ကျောင်းဆရာဖြစ်ချင်တဲ့သူ

.
အဲသည်စကားက အတိတ် ပစ္စုပ္ပန် အနာဂတ် သုံးခုလုံးနဲ့ မဆိုင်ဘူးပြောလည်းရတယ် ဆိုင်တယ်ပြောလည်းရတယ် ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တယ်ဆိုတာက ငယ်ငယ်တုန်းကဖြစ်ချင်ခဲ့တာမျိုးလည်းမဟုတ် နောင်မှာဖြစ်ချင်တာလည်းမဟုတ်ဘူး ကိုယ်အလုပ်လုပ်တဲ့နယ်ပယ်မှာ ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်လို အမြဲဖြစ်ချင်နေတာ ဖြစ်ချင်တာကိုလည်း အမြဲလုပ်နေတာမျိုး
.
. . . ကိုယ်အားအကျဆုံးကျောင်းဆရာကို စတွေ့ခဲ့တာက ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ အဲတုန်းက ဆရာက ကထိကဖြစ်နေပြီ၊ စစ်တက္ကသိုလ်မှာလည်း ကိုယ့်ထက် ဆယ်ပတ်စဉ်လောက်ကြီးတဲ့ အပတ်စဉ်တွေမှာ ဆရာလုပ်ဖူးတဲ့သူဆိုတော့ ကိုယ်တွေနဲ့ နှလုံးသားချင်းနီးတဲ့သူလို့ ဆိုနိုင်တယ်။ ဆိုတော့ကာ ကိုယ်တွေ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ ကျောင်းသားအဖြစ် အံမဝင်ခွင်မကျ ဖြစ်နေတာတွေကို တစ်ချို့တွေက မျက်စိစူးကောင်းစူးနေကြမယ့် အခြေအနေမျိုးတွေမှာ ကိုယ်တွေရဲ့ ခွတီးခွကျတွေကို ဟားနေနိုင်တဲ့ သူမျိုးပေါ့
.
. . . ဆရာက ကိုယ်တွေနဲ့ ညီအစ်ကိုပေါင်း သူငယ်ချင်းပေါင်းပေါင်းတယ်၊ ဆရာမျိုးတို့ တီချယ်ကြီး ဒေါ်ခင်လေးမြင့်တို့ ဦးစီးလုပ်တဲ့ တက္ကသိုလ် ဆရာမအသစ်လေးတွေရဲ့ မွမ်းမံသင်တန်းတွေမှာဆိုရင်လည်း ကိုယ်က ကင်မရာမန်းလုပ်တယ်၊ သက္ကရာဇ် နှစ်ထောင်စွန်းစွန်းချိန် မြန်မာပြည်ရန်ကုန်မြို့မှာ အွန်လိုင်းစာသင်တဲ့ကိစ္စမျိုးကို သုတေသနလုပ်တဲ့အခါ ဆရာ့ရဲ့ ကျောင်းသားတွေအဖြစ် ဆရာပေးတဲ့ အင်တာနက်ဖိုးနဲ့ ကျနော်က အွန်လိုင်း ကျောင်းသားလည်း လုပ်ဖူးတယ်။ ကိုယ်က ကျောင်းသားပေမယ့် တက္ကသိုလ်ဆရာတွေပဲ တက်တဲ့ ဆီမီနာတွေမှာ ဆရာခေါ်လို့ ကန့်လန့်ကန့်လန့် ပါသွားဖူးတယ်။ ဆရာကျွေးတဲ့ ထမင်းတွေ ဆရာတိုက်တဲ့ လက်ဖက်ရည်တွေလည်း စားဖူး သောက်ဖူးတာ အကြိမ်ကြိမ်ပေါ့
.
. . . ကိုယ်တွေ ကျောင်းပြီးလို့ အိမ်ထောင်ကျတော့လည်း တစ်ခန်းတည်းက စာသင်ဖက် ဆရာ့တပည့်မနဲ့၊ ဆရာ့ခမျာ ကျောင်းသားဘဝက ကိုယ်တွေကို စောင့်ရှောက်ရတာနဲ့တင် မပြီးဘဲ သူ့တပည့် ကိုယ့်ဇနီး တက္ကသိုလ်ဆရာမကို ဆက်ပြီးစောင့်ရှောက်ရရှာတယ်၊ မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်း ဝေးလံတဲ့အရပ်က တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ ကိုယ့်ဇနီးတာဝန်ကျတဲ့အခါ ဆရာက အကြီးအကဲဖြစ်နေတော့ ခမျာမှာ စောင့်ရှောက်ရရှာပြန်တယ်
.
. . . ကိုယ် ဂျပန်ကို ကျောင်းသွားတက်ခါနီးတုန်းက ကိုယ့်ထက်တစ်နှစ်စောတက်တဲ့ သူငယ်ချင်းက တက်ရမယ့်တက္ကသိုလ်အကြောင်းကို အခန်းဆက်ပေးစာအနေနဲ့ စာအရှည်ကြီးတွေ ရေးပြီးပြောပြတာကို ကိုယ်က ကိုယ့်ဖေ့ဘုတ်မှာ တင်တယ်၊ လော့ချက်စတာဖီးရဲ့ သားထံပေးစာများကို အားကျပြီး ရေးတဲ့စာဆိုတော့ အခန်းဆက်ပေးစာက အစောင် ၃၀ ကျော်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲသည်စာက တက္ကသိုလ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး တော်တော်ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ရေးထားတဲ့စာဆိုတော့ မြန်မာပြည်က တက္ကသိုလ်တွေကို တက္ကသိုလ်ပီပီပြင်ပြင်ဖြစ်စေချင်တဲ့ ကျနော့်ဆရာက အဲသည်ပေးစာတွေကို စာအုပ်လုပ်ပြီး သူ့တက္ကသိုလ်က ဆရာဆရာမတွေကို ဖတ်ဖို့ဝေသတဲ့
. . . ကိုယ့်ဇနီးလည်းရှိနေတဲ့ အဲသည်ကျောင်းကို သွားလည်တဲ့အချိန်မှာ ဆရာ့ကျောင်းသား တစ်ခါပြန်ဖြစ်ချင်စိတ်ပေါက်သွားတယ်၊ ဆရာက သူ့ခြေသူ့လက် စီမံလို့ရတဲ့ အခြေအနေကို ကောင်းကောင်းအသုံးချပြီး တက္ကသိုလ်ကို တက္ကသိုလ်နဲ့တူအောင် လုပ်ထားတာတွေကို အားရပါးရရှင်းပြ သူ့တက္ကသိုလ်ကို လှည့်ပတ်ပြ သူ့ဆရာဆရာမတွေ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေး၊ မြန်မာပြည်မှာ ဒီလိုအကြီးအကဲမျိုး စီမံခန့်ခွဲနေတဲ့ ဒီလိုတက္ကသိုလ်မျိုး ရှိနေပါလားလို့ ကိုယ့်မှာအားရဝမ်းသာဖြစ်ရ
.
. . . ၂၀၁၇ နှစ်ကုန်ပိုင်းလောက် မြန်မာပြည်ခဏပြန်တဲ့အချိန်တုန်းက ဆရာက ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင်က နာမည်ကြီး တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ ပါမောက္ခချုပ်ဖြစ်နေပြီ၊ ကိုယ်တက်ခဲ့တဲ့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ထဲ ကျောင်းသားရေးရာဌာနမှာ တက္ကသိုလ်ဖွင့်ချိန် ကျောင်းအပ်ချိန်ဆိုတော့ ကျောင်းသားတွေ ပိုက်ဆံတွေကိုင်ပြီး ငွေသွင်းနေကြတာတွေ့တော့ အပြင်မှာဒီလောက် ဘဏ်ဝန်ဆောင်မှုတွေ ရှိနေတာကို ဒီတက္ကသိုလ်ကြီးက အခုချိန်ထိ ပိုက်ဆံတွေကိုင်သုံးနေတုန်းဆိုပြီး ကျောင်းသားတွေဘဏ်ငွေစာရင်းထား တက္ကသိုလ်ကို ငွေသွင်းစရာရှိတာ ဘဏ်ကသွင်း စသည်ဖြင့် ကိုယ့်စာတစ်ပုဒ်ထဲ ထည့်ရေးမိတယ်၊ မကြာဘူး ဆရာ့ဆီသွားလည်တော့ သူ့ကျောင်းမှာ ကျောင်းသားတွေ ဘဏ်စာရင်းဖွင့်ပြီး ငွေသားကိုင်စရာမလိုအောင် စီမံနေတယ်ဆိုတာ ပြောပြတယ်၊ တကယ်ကို ခေတ်မီတဲ့ ငါတို့ဆရာဆိုပြီး ကိုယ့်မှာ အားရကျေနပ်ရ
.
. . . ဆရာ့ကျောင်းကိုလည်း လာလည်ချင်တယ်ဆိုတော့ ဆရာက လိုလိုလားလား ဖိတ်ခေါ်တယ်၊ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲ ဧည့်သည်တွေရှင်းချိန်ကျ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်သား တက္ကသိုလ်တွေ ကောင်းကောင်းတည်ထောင်ရေးကိစ္စတွေ ကျနော်ကမေး ဆရာကဖြေပေါ့၊ မြန်မာပြည်မှာ ကိုယ်ပိုင်စီမံခန့်ခွဲနိုင်မယ့် တက္ကသိုလ်တွေ ပေါ်ထွန်းလာဖို့ ဆရာကြိုးစားနေတဲ့ကိစ္စတွေ အကောင်အထည်ဖော်နေတဲ့ ကိစ္စတွေ ဆရာကပြောပြတယ်
.
. . . သူများ တက္ကသိုလ်တွေမှာ ကျောင်းသားသမဂ္ဂတွေဘာတွေရှိတာ ဆရာ့ဆီမှာရော မရှိဘူးလားဆိုတော့ ရှိပါသော်ကောဆိုပြီး ကျောင်းသားသမဂ္ဂဥက္ကဌနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ်၊ ကျနော်ကြားမိမြင်မိသလောက်ဆိုရင် မြန်မာပြည်က တက္ကသိုလ်တွေမှာ ကျောင်းသားသမဂ္ဂက စင်ပြိုင်နှစ်ခုစီ ရှိနေတတ်ကြတာ၊ တစ်မျိုးက ကျောင်းသားတွေရဲ့ ဗလငါးတန်ဖွံ့ဖြိုးရေးကို ဦးစားပေးလုပ်တဲ့ ပုံမှန် သမဂ္ဂနဲ့ နောက်တစ်မျိုးက ဗမာပြည်လုံးဆိုင်ရာဘာညာဆိုတဲ့ မတန်ရင်ကာ နာမည်ကြီးတွေတပ်ထားတဲ့ နိုင်ငံရေးလောင်းရိပ်မကင်းတဲ့ သမဂ္ဂမျိုး၊ ဆရာ့ကျောင်းမှာတော့ ပထမအမျိုးအစား သမဂ္ဂတစ်ခုပဲ ရှိသတဲ့၊ ဆရာက သမဂ္ဂဥက္ကဌနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရုံတင်မဟုတ်ဘူး သူတို့လုပ်မယ့် ဘာပွဲဆိုလား ပြင်ဆင်နေတဲ့ နေရာကိုပဲ ခေါ်သွားပြသေးတာ၊ ကျောင်းရဲ့ ပညာသင်ကြားရေးကိစ္စကလွဲရင် ကျန်တာတွေကို သမဂ္ဂကပဲ ဦးဆောင်ပြီးလုပ်သတဲ့၊ အားကစား အနုပညာ ဘာညာကိစ္စတွေပေါ့လေ၊ သာဓုခေါ်ခဲ့ရသေး
.
. . . ဆရာကို ကျောင်းသားတွေကလည်း ချစ်ကြတဲ့ပုံပေါ်တယ်၊ ဆရာ့ရဲ့ ဖေ့ဘုတ်မှာ တက္ကသိုလ် လှုပ်ရှားမှုတွေ တင်တင်ထားတာကြည့်ရတာ ဆရာ့တက္ကသိုလ်က ကျောင်းသားတွေနဲ့ ဆရာ့ရဲ့ဆက်ဆံရေးက နွေးထွေးတဲ့ မိသားစုတစ်ခုက မိဘနဲ့ သားသမီးဆက်ဆံရေးမျိုးပဲ၊ ကျောင်းသင်္ကြန်လို ပွဲမျိုးတစ်ခုမှာ ကလေးတွေက ပါပါကြီးကိုချစ်တယ်ဆိုပြီး သံပြိုင်အော်ဆိုနေကြတာလေးလည်း တွေ့မိတယ်၊ သူတို့ ပါချုပ်ကြီးကို ပါပါကြီးတဲ့
.
. . . ဆရာက ပါချုပ်အလုပ်ဆိုတာထက် တက္ကသိုလ်တစ်ခုကို ပီပီပြင်ပြင်တည်ဆောက်နေတာ အားရစရာကိစ္စတွေ အများသားပေမယ့် ကိုယ်တိုင်တောင် မချင့်မရဲဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဗျူရိုကရေစီ အတားအဆီးတစ်ချို့ကိုလည်း ဆရာပြောပြလို့ သိခဲ့ရတယ်၊ ဥပမာအားဖြင့် စာကြည့်တိုက်မှာ စာအုပ်ဖြည့်တဲ့ စာအုပ်ဝယ်တဲ့ ကိစ္စလိုမျိုးပေါ့၊ ဒါမျိုးလေးတွလည်း ရှိသေးပါလားဆိုတာ သိရပြီး သက်ပြင်းချခဲ့တဲ့ ကိစ္စတစ်ချို့လည်း ရှိနေခဲ့တာပဲ
.
. . . တက္ကသိုလ်တွေရဲ့ ကျောင်းသားလက်ခံမှုပုံစံတွေ ပြောင်းသွားတာ သတိထားကြမိလိမ့်မယ်ထင်တယ်၊ အရင်တုန်းက တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်ကို ပညာရေးဝန်ကြီးဌာက တစ်နိုင်ငံလုံးစာ ဝိုင်းကြီးချုပ်စီမံပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ တချို့တက္ကသိုလ်တွေက သီးခြားခေါ်တာတွေရှိလာတယ်၊ တက္ကသိုလ်က ဆယ်တန်းအမှတ်စာရင်းတစ်ခုတည်းနဲ့ လက်ခံခဲ့ရာကနေ လူကိုယ်တိုင်စိစစ်ပြီး လက်ခံတဲ့ပုံစံပြောင်းလာတာမျိုးတွေက ဆရာလုပ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေထဲက တစ်ချို့ပေါ့၊ တက္ကသိုလ်တေွ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်လိုမျိုး သီးခြားစီမံခွင့်ကိစ္စကို ကိုယ်က မူအားဖြင့် ကြိုက်ပေမယ့် လက်တွေ့မှာ ဘယ်သူ့ပိုက်ဆံနဲ့ အလုပ်လုပ်မှာလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဆရာနဲ့ ဆွေးနွေးဖြစ်တယ်၊ အစိုးရနဲ့ ပညာရေးဝန်ကြီးဌာနရဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ဆိုတာက ပြဒါးတစ်လမ်းသံတစ်လမ်းမို့လား၊ သူများပိုက်ဆံယူထားရင် သူများစီမံတာကို နာခံရမှာပေါ့၊ ကိုယ့်ဘာသာ စီမံဖို့ဆိုရင်လည်း တက္ကသိုလ်က ကိုယ်တိုင်ပိုက်ဆံရှာရလိမ့်မယ်၊ ကျောင်းဝင်ကြေးတွေ များများယူရလိမ့်မယ်၊ တက္ကသိုလ်က ကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေဘယ်လိုရအောင်လုပ်မလဲ ဆိုတဲ့ ကိစ္စကိုလည်း ဆရာနဲ့ ဆွေးနွေးခဲ့ဖူးတယ်
.
. . . ဖေဖော်ဝါရီလ တစ်ရက်နေ့နောက်ပိုင်း ကိစ္စတွေဖြစ်တော့ ဆရာ့ကို စိတ်ပူမိတယ်၊ ဆရာက အထက်ကပြောတဲ့ အလုပ်တွေလုပ်နေတဲ့သူ၊ တက္ကသိုလ်လောကမှာလည်း ဂုဏ်သတင်းကြီးတဲ့သူ၊ မြန်မာပြည်က ၁၆၆ ခုသော တက္ကသိုလ်တွေက ပါမောက်္ခချုပ်များ ကော်မတီမှာလည်း တာဝန်ကြီးကြီးရထားတဲ့သူဆိုတော့ ဆရာ့ကို စိတ်ပူမိတယ်၊ စိတ်ပူတယ်ဆိုတာက ဒီလိုပါ၊ ဆရာ ဘယ်ဘက်မှာ ရပ်မလဲ ဆိုတာထက် ဆရာရပ်လိုက်တဲ့ဘက်မှာ အဆင်ပြေပါ့မလား စိတ်ပူမိတာ၊ ဆရာ့လို တက္ကသိုလ်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ဂုဏ်သတင်းရှိတဲ့သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘယ်လိုနေနေ ဖိအားက နည်းမှာမဟုတ်ဘူး၊ တစ်ခုခု လုပ်ရင်လည်း ဖိအားကြီးကြီးရှိနေမှာဖြစ်သလို ဘာမှမလုပ်ဘဲ နေရင်လည်း ဘာမှမလုပ်လို့ဆိုတဲ့ ဖိအားက နည်းမှာမဟုတ်၊ ဆရာကလည်း ပင်စင်ယူဖို့ အသက်က နီးနေပြီဆိုတော့ ဒီဖိအားတွေနဲ့ ဆရာ အဆင်မှ ပြေပါ့မလားဆိုပြီး
.
ဆက်ရန်
.
ဗိုလ်ကောင်း
၁၉ ဇန်နဝါရီ ၂၀၂၂

