ဆီမီနာမွာ အခ်ိန္အကန္႕အသတ္ၾကားက အလုပ္လုပ္ရတာ သူတို႕ ေပရွည္တာက တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္မရွည္ခ်င္စရာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အလုပ္ကို ဇြဲခတ္ၿပီး လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အေနာ္တို႕ အက်င့္က ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ ျမန္ျမန္အေကာင္အထည္ေဖာ္ ျမန္ျမန္ၿပီး ျမန္ျမန္နားေအး ။ သူတို႕ကေတာ့ ေသခ်ာ အေသးစိတ္ေဆြးေႏြး အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ညဥ့္နက္ေနၿပီ ဆိုသလိုပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ညဥ့္နက္နက္ လုပ္စရာရွိိတာကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတာ အေတာ္ကို အတုယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆီမီနာ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ အခန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတာပါပဲ။


          ဆီမီနာလုပ္မယ့္ စင္တာအေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္တုန္းက ေရကူးကန္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ညေနပိုင္း တန္းျဖဳတ္တာနဲ႕ ေရေလး ေျပးကူးလိုက္မယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေရကူးဖို႕ ေနေနသာသာ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေတာင္ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွေရာက္ အဲဒီေတာ့မွ ေရခ်ိဳး အင္တာနက္ေလးဘာေလးၾကည့္ အိပ္ယာ၀င္ရတာ တစ္နာရီထက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေစာပါဘူး။ မနက္က်ေတာ့လည္း မနက္စာက ခုနစ္နာရီခြဲေကၽြးတာဆိုေတာ့ မီေအာင္ ထစားရပါေသးတယ္။

          ဆီမီနာ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ရလိုက္ပါတယ္။

ရည္ညႊန္း
United Nations University Global Seminar Japan
31st Shonan Session
" UN Global Issues, Post-2015 Agenda:
Improving the Quality of Life" Programme
31 August ( Monday ) to 3rd September 2015
Shonan Village Center
( Hayama, Kanagawa, Japan )
http://www.kifjp.org/nimp/global

လႊတ္ေတာ္ၾကားနာပြဲ သတင္းတင္ဆက္ျခင္း

          တက္ေရာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆီမီနာ ေနာက္ဆံုးရက္မွာ အုပ္စုလုိက္ တင္ဆက္မွု တစ္ခုစီ လုပ္ရမယ္ဆုိတာ အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ ပါေတာ့ ဆီမီနာ စတဲ့ေန႕တတည္းက ဘာကို လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆုိတာကို တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဒုတိယရက္မွာ အၾကမ္းဖ်င္းေခါင္းစဥ္ရတယ္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ဖြ႕ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရကို မူတည္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပတိုးတက္ေရးကိစၥရပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တင္ဆက္ၾကမယ္လို႕ ဒုတိယညပိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲမွာ သေဘာတူၾကတယ္။ ေခါင္းစဥ္က ကိစၥမရွိ။ ကိစၥရွိတာက တက္ဆက္မွုအတြက္ အခ်ိန္ ဆယ္မိနစ္ပဲ ရတာရယ္ အဖြဲ႕မွာပါတဲ့ ဆယ့္တစ္ေယာက္လံုး တင္ဆက္မွုမွာ ပါ၀င္မွာလား ဆိုတာရယ္။ တစ္ဖြဲ႕လံုး လူကုန္ပါ၀င္မယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရမွာမို႕ ဘယ္လိုမ်ိဳး စီမံခန္႕ခြဲၾကမလဲဆိုုတာ တိုင္ပင္ၾကရင္း ေဆြးေႏြးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ သေဘာတူၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေခါင္းစဥ္ကို အတည္ျပဳေတာ့ ၿမိဳ႕ျပတိုးခ်ဲ႕ေရး အိမ္ရာစီမံကိန္းတစ္ခုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကမယ္လို႕ အေျဖထြက္လာတယ္။ ရိုးရိုးေဆြးေႏြးပြဲထက္စာရင္ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီမွာ ၾကားနာတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားေပါ့။ အဲဒါဆိုရင္ လူတိုင္းက သက္ဆိုင္ရာ ဇာတ္ေကာင္ေနရာကေန ၀င္ေဆြးေႏြးဖို႕ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္က အဆိုျပဳေတာ့ အဲဒါကို အားလံုးက သေဘာတူၿပီး လြႊတ္ေတာ္ၾကားနာပြဲပံုစံမ်ိဳး တင္ဆက္မယ္လို႕ ေနာက္ဆံုး အတည္ျပဳလုိက္ၾကတယ္။

