လွေမ

. . . ခုတစ္ေလာ လွေမကိုပဲ သတိရရေနမိတယ္။ တိုက္ဆိုင္လို႕လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ လွေမနဲ႕ ပတ္သက္တာလည္း တစ္ခုမွ ႀကံဳရၾကားရတာ မရွိဘူး။ မရွိဆို လွေမနဲ႕ နည္းနည္းေလးေလာက္ တူတာေတာင္မွ ဒီအရပ္မွာ ရွိတာမဟုတ္။ ဒါနဲ႕မ်ား လွေမကို ဘာလို႕ သတိရေနမိတာပါလိမ့္။
.
. . . ခါတိုင္းလည္း သတိရတဲ့အခါ ရွိပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေလး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဘာဘီကာတြန္းကားေလးထဲမွာ လွေမကို သတိရစရာေလးေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးလည္း အနားမွာမရွိေတာ့ ဘာဘီကာတြန္းကားလည္း မရွိ၊ လွေမကို သတိရစရာလည္း မရွိ။ ဒါေပမယ့္ လွေမကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သတိရရေနမိပါလိမ့္ ေတြးရခက္တယ္
.
. . . လွေမဆိုတာ အင္မတန္ေခ်ာ အင္မတန္လွ အင္မတန္ လိမၼာတဲ့ ကိုပြႀကီးရဲ႕ သမီးေလးနာမည္။ ကိုပြႀကီးကလည္း သူ႕သမီးေလးဆို သိပ္ခ်စ္တဲ့ပံုပဲ။ ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္ဆိုတာမ်ား မျမင္ဖူးမၾကားဖူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာမရ ဆိုမရ ျဖစ္ရင္ေတာင္ သမီး လွေမ ဆိုၿပီး ေလေအးေလးနဲ႕ ေခ်ာ့လိုက္တာနဲ႕ လွေမတို႕က ခ်က္ခ်င္းကို လိမၼာသြားတာ ဆိုတာမ်ိဳး။ လွေမ ဆိုတဲ့ နာမည္ ဘယ္သူေပးထားတာလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိေပမယ့္ နာမည္လိုပဲ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း ေခ်ာေခ်ာသန္႕သန္႕ႀကီး။ လွေမဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ သိပ္လိုက္တယ္။
.
. . . လွေမ လွေမ နဲ႕ တစ္လွေမတည္း လွေမေနေတာ့ လွေမဆိုတာ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္လို႕ ထင္ေနအံုးမယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေတာ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ ဒါေပမယ့္ လွေမက လူမဟုတ္ဘူးဗ်။ ကိုပြႀကီးရဲ႕ ျမင္းမေလး နာမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ရွိသမွ် ျမင္းလွည္းေတြထဲမယ္ ကိုပြႀကီးျမင္းလွည္းေလာက္ စတုိင္က်တဲ့ ျမင္းလွည္း မရွိသလို ကိုပြႀကီးသမီး လွေမေလာက္ ေခ်ာတဲ့ သန္႕တဲ့ ျမင္းလည္း မရွိဘူးဗ်။ မရွိဆို ကိုပြႀကီးက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ေနတဲ့ လူေခ်ာလူလွ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႕ျမင္းကိုလည္း တကယ့္သမီးေလးလို သေဘာထားတာကိုး။ ညေနတိုင္ ျမင္းလွည္းျဖဳတ္ၿပီးလို႕ နားၿပီလားဆိုရင္ ကိုပြႀကီးက ဘယ္သူေခၚေခၚ မလိုက္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ သူ႕သမီး စပါးေတြစားထားတာ အစာမေက်ေသးေတာ့ ေျပးလိုက္ရင္ ဗိုက္ထဲမွာ စူးမွာစိုးလို႕တဲ့။ သူ႕သမီးကို အဲသေလာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂရုစိုက္မွေတာ့ လွေမ လွတာပတာ သခင့္စကား နားေထာင္တာ အဆန္းလားဗ်ာ
.
. . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွင္ျပဳေတာ့ လွေမကို စီးခ်င္လို႕ လုရေသးတယ္။ အလွဴမတိုင္ခင္ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေျပာထားရတာ။ ကိုပြႀကီး အေနာ္ရွင္ျပဳရင္ လွေမကို စီးမွာေနာ္။ ကိုပြႀကီးက ျမင္းထိန္းလုပ္ဆိုၿပီး။ တကယ္လည္း ရွင္ျပဳေတာ့ လွေမကို စီးခဲ့ရပါတယ္။ ကိုပြႀကီးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္မ်က္မွန္နဲ႕ ေကာ္လာျပား အက်ီၤျဖဴနဲ႕ ပေလကပ္ပုဆိုးနဲ႕ ျမင္းထိန္းႀကီးေပါ့။ အနီးအနား ေရနီေလာက္ဘာေလာက္ သာေရးနာေရး ရွိရင္လည္း ေလးငါးဆယ္ေယာက္ စုသြားမယ္ဆို ကိုပြကို ေခၚရတယ္။ ခရီးေထာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမင္းပိန္ျမင္းကတ္ဆိုရင္ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေလ။ လွေမလို လိမၼာတဲ့ျမင္းမ်ိဳး ကိုပြႀကီးလို စိတ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ျမင္းလွည္းသမားမ်ိဳးမွ ခရီးေ၀းေခၚရဲတာကလား။ နို႕မဟုတ္ရင္ လမ္းမွာ ကိုးတိုးကတ္တတ္ လုပ္ေနရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး
.
. . . ကိုပြႀကီးကလည္း ကိုပြႀကီးပဲဗ်။ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳတဲ့အျပင္ အားေနရင္ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္း ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႕။ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိမ္း သီခ်င္းေတြဆို ကိုပြႀကီးရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲမ်ား ပါမလားပဲ။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေလဒီယိုေလး တစ္လံုးပဲ ရွိေတာ့ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာလည္း အက်အန သိပ္နားေထာင္ျဖစ္တာ မဟုတ္။ ကိုပြႀကီးကေတာ့ သီခ်င္းကို အသံေနအသံထားနဲ႕ ဆိုလိုက္ ေလေလးခၽြန္ၿပီး တီးလံုးေလးလိုက္လိုက္ ဆိုေတာ့ ကိုပြႀကီးတို႕အိမ္မွာ သြားေဆာ့ေနခ်ိန္ ကိုပြႀကီးမ်ား ရွိေနလို႕ကေတာ့ သီခ်င္းသံေလးေတြ အက်အနကို နားေထာင္ရတာ။ ရြာႀကီးသူစံပယ္ႏြဲ႕ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကိုပြႀကီး ဆိုဆိုေနတာ အခုေနေတာင္ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနမိပါေသးရဲ႕
.
. . . ကိုပြႀကီးကေတာ့ ေအလာဘက္က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေအလာမွာပဲ လိုက္ေနေနသလား၊ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီလဲ၊ လွေမႀကီးေရာ။ အခုေန ရွိေနေသးရင္ လွေမအသက္ႀကီးလွေရာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ကိုပြႀကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ လွေမႀကီးအေၾကာင္း ေမးအံုးမွပါ။ ဒီစာဖတ္မိတဲ့ သူေတြလည္း ကိုပြႀကီး နဲ႕ မိသားစု က်န္းခန္႕သာလို႕ မာပါေစေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမတၱာဆုေတာင္းကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးလိုက္ၾကပါအံုးဗ်ာ

