. . . သၾကၤန္အေၾကာင္း ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ေတာ့ ဗိုလ္ေကာင္းမွာလည္း လြမ္းစရာေလးေတြ အပံုႀကီး ရွိပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ ပန္းပြင့္ေလး ေမေမကို ျပန္မေျပာဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရင္ခုန္သံေလးကို စၿမံဳ႕ျပန္ျပခ်င္သဗ်။
. . . လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္နီးပါး တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ ၁၉၉၆ ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာေပါ့ဗ်ာ။ ေနရာကေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနားက နာမည္ႀကီး ေလွခြင္းေတာင္ေျခက ေပါင္းေလာင္းျမစ္ထဲမွာေပါ့။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးလို႕ စိတ္ေရာလူေရာ အနားရေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကလည္း ခြင့္ေပးထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၀မ္းကြဲအစ္ကိုေတြရွိတဲ့ ပ်ဥ္းမနားမွာ အစ္ကို႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ သၾကၤန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကတာ။ အဲသည္ အစ္ကို့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာလည္း ေယာက္်ားေလးေရာ မိန္းကေလးေရာဗ်။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဗ်ာ။ အရင္ရက္ေတြ လည္ေနပတ္ေနၾကတုန္းကေတာ့ အဲသည္ေကာင္မေလးကို သတိမထားမိဘူးဗ်။ ေနာက္ဆံုးေန႕ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႕က်မွ သူ႕ကို သတိထားမိတာ။
. . . ဇာတ္လမ္းက ဒီလို။ ဗိုလ္ေကာင္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာတဲ့ အစ္ကို႕သူငယ္ခ်င္းက ေလွခြင္းေတာင္ေျခ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းက သာယာ၀ွမ္းဆိုတဲ့ ရြာေလးမွာ ေနတယ္။ နာမည္နဲ႕လိုက္ေအာင္လည္း ရြာေလးက တကယ္ကို သာသာယာယာ ခ်စ္စရာေလးဗ်။ အဲသည္ရြာကို သြားမယ္ဆိုရင္ ဒီဘက္ကမ္းက က်ည္ေတာင္ရြာနဲ႕ ဆက္ထားတဲ့ သစ္သားတံတားေလးေပၚကေန သြားလို႕ရတယ္။ အဲသည္တံတားေအာက္က စီးေနတဲ့ေရ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ ေရအၿမဲသြားသြားခ်ိဳးၾကတဲ့ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ေရ ၾကည္ေန စိမ္းေနပံုမ်ားေတာ့ ခါးလည္ေလာက္ ျမဳပ္တဲ့ေနရာေတာင္မွ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္က ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို ျမင္ရတယ္။ ေျပာရင္ေတာ့ ပိုတယ္ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ သာယာ၀ွမ္းသား က်ည္ေတာင္သားေတြ ေမးၾကည့္။ ျမစ္ေဘးက ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးဆိုတာလည္း ေန႕ခင္း ေနပူပူမွာသာ မလွရင္ရွိမယ္။ မနက္ ေနထြက္တျပဴ ညေနေစာင္းနဲ႕ လသာသာ ညမ်ားမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လွလိုက္လိမ့္မလဲဆိုတာ မွန္းသာၾကည့္ေတာ့။ လသာသာညေတြမွာ ေပါင္းေလာင္းေသာင္ခံုေပၚ သြားၿပီး ေလညင္းမခံဖူးေပမယ့္ သာယာ၀ွမ္းသား သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကိုေတြ ေျပာျပတာ နားေထာင္ရတာနဲ႕တင္ကို ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္ေနလွၿပီ။
. . . အဲသည္ေန႕က သူေလးလည္း ေပါင္းေလာင္းျမစ္ေရထဲမွာ ေရလာကစားတယ္။ ေရကစားတာေတာ့ အေသးစိတ္ မေျပာျပေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေရစိုစိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့တာေလးေတြ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္။ သူ၀တ္ထားတာ ၾကက္ေသြးရင့္ေရာင္ ၀မ္းဆက္။ လက္စကအက်ၤီေလးမွာ လည္ပင္းက ပေစာက္ပံုေလးနဲ႕။ ဘာလို႕ အေသးစိတ္ အဲသည္ေလာက္ေတာင္ မွတ္မိေနရလဲ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ သူေလးက အသားေလးက ျဖဴျဖဴေလး။ ေနပူထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေရေဆာ့ေတာ့ အသားျဖဴျဖဴေလးက ေနေလာင္ၿပီး အသားနီနီေလး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသည္မွာ သူ႕လက္ကေလးေတြကို ျပတယ္ဗ်။ ျပတယ္ဆိုတာထက္ ဒီလိုဗ်ာ။ ေရထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ေရာင္စံုေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္က သေဘာက်ၿပီး ေကာက္ေတာ့ သူကလည္း ေကာက္တယ္ဗ်။ အီေဖကိုယ္ကလည္း အႀကံနဲ႕ဆိုေတာ့ နင္နဲ႕ငါနဲ႕ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ လက္ေဆာင္ေပးၾကမယ္ေပါ့။ ေရာ့နင္က အသားနီနီေလးဆိုေတာ့ အနီေရာင္ေလးယူ ဆိုေတာ့ ။ အမယ္ သူမ်ားက မနီပါဘူးေနာ္တဲ့ အခု ေနေလာင္ထားလို႕ အသားေလးေတြ နီေနတာ ဒီမွာၾကည့္ နဂိုအသားကဆိုၿပီးေတာ့ ဘာလွန္ျပတယ္မွတ္တုန္း။ ေျပာတာကို ဆက္ဖတ္အံုး ထင္ရာျမင္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႕အံုး။ သူ႕အက်ၤီ လက္စကေလး အစေလးကို နည္းနည္း လွန္ျပတယ္။ ဒီမွာ ေတြ႕လားတဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီဟာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးတစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ နင္က အသားညိဳတဲ့သူဆိုေတာ့တဲ့ ဒီေက်ာက္ခဲ ညိဳညိဳေလး ယူထား တဲ့။ အဲသည္လို ေက်ာက္စရစ္ခဲ လက္ေဆာင္ေလးေတြ အေပးအယူလုပ္ရင္းနဲ႕ သူ႕ကုပ္ပိုးက မွည့္နီနီေလးေတြကို သတိထားမိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲသည္ေန႕က သူေလး ၀တ္ထားတဲ့ အက်ီၤဘယ္လိုပံုဆိုတာ မွတ္မိေနရတာပါဗ်ာ။
. . . ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေခတ္ကာလ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္အတုိင္း သူ႕ဆီကို ပန္းပံုေလးေတြ အသည္းပံုေလးေတြ အဂၤလိပ္ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးေတြပါတဲ့ စာအိတ္ေရာင္စံု စာေရးစကၠဴေရာင္စံုေလးေတြနဲ႕ စာေရးတယ္ဗ်။ သူကေတာ့ စာမျပန္ပါဘူး။ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာသားဗ်။ ဘ၀ခ်င္းကလည္း ျခားခဲ့သကိုးဗ်ာ။ သူက ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေပၚက အေဖဆရာ၀န္ အေမဆရာ၀န္ရဲ႕ ေၾကးေရတတ္သမီးေခ်ာ။ ဒီကေမာင္က ပ်ဥ္းမနားဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလမွ သြားခြင့္ႀကံဳရတဲ့ ဇနပုဒ္ ေက်းေတာသား။ ဘ၀ခ်င္းက တကယ္ကို ျခားခဲ့တာပါဗ်ာ။ ဘ၀ခ်င္း ျခားခဲ့ေပမယ့္ သူေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အညိဳေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အမွတ္တရေလးေတြ သိမ္းထားတဲ့ ကတီပါေသတၱာေလးထဲမွာ ေပးခဲ့တဲ့ ရက္စြဲအခ်ိန္ေနရာမွတ္တမ္းစာရြက္ေလးနဲ႕တကြ အခုထိ ရွိေနတုန္းပါပဲ။