           ေနာက္ဆံုး တင္ဆက္မယ့္ရက္မတုိင္ခင္ မြန္းလြဲပိုင္း အဖြဲ႕လိုက္ေဆြးေႏြးပြဲ ထုိင္ၾကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီၾကားနာပြဲကိုု သတင္းေထာက္က သတင္းတင္ဆက္တဲ့ ပံုစံလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္လို႕ အေသးစိတ္အစီအစဥ္ဆြဲၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးမယ့္ စာသားနဲ႕ အမူအရာ၊ ေနာက္ခံအခင္းအက်င္းေတြ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ ပံုစံခ်တယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အဖြဲ႕တင္ဆက္မွုကို စင္ျမင့္ေပၚမွာ တင္ဆက္တာ မဟုတ္ဘဲ ႀကိဳတင္ဗီဒီယို ရိုက္ကူးၿပီး ခန္းမထဲမွာ အဲဒီ ဗီဒီယိုကိုပဲ ထိုးျပဖို႕ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။

         ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုဗ်။ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ၿမိဳ႕ျပတိုးခ်ဲ႕ေရး အိမ္ရာစီမံကိန္းတစ္ခုကို အစိုးရက စီစဥ္တယ္။ အဲဒီ အိမ္ရာစီမံကိန္းကို ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳး အေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ ဆိုတာကို လြႊတ္ေတာ္ ျပည္သူ႕ေရးရာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ေကာ္မတီက သက္ဆိုင္ရာ ပါ၀င္ပတ္သက္ဆက္စပ္သူေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ၾကားနာပြဲလုပ္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို တီဗီသတင္းအစီအစဥ္က တင္ဆက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သတင္းတင္ဆက္သူအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ နာဆူကီဟီဒါကာ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္မေလးက သရုပ္ေဆာင္တယ္။

          ၾကားနာပြဲကို ဦးေဆာင္ႀကီးၾကပ္ေပးတဲ့ လႊတ္ေတာ္ ေကာ္မီတီဥကၠဌအျဖစ္ အေနာ္က သရုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ကင္ညာႏိုင္ငံသား ၀ယ္လင္တန္က စီမံကိန္းကို ကန္ထရိုက္ယူမယ့္ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီဥကၠဌ၊ ဂ်ပန္မေလး ရီကိုဟာရ က စီမံကိန္းကိုႀကီးၾကပ္ေပးမယ့္ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန ဝန္ႀကီး၊ ဗီယက္နမ္မေလး သူဟ နဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းသား ကိုမ်ိဳးေက်ာ္သူတို႕က ေက်ာင္းသားေတြ၊ တရုတ္မေလး လ်ဴရႊီဇင္း က ကေလးသံုးေယာက္အေမ၊ ဂ်ပန္မေလး မာယို ယိုရွီနိုက ဆရာ၀န္၊ ျမန္မာေက်ာင္းသား ေဇယ်ာေလးေဆြက လယ္သမား၊ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားေလး ေရွာ္ကီ ကီတာဂါ၀ါက သက္ႀကီးရြယ္အိုကိုယ္စားျပဳ အဖိုးႀကီး၊ တိုက်ိဳက ျမန္မာေက်ာင္းသူ မသက္သက္က သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ပညာရွင္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အဲသည္ ဇတ္ေကာင္ေတြက သက္ဆိုင္ရာ ဇာတ္ရုပ္အတိုင္း ေျပာဆို သရုပ္ေဆာင္ရတာေပါ့။