ဆႏြင္းမကင္း စားခ်င္တယ္

. . . ငါးတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကို တက္ရေတာ့ အေမက တစ္ေန႕ကို မုန္႕ဖိုး တစ္က်ပ္ေပးတယ္။ တစ္က်ပ္ဆိုတာ ေက်ာင္းက ေဒၚသန္းလွ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲ စားလို႕ ရေပမယ့္ မကၽြက္ မုန့္ဟင္းခါးမွ မုန္႕ဟင္းခါး ထင္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေဒၚသန္းလွရဲ႕ တစ္က်ပ္တန္က ဘယ္လိုမွ ပါးစပ္ထဲ မတိုးဘူး။ တစ္ျခား ကိုယ္စားခ်င္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္ဖိုးမွ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္ေနမွ တစ္ခါပဲ စားလို႕ ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သည္းခံပါတယ္။ အေမေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ ျပန္အပ္ထားၿပီး ငါးရက္တစ္ေစ်း ေစ်းေန႕က်မွ ေစ်းထဲမွာ ဗန္း၀ိုင္းႀကီးေတြနဲ႕ တည္ေရာင္းတဲ့ ဆႏြင္းမကင္းနဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာေရာရာ ငါးက်ပ္ဖိုး ၀ယ္ေပးဖို႕ အေမ့ကို မွာပါတယ္။ အေမက ငါ့သား စားခ်င္ရင္ အေမ၀ယ္ေကၽြးပါ့မယ္ တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကို သံုးပါ ဆိုေပမယ့္ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးယူရင္ မမွ်တဘူး ထင္လို႕ လက္မခံခဲ့ဘူး။ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ကို ျပန္အပ္သလို အေမကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ၀ယ္၀ယ္လာေပးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေမ့ကို ဆႏြင္းမကင္း ၀ယ္လာေပးဖို႕ မမွာေတာ့ဘူး။ ေျခာက္တန္း ခုနစ္တန္းေလာက္ကစၿပီး တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကိုေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိပဲ။
.
. . . ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဒီအခ်ိန္ဆို ဗိုက္က ဆာဆာလာတတ္လို႕ စားခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမိရင္ ငါးတန္းတုန္းက အေၾကာင္းကို သတိရသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆႏြင္းမကင္းေလး ရရင္ စားခ်င္သား
.
(ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ေလးနာရီဆယ့္ငါး)

. .This is the class presentation of International Politics course. My topic is “Myanmar’s Reform and Opening”. To be specific, the topic is “Why the military leaders made a strategic decision to pursue reform and opening although they are believed to have enough capacity to control the authority of the state for many more years?” The photos on the screen simply show that the president is listening very attentively to the state counsellor in two different occasions, and the state counsellor alone is confidently smiling. The photos definitely reflect the current polity of Myanmar where the constitutional head of state has to listen to the person whose governmental post was artificially created out of the constitutional provisions.