https://www.facebook.com/photo/?fbid=453458186366071&set=a.106984897680070

Dress Well

 

. . . တစ်ခါတစ်လေ သေးငယ်ရိုးရှင်းတဲ့ ကိစ္စလေးတစ်ခုကို အကြီးကြီးလို့ ထင်မိမှားတဲ့အခါမှာ တိုင်ပတ်တတ်တာတွေရှိတယ်၊ အခု စာတွေ ဖတ်ရတဲ့အခါ အင်မတန် ရိုးရှင်းလွယ်ကူတဲ့ စကားအသုံးအနှုံးမျိုးကို ကာလဒေသကိုကြည့်ပြီး အနက်ကောက်မှားပြီးတော့မှ အမှန်ကို သိသွားတဲ့အခါတိုင်း အော် ဒါကိုးဆိုပြီး ပြုံးမိတိုင်းမှာ ငယ်ငယ်တုန်းက ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝက သင်ခန်းစာတစ်ခုကို သွားသတိရမိတယ်

.
. . . ပရိသတ်ရှေ့မှာ တင်ဆက်ခြင်းဆိုတာ အပြင်မှာ လူတွေသိပ်မပြောကြသေး၊ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်လို နေရာမျိုးမှာတောင် သိပ်ခေတ်မစားသေးတဲ့ အချိန်ပေါ့၊ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အိုင်တီလောကရှေ့ဆောင်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် လှိုင်နယ်မြေက MICT Park က ၂၀၀၁ ခုနှစ်မှာ စဖွင့်ပြီး ကိုယ်တွေက ၂၀၀၂ ခုနှစ်မှာ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဖြစ်ရတယ်ဆိုပေမယ့် အဲသည်တုန်းကမှ တည်ထောင်လိုက်တဲ့ အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကား အမျိုးသား ဗဟိုဌာန (National Centre for English Language - NCEL) ရဲ့ ဥက္ကဌ ဆရာကြီး ဒေါက်တာမျိုးမြင့်က အင်မတန်မှ ကို ခေတ်မီပြီး အမြော်အမြင်ကြီးတဲ့ ဆရာကြီးတစ်ယောက်မို့ ကျနော်တို့သင်ခန်းစာထဲမှာ ဟောပြောတင်ဆက်ခြင်းအတတ်ပညာ (Presentation Skill) ကို ဘာသာရပ်တစ်ခုအနေနဲ့ ထည့်သွင်းသင်ကြားပေးခဲ့တယ်။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ထဲမှာ ခေတ်မီသင်ကြားရေးအထောက်အကူတွေကို အသုံးဆုံးလို့ ဆိုလို့ရတဲ့ အင်္ဂလိပ်စာဌာနမှာတောင် ဖလင်ပြားပေါ်စာရေးပြီး ပိတ်ကားပေါ်ဆလိုက်မီးနဲ့ထိုးတဲ့ Overhead Projector တွေပဲ အများစု သုံးနေတဲ့အချိန်၊ စာသင်ခန်းတိုင်းမှာတောင် PC တွေ မထားနိုင်သေးတဲ့ အချိန်မှာတောင် ကျနော်တို့ ဟောပြောတင်ဆက်ခြင်း လက်တွေ့သင်ခန်းစာတွေအတွက် ဆရာကြီးက သူ့ရဲ့ ခရီးဆောင်ကွန်ပြူတာကို ပေးသုံးခဲ့တယ်။ ဘဝမှာ ပထမဆုံး ကိုင်သုံးဖူးတဲ့ လက်ပ်တော့က ဆရာကြီး ဒေါက်တာမျိုးမြင့်ရဲ့ လက်ပ်တော့ပါပဲ၊ တီဗီဖန်သားပြင်တွေနဲ့ပဲ ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ ကိုယ်ဟာ လက်တော့မျက်နှာပြင်က ပျော့စိစိလေးဖြစ်နေပါလားဆိုတာ ပထမဆုံး သိခဲ့ရတဲ့အချိန်ပေါ့
.
. . . Presentation Skill အတန်းကို တီချယ်လွင်လို့ ချစ်စနိုးခေါ်ကြတဲ့ ဆရာမကြီး ဒေါ်လွင်လွင်စိုးက သင်ပါတယ်၊ အဲသည် အတန်းပြီးသွားပြီးတဲ့နောက်မှာ ကျတော်တို့ အတန်းတိုင်းမှာ Presentation assignment က မပါမဖြစ်ကို ပါတော့တာပါပဲ၊ စာသင်ခန်းတိုင်းနီးပါး စာသင်ဖို့ ပီစီတစ်လုံးစီနဲ့ ကွန်ပြူတာပရိုဂျက်တာတွေ ထားပေးထားတော့ ကိုယ်ဆိုရင် OHP လို့ခေါ်ကြတဲ့ ဖလင်ပြားနဲ့ မီးထိုးပြတဲ့ ကားချပ်တွေကို တစ်ခါမှ မသုံးဖြစ်ခဲ့ပဲ ကွန်ပြူတာ ပရိုဂျက်တာနဲ့ပဲ လုပ်ဖြစ်ခဲ့တာ၊ တစ်ခါတစ်လေတော့ ကိုယ်လုပ်ထားတဲ့ ဖလောပီဒစ် Floppy Disk လို့ခေါ်တဲ့ လေးထောင့်မှတ်ဉာဏ်ပြားလေးတွေထဲ ဆလိုက်တွေထည့်တာ ဆလိုက်တွေမပါလာပဲ Short cut ဖိုင်တွေပဲ ပါလာလို့ တိုင်ပတ်တာတွေလည်း ရှိဖူးတာပေါ့
.
. . . မဟာကြိုတန်း တစ်နှစ်ပြီးတော့ မဟာတန်း ပထမနှစ်မှာ သုတေသနဗေဒ ဘာသာရပ်ကို ဆရာဦးကြည်ရွှင်က သင်ပေးတယ်၊ အဲသည်တုန်းက လက်ထောက်ကထိကဖြစ်နေတဲ့ ဆရာက ကျနော်တို့ အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် ချာတိတ်လေးတွေကို သူငယ်ချင်းလို ညီအကိုလို သင်စရာရှိတာလည်းသင် လက်ဖက်ရည်တိုက် ထမင်းကျွေးတော့ ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဆုံး ဆရာတစ်ယောက်ပေါ့၊ ဆရာဦးကြည်ရွှင်ရဲ့ သုတေသနဗေဒ အတန်းမှာ သုတေသနကို ပြန်လည်ဟောပြောတင်ဆက်ဖို့ဆိုတဲ့ ကဏ္ဍတစ်ခုပါတယ်၊ အဲသည်မှာ အထက်က ခေါင်းစဉ်တင်ထားတဲ့ Dress Well ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ့ ကျနော်တို့တိုင်ပတ်ခဲ့ကြတာ
.
. . . ကိုယ်ပြုစုထားတဲ့ သုတေသန တစ်ခုကို ပရိသတ်ရှေ့ ပြန်လည်ဟောပြောတင်ပြတဲ့နေရာမှာ လိုက်နာသင့်တဲ့ အချက် တစ်ခုအနေနဲ့ Dress Well ဆိုတာ ပါတယ်၊ ကျနော်တို့က သင်ခန်းစာထဲမှာ စကားလုံးအကြီးကြီးတွေပဲ ပိနေကြဆိုတော့ အဲသည်စကားလုံးကိုလည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေ လျှောက်စဉ်းစားကြတာပေါ့၊ တစ်တန်းလုံးပဲ ထင်ရာမြင်ရာတွေ တောပြောတောင်ပြောကြတာတွေကို ဆရာက ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ နားထောင်နေသေးတာ၊ ကျနော်တို့တွေ ရွှီးလို့ အားရလောက်ပြီဆိုတော့မှ ဆရာက မင်းတို့ ပြောတာ တစ်ခုမှ မဟုတ်ဘူးတဲ့၊ Dress Well ဆိုတာ ဟောပြောတင်ဆက်တဲ့နေရာမှာ အဝတ်အစားကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ဖို့ လိုတယ်ဆိုတာကို ပြောတာ ဆိုတော့မှ ကျနော်တို့မှာ ကိုယ့်နဖူးကိုယ်ရိုက်ပြီး ရယ်လိုက်ရတာဆိုတာ
.
. . . dress well က ကျနော့်ဘဝအတွက် နေရာတိုင်းအကြီးကြီးတွေ လျှောက်မတွေးနဲ့လို့ သင်ခန်းစာတစ်ခု ပေးခဲ့ပေမယ့် သာမန်ရိုးရှင်းတဲ့ ကိစ္စလေးတစ်ခုကို အကြီးကြီးတွေ လျှောက်လျှောက်တွေးလို့ တိုင်ပတ်ရတဲ့ အဖြစ်တွေက ကုန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်နှစ်ဆယ်လောက်အတွင်းမှာ ကြိမ်ဖန်များစွာဖြစ်ခဲ့ရတယ်ဆိုသော်ငြား ကိုယ်ဆိုတဲ့လူကလည်း တစ်ခုခုဆို ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မထော်မနန်းတွေ လျှောက်တွေးလိုက်ရမှ
.
ဆရာဦးကြည်ရွှင်သာ သိရင်တော့ ကောင်းကောင်းအဟားခံရမှာ
.
ဗိုလ်ကောင်း
၂၈ ဇွန် ၂၀၂၀