          အေနာ္ကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ ဥကၠဌအျဖစ္ ၾကားနာပြဲကို ဦးေဆာင္ႀကီးၾကပ္ရံုပဲ ဆိုေတာ့ စီမံကိန္းပါ ကိစၥရပ္ေတြကို အမ်ားႀကီး ေဆြးေႏြးစရာ မရွိပါဘူး။ ေဆြးေႏြးတဲ့သူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကီးၾကပ္ေပးရံုပါပဲ။ အရင္ဆံုး မွာထားရတာကေတာ့ အိမ္ရာစီမံကိန္းက တကယ္ကို လိုအပ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သက္ဆိုင္သူေတြအတြက္ အဆင္ေျပဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ၀ိုင္း၀န္း အႀကံေပးဖို႕၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အက်ိဳးစီးပြားခ်င္း ထပ္တူ မက်ႏိုင္တာေၾကာင့္ လူတိုင္းရာႏွဳန္းျပည့္ ေက်နပ္စရာ စီမံကိန္းတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မိမိအလိုဆႏၵ အျပည့္အ၀ မရတာနဲ႕ စီမံကိန္းကို မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကန္႕ကြက္မယ္ဆိုရင္ လက္ေတြ႕က်မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အခု ေဆြးေႏြးပြဲမွာ တင္ျပခ်က္ေတြကို ေသခ်ာ မွတ္သားထားၿပီး စီမံကိန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာမွာ ထည့္သြင္း စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္ေပးသြားမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဖာရတာေပါ့ဗ်ာ။
အဲသလိုပါပဲ သက္ဆိုင္ရာ ဇာတ္ေကာင္ေတြက သူတို႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ရာ ကိစၥေတြကို ထည့္သြင္းေဆြးေႏြး တင္ျပၾကတယ္ေပါ့။

          တကယ့္ ပြဲႀကီးေန႕ တင္ဆက္ပြဲမွာ သတင္းတင္ဆက္တဲ့ပံုစံနဲ႕ ရုပ္ရွင္ထိုးျပသြားတာ အေနာ္တို႕ တစ္ဖြဲ႕ပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ့္ကို ဘီဘီစီ သတင္းတင္ဆက္တဲ့အတုိင္းပဲလို႕ သံုးသပ္ေပးတဲ့ ပါေမာကၡက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။

          တစ္ညေနနဲ႕ အၿပီးလုပ္လိုက္ရတဲ့ ဒီမူဗီကလစ္ေလးမွာ အားနည္္းခ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ အိုင္ဖုန္းကင္မရာကို သံုးၿပီး ရိုက္ရတာ၊ အလင္းေရာင္ကို မကစားႏိုင္တာ၊ အသံစနစ္ကို ေသခ်ာ မလုပ္ျဖစ္တာ၊ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ခ်က္အရ ျပန္လည္ရိုက္ကူးသင့္တဲ့ အပိုင္းေလးေတြကို ဒီအတိုင္း ထည့္လိုက္ရတာ၊ တည္းျဖတ္မွဳကို စိတ္တိုင္းက် လုပ္ဖို႕ အခ်ိန္မရေတာ့တာ စသည္ျဖင့္ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းေလးေတြကို မွတ္သားထားၿပီး ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ အမ်ားႀကီးေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီတင္ဆက္မွဳေလးကို အေနာ္တို႕ေရာ ပါေမာကၡေတြေရာ ေက်နပ္သေဘာက်ၾကပါတယ္။ အနီးကပ္ အႀကံေပးလမ္းညႊန္ အားေပးခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡမ်ိဳးရဲ႕ အားေပးတိုက္တြန္း ကူညီမွဳ မပါရင္ ဒီလို တင္ဆက္မွဳမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။


ရည္ညႊန္း
United Nations University Global Seminar Japan
31st Shonan Session
" UN Global Issues, Post-2015 Agenda:
Improving the Quality of Life" Programme
31 August ( Monday ) to 3rd September 2015
Shonan Village Center
( Hayama, Kanagawa, Japan )
http://www.kifjp.org/nimp/global