စိတ္ပ်က္ျခင္းႀကီးစြာ

. . . ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒခ်မွတ္က်င့္သံုးျခင္းဆိုင္ရာစိစစ္ေလ့လာေရး ဘာသာရပ္ (Foreign Policy Analysis) မွာ ဒီကေန႕ ပို႕ခ်တဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာက စဥ္းစားစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါတယ္။ ပညာေရးေနာက္ခံအေျခအေနခ်င္းတူတဲ့ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ခုဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်မွတ္ရာမွာ စဥ္းစားပံုခ်င္း တူသလားဆိုတဲ့ သေဘာဆန္ဆန္ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာက အဲသည္ေမးခြန္းကို ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ (ေမးခြန္းနဲ႕ ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့ မေသခ်ာေပမယ့္) ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ကာလၾကာရွည္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္မိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထပ္ၿပီး စဥ္းစားသြားမိပါတယ္။
.
. . . ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕မရခင္ တစ္ႏွစ္အလို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ေ၀သာလီေဆာင္ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာဌာနမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ဘြဲ႕လြန္ဒီပလိုမာ တစ္ႏွစ္သင္တန္းတစ္ခု ဖြင့္ပါတယ္။ တစ္ျခား ဌာနအသီးသီးကလည္း လူ႕စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အစီအစဥ္အရ အခ်ိန္ပိုင္း ဘြဲ႕လြန္ဒီပလိုမာ သင္တန္းေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖြင့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကံအေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာ ဒီပလိုမာ သင္တန္း အပတ္စဥ္ တစ္မွာ တစ္ရက္ကို ႏွစ္နာရီနဲ႕ တစ္ႏွစ္ၾကာ တက္ခြင့္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခု တစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ၀ိဇၨာပညာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခၚၾကတဲ့ ပထ၀ီ သမိုင္း ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး စတဲ့ ပညာရပ္ေတြ တတ္ေျမာက္ဖို႕ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ပဲ့ကိုင္ ေမာင္းႏွင္ေနၾကတဲ့ မူ၀ါဒခ်မွတ္သူမ်ားမွာ ဒီပညာရပ္ကို မလြဲမေသြ တတ္ေျမာက္ထားဖို႕ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္လာမိပါတယ္။
.
. . . တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မွဳ အခန္းက႑မွာဆက္လက္ ပါ၀င္မယ္လို႕ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္တဲ့အထဲ ပါေနေတာ့ တပ္မေတာ္ကလည္း အဲသည္၀ိဇၨာပညာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ တတ္ေျမာက္ထားမွ ျဖစ္မယ္လို႕ နားလည္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတုန္းအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ စာေတြလုပ္ကူဖူးေတာ့ အဲသည္မွာ သင္ၾကားပို႕ခ် ေလ့လာရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြထဲမွာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ ၀ိဇၨာပညာရပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတယ္ဆိုတာ (ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့သေလာက္) ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္ေျမျပင္မွာ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႕ေတြမွာ ဌာနခ်ဳပ္ေတြမွာ စစ္ဆင္ေရးအလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႕ခြဲေရးအလုပ္ ဦးစီးအလုပ္ေတြနဲ႕ က်င္လည္ခဲ့ရတာမ်ားတဲ့ အဆင့္ျမင့္တပ္မွဴးႀကီးေတြ အဆင့္ေရာက္မွ တက္ခြင့္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္လို ေနရာမ်ိဳးေရာက္မွ တစ္ႏွစ္တာအတြင္း တက္သုတ္ရိုက္ သင္ၾကားပို႕ခ်ေလ့လာၾကရတာက ေနာင္အခါမွာ ထမ္းေဆာင္ရႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ မူ၀ါဒပိုင္းဆိုင္ရာ တာ၀န္ေတြအတြက္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ပါရဲ႕လားဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခုနင္က ေျပာခဲ့တဲ့ တာ၀န္ေတြကို အပတ္တကုတ္ ထမ္းေဆာင္ရင္း အဆင့္ျမင့္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ တပ္မွဴးႀကီးမ်ားက ကိုယ့္ဘာသာ ၀ါသနာပါလို႕ ေလ့လာ ဖတ္မွတ္ခဲ့တာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္မွာ တစ္ႏွစ္တာအတြင္း ပို႕ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ထိုက္တန္သေရြ႕ ခံယူႏိုင္ၾကရဲ႕လား ဆိုတာကိုလည္း အေတြးပြားမိပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္လို ေက်ာင္းမ်ိဳးကေန တကၠသိုလ္အဆင့္ေလာက္က စသင္ေပးတာ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီ ဆိုရင္လည္း အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ဆက္လက္ ပညာဆည္းပူးဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးတာ စတာေတြကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ေနဖို႕လိုအပ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆင္းရင္ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ဆရာလုပ္ၾကမယ္။ တို႕ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး လက္ေတာက္ေလာက္ရွိတဲ့ ကိုယ့္ရာထူး ကိုယ့္အဆင့္မွ အားမနာ စိတ္တူကိုယ္တူ ေစတနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္ . . .
.
. . . အဲသည္စိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြ ေတြးမိတယ္ဆိုတဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္က စစ္တကၠသိုလ္မွာ ၀ိဇၨာပညာသင္ၾကားပို႕ခ်တဲ့ အေျခအေနေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ အမွတ္စဥ္ ၄၀ အထိ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ၀ိဇၨာဘြဲ႕နဲ႕ သိပၸံဘြဲ႕ ႏွစ္မ်ိဳး အပ္ႏွင္းၿပီး ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အမွတ္စဥ္ ၄၁ နဲ႕ ၄၂ အတူတူ ေက်ာင္းဆင္းၾကတဲ့ ႏွစ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံဘြဲ႕ ထပ္တိုး အပ္ႏွင္းတယ္လို႕ မွတ္သားမိပါတယ္။ အမွတ္စဥ္ ၄၃ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က စၿပီး ဘာသာရပ္အထူးျပဳစနစ္နဲ႕ ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းၿပီး အမွတ္စဥ္ ၄၃ ၄၄ ၄၅ သံုးပတ္စဥ္မွာ ျမန္မာစာ အဂၤလိပ္စာ သမိုင္း ပထ၀ီ စတဲ့ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေလးမ်ိဳး အထူးျပဳ အပ္ႏွင္းပါတယ္။ အပတ္စဥ္ ၄၆ ကစၿပီး ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ အထူးျပဳ သင္ၾကားပို႕ခ်တဲ့ စနစ္ကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီး သိပၸံပညာရပ္ေတြကိုပဲ ဘာသာရပ္ခြဲေတြ တိုးျမွင့္ၿပီး အထူးျပဳစနစ္နဲ႕ ဆက္လက္ သင္ၾကားပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းအင္အား ေထာင္နဲ႕ခ်ီၿပီး လက္ခံသင္ၾကားေနတဲ့ ကာလမို႕ ၀ိဇၨာပညာရပ္ အထူးျပဳ သင္ၾကားျခင္းေတြကို လံုးလံုး ျဖဳတ္ပယ္ပစ္မယ့္အစား တစ္ပတ္စဥ္ကို ဆယ္ဂဏန္းအစြန္းထြက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္သင္ေပးေနရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ ေတာင့္တမိခဲ့ပါတယ္။ စစ္ရံုးမွာ ဦးစီးအရာရွိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ အခါမွာလည္း အဲသည္ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လက္လွမ္းမီသေရြ႕ ေမးျမန္းစပ္စုၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖကို မရခဲ့ပါဘူး။
