ဂ်ပန္ျပည္မွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲတဲ့။ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတက္တာ စာလုပ္တာ မေတြ႕ဘဲ လတ္လ်ားလတ္လ်ား ေလွ်ာက္သြားတာေတြ ဟိုပြဲသည္ပြဲ တက္ေနတာေတြ ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရိုက္ေနတာေတြ ေကာင္မေလးေတြနဲ႕ က်ဴေနတာေတြပဲ ေတြ႕ေနရပါသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို စီးပြားေရးဘာသာရပ္သင္တဲ့ ဆရာကိုေရးရဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ကိုးကားခ်င္ပါတယ္။ ဆရာက စာသင္မယ္ဆိုတာနဲ႕ အဲသလို မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ စကားေလးေတြနဲ႕ သင္ခန္းစာကို ဖြင့္တတ္ပါတယ္။ ဆရာကေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့ဘူးလို႕ ခံယူၿပီး ပညာကိုႀကိဳးစားသင္ပါတဲ့။ နက္ျဖန္ေသေတာ့မယ္လို႕ ခံယူၿပီး ေလာကႀကီးရဲ႕ အလွအပကို ခံစားပါတဲ့။ ဒီစကားႏွစ္ခြန္းဟာ တစ္ခြန္းနဲ႕တစ္ခြန္း အစြန္းတစ္ဘက္စီမွာ ရွိေနၾကေပမယ့္ အတူတူတြဲၿပီး ေျပာထားတာမို႕ ေလာကႀကီးမွာ ေလ့လာသင္ယူမွဳေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွဳေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ခံစားမွဳေတြနဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းညွိေနထိုင္ဖို႕ သတိေပးတဲ့ စကားလုိ႕ပဲ ခံယူမိပါတယ္။
တကၠသိုလ္ကို ေရာက္လာတဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီတကၠသိုလ္ကေန ပညာေတြ ဆည္းပူးသင္ယူၿပီး အဲသည္ပညာေတြကို အသံုးခ်လို႕ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႕ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ျမွင့္တင္ဖို႕ပါ။ ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ေျခမျပတ္သင့္သလို အေရးႀကီးဆံုးအရာအျဖစ္ အၿမဲ ေစာင့္ထိန္းလိုုက္နာေနရပါတယ္။
အဲသည္ေတာ့ တကၠသိုလ္ကေန ဘာေတြ သင္ယူၾကမလဲ။ စာတစ္ခုတည္း မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႕ႏိုင္ငံေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သူ႕ႏုိင္ငံက ေလ့လာသင္ယူစရာေတြ အပံုႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားေတြ စုစည္းေတြ႕ဆံုၾကတဲ့ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သူ႕ႏုိင္ငံကိုယ့္ႏုိင္ငံ ယဥ္ေက်းမွဳေတြ ဓေလ့ေတြ အတုယူစရာ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ျပည့္ႏွက္လို႕ ေနပါတယ္။ ဒီလို သင္ယူဖို႕ဆိုတာ ဒီအတုိင္း သူမ်ားလုပ္တာ ထိုင္ၾကည့္ေနရံုနဲ႕ မၿပီးပါဘူး။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အဆင္ေျပမွဳကို မူတည္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳေတြမွာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ရတယ္။ အေပါင္းအသင္းလုပ္ရတယ္။ စကားေတြ ေျပာရတယ္။ ျငင္းရခုန္ရတယ္။ ေဆြးေႏြးညွိဳႏွိုင္း တုိင္ပင္ရတယ္။ အတူသြား အတူလာရတယ္္။ အတူစားရတယ္။ အတူကစားရတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ကုိယ္ယူႏိုင္ရင္ ယူႏိုင္သေလာက္ ပညာေတြ မ်ားမ်ားရႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးလို သေဘာထားပါတယ္။
အဲသည္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ရႏိုင္သမွ် ပညာေတြ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်ိန္နဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွု ရဲ႕ ရာခိုင္ႏွဳန္း အမ်ားဆံုးကေတာ့ သင္ၾကားေနတဲ့ ပညာရပ္အေပၚမွာ ျမွပ္ႏွံထားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘယ္ေတြကို လတ္လ်ားလတ္လ်ား သြားသြား အခ်ိန္တန္ အခန္းျပန္ေရာက္ရင္ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ၿပီး စာၾကည့္တိုက္ကို ေျပးရပါတယ္္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘယ္လို လွဳပ္ရွားမွုေတြနဲ႕ အလုပ္ရွဳပ္ေနေန စာသင္ခ်ိန္ စာေဆြးေႏြးခ်ိန္ စာေရးစာဖတ္ခ်ိန္ကို အထိခိုက္ ခံလို႕ မရပါဘူး။
ညေန စာသင္ခ်ိန္ၿပီး ေျခခင္းလက္ခင္းသာလို႕ ေနညိဳခ်ိန္ ေရႊေရာင္ေတာက္တဲ့ ေနျခည္ေအာက္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအးလမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေလွ်ာက္မယ္။ အားကစားခန္းသြားၿပီး ကယ္လိုရီ သံုးေလးရာေလာက္ကုန္ေအာင္ ကစားမယ္။ အေဆာင္ေရွ႕ ျမက္ခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကစားမယ္။ ညေနစာကို ထမင္းနည္းနည္းနဲ႕ အသီးအရြက္ မ်ားမ်ားစားမယ္။ ထမင္းစားၿပီး သြားတုိက္ၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ ေကာက္ထမ္းၿပီး စာၾကည့္တုိက္ကို ဒိုးရပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေရာက္ေတာ့မွ စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ေမွာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလည္း တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။
တစ္ခါတစ္ေလ ညပိုင္းမွာလည္း ဟိုအတန္း ဒီအတန္းက ရွိတတ္ေသးတာကိုး။ အတန္းမရွိလည္း ဂီတကလပ္က သီခ်င္းတိုက္ဖို႕ ရွိတာ၊ အိုင္အာေကာင္စီက အစည္းအေ၀းရွိတာ၊ စာအတူလုပ္တဲ့အဖြဲ႕က စာေဆြးေႏြးဖို႕ ရွိတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ယ္ရီပင္တန္းမွာ ဂစ္တာသြားတီးၾကဖို႕ရွိတာ ဒါေလးေတြေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ရွားေတာင့္ရွားခဲ့ေပါ့။ ဒါေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ အကုန္လံုးနီးပါးက စာၾကည့္တိုက္ထဲက စာၾကည့္စားပြဲမွာပဲ ရွိေနတာ မ်ားပါတယ္္။ စာၾကည့္တိုက္က ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးခါနီးမွာ ပိတ္လို႕ ျပန္လာရေပမယ့္ အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းအိပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္နဲ႕ စကားေျပာ။ မၿပီးတဲ့စာ ဆက္ၾကည့္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း မီးဖိုထဲ လူရွင္းခ်ိန္မို႕ ဟင္းဆင္းခ်က္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္ေနတာေတြ ရွိသလို အဲသလို အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိပါတယ္လို႕။ ေဖ့ဘုတ္ေပၚတက္လာတဲ့ ပံုေတြက အေနာ္တို႕ လက္ေတြ႕ဘ၀ရဲ႕ မဆိုသေလာက္ ရာခိုင္ႏွဳန္း နည္းနည္းေလးသာ ရွိပါေသးတယ္လို႕ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္
No comments:
Post a Comment