သူစိမ္းတို႕ရဲ႕အလယ္မွာ

.
. . . သူ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္သည့္ ႏွစ္မွာပင္ ဒီသစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ရသည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အျပင္မွာ တကယ္ျမင္ဖူးခဲ့ရသည္ဆိုမွ မွန္ေတာ့မေပါ့။ သူဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေတြထဲ ဒီသစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို ရင္းႏွီးခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ အဲသည္ေန႕က သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို ျမင္ဖူးခဲ့ရသည္ ဆိုေသာ္လည္း သူ႕ကိစၥနဲ႕ ေရာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္။ သူေနသည့္အိမ္က မမငယ္ မဟာဘြဲ႕ယူ အစမ္းေလ့က်င့္သည့္ေန႕မွာ သူက ပါလာရင္း ဒီသစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို ျမင္ဖူးခဲ့ရတာကလား။ အခုေန မမငယ္တို႕ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ မည္းမည္းပိန္ပိန္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သစ္ပုတ္ပင္ေရွ႕က အဖြဲ႕လိုက္ပံုေတြထဲ ပါေနႏိုင္ေသးသည္ေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘြဲ႕ယူမိသားစုတစ္ဦးအေနႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲ ေရာက္ခဲ့သည့္ အဲသည္ေန႕ကို ပထမအႀကိမ္ဟု မွတ္ထားလိုက္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီးခါစ ပူပူေႏြးေႏြး ဆယ္တန္းေအာင္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ရွိန္ထည္၀ါလွသည့္ တကၠသိုလ္ႀကီးထဲသို႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အမွတ္တရေန႕။ သည္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးလုပ္ဖို႕ေတာ့ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္၀ံ့ခဲ့ရသည့္ အေျခအေန။ သမိုင္းအေနႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုႏွစ္သည္ တစ္ေထာင့္ကုိးရာကိုးဆယ့္ေျခာက္ ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ . . .
.
. . . ဒုတိယအႀကိမ္ကေတာ့ တစ္ခါမွ စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ဖူးသည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးအျဖစ္ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ပညာဆည္းပူးဖို႕ဆိုၿပီး ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ျဖစ္သည္။ ႀကိဳတင္သတိေပးျခင္း ဆႏၵရွိမရွိ ေမးျမန္းျခင္း တစ္စံုတစ္ရာ မရွိဘဲ ေက်ာင္းဖြင့္ရန္ လ၀က္ခန္႕အလိုမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာမဟာဘြဲ႕လြန္သင္တန္း တက္ေရာက္ရန္ ဘယ္ေန႕ထက္ ေနာက္မက်ဘဲ သြားေရာက္သတင္းပို႕ရမည္ဆိုေသာ အမိန္႕စာေၾကးနန္းေလးတစ္ခုကို အကိုးအကားျပဳၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ရသည့္အျဖစ္။ စိတ္ကူးထဲေတာင္ အိပ္မက္ ထည့္မမက္ျဖစ္ဖူးသည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာႀကီးကို ေယာင္ခ်ာခ်ာ အူလည္လည္ ဘ၀ျဖင့္ စတင္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုန္ခဲ့ရသည့္ ဘ၀မ်ိဳး မဟုတ္ပင္မဟုတ္ျငားေသာ္လည္း တကယ္ႀကီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကည္နူးစရာ စိတ္ညစ္စရာ စိတ္ပင္ပန္းစရာ ရင္ခုန္စရာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ စသည့္ ရသစံုျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အျပည့္အ၀ျဖတ္သန္းခြင့္ရခဲ့သည္ . . .
.
. . . ၂၀၀၄-၂၀၀၅ ပညာသင္ႏွစ္မွာ တက္စရာအတန္းေတြလည္းကုန္ စာေမးပြဲေတြလည္း ၿပီးေသာအခါ တကၠသိုလ္ႀကီးကို တကယ္ခြဲခြာရေတာ့မည္ဆိုသည့္အသိႏွင့္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ေလးေတြကို သူတကယ္ မေမ့ႏိုင္ေသး။ ရွုပ္ေထြးလွသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက အိုေအစစ္ေလးပမာ စိမ္းျမအုံ႕ဆိုင္းေသာ ျမကၽြန္းညိဳ၊ စစ္သားေတြဆိုတာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ယဥ္ေက်းမွဳနိမ့္ပါးသူမ်ားေပလားလို႕ ထင္ေယာင္မွားခဲ့ၾကေၾကာင္း ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေျပာျပခဲ့ေသာ သူတို႕ဘ၀ကို စာနာနားလည္ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ၾကသည့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ စည္းကမ္းႀကီးေသာ္လည္း သားမ်ားကို အေမအုပ္ထိန္းသလို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္စာဌာနက ဆရာမႀကီးမ်ား၊ စစ္သားမ်ား၏ဘ၀ကို နားလည္မွဳရွိစြာျဖင့္ ေမတၱာေပးလိုက္ေလ်ာ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေသာ ဆရာဆရာမမ်ား၊ ကြန္ျပဴတာပညာကို အေျခခံမွသည့္ အဆင့္ျမင့္ပရိုဂရမ္မ်ားအထိ သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ သခ်ၤာဌာန၊ လူျပည့္လို႕ လက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာေတာင္ တက္ခြင့္မရရင္ မျပန္ေတာ့ပါဘူးရယ္လို႕ ဇြတ္အတင္း က်ားပိန္တြယ္တဲ့ သူတို႕ဇြဲကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ပထမဆံုးဖြင့့္သည့္ အပတ္စဥ္မွာ ဒီပလိုမာတန္း တက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ အိုင္အာဌာန၊ ေန႕တိုင္းေက်ာင္းအႀကိိဳအပို႕လုပ္ေပးတဲ့ ဖယ္ရီႀကီးနဲ႕ ဆရာကား၊ လူတိုင္းေစ့ထီးမပါလို႕ အဓိပတိလမ္းမႀကီးထဲ မိုးထဲေရထဲ အတူေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူတို႕မစားခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရိုးအီေနတဲ့ ရိပ္သာခ်က္ဟင္းေတြကို အားေပးေဖာ္ရတဲ့ ေန႕လည္စာထမင္း၀ိုင္းက အေပါင္းအသင္းမမမ်ား၊ ေႏြဦးမွာ ၾကားရတဲ့ ဥၾသငွက္သံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ၊ အတန္းအားတိုင္း သြားသြားထိုင္ၿပီး ျဖစ္သြားျဖတ္လာ ေကာင္မေလးေတြကို ေငးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဓိပတိလမ္းေဘးက ေရတမာပင္ခံု၀ိုင္းေလးေတြ၊ မေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြနဲ႕ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ ေပးမယ္လို႕ ရည္စူးၿပီးခါမွ စာအုပ္ၾကားမွာပဲ ပန္းေျခာက္ေလးေတြအျဖစ္ အရိုးထုတ္သြားခဲ့ရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြ၊ ခိုးခိုးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ၊ ဒါေတြနဲ႕ေ၀းၿပီး သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား ၀မ္းနည္းပက္လက္ မျဖစ္ဘဲ ေနစိမ့္ႏိုင္မွာပါလိမ့္ . . .
.
. . . တတိယအႀကိမ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ အရင္တုန္းက မဟာတန္းေတြနဲ႕ မွိဳင္းညိဳ႕အံု႕ဆိုင္းခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ႀကီးဟာ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွာ တစ္ႏွစ္တာျပည္လည္ေျခခ်ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘြဲ႕ႀကိဳတန္းက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ေလးမ်ားနဲ႕ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေနေပၿပီ။ ဟိုးတစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြေနခြင့္မေပးခဲ့တဲ့ ပင္းယ အင္း၀ စစ္ကိုင္း ဒဂံု မာလာ သီရိ စတဲ့ တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေဆာင္ေတြမွာ ျဖဴစင္တက္ႀကြတဲ့ လူ႕ေလာကထဲ တိုး၀င္ခါစ လူငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြနဲ႕ စည္ကားေနခဲ့ၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ သူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသြားတဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးဟာ ညေရာက္တာေတာင္ မီးေရာင္ေတြ တထိန္္ထိန္နဲ႕ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြနဲ႕ စည္းကားေနခဲ့ၿပီ။ သူ ငယ္ငယ္က ၀တၳဳေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အျပင္မွာ တကယ္ျမင္ေနရသလို ျဖစ္တာမို႕ ငယ္ရြယ္စဥ္တုန္းကေတာင္ မေတာင့္တခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသိုလ္အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အိုႀကီးအိုမက်ခါမွ သူ ေတာင့္တတတ္လာခဲ့ၿပီ . . .
.
. . . ေနာက္ေလးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ကံ့ေကာ္ေျမကို တစ္ခါ ေျခခ်မိျပန္ေတာ့ ရႊင္လန္းၾကည္နူးစရာေကာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို ပိုလို႕ျမင္ေတြ႕လာခဲ့ရသည္။ ေျပာင္းရင္းေျပာင္းရင္း အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေနတာေတြကို ျမင္ခဲ့ရသလို ေျပာင္းရင္းေျပာင္းရင္း သမိုင္းတစ္ပတ္ျပန္လည္သြားတဲ့ အျပင္အဆင္ေတြကိုလည္း ျမင္ရျပန္သည္။ ဥပမာအေနနဲ႕ဆို ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေပါ့။ သူတို႕ ေနခဲ့စဥ္က သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးေရွ႕က သိပၸံေဆာင္ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနရွိခဲ့သလို အခုလည္း အဲသည္ေနရာမွာပဲ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာန ျပန္ေရာက္လာတာေတြ႕ရသည္။ တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ဖူးခဲ့သမွ် တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ အရာတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ တဲ့။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသားပြဲေတြ လွဳပ္ရွားမွဳေတြ လုပ္ေနေသာ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျမင္ခဲ့ႀကံဳခဲ့ရသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ရွိလာတာကို ႀကိဳဆိုရပါသည္။ ေက်ာင္းေတာ္သူေက်ာင္းေတာ္သားတို႕ ဗလငါးတန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားက ဦးစီးေပးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳမိခဲ့သည္ . . .
.
. . . ေတာင္ငူေဆာင္ညာဘက္ေထာင့္က ဦးခ်စ္ဆိုင္အပါအ၀င္ ဆိုင္တန္းေတြ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့။ ႏွစ္ထပ္စားေသာက္ဆိုင္ေဆာက္ဖို႕ အားလံုးကို ဖ်က္လိုက္သည္ဆိုလား။ ဒါနဲ႕ ရာမညေဆာင္ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္တန္းေတြထဲ ခဏ၀င္ထိုင္ရင္ ဦးခ်စ္ဆိုင္အေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ ေလလံမေအာင္လို႕ ဦးခ်စ္ဆိုင္ မရွိေတာ့သည့္သေဘာ ေျပာၾကသည္။ ေအာ္ . ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္ႀကီးမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္ဦးခ်စ္တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ရေလၿပီလား . . .
.
. . . အာစီလို႕ေခၚတဲ့ အပန္းေျဖရိပ္သာထဲက ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြ မရွိေတာ့၊ သူတို႕တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတုန္းက ဆိုင္းဘုတ္သာသာရွိခဲ့ေသာ အနုပညာအသင္း ပန္းခ်ီအသင္း စတာေတြကို အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျပန္လည္ရွင္သန္ထေျမာက္လာေစခ်င္လွသည္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ သူျမင္ခ်င္တာေတြ မၾကာခင္ ျဖစ္လာေတာ့မည့္ အားယူေနသည့္ဟန္ရွိသည္။ သူတို႕ေက်ာင္းသားဘ၀က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းေနခဲ့ေသာ နာမည္ေက်ာ္ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကေတာ့ ၿခံစည္းရိုးအ၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုထဲေရာက္လို႕။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး အေခါင္းထဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ၀င္၀င္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို ဟိုဟာေတြေရးျခစ္ ဒီဟာေတြေရးထြင္း လုပ္ၾကလြန္းလို႕ ၿခံခတ္လိုက္ရတာဆိုလား။ ဂႏၱ၀င္သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ေရးအတြက္ အက်ဥ္းခ်ခံလိုက္ရတာမ်ားလား၊ သူ႕ကို အက်ဥ္းခ်လိုက္မွ သူ႕ရဲ႕လံုၿခံဳေရး စိတ္ေအးရမွာလား၊ အက်ဥ္းမခ်ဘဲ တစ္ျခားနည္းနဲ႕ေရာ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားဖို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလားဆိုတာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စီမံခန္႕ခြဲေရးအဖဲြ႕က ပိုသိမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ အျငင္းအခံုေတြ အားေပးတာစားလွတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဒီသစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေတြးအေခၚအသစ္ေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သေဘာထားကြဲလြဲတာေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး အလုပ္ေတြ ေႏွးဖင့္ကုန္မလားဆိုတာကေတာ့ ဘုရားသာ သိနိုင္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္ . . .
.
. . . ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီးနားေရာက္ေတာ့ သူတို႕ တက္ခြင့္မႀကံဳလိုက္သည့္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးကို စြန္႕ခြာသြားကတည္းက တာ၀န္ေတြကိုယ္စီၾကားမွာ သူတို႕ေတြ တစ္ေယာက္မွ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တက္ဖို႕ ေက်ာင္းဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ခဲ့ၾက။ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘြဲ႕ယူၾကေတာ့ အခမ္းအနားသို႕ ေရာက္မလာႏိုင္သည့္ သားေတြကို အေမဆရာမေတြက ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားမွာ ကိုယ္တိုင္နာမည္ထုတ္ေဖာ္ေခၚယူခ်ီးျမွင့္ႏိုင္ျခင္းမရွိသည့္ သားေတြအတြက္ အေမလို ပါေမာကၡဆရာမႀကီးက စိတ္စက္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့သတဲ့ဆိုတာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာျပလို႕ သိခဲ့ရသည္။ သူတို႕ကေတာ့ စစ္သားေတြပီပီ ဘြဲ႕တက္မယူႏိုင္တာေလာက္ကို စိတ္ထဲထည့္ၿပီး ခံစားမေနခဲ့ေသာ္လည္း အဲသည္လိုၾကားရျပန္ေတာ့လည္း ဘြဲ႕သြားယူႏိုင္ခဲ့ရင္အေကာင္းသားလို႕ ေတြးခဲ့မိၾကျပန္သည္ . . .
.
. . . ဂ်ပ္ဆင္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဆင္၀င္ေအာက္က ျဖတ္မိေတာ့ ဂ်ပ္ဆင္မွာ ပြဲရွိတိုင္း ဖိတ္ေလ့ရွိတဲ့ တီခ်ယ္၀င္းကို လြမ္းမိသည္။ ဒီဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ သူတို႕ေတြ ပြဲတစ္ခ်ိဳ႕ တက္ဖူးခဲ့ၾကသည္။ အလွဴေငြစ နည္းနည္းမွ် လွဴဒါန္းဖူးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕နားႏွင့္ စိမ္းေသာ္လည္း နား၀င္ပီယံက်က္သေရရွိလွသည့္ ဓမၼေတးမ်ားၾကားမွာ ၾကည္နူး၀မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခရစၥမတ္ကန္တာတာ ပြဲေတြမွာ တက္ဆက္မွဳမ်ားကို ေသာတဆင္ရင္း တက္ဆက္သူေမာင္မယ္မ်ားကို အားက်ခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ကေတာ့ အရင္ကလို စိမ္းစိုၿမဲ။ သူအရင္က ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ဖူးေသာ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ ခမ္းနားသည့္ ဘုရားေက်ာင္းမ်က္နာစာကို အခုတစ္ေခါက္မွာလည္း မျမင္မေတြ႕ခဲ့ရ။ ဂုဏ္ရွိန္ႀကီးမားလွသည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ယုဒသန္ဘုရားေက်ာင္းဥပစာကို ဒီထက္ပိုၿပီး သန္႕ရွင္းသပ္ယပ္ လွပထည္၀ါေစခ်င္မိသည္ . . .
.
. . . ေက်ာင္းတက္စဥ္တုန္းက ဒီေက်ာင္းသားေတြ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ႀကီးကို လိုအပ္ခဲ့သလား မလိုအပ္ခဲ့သလား မေသခ်ာေသာ္လည္း ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕နဲ႕ အစမ္းေလ့က်င့္တဲ့ေန႕မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက စာၾကည့္တိုက္ႀကီးႏွစ္ခုက ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္မ်ားအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ရွိသြားခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုခြဲတုန္းကနဲ႕ အခုနဲ႕ အတူတူပါပဲလားလို႕သူ ေတြးမိသည္။ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးေတြေရွ႕မွာ ေတာက္ေတာက္ပပ အ၀တ္အစားေတြ၀တ္ၿပီး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတဲ့ ဘြဲ႕ယူေမာင္မယ္ေတြကိုျမင္တိုင္း သူေတြးေနက်အေတြး . . .
.
. . . သိပၸံေဆာင္ဘယ္ဘက္ေတာင္ပံမွာရွိသည့္ ရူပေဗဒဌာကေတာ့ သူတို႕ေခတ္ႏွင့္ လံုးလံုးျခားနားခဲ့သလိုလို။ သူတို႕ေခတ္တုန္းက ဆရာႀကီး ေဒါက္တာစိန္ထြန္းဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြ ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္။ ဌာနအ၀င္၀မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းအမည္းႀကီးေပၚ ေျမျဖဴစာလံုးႀကီးေတြနွင့္ အေသအခ်ာ ေရးထားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား လိုက္နာရန္ စည္းကမ္းမ်ားဆိုသည့္ အမွတ္သညာကို အစြဲျပဳၿပီး ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါးဌာနလို႕ သူတို႕ အမည္ေျပာင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ဌာနက အခုေတာ့လည္း သူလိုငါလို တစ္ျခားဌာနေတြလိုျဖစ္သြားပါၿပီေကာ . . .
.
. . . သိပၸံေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါကေန ဓာတ္ခြဲခန္းေတြဘက္ကိုအသြား စၾကၤန္အထြက္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ ဗန္းသည္အစ္မႀကီးဆီက ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ခြက္သံုးရာအားေပးရင္း စကားစျမည္ေျပာၾကေတာ့ တကၠသိုလ္ထဲ ဒီလိုဗန္းသည္ေတြ ေစ်းေရာင္းခြင့္မေပးေတာ့တဲ့။ အာစီထဲက မိတၱဴဆိုင္ေတြလည္း အရင္တုန္းက ကံ့ေကာ္ရြာ ကင္တန္းေခၚတဲ့ ကင္တန္း ႏွစ္ထပ္အေပၚထပ္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့။ တစ္ျခားေနရာေတြမွာ ေစ်းသည္မရွိေတာ့ သိပၸံကင္တန္းလည္း စည္ကားလို႕ . . .
.
. . . ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေရွ႕ စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဖြင့္ေတာ့မည့္ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္းအပ္ၾက ပိုက္ဆံသြင္းၾကႏွင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေနတာကို ေတြ႕သည္။ အင္တာနက္ေတြ ဘဏ္စနစ္ေတြ ဒီေလာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္၀န္ေဆာင္မွဳေပးေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက သက္တမ္းအႀကီးဆံုး တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ပိုက္ဆံေတြကိုင္ၿပီး သြင္းေနၾကတာေတြ႕ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕မိသည္။ ဘဏ္ေတြက ၀န္ေဆာင္မွဳေပးဖို႕ မကမ္းလွမ္းၾကဘူးလား၊ တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္ေတြကေရာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘဏ္အေကာင့္ဖြင့္ေပး ဘဏ္အေကာင့္နဲ႕လက္ခံ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက အြန္လိုင္းဘဏ္စနစ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႕အတြက္ ဘဏ္ေတြနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ေဆာင္ရြက္ဖို႕ စိတ္မကူးမိၾကေတာ့ဘူးလား။ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး အေဆာင္ေၾကးေတြေရးထားတာကိုၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူစာရင္းကိုၾကည့္ရင္း တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေက်ာင္းက ကုိင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ေငြသားပမာဏကို စိတ္တြက္တြက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီတကၠသိုလ္တစ္ခုေလာက္က ပိုက္ဆံေငြသားမကိုင္ဘဲ အြန္လိုင္းဘဏ္စနစ္လုပ္ရင္ေတာင္ ဗဟိုဘဏ္က ေငြသားေတြ ရိုက္ႏွိပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ သက္သာမယ္လို႕ ေတြးမိသည္။ ဒါေရာ သူနဲ႕ ဆိုင္လို႕လား။ ဆိုင္လားမဆိုင္လား သူလည္း ေသခ်ာ မသိ၊ ေတြးမိေနတာေတာ့ ေသခ်ာသည္ေလ။ ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္ရင္း တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူဖိတ္ေခၚေသာ လက္ေရးေၾကာ္ျငာေလးကိုေတြ႕ေတာ့ အနုလံုပဋိလံု အစုန္စုန္ အဆန္ဆန္ ဖတ္ရင္းၾကည့္ရင္းက ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိျပန္သည္။ စာမူလက္ခံရက္က မႏွစ္က မတ္လေနာက္ဆံုးဆိုေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သို႕ေသာ္ သူစိတ္၀င္စားတာက အဲဒါမဟုတ္။ စာမူကို ဘယ္လို ပို႕ေပးရမယ္ဆိုေသာ နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ငူေဆာင္၊ ၀ိဇၨာခန္းမ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္၊ အပန္းေျဖရိပ္သာ၊ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာန၊ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရွိ စာမူပံုးမ်ားသို႕ ေပးပို႕ရမည္တဲ့။ လူတိုင္းရဲ႕ လက္၀ါးျပင္ေပၚမွာ အင္တာနက္ေတြ ဒီေလာက္ေဖာေဖာသီသီ ရေနႏိုင္ေသာ ေခတ္ႀကီးမွာ အြန္လိုင္းက ပို႕ေပးစရာ အီးေမးလိပ္စာေလးတစ္ခုေသာ္မွ ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္ရွိန္ႀကီးမ်ားလွတဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္း စာမူဖိတ္ေခၚျခင္း လက္ေရးေၾကာ္ျငာေလးကို သူ အေတာ္ၾကာၾကာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့သည္ . . .
.
. . . ကိုေအာင္ဆန္းသာ အခုေန အိုးေ၀မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာဆိုရင္ စာမူေခၚတဲ့ ေၾကာ္ျငာမွာ အီးေမးလိပ္စာေလးတစ္ခုေလာက္ ေရးေပးျဖစ္မလား စသည္ျဖင့္ မဆီမဆိုင္ မရွိေတာ့တဲ့သူကို တ မိရင္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဥပေဒျပဌာန္းခဲ့သည့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉၇ ႏွစ္ဆီကို အေတြးေရာက္သြားျပန္သည္။ ကၽြန္ပညာေရးတဲ့၊ ေရေပၚဆီလူ႕မလွိဳင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ပညာေရးတဲ့။ ကိုယ္က သမိုင္းဆရာမဟုတ္ေတာ့ အဲသည္တုန္းက ပညာေရးဥပေဒ သပိတ္ေမွာက္တုန္းက ကိစၥကို က်ယ္က်ယ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ႀကီး နားမလည္ေသာ္လည္း ေရေပၚဆီပညာတတ္လူတန္းစားတစ္ရပ္ ခိုင္ခိုင္မာမာေမြးထုတ္ေပးမည့္ မူ၀ါဒကိုေတာ့ ကိုယ္သာဆိုရင္ ေထာက္ခံမိမည္ထင္သည္။ အခုေန သူသာ တန္ခိုးရွိလို႕ကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကို ကမာၻ႕အဆင့္မီ အကုန္အက်ေက်ာင္း၀င္ေၾကးျမင့္ေသာ ကမာၻ႕အဆင့္မီ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္အရည္အခ်င္းျမင့္ေသာ ကမာၻ႕အဆင့္မီ ဆရာဆရာမမ်ားသာ ခန္႕ထားေသာ ကမာၻ႕အဆင့္မီ ပညာတတ္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးမည့္ ေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ အံုဖြဆိုၿပီး ဖန္ဆန္းပစ္လိုက္မည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကမာၻ႕အဆင့္မီ ပညာတတ္ေတြ ထြက္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီး ရွိတယ္ကြဟု ငါးပိသံမေပ်ာက္ေသာ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ကမာၻပတ္ ၾကြားပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အခုေနမ်ားေတာ့ မင္းတို႕ႏိုင္ငံက ပညာရပ္ေတြထိပ္တန္းရွိတဲ့က ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးလာလွ်င္ သူ႕မွာ ဘာကိုေျပာရမွန္းမသိ . . .
.
. . . စတင္ဖြင့္လွစ္သည္မွာ လပိုင္းမွ်သာရွိေသးေသာ အဂၤလိပ္စာဌာန အေျခစိုက္သည့္ ပင္လံုေဆာင္ႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲက အသစ္လြင္ဆံုး ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ ပင္လံုေဆာင္ထဲကိုအ၀င္မွာ အရင့္အရင္တုန္းက ဆရာႀကီးေဒါက္တာမ်ိဳးျမင့္ရဲ႕ အေမြမ်ားျဖစ္ဟန္တူေသာ ပန္းအိုးမ်ားႏွင့္ ေရွးအိုးႀကီးမ်ား နံရံေတြအနားမွာ စီကာစဥ္ကာခ်ထား အလွဆင္တာကို ျမင္ရေတာ့ ဆရာမ်ိဳးကို အလြမ္းမိသား။ သားက အရင္ကလိုပဲ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူးလို႕ေျပာၿပီး ႏုတ္ဆက္ေသာ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသည့္ တီခ်ယ္ဂ်ဴးလည္း သူ႕မ်က္စိထဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးေျခာက္ႏွစ္တုန္းကလိုပင္ သစ္လြင္လန္းဆန္းေနတုန္း၊ ပင္စင္ယူဖို႕အခ်ိန္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးေနဆဲ ဆရာမႀကီးကိုျမင္ေတာ့ ဟိုအရင္က ေတာင္ငူေဆာင္ေအာက္ဆံုးထပ္ အခန္းထဲ စာသင္ေပးေနခဲ့သည့္ တီခ်ယ္ဂ်ဴးကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္မိသည္။ မေျပာင္းပါဘူး။ တီခ်ယ္ဂ်ဴးက အရင္ကလည္း ဒီပံု အခုလည္းဒီပံုပါပဲ။ တီခ်ယ္ဂ်ဴး သူ႕ကိုၾကည့္ေသာ မ်က္လံုးေတြက ဟိုးအရင္ကလည္း ေႏြးေထြးဆဲ လွိဳက္လွဲဆဲ။ ဂ်ပ္ဆင္ေရွ႕မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ တီခ်ယ္ေ၀လည္း လုပ္သက္ျပည့္လို႕ အၿငိမ္းစားယူသြားတယ္သာေျပာတာ။ သူ႕အျမင္မွာေတာ့ ဘာမွ ေျပာင္းလဲသြားတာမေတြ႕။ ပါေမာကၡဌာနမွဴး တီခ်ယ္ပိုးက ပြဲေစ်းခင္းထဲက ဆိုင္မွာမ်ား ေရာက္ေနမလား မသိဘူး ဆိုေသာေၾကာင့္ ပြဲေစ်းခင္းထဲ ဆင္းလာခဲ့မိသည္ . . .
.
. . . ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္က်င္းပေနသည့္ ၀ိဇၨာခန္းမေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ကေတာ့ သူတို႕တုန္းကထက္ ပိုၿပီး စည္ကားေနသလို။ အဂၤလိပ္စာဌာနစာတန္းထိုးထားေသာ ဆိုင္ခန္းေရွ႕ မေယာင္မလည္ရပ္ရင္း ကိုယ္သိသူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕လိမ့္နိုး ရွာၾကည့္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္လုပ္ ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရာင္း ကိုယ္တိုင္ ၾကာဇံခ်က္သြားမွာ ကိုယ္တိုင္ေစ်းေရာင္းရင္း ရံပံုေငြရွာခဲ့ေသာ သူတို႕ေတြသူငယ္ခ်င္းေတြကို မ်ားမ်ားႀကီး လြမ္းလိုက္မိသည္။ အရင္တုန္းက သူတို႕ေတြ တရုန္းရုန္းရွိခဲ့ေသာေနရာ။ အခုေတာ့ သူ႕မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ . . .
.
ေမာင္လြမ္းေ၀
၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇

ခူးခ်င္ပါနဲ႕ကြယ္

.
. . . ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီပန္းမပြင့္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ အရြက္စိမ္းစိမ္းအုပ္အုပ္ေတြၾကားမွာ အနီေရာင္ပန္းဆြဲေလးေတြ တြဲရရြဲက်ေနတတ္တဲ့ ေသာ္ကႀကီးပန္းေလးေတြကို ျမင္ရနိုးနဲ႕ အပင္ေအာက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေနရာေရာက္တိုင္း ပန္းခူးေပးဖို႕ ပူဆာတတ္တဲ့ ကေလးမေလး မိခိုင္ေရ . . . အခုေလာက္ဆိုရင္ မင္းလည္း ဦးလူႀကီးကို ေမ့ေလာက္ေရာေပါ့ . . . မိခိုင္ေလး ပူဆာတဲ့ ပန္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မခူးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးလူႀကီးတစ္ေယာက္ အခု ေသာ္ကပင္ႀကီးေအာက္ ေရာက္လာရျပန္ၿပီေလ . . .
.
. . . မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႕ ကေလးရယ္ ပန္းဆိုတာ အပင္ေပၚမွာ လွေနတာ အေကာင္းဆံုးပါ . . . ကေလးလိုခ်င္လို႕ ကိုယ္ခူးေပးတယ္ပဲ ထားပါေတာ့ ဒီပန္းက ကေလးလက္ထဲမွာ ဘယ့္ကေလာက္ၾကာေအာင္ လွႏိုင္မွာလဲ. . . လာလာ ကေလးၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႕အတူ ေန႕တိုင္းလာၾကည့္ၾကတာေပါ့ . . . မခူးခိုင္းနဲ႕ေနာ္ . . .
.
. . . အဓိပတိလမ္းထိပ္ ဘြဲ႕ႏွင္းခန္းမႀကီး ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က ေသာ္ကႀကီးပင္ေတြေအာက္ေရာက္တိုင္း ခိုင္ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေျပာရ ေခ်ာ့ရတဲ့ စကား၊ ဒီအပင္ႀကီးေအာက္ေရာက္တိုင္း ဒီပန္းေတြကို ေမာ့ၾကည့္ၾကတိုင္း ပန္းခူးေပးဖို႕ သူကလည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ပူဆာသလို ကိုယ္ကလည္း ဒီစကားနဲ႕ပဲ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာ့ေနၾက။ ေတာင္ငူေဆာင္မွာတက္တဲ့ ပံုမွန္အတန္းေတြ ၿပီးတဲ့အခါ ညေနပိုင္း ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္ဖို႕ သခ်ၤာဌာနဘက္ကို အသြား အာစီထဲက ကုကၠိဳပင္ကိုင္းကိုင္းႀကီးေတြေအာက္က အုတ္ခံုမွာ ထိုင္ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ခိုင့္ကိုေခၚၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းခန္းမေဘးက ေသာ္ကႀကီးပန္းေတြကို မပ်က္မကြက္ လိုက္ျပရတယ္။ အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြၾကားမွာ အခိုင္လိုက္ အခိုင္လိုက္ တြဲရရြဲက်ေနတတ္တဲ့ အနီေရာင္ပန္းဆြဲေလးေတြကို ျမင္တိုင္း သူကလည္း ခူးေပးဖို႕ ပူဆာတတ္သလို ကိုယ္ကလည္း အၿမဲျငင္းေနက် . . .
.
. . . ဒီေန႕လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ ေသာ္ကႀကီးပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သူက ခူးေပးဖို႕ မပူဆာခင္ ကိုယ္က တစ္ခုကို သတိရၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ ကြန္ျပဴတာပရိုဂရမ္ဘာသာရပ္မွာ သင္ရတဲ့ Looping ပတ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ပရိုဂရမ္တစ္ခုကို လိုအပ္တဲ့အခါ ထပ္ခါထပ္ခါ အလုပ္လုပ္ေနေအာင္ စီစဥ္ေရးသားရတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခု။ အခုလည္း ေသာ္ကႀကီးပန္းနဲ႕ သူပူဆာတာနဲ႕ ကုိယ္ျငင္းတာနဲ႕က အၿမဲ လူပင္ပတ္ေနေၾကာင္း သူ႕ကို ရွင္းျပေတာ့ သူကလည္း သေဘာက်ၿပီး ရယ္တယ္။ အဲသည္ လူပင္ပတ္တာကို ရပ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဟင္ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ လူပင္ပတ္တာ ရပ္သြားမွာပါလို႕ ရင္ထဲမွာပဲ တိုးတိုးေလး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္. . . ဘာလိုလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတာင္ ၿပီးေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးက လူကို မြန္းက်ပ္သြားေစျပန္တယ္ . . .
.
သြားခါနီး ေမာင္ႀကီးရယ္တဲ့ မွာခဲ့မယ္
သစ္ပင္ကို လူမဆြတ္ေစနဲ႕ ကိုင္းညႊတ္တတ္တယ္
ေတာၿမိဳင္လယ္ သားေရကြယ့္ႏြယ္ရွာတုန္း
ေမာင္ႀကီး တေစၦကိုက္လိမ့္မယ္
မင္းလိုက္ခဲ့အံုး . . . ဆိုတဲ့ ကိုယ္ၾကားဖူးတဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းအစတစ္ခုကို စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးျပေတာ့ ကေလးမက မ်က္ေစာင္းထိုး နုတ္ခမ္းစူတယ္ . . . ဟြင္း ဦးလူႀကီးက အၾကာႀကီး သြားစရာရွိလို႕ သူမ်ားကို ႏုတ္ဆက္ကဗ်ာေလး ေရးေပးမယ္ဆိုလို႕ စိတ္ကူးေတြယဥ္လိုက္ရတာ . . . ေရးမယ့္ေရးေတာ့လည္း ေတာကဗ်ာႀကီး လို႕ ဆိုလာတဲ့ ခိုင္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ မခ်င့္မရဲေလသံၾကားမွာ ကိုယ့္ရင္ထဲက တကယ္ရွိေနတာကို ထုတ္မေျပာရက္တဲ့အေၾကာင္း အသံမထြက္ပဲ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေနမိတယ္ . . . ကေလးေလးရယ္ . ဘာလို႕မ်ား ကိုယ္လိုလူကို သံေယာဇဥ္ လာတြယ္ေနရတာလဲကြယ္ . . . ငယ္ရြယ္နုနယ္လြန္းတဲ့ ကေလးေလး ခိုင့္ကို စိတ္ဒဏ္ရာေတြ မေပးခဲ့ခ်င္ပါဘူး။ ခိုင္တို႕အရြယ္က ဘယ္လိုပဲ စိတ္ကစားတယ္ဆိုေပတဲ့ ကိုယ့္မွာေတာ့ စည္းေစာင့္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ညေနေက်ာင္းဆင္းတယ္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတက္တယ္ ခိုင္က လာႀကိဳတယ္ . ၿပီးတာနဲ႕ ခိုင္တို႕အိမ္ကို လိုက္သြားမယ္ . ခိုင့္ကို တစ္နာရီခြဲေလာက္ အဂၤလိပ္စာသင္မယ္ . ၿပီးရင္ျပန္မယ္ . ဒီအေတာအတြင္း ျဖဴစင္ရွင္းသန္႕ေနေသးတဲ့ ခိုင္ဆိုတဲ့ ကေလးေလး စိတ္ကစားၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနတာေတြကို ကုိယ္က အခြင့္ေကာင္းမယူပါရေစပါနဲ႕ မိခိုင္ေလး . . .
.
. . . "ဦးလူႀကီး . . . ခိုင္ေမးေနတယ္ေလ ခိုင့္ကို လြမ္းေနမွာလားလို႕. . ."
တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ကိုယ္က ေက်ာင္းၿပီးရင္ ကိုယ္တာ၀န္က်တဲ့ ေနရာကိုျပန္. . . ခိုင္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလးက ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာပဲလို႕ ေတြးထားခဲ့ေပမယ့္ တကယ္က်န္ခဲ့တဲ့သူက ကိုယ္ပဲျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ေနာက္ဆံုးအတန္းမွာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္နဲ႕မို႕ ေတြ႕ရႀကံဳရတာေတြ သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရတာေတြ ခြဲခြာခဲ့ရတာေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္က ထားခ်န္ရစ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ျဖတ္လို႕မရတဲ့ သံေယာဇဥ္ဆိုတာႀကီးကို မုန္းမိျပန္တယ္ . . .
.
. . . " . . . ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ လြမ္းႏိုင္အားပါ့မလဲ ကေလးရာ ဦးလူႀကီးက မၾကာခင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရေတာ့မယ္၊ ေဟာ စာေမးပြဲေတြ ၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႕ တပ္ကိုျပန္ၿပီး ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ လံုးခ်ာလည္လိုက္ အလုပ္မ်ားေတာ့မွာ ၊ ကေလးကို သတိရဖို႕ ေနေနသာသာ ကိုယ့္ဘာသာ ယားရင္ေတာင္ မကုတ္အားလို႕ ထံုးတို႕မွတ္ထားရမယ့္ အေျခအေနကိုမ်ား . . . " ရင္ထဲက လာတဲ့ စကား မဟုတ္ေပမယ့္ ခါတိုင္းလိုပဲ ဟီးဟီးဟားဟားလုပ္ၿပီး စကားကို ေသာ့ပစ္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္အေျဖကို မေက်နပ္မွန္း သိေပမယ့္ ကေလးေက်နပ္မယ့္ အေျဖမ်ိဳးေတာ့ မေပးပါရေစပါနဲ႕ေတာ့၊ ကေလး သြားစရာရွိတာ စိတ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႕ သြားပါေစေတာ့ . . .
.
. . . မိခိုင္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလး ေဟာသည္ ျမန္မာျပည္မွာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုကတည္းက ကိုယ္လည္း ေသာ္ကပင္ႀကီးဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ေတာ့တာ . . . အခု ႏွစ္ေပါင္းေတြအမ်ားႀကီးၾကာေတာ့မွ တကၠသိုလ္ထဲတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လို႕ အဓိပတိလမ္းဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္လာရင္း ဒီအပင္ေျခရင္းကို အမွတ္မထင္ေရာက္လာျဖစ္တာ . . . ဒီအပင္နားေရာက္ေတာ့လည္း ခိုင္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလးကို လြမ္းျဖစ္ေအာင္ လြမ္းမိလိုက္ေသးတယ္ . . . အခုေနမ်ား ဒီကေလးမေလးနဲ႕ ဒီအပင္ႀကီးေအာက္ မေတာ္တဆျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ဆံုၾကတယ္ထားပါေတာ့ . သူကမ်ား ပန္းခူးေပးဖို႕ပူဆာမယ္ဆိုရင္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္အခ်ိန္တုန္းကလို မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႕ကေလးရယ္ဆိုၿပီး ပန္းတရားေဟာ ေျဖသိမ့္ျဖစ္မလား . . . ဒါမွမဟုတ္ မိခိုင္မေလးအလိုကိုလိုက္ၿပီး ပန္းေတြခူးေပးျဖစ္လိမ့္မလားဆိုတာေတာ့ . . .
.
ေမာင္လြမ္းေဝ
၂၇ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၇