.
. . . ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဘက္မွာ အမ်ိဳးသားညီလာခံလည္း ၿပီးသြား၊ အေျခခံဥပေဒလည္း မူၾကမ္းေရးဆြဲၿပီးလို႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလေလာက္မွာ ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႕ အတည္ျပဳလိုက္တဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးကို စိတ္၀င္စားလို႕ အေျခခံဥပေဒကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚမွာတုန္းက တစ္ခါေျပာခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္က အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မွု အခန္းက႑မွာ ဆက္လက္ပါ၀င္ေနမယ္ဆိုတာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းတဲ့ ေမးခြန္းက အေျခခံဥပေဒမွာအဲသလို ျပဌာန္းထားပါလ်က္နဲ႕ စစ္တကၠသိုလ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ ၀ိဇၨာပညာရပ္ေတြ အထူးျပဳ ဘာလို႕ မသင္ေတာ့တာလဲ၊ ျပန္မသင္ေသးတာလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ဘယ္လိုမွ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ တပ္မေတာ္အေနနဲ႕ အစိုးရ သံုးေလးဆက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ (ဆယ့္ငါးႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္) ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါေနရအံုးမယ္ဆိုတာ မွန္းဆထားမိတာေၾကာင့္ အဲသည္တာ၀န္ကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ စစ္တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ၀ိဇၨာအထူးျပဳ သင္ၾကားေနသင့္တယ္လို႕လည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ေနခဲ့တာပါ။ ကိုယ္လိုလူကေတာင္ ဒီေလာက္ စဥ္းစားမိမွေတာ့ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲေတြဆို ကိုယ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားမိမွာပဲ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း ရွိႏွင့္ေနေတာ့ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ဒါကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မွာပါပဲေလလို႕ပဲ ေတြးၿပီး အဲသည္ တစ္ေန႕ေန႕ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနမိပါေတာ့တယ္
.
. . . ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သံသယေတြ ရွင္းသြားတာနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္စစီၿပိဳကြဲခဲ့တဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္နဲ႕ အျခားတကၠသိုလ္မ်ားမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္း ပါရဂူသင္တန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကို ဦးစီးအရာရွိ ေပါက္စနေလး ကၽြန္ေတာ္ တက္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာတဲ့ ေန႕ပါပဲ။ အစည္းအေ၀းကို ဦးစီးေနတာက အဲသည္တုန္းက ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ဒုတိယအဆင့္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။ သူ႕ထက္ႀကီးတာဆိုလို႕ ဒီေန႕ထိ လူေတြ တသသ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ပါတယ္။ သူက ဘယ္္လိုေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ " ၀ိဇၨာပညာကြာ စစ္တိုက္လို႕ ရတာမဟုတ္ဘူး သင္မေနနဲ႕" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္မိသေလာက္ စကားလံုး အတိအက် နီးပါးပါ။ အဲသည္ စကားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို တစ္စစီ ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအေျခအေနထိ ပညာသင္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အထင္ႀကီးေလးစားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အဲသည္စကားကို ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မွု အခန္းက႑အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကားခဲ့ရတာသာ မဟုတ္ရင္ ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ အျဖစ္မွန္ကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ယံုၾကည္လက္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ယံုၾကည္ဖို႕ခက္ခဲစြာ၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ေက်မြပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ့ေတာ့ မေမ့ပစ္ခဲ့ပါဘူး။
.
. . . တပ္ေတာ္အစိုးရက အာဏာစြန္႕လႊတ္ၿပီး ေရြးေကာက္ခံအစိုးရကို တာ၀န္လႊဲ၊ ျမန္မာျပည္လည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြနဲ႕ တစ္ေခတ္ဆန္းလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရၿပီး ေလးႏွစ္ခန္႕အၾကာမွာ စစ္ရံုးထဲမွာပဲ ဦးစီးအရာရွိတာ၀န္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မံထမ္းေဆာင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လင္းလက္ေတာက္ပတဲ့ ခုႏွစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္စြန္႕လႊတ္ခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကလည္း မထင္မွတ္ပဲ ျပန္လည္ရွင္သန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ၀ိဇၨာပညာရပ္ အထူးျပဳစနစ္ ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။ တကယ္လည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့လို႕ အခုဆို ပထမဆံုး ျပန္လည္ဆန္းသစ္တဲ့ အပတ္စဥ္ေတာင္ ဘြဲ႕ရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။
.
. . . ဒီစာေရးတဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အခုေျပာပါမယ္။ တပ္မေတာ္က အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မွု အခန္းက႑မွာ ပါ၀င္မယ္လို႕ ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုတည္းမွာပဲ ပထမ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ၀ိဇၨာပညာကို ဘြဲ႕ႀကိဳအဆင့္မွာ သင္ၾကားတာ ရပ္ဆိုင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေခါင္းေဆာင္က ျပန္လည္သင္ၾကားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာကို သံုးသပ္ၾကဖို႕ပါ။ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ပဲ ၾကာခဲ့တဲ့ ႏွစ္အပိုင္းအျခားအတြင္း ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္အခ်က္ေတြက လႊမ္းမိုးခဲ့ပါသလဲ။ လိုအပ္ခ်က္ အတူတူပဲ ရွိေနတဲ့ အေျခအေန၊ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္းခ်င္း တူညီတဲ့ အေျခအေနမွာ ပထမ ေခါင္းေဆာင္က လိုအပ္ခ်က္ကို အသိအမွတ္မျပဳ မျဖည့္ဆည္းခဲ့ဘဲ ေနာက္ေခါင္းေဆာင္က လိုအပ္ခ်က္ကို အသိအမွတ္လည္းျပဳ ျဖည့္လည္းျဖည့္ဆည္းတဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို စနစ္တက် ေလ့လာသံုးသပ္ သုေတသန ျပဳသင့္တယ္လို႕ ထင္ျမင္မိလို႕ ဒီစာကို ေရးရပါေၾကာင္း . . .
.
၂၀၁၆ ႏို၀င္ဘာလ ၁၇ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕

သစ္ရြက္ကေလးေတြ

အေဆာင္ျပန္ ေန႕လည္စာစားၿပီး စာၾကည့္ခန္းကို ျပန္လာေတာ့ စၾကၤန္လမ္းရိုးအတိုင္း မသြားဘဲ အေဆာင္သံုးဘက္ကေန လွည့္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ မေရာက္တာၾကာတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္တန္းကို ၾကည့္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့။ အေဆာင္ ႏွစ္နဲ႕ အေဆာင္သံုး ကူးတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါနားအေရာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ တုန္႕သြားခဲ့တယ္။ အပင္ေျခမွာ ေၾကြက်ေနတဲ့ ေမဘယ္ရြက္နဲ႕တူတဲ့ ရြက္၀ါေလးေတြ ေတြ႕လိုက္လို႕ . . .
အဲသည္ ေမဘယ္ဆိုတဲ့ အရြက္ေလးေတြကို မျမင္ဖူးခင္ကတည္းက ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီးသား။ ခုနစ္တန္းေလာက္တုန္းက စဖတ္ဖူးတဲ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ဘဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ အဂၤလန္ကို ေဆးေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ေမာင္ က သူတို႕ဆီက ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ ရာသီအေၾကာင္းကို ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီကို ေရးတဲ့ စာထဲမွာ အဲသည္အရြက္ေလးေတြအေၾကာင္း ပါတယ္။ အဲဒါ ဖတ္ၿပီးကတည္းက ေမဘယ္ရြက္၀ါေလးေတြကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးခ်င္ခဲ့တာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေတာ့ ေမဘယ္ရြက္၀ါေလးတစ္ခု လက္ေဆာင္ရဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ရြက္၀ါေလးေတြ ခ်စ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီအရပ္ကေန ပို႕ေပးလိုက္တာ။ တို႕ဆီမွာေတာ့ ေမဘယ္ရြက္နဲ႕ တူတာဆိုလို႕ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ပဲ ရွိတာေလ။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကဗ်ာမဆန္တဲ့အရြက္။ ေၾကာ္စားဖို႕ေလာက္သာ ေကာင္းတဲ့အရြက္။ ထားပါေတာ့ေလ . . .
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေမာင္ ရဲ႕ေနရာမွာထားၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္လိုေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခိုင္ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သစ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြေတြ႕ရင္ တျမတ္တနိုး သိမ္းထားတဲ့ အက်င့္ေလး ရလာခဲ့တာေတာ့ အခုထိပဲ။ အစတုန္းကေတာ့ ခိုင္ လိုမ်ိဳး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေပးတယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ေကာက္သိမ္းထားခဲ့ျဖစ္တာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သစ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြကို တကယ္ကို ခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္ . . .
သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို ခ်စ္တာနဲ႕အတူ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္းေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္လာတယ္။ သစ္ပင္ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္လာတယ္။ သစ္ပင္သစ္ေတာ ေရေျမသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ အင္းအိုင္ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကြယ္၀တဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္လည္း ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးကို ခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္လာတယ္။ သမီးေလးကိုေတာင္ ပန္းပြင့္ေလးလို႕ နာမည္ေပးထားတာသာၾကည့္ေတာ့ . . .
အခု ေနာက္ပိုင္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြဘာေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ကို သတိရမိတယ္။ ဆရာႀကီးက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးတို႕ဘာတို႕ဆိုတဲ့ စကားလံုး မတန္ရင္ကာႀကီးေတြကို (ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးသေလာက္) တစ္ခါမွ မသံုးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စာေလးေတြ သူ႕ကဗ်ာေလးေတြ သူ႕၀တၳဳေလးေတြ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ အထက္က ေျပာခဲ့သလိုပဲ ရြက္၀ါေလးေတြ လိပ္ျပာေလးေတြ ပန္းပြင့္ေလးေတြ သစ္ပင္သစ္ေတာ ေရေျမေတာေတာင္ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတဲ့စိတ္ေတြ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အလိုလို ကိန္းေအာင္းလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုသာ သဘာ၀ရဲ႕ အလွအပကို သတိထားမိၿပီး ခ်စ္တတ္ျမတ္နိုးတတ္တဲ့သူေတြ မ်ားေနမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရေျမေတာေတာင္ကို ထိ္န္းသိမ္းၾကပါ သစ္ပင္ေတြ မခုတ္ၾကပါနဲ႕ ငွက္ေတြကို ေဘးမဲ့ေပးၾကပါ ဘာညာသာရကာ အခု လုပ္ေနၾကသလို လိုက္ၿပီး ေဆာ္ၾသေနဖို႕ေတာင္ မလိုေလာက္ဘူး။ ကိုယ္သာ တကယ္ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ဖို႕ စိတ္အားထက္သန္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သစ္ပင္ကိုခ်စ္ရင္ သစ္ပင္စိုက္ၾကမယ္၊ ဒီလိုမဟုတ္လား . . .
အဲသည္ေတာ့ လုပ္စရာရွိရင္ ကိုယ့္အိမ္ထဲက စလုပ္ ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ခ်စ္သမီး ပန္းပြင့္ေလးကို ေရေျမေတာေတာင္ သစ္ပင္သစ္ေတာ ပန္းပြင့္လိပ္ျပာေလးေတြ ေက်းငွက္သာရကာေလးေတြ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ အလုပ္ပဲ။ သူခ်စ္လာေအာင္ ကိုယ္ကလည္း သူ႕ေရွ႕မွာ ခ်စ္ျပရတယ္။ တန္ဖိုးထားျပရတယ္။ ကားနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ရထားနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာ သြားတဲ့အခါ တယ္လီဖုန္းကို ပိတ္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ေတာင္တန္းႀကီးေတြ တိမ္ေတြ မိုးေကာင္းကင္ေတြ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ အတူတူ ၾကည့္တယ္။ အေရာင္ေတြ သင္ေပးရင္းနဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ေတြ႕တဲ့အေရာင္ေတြကို ဦးသူေျပာစတမ္း ကစားၾကတယ္။ တိမ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းဆင္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ေတြ ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ က်န္ခဲ့ေပမယ့္ တိမ္ေတြနဲ႕ ေတာင္တန္းႀကီးကေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ကို လိုက္လာတာကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ပဲြဖြဲ႔ၾကတယ္။ စနစ္တက် စိုက္ထားတဲ့ပန္းဆိုတာ မခူးရဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို နားလည္ထားၿပီးသားမို႕ အေလ့က် ပန္းေလးေတြ ေတြ႕တဲ့အခါ ဒီပန္းေလးကို သမီးသေဘာက်သလို တစ္ျခားလူေတြလည္း သေဘာက်မွာပဲ။ သမီးက ခူးလိုက္ရင္ က်န္တဲ့သူေတြ မၾကည့္ရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ သမီးက ခူးလိုက္ရင္ ပန္းေလး နာသြားမွာေပါ့  စသည္ျဖင့္ အလွအပကို အျခားသူေတြနဲ႕ မွ်ေ၀ခံစားတတ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ဥာည္ကေလး သူ႕နွလံုးသားထဲမွာ ပ်ိဳးေပးတယ္။ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြ ေတြ႕တဲ့အခါ အတူတူ ေကာက္ၾကတယ္။ သစ္ရြက္ေပၚက အေရာင္ေလးေတြကို သမီးကို ေျပာျပခိုင္းတယ္ . . .
အခုလည္း လမ္းမွာေကာက္လာတဲ့ ေမဘယ္ရြက္နဲ႕တူတဲ့ ရြက္၀ါေလးေတြရယ္ အနီတစ္ခ်ိဳ႕ အ၀ါတစ္ခ်ိဳ႕ အစိမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာင္စံုေရာယွက္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီရြက္ေလးေတြရယ္ကို ေကာက္လာခဲ့တယ္။ စာရြက္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ၿပီး ေသြ႕ေအာင္ထားမယ္။ အေရာင္ေတြ မျပယ္လြင့္ပဲ ေသြ႕ေျခာက္သြားတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္က ပန္းပြင့္ေလးဆီ ပို႕ေပးမယ္ . . .
စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လို႕ေတာ့ အေကာင္းသားရယ္ပါ။ သစ္ပင္သစ္ေတာထက္ ကြန္ကရိေတာထဲမွာသာ ရွင္သန္က်င္လည္ေနရတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကေတာ့ ဖေအက အလွၾကည့္ေစခ်င္လို႕ ပို႕ေပးလိုက္တဲ့ သစ္ရြက္ေရာင္စံုေလးေတြကို ထမင္းခ်က္တမ္း ဟင္းခ်က္တမ္း ကစားတဲ့အခါ ဟင္းတစ္ခြက္လုပ္ရင္လုပ္ပစ္လိုက္မွာ . . .

ေတာ္ေတာ္လိမၼာလာၿပီ

ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ ရာထူးကို ဖန္တီးရယူထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဂ်ပန္ျပည္ခရီးစဥ္ ပြဲဦးထြက္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲအၿပီးမွာ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့တဲ့ စကားေတြကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မွတ္တမ္းတင္တဲ့ စာမဟုတ္ဘဲ ေျပာသြားတဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဆံုး ခ်ီးက်ဴးလိုတာကေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ရဲ႕ ျမန္မာစကားေျပစြမ္းရည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ေတးမွတ္လာၿပီး လက္တန္း ေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ ျမန္မာစကားကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေျပာသြားတဲ့ အခ်က္ကို အျခားေသာ ျမန္မာအစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ား မွတ္သား အတုယူေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို တန္ဖိုးထားတဲ့သူလို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူထားၿပီး ျမန္မာစကားေျပာရင္ ျမန္မာစာေရးရင္ ျမန္မာလိုပဲ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေရးႏိုင္ေျပာႏိုင္ေအာင္ အၿမဲ ၀ါယမစိုက္ထုတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ညွပ္ေျပာတာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ပါတယ္။ အစိုးရလူႀကီးမင္းမ်ား နဲ႕ အျခားေသာ အဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ား အေရးႀကီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား စကားေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပာၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အလြယ္တကူပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်င့္ပါေနလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ညွပ္ညွပ္ေျပာတာကို ေရွာင္က်ဥ္ၿပီး ၾကြယ္၀လွတဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြကို အခ်က္က်က် သံုးၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတာ္ဟာ ျမန္မာစကားကို ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေျပာတတ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ အစိုးရလူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

အခမ္းအနား စစခ်င္း ပရိတ္သတ္ကို ႏုတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာတဲ့ ေနရာမွာ တည္တည္တံ့တံ့ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေျပာသြားသေလာက္ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ရဲ႕ ရွင္းရွင္းဗြင္းဗြင္း ေျပာတတ္တဲ့ ဥာဥ္ကေလးကို လွစ္ကနဲ လွစ္နဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဥပမာ တစ္ေယာက္က ေမးတဲ့ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြျဖစ္ဖို႕ ဘာလုပ္ေပးပါမလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို တုန္႕ျပန္တာမ်ိဳးေပါ့။ သူေျဖလိုက္တာက ဘြဲ႕နဲ႕ ပညာဆိုတာ တိုင္းတာလို႕ မရေၾကာင္း ပညာတတ္ဖို႕ အေရးႀကီးေၾကာင္းေပါ့။ ရွင္တို႕ ဘြဲ႕ရဆိုတာႀကီီးကို အဲေလာက္ မရူးၾကပါနဲ႕ တဲ့။ မရွင္းေပဘူးလား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူေျပာသြားတဲ့အထဲမယ္ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေျပာတတ္တာကလည္း စကားေျပာအနုပညာတစ္ခု ပါပဲ။ ဥပမာ အစိုးရထဲမယ္ ေနရာရခ်င္လို႕ လုပ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားေနက်စကားေတြျဖစ္လို႕ သိပ္မဆန္းၾကပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးပဲ ဒီေလာက္ေတာ့လည္း တဲ့တိုးႏိုင္ေပလိမ့္မေပါ့။ ေမးခြန္းေတြကို မဖတ္ခင္ သူေျပာတာက တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ္သိခ်င္လို႕ ေမးတာထက္ သူမ်ားကို ေဆာ္ခ်င္နွက္ခ်င္လို႕ ေမးတာ တိုင္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို တိုင္စာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မ မေျဖဘူးေနာ္ တဲ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အစိုးရေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ေတာ္ေတာ္ လိမၼာလာတာ ပိုေသခ်ာသြားတဲ့ စကားေတြကိုလည္း ဒီေန႕ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လိမၼာလာတယ္ ဆိုတာထက္ အာဏာရပါတီ အစိုးရအဖြဲ႕ႀကီး လိမၼာလာတယ္ ဆိုရင္ ပိုမ်ား ဆီေလ်ာ္မလား မသိပါဘူး။ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႕ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတဲ့ မူ၀ါဒ သံုးရပ္နဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး တက္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ၿပီး တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏွဳန္းကို လႊတ္ေတာ္ထဲက ရတဲ့နည္းနဲ႕ ေမာင္းထုတ္ဖို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးပမ္းခဲ့တာ အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ၀င္ထိုင္ေတာ့မယ္ဆဲဆဲ မွာေတာင္မွ အေျခခံဥပေဒက သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားတဲ့ ကတိသစၥာကို မျပဳႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ဂယ္ေပါက္ကို ဖြင့္ဖို႕ သူမကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတာ မဟုတ္လား။ ဒီနည္းနဲ႕ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္မွန္း ရိပ္မိသြားမွသာ အရင္က အေျခခံဥပေဒကို ေသခ်ာ မေလ့လာထားမိလို႕ပါဆိုၿပီး ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္နဲ႕ ကတိသစၥာျပဳ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တာ။ တစ္ခါ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ကလည္း အေျခခံဥပေဒ ျပင္မလား အသစ္ေရးမလား ဆိုၿပီး လက္မွတ္စုေဆာင္းတဲ့ လူထုလွဳပ္ရွားမွုေတြကို စီမံဦးေဆာင္ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပင္ျဖစ္ေအာင္ နိုင္ငံေရးဖိအားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာက်ေတာ့ အင္အားႀကီးတဲ့ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီက ဦးေဆာင္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကိစၥကို စလုပ္လိုက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေထာက္ခံမွဳ မရလို႕ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အေရးနိမ့္ခဲ့ရတာေလ။

ဒီေန႕ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းထဲမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲက တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ေတြ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေက်နပ္အားရမွဳ ရွိပါသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖတဲ့ အေျဖမွာ ခုနင္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႕ လိမၼာလာတယ္ဆိုတာ ပိုၿပီး ေသခ်ာတဲ့ စကားေတြကို ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ေမးခြန္းကို တိုက္ရိုက္ မေျဖေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္ ပါ၀င္ေနမွု နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားကို ေျပာသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ သေဘာတရားမ်ိဳးကို ၾကားရတာ အခုက ပထမဆံုး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေန႕က လႊတ္ေတာ္မွာလုပ္တဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ဦး၀င္းျမင့္ကလည္း ဒီသေဘာထားမ်ိဳးကို ေျပာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အခု အာဏာရလာၿပီဆိုေတာ့ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ဘယ္လို ဆက္လုပ္မွာလဲ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အခ်ိန္ဇယား သတ္မွတ္ခ်က္ကို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ကေမးေတာကို ဦး၀င္းျမင့္က ျပန္ေျဖခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦး၀င္းျမင့္ ေျဖတာက အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ၿပီးဆံုးမွသာ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေျခခံဥပေဒကို အေလာတႀကီး ျပင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးပိုမ်ားသြားႏိုင္တယ္ ဆုိတာကို "စစ္ကၽြံရင္ စစ္ရွံဳးမယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးဥပမာနဲ႕ ဦး၀င္းျမင့္က ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ လက္ရွိ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ျပည္ပ ရုပ္သံတစ္ခုက အင္တာဗ်ဴးတုန္းက တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေျဖခဲ့တဲ့ အေျဖနဲ႕ ဦး၀င္းျမင့္ ေျဖခဲ့တဲ့ အေျဖက တစ္ထပ္တည္းနီးပါး ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အရင္တုန္းက တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးထဲကေန အျမန္ဆံုးထြက္ၿပီး စစ္တန္းလ်ားျပန္သြားဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေမာင္းထုတ္ဖို႕ အားႀကိဳးမာန္တက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးတစ္ခုဟာ အစိုးရတာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ သက္တမ္းသံုးလ မျပည့္ခင္မွာပဲ မိမိတို႕ မူလက ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ မူ၀ါဒႀကီး သံုးရပ္ထဲက တစ္ရပ္ကို အခုလို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္တာဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ လက္ေတြ႕အရွိတရားကို ထင္ဟပ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဒီေန႕လည္း ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဧည့္သည္ေတာ္ေျပာတာက ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ေတြခ်ည္းပဲ ရာႏွဳန္းျပည့္နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ျပည့္၀တဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ဦးတည္ထားေပမယ့္ ကိုယ္လိုခ်င္တာကုိ ခ်က္ခ်င္း မရမက လုပ္လိုက္လို႕ ျဖစ္လာမယ့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ကုစားဖို႕က အခ်ိန္ပိုၾကာတတ္ပါသတဲ့။ လက္ရွိအေနအထားအတိုင္း ညွိႏွိဳင္းတိုင္ပင္လုပ္ေဆာင္ၾကရင္း ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္နဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို သြားတာဟာ အခ်ိန္ပိုၾကာေပမယ့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မျဖစ္ေစတာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္ဖို႕ ၾကာတဲ့အခ်ိန္ပါ ထည့္တြက္ရင္ ဒီနည္းက ပိုေတာင္ျမန္တယ္ပါတယ္ ဆိုတာကို ေျပာသြားတာပါ။ ႏိုင္ငံေရး ပညာရွင္လည္းျဖစ္ မိမိနိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြမွာလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ ့ႏိုင္ငံျခားက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္က သူမကို ဒီသေဘာတရား ေျပာျပသြားတာလို႕ ဆိုပါတယ္။( အဲဒီလို ေျပာသြားတာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ ????? ) သူ႔ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ေျပာသြားတဲ့ ဒီသေဘာတရားကို သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ယံုၾကည္ပါသတဲ့။ "အျမန္ ကိုယ္လိုခ်င္တာရဖို႕ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ရရ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ကို ထည့္ၿပီး မစဥ္းစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြပဲလို႕ ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္" လို႕ ေျပာလိုက္သံၾကားေတာ့ အရင္တုန္းက ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး အတိုက္အခံဘ၀က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိလို့ ၿပံဳးလိုက္မိပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးကို တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကပဲ အစ္မႀကီး အစ္မႀကီးဆိုၿပီး စည္းရံုးသိမ္းသြင္းတာ ေအာင္ျမင္သြားတာလား၊ အစ္မႀကီးကိုယ္တိုင္ကပဲ လက္ေတြ႕က်က် စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး ဒီလိုသေဘာထားေတြ ေျပာင္းသြားတာလား ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြကိုယ္တိုင္သာ သိႏိုင္ပါေပလိမ့္မယ္။

ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲမွာ ေမာင္ေမာင္တာ ေမးခြန္းေတြလည္း ပါလာတာကို ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ ဥပမာ ေမးခြန္းတစ္ခု၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ေပးရမွာလဲ အေမစုျပဳျပင္ေပးမွ ရမွာပါ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဘြင္းဘြင္းပဲ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပဳျပင္မွ ရမယ္ . တဲ့. . .

အႀကိမ္ေရအမ်ားဆံုး တိုက္တြန္းသြားတဲ့ စကားလံုးကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အစိုးရကို တတ္ႏိုင္တဲ့ အကူအညီ ေပးၾကဖို႕ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္ လုပ္အားတတ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ၿခံဳငံု သံုးသပ္ရရင္ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းနဲ႕ နားေထာင္ေနသူေတြ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ ညံေနေအာင္ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ အေျပာေကာင္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္ အခုေတာ့ လက္ေတြ႕နဲ႕ ထင္ဟပ္တဲ့ စကားေတြကို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေျပာတတ္လာၿပီမို႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတာ္ေတာ္လိမၼာလာၿပီလို႕ပဲ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ပါတယ္ . . .
.
၂၀၁၆ ႏို၀င္ဘာလ ၂ ရက္
RIHGA Royal Hotel

ဖႏြမ္ပင္လက္ေဆာင္

. . . ျမန္မာျပည္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခားႏိုင္ငံတစ္ခုုခုကပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ၀ယ္လာေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆရာဟာ ဒီတစ္ေခါက္မွာလည္း ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေလးေတြ ၀ယ္လာၿပီး အေဆာင္ေအာက္ဆံုးထပ္က တစ္ကိုယ္ရည္သံုး စာတိုက္ပံုးေလးေတြထဲကို လိုက္ထည့္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ေက်ာင္းကိုျပန္မေရာက္ခင္မွာပဲ ေရွ႕ေျပး လက္ေဆာင္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဆီကို ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားပါ။ အဲဒါကေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အားလံုးထက္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ" ဆိုတဲ့ ေဖ့ဘုတ္ေပၚက စာေလးတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို ျပန္မလာခင္ ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ ဖႏြမ္းပင္ေလဆိပ္ထဲကေန ေရးတင္လိုက္တဲ့ပံုပါပဲ။
.
. . . ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဒီလိုေလးစားရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားရတာ ