ခုနစ္တန္း ရွစ္တန္းေလာက္အေရာက္မွာ တကၠသိုုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ၀တၳဳကို ဖတ္မိေတာ့ သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ဣႏၵာနီ၀ယ္ သိဂၤီတစ္၀က္ ျမတစ္၀က္ႏွင့္ ဖက္၍ေဆးစံု ျခယ္ေသာပံုသို႕ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ အပိုင္းအစေလးနဲ႕အတူ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို ခ်စ္တတ္လာလိုက္တာ အခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ အခြင့္ႀကံဳရင္လည္း ႀကံဳသလို သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို စုေဆာင္းတတ္လာခဲ့ပါတယ္။
အေနာ္တို႕အိမ္ အေနာက္ဘက္က ေခ်ာက္ႀကီးထဲမွာ ဟိုးအရင္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ လက္ပံပင္ႀကီးက လက္ပံရြက္ေတြ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕ ဦးခ်စ္ဆိုင္ေဘးက မေဟာ္ဂနီရြက္ေတြ၊ အဓိပတိလမ္းက ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြဟာ စုေဆာင္းထားသမွ် သစ္ရြက္၀ါေလးေတြထဲက အမွတ္ထင္ထင္ အျဖစ္ဆံုး ရြက္၀ါေလးေတြေပါ့။ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို သေဘာက်တတ္တဲ့ အေနာ့္အတြက္ ရုရွားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမဘယ္ရြက္၀ါေလးတစ္ရြက္ ပို႕ေပးဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဓာတ္ပံုထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးၿပီး သေဘာက်ခဲ့ရတဲ့ ေမဘယ္ရြက္၀ါေလး မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီခရီးႏွင္ၿပီး ေရာက္လာေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ရတာဗ်ာ။ တခုပ္တရ ပို႕ေပးလိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လို႕ မဆံုးခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ
အရြက္၀ါၿပီး အညွာေညာင္းလို႕ ေၾကြက်လာရတဲ့ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြ ေၾကြခါစမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကဗ်ာဆန္ဆန္နဲ႕ လွတယ္ဆိုအံုးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထိန္းသိမ္းေကာင္းတယ္ဆိုအံုးေတာ့ သစ္ရြက္ပံုအခ်ပ္ေလးက နဂိုမယြင္းဘူး ဆိုေပတဲ့ စိုေတာက္ေတာက္ ေရႊ၀ါေရာင္ေလးကေတာ့ မၾကာမတင္ လြင့္ရရွာတာပါပဲေလ။ သစ္ရြက္ကေလးမွာ အေရာင္ေတြလြင့္လို႕ ညိဳမွိဳင္းမွိဳင္းအေရာင္ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ဒီသစ္ရြက္ေလးကို တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျမတ္ႏိုးခင္တြယ္ခဲ့တဲ့ သမုဒယေၾကာင့္ မြဲေျခာက္ေျခာက္ သစ္ရြက္ေလးဟာ ကိုယ့္မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ခုနင္က ကဗ်ာထဲကလို အေရာင္စံုအေသြးစံုနဲ႕ လွပေနဆဲလို႕ ထင္ျမင္ေနမိတုန္း . . .
( 13 Sept 2015 ) — at International University of Japan.
No comments:
Post a Comment