. . . ဒီလိုနဲ႕ သူေလးရယ္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ႀကီးရယ္နဲ႕ ေ၀းကြာခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾကရင္း ေလွခြင္းေတာင္ေျခက ေပါင္းေလာင္းျမစ္ကမ္း သြားၾကမယ့္အေၾကာင္း စပ္မိၾကတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ခုန္မိတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြေပၚက ေရၾကည္ၾကည္ေလးေတြ စီးေနတဲ့ျမစ္။ ေနေရာင္မွာမ်ားဆို ၾကယ္ေလးေတြ ပြင့္သလို တလက္လက္နဲ႕ ဖိတ္ဖိတ္ထေနတဲ့ ျမစ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးေလး ႏုနယ္စဥ္က ပုဇြန္ဆိတ္ကေလးလို တဆတ္ဆတ္ခုန္ေစတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ ဆံုခဲ့တဲ့ ျမစ္။ ျမစ္ေပၚက ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေရၾကည္နံ႕သင္းတဲ့ ေလညွင္းကေလးကိုမ်ား ရွဴမိရင္ ပင္ပန္းသမွ်ေတြ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ျမစ္။ ဒီျမစ္နံေဘးမွာ ေနခြင့္ရၾကတဲ့ သာယာ၀ွမ္းနဲ႕ က်ည္ေတာင္ကလူေတြကို မနာလို ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ သိပ္လွတဲ့ျမစ္။ အခု အဲသည္ျမစ္ကို တစ္ေခါက္ သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္အတန္ ရင့္မာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေလး တဆတ္ဆတ္နဲ႕ ထခုန္တာ လြန္သလားဗ်ာ။
. . . ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ
. . . ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ႀကီးရဲ႕ နုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ့ အလွေတြနဲ႕ အိပ္မက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲသည္ေန႕မွာပဲ အိပ္မက္က လန္႕ႏိုးခဲ့ရတယ္။ ျမစ္ကမ္းကိုဆင္းတဲ့ လမ္းရဲ႕ ျမင္ရခါနီးအေကြ႕မွာ ရည္းစားနဲ႕ခ်ိန္းထားတဲ့ေကာင္ေလးလို ရင္ခုန္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ဆံုး ႏုတ္ဆက္လိုက္တာက ေလွာင္ထားလို႕ ေအာက္သိုးသိုးျဖစ္ေနတဲ့ ေရနံ႕ဗ်။ ျမစ္ကိုလည္း ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရေရာ ကၽြန္ေတာ္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ျမစ္ၾကမ္းျပင္က ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို ျမင္ရေလာက္ေအာင္ ၾကည္စိမ္းေနတဲ့ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ႀကီးကို အလြမ္းေတြတေ၀ေ၀နဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ျမင္လိုက္ရတာက အနယ္ေတြဒင္းၾကမ္းနဲ႕ ေရစိမ္းေနာက္ေနာက္ေတြ စီးေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ ေသာင္ခံုျဖဴျဖဴေလးကိုလည္း မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္သိလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး မရွိေတာ့သလို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ စီးေနတဲ့ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ႀကီးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ႀကီးကို သြားမၾကည့္ခဲ့သင့္ဘူး။ အလာတုန္းက လမ္းမွာ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းေမာင္းေနတဲ့ ေပါင္းေလာင္းေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း တံဆိပ္တပ္ထားတဲ့ ကားေတြကို ေတြ႕ရတတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ဖို႕ ေကာင္းခဲ့တာ။
. . . ဗ်ာ . . .
ေကာင္မေလးနာမည္ေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ
ပန္းပြင့္ေလးေမေမကို ေတြ႕ကတည္းက သူ႕နာမည္ကို ေမ့သြားတာ ခုထိပဲ
No comments:
Post a Comment