ပန္ေတာ္ဆက္

တကယ္ေတာ့ သူတို့ကို ဘယ္သူကမွ အေရးအရာလုပ္ၿပီး တန္ဖိုးထားေနတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အေနာ္တို႕ ကေလးေတြကသာ ဘယ္သူ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္ ရတယ္ဆိုတာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္လုုပ္ၿပီး ဒီပန္းေလးေတြကို သူ႕ထက္ငါ လုေကာက္ေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီေျမႀကီးေပၚက ေကာက္လာတဲ့ပန္းကို ဘယ္သူမွလည္း တေလးတစား ပန္မွာလည္း မဟုတ္။ ဘုရားတင္မွာလည္း မဟုတ္။

မနက္မနက္ ခုနစ္နာရီခြဲ မနက္ပိုင္း ေလာကုတၱရာစာသင္ခ်ိန္ မစခင္ ဒီအပင္ေအာက္မွာ အရင္ေရာက္ယူ အရင္ေကာက္စတမ္း လာဦးၾကတာေလ။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သီတင္းသံုးတဲ့့ ေျမာက္ဘက္ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးနဲ႕ အေနာ္တို႕ စာသင္၊ ခန္းေနကိုယ္ေတာ္ေတြ ေနတဲ့ ေတာင္ဘက္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး ႏွစ္ခုၾကားက ပန္းကန္ေတြဘာေတြေဆးတဲ့ ေရသြန္စင္ႀကီးနားမွာ ဆိတ္ဖလူးပင္တစ္ပင္ရွိတယ္။ တစ္ပင္ဆို ဆိုသေလာက္ေတာ့ ပြင့္ရွာသားဗ်။ မနက္မနက္ ကိုယ္ဦးတဲ့ ေန႕မ်ားဆိုရင္ အပင္ေျခမွာ ပန္းေတြက ေဖြးလို႕ဗ်။ အင္း တန္ဖိုးမထားၾကတာလဲ မဆိုနဲ႕။ အပင္ျမင့္မွာ ပြင့္တဲ့ပန္းေပတဲ့ အညွာကလည္း အင္မတန္မွ လြယ္တာကိုး။ လက္ႏွစ္ကိုင္စာေလာက္ရွိတဲ့ အပင္ကိုမ်ား လွဳပ္ခ်လိုက္ၿပီဆိုရင္ သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္ ေၾကြက်တတ္ေသးတာကလား။

အဲသည္ပန္းေတြကို ေတြ႕ကရာအရြက္နဲ႕ ထုပ္ ႏွီးနဲ႕စီးၿပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က်ရင္ အပြင့္ရည္ၾကတာ။ ဒီေန႕ ငါက ဘယ္ႏွစ္ပြင့္ရတယ္။ ကိုယ္အမ်ားဆံုး ေကာက္ႏိုင္တဲ့ ေန႕မ်ားဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါလိုလူ ဒီဇဗၺဴရွိေသးရဲ႕လား ထင္တာဗ်။ အပြင့္ေလးက ျဖဴေၾကာင္ေၾကာင္မွာ ရိုးတံေလး လိေမၼာ္ေရာင္နဲ႕ အနံ႕ေလးကလည္း သင္းသင္းေလး။ ပန္းတစ္ပြင့္မွာ ရွိရမယ့္ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္စံုေနပါလ်က္ကနဲ႕ အပင္ျမင့္မွာပြင့္တဲ့ပန္း ျဖစ္ပါလ်က္ကနဲ႕ ေျမမွာကပ္ေပါက္တဲ့ စပယ္ပန္း ဇြန္ပန္းတို႕ေလာက္ လူေတြက မျမတ္ႏိုးၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႕။ ဒါကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အေတြးေပါ့ေလ။ အဲဒီအေတြး မွားတယ္ဆိုတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မာလာေဆာင္ေရာက္မွ သိလိုက္ရတယ္။ ေျမႀကီးေပၚ ျမက္ခင္းေပၚ အညွာလြယ္လြယ္နဲ႕ ေၾကြက်ေနတဲ့ ဆိတ္ဖလူးပန္းပြင့္ေလးေတြကိုမွ တယုတယ ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဆိတ္ဖလူးပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ . . .

ရန္ကုန္-ျပည္ လမ္းမႀကီးနံေဘးက မာလာေဆာင္ဆိုတာ အရင္တုန္းကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြေနတဲ့အေဆာင္ေပါ့။ မာလာေဆာင္ေမာင္မလာတို႕ ဘာတို႕ သီခ်င္းေတြေတာင္ ရွိေသးတာ။ အေနာ္တို႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အဲသည္အေဆာင္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာစကား အမ်ိဳးသားဗဟိုဌာနဆိုၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသားဗဟိုဌာနလို႕သာေခၚတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအေဆာင္မွာ ေယာက္်ားေလးဆိုတာ တကယ္ကို ရွားပါးကုန္စည္ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာဆိုလို႕ ဆရာဦးၾကည္ရႊင္ရယ္ ဆရာဦးေဇာ္ျမင့္ရယ္ ဆရာဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရယ္ သံုးေယာက္လား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေလးျမင့္ကစၿပီး ကထိကေတြ လက္ေထာက္ကထိကေတြ က်ဴတာေတြ အားလံုးက ဆရာမေတြခ်ည္းပါပဲ။ အပ်ိဳႀကီးေတြ ဦးစီးတဲ့ဌာနဆိုေတာ့ စည္းကမ္းကလည္း ဘာတင္းသလဲ မေမးနဲ႕။ ဒီၾကားထဲ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာမ်ိဳးျမင့္က ဦးစီးေလသည္ဆုိေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့။ အေနာ္တို႕မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတန္မဲ့နဲ႕ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ တီရွပ္ေတြေတာင္ ၀တ္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါသား အေနာ္တို႕ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တီခ်ယ္ႀကီးတို႕အေခၚ ဖင္က်ပ္ေဘာင္းဘီ ၀တ္မိလို႕ တစ္ဖြဲ႕လံုး တီခ်ယ္ႀကီးရံုးခန္းမွာ သြားရပ္ၿပီး ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္ခဲ့ရပါေသးသေကာ။

အဲသလို စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ မာလာေဆာင္ဟာ ပ်င္းစရာႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ မနက္ပိုင္း ဂလုိဘယ္အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းသူေလးေတြ၊ အီးပီပီ ဘီေအတန္းသူေလးေတြနဲ႕ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေတာ့လည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။

မာလာေဆာင္ ဆင္၀င္ကေန ညာဘက္ကိုအထြက္ ဦးခ်စ္ဆိုင္သြားတဲ့လမ္းဘက္မွာ ဆိတ္ဖလူးပင္ေလးတစ္ပင္ ရွိတယ္ဗ်။ အေနာ္ကေတာ့ ဆိတ္ဖလူးပင္ေလးရယ္ မနက္မနက္ လမ္းေပၚ ျမက္ခင္းေပၚ ေၾကြက်ေနတဲ့ ဆိတ္ဖလူးပန္းေလးေတြရယ္ကို ျမင္တိုင္း ငယ္ငယ္က ဆိတ္ဖလူးပန္း လုေကာက္ခဲ့တာေလးကို အလြမ္းေျပရတာေပါ့။ မာလာေဆာင္မွာ လာတက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြဆိုတာကလည္း အေနာ္တို႕ရြာက မိန္းကေလးေတြလုိပါပဲ။ ဆိတ္ဖလူးပန္းကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားၾကတယ္ရယ္လို႕ မေတြ႕မိပါဘူးဗ်ာ။ အဲ တစ္ေယာက္က လြဲလို႕ေပါ့။

အဲသည္ မိန္းကေလးက မနက္မနက္ဆို ေက်ာင္းကို ေစာေစာ ေရာက္တတ္ၿပီး ဆိတ္ဖလူးပန္းေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ေကာက္ သီၿပီး ပန္ေလ့ရွိတယ္။ ဆိတ္ဖလူးပန္းေလးေတြကို သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ အေနာ့္အတြက္ ပန္းေကာက္ေပးစရာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရသြားတာေပါ့။

မနက္မနက္ဆို အေနာ္လည္း ေက်ာင္းကို ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္သြား ပန္းေလးေတြေကာက္ ယူလာတဲ့ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးေလးနဲ႕ သီၿပီး ျပည္လမ္းေဘးက ေက်ာင္းအ၀င္ အုတ္ခံုေလးမွာထုိင္။ ေကာင္မေလးကို ႀကိဳၿပီး ပန္ေတာ္ဆက္ ။ အင္း ဘာလိုလိုနဲ႕ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာပါလား။

ခုေတာ့ မာလာေဆာင္လည္း ေက်ာင္းသူေဆာင္ျပန္ျဖစ္၊ အေနာ္လည္း ကေလးအေဖျဖစ္။ ေျပာင္းလဲခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ မာလာေဆာင္ဆင္၀င္နားက ဆိတ္ဖလူးပင္ႀကီးကေတာ့ အပြင့္ေတြ ေ၀ေန ေၾကြေနတုန္း ေနမွာပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေနာ္ ပန္ေတာ္ဆက္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မေလးေရာ ဆိတ္ဖလူးပန္းေလးေတြကို ျမတ္နိုးတတ္ေနတုန္းပဲလား ဆိုတာေတြးမိရင္ . . .

.

ေမာင္လြမ္းေ၀

၁ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၆

ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ျပန္ၿပီလား

          အိုင္ယူေဂ်မွာ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြမွ မစဲေသးခင္ ျမန္မာျပည္မွာ ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ျပန္ၿပီလား။
ကံ့ေကာ္ပန္းဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သိပ္ကို ေမႊးတဲ့ပန္း။ ပန္းကိုအေျခာက္ခံၿပီး ၀တ္ဆံ၀ါ၀ါေလးေတြကို သနပ္ခါးထဲ ထည့္လိမ္းရတဲ့ပန္း။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္မသိေအာင္ ခိုးခူးရတဲ့ပန္း။ ပန္းသူခိုးအခ်င္းခ်င္း ေဖာ္ေကာင္လုပ္ၾကလို႕ ဦးဇင္းေလး ႀကိမ္လံုးစာနဲ႕မိၿပီး အခ်င္းခ်င္း မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ပန္း။
ကံ့ေကာ္ေတာကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဒီပန္းေလးေတြကပဲ လူကို ရင္ခုန္ေအာင္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေအာင္ စာမက်က္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ၿပီး ဆပ္ပလီထိေအာင္ ျပဳစားႏိုင္တဲ့ပန္းေလးေတြ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ပန္းပါဗ်ာ။ ဆိုးတယ္ဆိုေပတဲ့ ဒီပန္းေလးကို မုန္းကို မမုန္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ခုနကလုိေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစားႏိုင္တဲ့အျပင္ သူ႕ကိုပဲ အၿမဲတြယ္တာေနေအာင္လည္း ညွိဳ႕ငင္ႏိုင္ေသးတာကိုး။ ကဗ်ာေတြေရးရင္ သူအၿမဲပါတယ္။ စာရြက္ၾကားထဲမွာလည္း ကံ့ေကာ္ပန္းေျခာက္ေလးေတြ ကံ့ေကာ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြ အၿမဲေနတယ္။ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ အပင္ေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေပါေပါ ဆန္းေမာင္လာေရာင္းတဲ့ ပန္းေတြေတြ႕ရင္ တစ္စည္းတန္သည္ ႏွစ္စည္းတန္သည္ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္လိုက္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ဟိုေကာင္မေလးကို ကံ့ေကာ္ပန္းေလး သံုးေလးပြင့္ဗန္းျပၿပီး စကားေျပာခြင္ေလး ဖန္လိုက္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အိပ္ယာထ ပ်င္းတဲ့ၾကားက ေစာေစာစီးစီး ကံ့ေကာ္ပန္းစည္းေလး ကိုင္ၿပီး အေဆာင္ကဆင္းလာမယ့္ ေကာင္မေလးကို ေစာင့္လိုက္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ေပးတဲ့ပန္း ဘယ္သူမွ လက္ခံမယ့္သူ မရွိတဲ့တိုင္ ဦးခ်စ္ဆိုင္က ေခ်ာင္က်က် စားပြဲတစ္လံုးမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းစည္းေလးတင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလးငါးအိုး ကုန္ေအာင္ေသာက္ရင္း အသည္းကြဲသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ က႐ုဏာကို ခ်ဴလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ကို သားေတြလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနတဲ့ တီခ်ယ္၀င္းအတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းရင္ ရည္းစားနဲ႕အဆင္မေျပဘူးလားေမးတဲ့အခါ အဆင္မေျပစရာ ရည္းစား မရွိေပမယ့္ တီခ်ယ့္ေရွ႕မွ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ျပခ်င္ေသးတာ။ ေတာင္ငူေဆာင္နဲ႕ သိပၸံေဆာင္ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရင္း အဓိပတိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကံ့ေကာ္ပန္းလက္ခံမယ့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း အရင္းစစ္လိုက္ရင္ ဒီပန္းေတြက တရားခံပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ျမကြ်န္းညိဳညိဳမွာ သံုးႏွစ္သာ ကြန္းခိုလာခဲ့တာ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ မဟာ၀ိဇၨာ ကြင္းစကြင္းပိတ္ ဆပ္ပလီ ဘြဲ႕ရတာကလြဲလို႕ ဟိုဒင္း မစံုခဲ့တာလည္း ဒီပန္းေတြ ပေယာဂ မကင္းဘူးေျပာရမယ္။ တကယ္ဆို ရဲရင့္တဲ့သူေတြက ဘာမွ ေတြေ၀မေနဘဲ ေက်ာင္းလည္းၿပီး ၾကင္ယာလည္းစံုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကံ့ေကာ္မွိဳင္းမိၿပီး ေတြေ၀ေနခဲ့မိတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းကသာ ေက်ာင္းကိုလာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းဇာတ္ကို ကခဲ့ရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ နာဂစ္တိုက္တုန္းက မိန္းထဲမွာ ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား ပါသြားတယ္ၾကားေတာ့ အင္း ငါ့ကို ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့ အပင္ေတြ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသက္ျပင္းတဲ့့ ကံ့ေကာ္ေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေက်ာင္းထဲေရာက္လို႕ ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ္ေတြ ေနခဲ့တုန္းကထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ေ၀ေနသလိုလို။ ကံ့ေကာ္ေတာကို မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ၿပီး ၾကည့္မိတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းကိုေတာင္ ေလွာင္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္ေနၾကသလိုုလို။
အခုလည္း ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ျပန္ၿပီတဲ့လား။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ပြင့္ၿပီးတာေတာင္ ပြင့္စရာပန္းေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးတဲ့လား။ ဒီေလာက္ေတာင္ ပြင့္ခ်င္လွခ်င္ေ၀ျပခ်င္ေနတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကိုပဲ ဘုရားမွာလွဴၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ဘ၀ဆက္တိုင္း ဘ၀ဆက္တိုင္း ကံ့ေကာ္ပန္းေတြရဲ႕ အျပဳစားခံရျခင္းေဘးက ကင္းေ၀းပါရေစဘုရား. . . ဆိုၿပီး

ပန္းပြင့္ေလးအတြက္ ပန္းလက္ေဆာင္

. . . ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ဒုတိယမၸိ ေျခခ်မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ေဖေဖ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းဟာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပန္းပြင့္ေလးအတြက္ ပန္းလက္ေဆာင္ေလးေတြ အၿမဲလိုလို ယူသြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပန္းပြင့္ေလးေတြက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ပြင့္ၾကသလို သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္လည္း ေၾကြတတ္တဲ့ ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြပါ။ ညေနခင္းဆိုရင္ ထမင္းဗူးထည့္တဲ့ အိတ္ေလးကို ပန္းေတြ အျပည့္ထည့္ၿပီး အိမ္ေရာက္လို႕ ပန္းပြင့္ေလးက ေဖေဖ ဘာပါလဲ ဆိုရင္ ေဖေဖ့ပန္းပြင့္ေလးအတြက္ ေဖေဖက ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ ေကာက္လာတယ္ ခ်စ္ေလးေရ ဆိုၿပီး . . .

Present for my Flower
**************************
. . . When I has been a student at the University of Yangon for the second time, I always brought flowers for my beloved daughter from the campus. My lunch box bag served as a flower basket in the evening which was filled with yellow flowers collected from the green grass. My beloved daughter has never been taught to pick up flowers directly from the plant, but just to collect flowers naturally dropped to the ground. My daughter knows very well how to enjoy the nature without being destroyed. . . . .

ကံ့ကော်တွေပွင့်ကြပြန်ပြီလား

ကံ့ကော်တွေ ပွင့်ကြပြန်ပြီလား
.
. . . ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ကံ့ကော်ပန်းဆိုတာ ကိုယ်တွေအတွက် သိပ်ကိုမွှေးတဲ့ ပန်းတစ်မျိုးထက် မပိုခဲ့ဘူး။ မိန်းကလေးတွေက ပန်းကိုအခြောက်ခံပြီး ဝတ်ဆံဝါဝါလေးတွေကို သနပ်ခါးထဲ ထည့်လိမ်းကြ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ဆရာတော်မသိအောင် ခိုးခူးကြ။ ပန်းသူခိုးအချင်းချင်း ဖော်ကောင်လုပ်ကြလို့ ဦးဇင်းလေး ကြိမ်လုံးစာနဲ့မိပြီး အချင်းချင်း မခေါ်နိုင်မပြောနိုင်ဖြစ်ကြရ။ အော် ငယ်ငယ်ကတည်းက အတော်ဂြိုဟ်မွှေခဲ့တာပါပဲလား
.
. . . ကံ့ကော်တောလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ရောက်ပြန်တော့လည်း ကံ့ကော်ပန်းက သိပ်ကိုမွှေးတဲ့ ပန်းတစ်မျိုး ဆိုတာထက် အများကြီးပိုလာခဲ့တယ်။ တစ်နည်းအားဖြင့် မှော်အစွမ်းရှိတဲ့ ပန်းလေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီပန်းလေးတွေကပဲ လူကို ရင်ခုန်အောင် အိပ်မပျော်အောင် ငေးငေးငိုင်ငိုင်ဖြစ်အောင် စာမကျက်နိုင်အောင် နောက်ပြီး ဆပ်ပလီထိအောင် ပြုစားနိုင်တဲ့ပန်းလေးတွေ ဖြစ်ရပြန်ရော။ ငယ်ငယ်က ဂြိုလ်မွှေခဲ့တာထက် အဆရာထောင် ပိုဆိုးတဲ့ ပန်းလေးဖြစ်လာခဲ့တာပေါ့
.
. . . ဆိုသော်ငြားလည်း ဒီပန်းလေးကို မုန်းတော့ မမုန်းရက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး၊ သူ့ကို မမုန်းဘဲ တွယ်တာနေအောင် ညှို့ငင်နိုင်တဲ့ မှော်အစွမ်းကလည်း ကြီးပေတာကိုး၊ ကဗျာတွေရေးရင် သူအမြဲပါတယ်။ စာရွက်ကြားထဲမှာလည်း ကံ့ကော်ပန်းခြောက်လေးတွေ ကံ့ကော်ရွက်ခြောက်လေးတွေ အမြဲနေတယ်။ ကံ့ကော်ပန်းတွေ အပင်ပေါ်မှာ ဘယ်လောက်ပေါပေါ ဆန်းမောင်လာရောင်းတဲ့ ပန်းတွေတွေ့ရင် တစ်စည်းတန်သည် နှစ်စည်းတန်သည် ဝယ်ဖြစ်အောင် ဝယ်လိုက်ချင်သေးတာပဲ။ ဟိုကောင်မလေးကို ကံ့ကော်ပန်းလေး သုံးလေးပွင့်ဗန်းပြပြီး စကားပြောခွင်လေး ဖန်လိုက်ချင်သေးတာပဲ
.
. . . ကုန်ကုန်ပြောရရင် အိပ်ယာထ ပျင်းတဲ့ကြားက စောစောစီးစီး ကံ့ကော်ပန်းစည်းလေး ကိုင်ပြီး အဆောင်ကဆင်းလာမယ့် ကောင်မလေးကို စောင့်လိုက်ချင်သေးတာပဲ။ နောက်ဆုံး ကိုယ်ပေးတဲ့ပန်း ဘယ်သူမှ လက်ခံမယ့်သူ မရှိတဲ့တိုင် ဦးချစ်ဆိုင်က ချောင်ကျကျ စားပွဲတစ်လုံးမှာ ကံ့ကော်ပန်းစည်းလေးတင် ရေနွေးကြမ်းလေးငါးအိုး ကုန်အောင်သောက်ရင်း အသည်းကွဲသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ကောင်မလေးတွေရဲ့ ကရုဏာကို ချူလိုက်ချင်သေးတာ။
.
. . . ကိုယ်တွေကို သားတွေလို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နေတဲ့ တီချယ်ဝင်းအတန်းထဲမှာ မျက်နှာမကောင်းရင် ရည်းစားနဲ့အဆင်မပြေဘူးလားမေးတဲ့အခါ အဆင်မပြေစရာ ရည်းစား မရှိပေမယ့် တီချယ့်ရှေ့မှ မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ပြချင်သေးတာ။ တောင်ငူဆောင်နဲ့ သိပ္ပံဆောင်ကို အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ ကူးချည်သန်းချည်လုပ်ရင်း အဓိပတိလမ်းတစ်လျှောက်မှာ ကံ့ကော်ပန်းလက်ခံမယ့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့လိုတွေ့ငြား ကျီးကန်းတောင်းမှောက် လျှောက်ကြည့်မိအောင်ဖြစ်ခဲ့ရတာလည်း အရင်းစစ်လိုက်ရင် ဒီပန်းတွေရဲ့ ပယောဂ မကင်းဘူးပေါ့လေ
.
. . . ဒီလိုနဲ့ မြကျွန်းညိုညိုမှာ သုံးနှစ်သာ ကွန်းခိုလာခဲ့တာ ကျောင်းဆင်းတော့ ဆပ်ပလီ ဘွဲ့ရတာကလွဲလို့ စုံသင့်တာ မစုံခဲ့တာဆိုရင်လည်း ဒီပန်းတွေကိုပဲ ရမယ်ရှာရမယ်ထင်တယ်။ တကယ်ဆို ရဲရင့်တဲ့သူတွေက ဘာမှ တွေဝေမနေဘဲ ကျောင်းလည်းပြီး ကြင်ယာလည်းစုံဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ ကံ့ကော်မှိုင်းမိပြီး တွေဝေနေခဲ့မိတဲ့ ကိုယ်တွေကသာ ကျောင်းကိုလာတော့ တစ်ယောက်တည်း ကျောင်းကပြန်တော့လည်း တစ်ယောက်တည်းဇာတ်ကို ကခဲ့ရတာ။
.
. . . ပြီးခဲ့တဲ့ နာဂစ်တိုက်တုန်းက မိန်းထဲမှာ ကံ့ကော်ပင်တွေ တော်တော်များ ပါသွားတယ်ကြားတော့ အင်း ငါ့ကို ဒုက္ခပေးခဲ့တဲ့ အပင်တွေ မုန်တိုင်းထဲပါတာ နည်းတောင် နည်းသေးတယ် အောက်မေ့မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ထင်သလို မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်တစ်ခေါက် ကျောင်းထဲရောက်လို့ ကြည့်မိတော့ အသက်ပြင်းတဲ့ ကံ့ကော်တွေ ကိုယ်တွေ နေခဲ့တုန်းကထက်တောင် ပိုပြီး ဝေနေသလိုလို။ ကံ့ကော်တောကို မျက်မှန်စိမ်းတပ်ပြီး ကြည့်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုတောင် လှောင်ချင်ပြောင်ချင်နေကြသလိုလို။
.
. . . အခုလည်း ကံ့ကော်တွေ ပွင့်ကြပြန်ပြီတဲ့လား၊ ဒီလောက်နှစ်တွေအကြာကြီး ပွင့်ပြီးတာတောင် ပွင့်စရာပန်းတွေ မကုန်နိုင်သေးဘူးတဲ့လား
.
မောင်လွမ်းဝေ
၁၉ မတ် ၂၀၁၅

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေန႕လည္စာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းတက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူ ေန႕လည္စာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စားရတဲ့ အရသာမ်ိဳး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္တုန္းကလို႕ မဆိုနိုင္ေပမယ့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္တက္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေန႕လည္စာ အတူစားခဲ့ဖူးတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
          ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေန႕လည္စာ အတူစားခဲ့တဲ့သူေတြဟာ တစ္တန္းတည္းသားခ်င္းမို႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရိုေသခ်စ္ခင္ရတဲ့ အစ္မေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတဘုမၼာ သီ္ခ်င္းႀကီးကို ေရးသြားတဲ့ ဦးၿပံဳးခ်ိဳတို႕ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕က မဇင္မာလြင္၊ ႀကိဳးၾကာမေသာက္ ေရမေနာက္ မေပါက္ေရႊၾကာ မိထိလာဆိုတဲ့ ၾကည္တစ္ျခမ္း ေနာက္တစ္ျခမ္း ေရကန္ႀကီး ရွိတဲ့ မိတၳီလာၿမိဳ႕ သူ မေမသူေထြး၊ စာဆိုေတာ္္ အေက်ာ္အေမာ္ န၀ေဒးႀကီးတို႕ရဲ႕အရပ္ ျပည္ၿမိဳ႕က မလြင္သႏာၱထား။ နာမည္ၾကားလိုက္တာနဲ႕ ( တံတားဦးက ကြမ္းနု၀ါ)ဆိုတဲ့ စာခ်ိဳးေလးကို သတိရသြားေစတဲ့ မခင္၀ါနု။ ခရမ္းကေန ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထိ ကားတေမ့တေမာစီးၿပီး ေက်ာင္းလာတက္ရတယ္ဆိုတဲ့ မၿငိမ္းသြဲ႕ခိုင္ တို႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေန႕လည္စာ အတူစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ မပါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဟင္းေတြ တကူးတကခ်က္ ယူလာေပးတတ္တဲ့ သူကေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာတဲ့အခါ အသံစူးစူးေလးနဲ႕ နားနားၿပီး ေျပာတတ္တဲ့ မေဆြနိုင္ထြန္း ျဖစ္ပါတယ္။
          ရိပ္သာက လာပို႕ေပးတဲ့ ထမင္းဗူးဟာ ေန႕တိုင္း အသားဟင္း ဆိုေပမယ့္ စားခ်င့္စဖြယ္ နည္းနည္းေလးမွ မေကာင္းတဲ့ဟင္းပါ။ စၿပီး စားရခါစကေတာ့ မဆိုးပါဘူးလို႕ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ ေန႕တိုင္း စားေနရတဲ့ ဒီထမင္းဗူးဟာ ဖြင့္လိုက္လို႕ ဟင္းနဲ႕ ရတာနဲ႕ကို စားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားမတတ္ပါ။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုယ္တုိင္ ေစာေစာထ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္လာတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႕အိမ္ေတြက ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ ေပးလိုက္တဲ့ ဟင္းေတြဟာဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ နတ္သုဒၶါတမွ်ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္မမ်ားက သူတို႕ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္လာတာေတြကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေကြ်းရံုသာမကဘူး ကြ်န္ေတာ့္ ထမင္းဗူးထဲက ဟင္းေတြကိုပါ စိတ္၀င္တစား စားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မမမ်ားဟာ ထမင္းစားရင္ ဟင္းထည့္ေကြ်းရံုသာမက ထမင္းစားၿပီးရင္လည္း လက္ဖက္ရည္တို႕ ေကာ္ဖီတို႕ တိုက္ပါေသးတယ္။ အၿမဲတမ္းလိုလို ဘိုင္ျပတ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူတို႕တိုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီေတြသာ ခဏခဏ ေသာက္ၿပီး သူတုိ႕ကိုေရာ ဘယ္နွခါ ေကာ္ဖီတိုက္ဖူးသလဲလို႕ အခု စဥ္းစားၾကည့္တာ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚမလာပါဘူး။ အဲဒီလို ထမင္းလည္းေကြ်း လက္ဖက္ရည္လည္းတိုက္တာကို ျပန္သတိရမိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ သင္ရတဲ့ သေဘၤာသေဌး ဦးနာေအာက္နဲ႕ အျပိဳင္ (ထမင္းလည္းေကြ်း ပု၀ါ တစ္ပိုင္စီကိုလည္း လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးတဲ့) ၿဗိတိသွ် အရင္းရွင္တို႕ရဲ႕ ဧရာ၀တီ သေဘၤာ ကုမၸဏီကို သြား သတိရမိပါတယ္။
ထမင္းစားရင္း စကားေတြ ေျပာတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္က အတန္းထဲက ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ မမ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာရင္ သူတို႕ က သည္းခံ နားေထာင္ေပးသလို သူတို႕ေျပာတဲ့ ဟုိမင္းသားနဲ႕ ဟိုမင္းသမီးက ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီတဲ့ ဆိုရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က နားေထာင္ေပးရပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အမ်ားဆံုး ၾကားရတာကေတာ့ မဇင္မာရဲ့ သားေလးအေၾကာင္း၊ မလြင္သႏာၱ (တိ္တ္တိတ္ပုန္းအေခၚ ေၾကာင္ေလး) ရဲ႕ အေမအေၾကာင္း၊ မၿငိမ္းရဲ႕ ေမာင္ေလးအေၾကာင္း၊ မေမသူရဲ႕ အြန္နရီတို႕ ဘာတို႕ ပါတဲ့ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
          လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးနွစ္က အခုထိုင္ေနတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေတာင္ဘက္ မိုင္နွွစ္ရာ့ငါးဆယ္အကြာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေန႕လည္စာ စားခဲ့ၾကတာဟာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ျဖင့္ အခုေလးတင္ စားၿပီးခါစလို႕ပဲ ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေက်ာင္သားဘ၀ဟာ မၾကာခင္မွာပဲ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ၿပီး ခ်စ္လွစြာေသာ မမမ်ားကလည္း တကၠသိုလ္ ဆရာမေတြျဖစ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးစီးအရာရွိျဖစ္နဲ႕။ တစ္နယ္စီ ေ၀းသြားၾကတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္ရင္ ဖုန္းေလးဘာေလးဆက္လိုက္ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႕ ။
          စိတ္ကူးေလး ယဥ္ၾကည့္မိပါတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ သားေတြ သမီးေတြ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြ မပါပဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေတာင္ငူေဆာင္ ဦးခ်စ္ဆိုင္ေရွ႕က မေဟာ္ဂနီပင္ၾကီးေအာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ထမင္း၀ိုင္းေလး ျပန္က်င္းပျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာလို႕ ။ ရယ္လို႕ေမာလို႕ ။ လြမ္းစရာေလးေတြ ရွက္စနိုးစရာေလးေတြ ဂုဏ္ယူစရာေလးေတြ စားျမံဳ႕ျပန္လို႕ ။ မေသၾကခင္ တစ္ခါေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ( ၃-၇-၂၀၀၈)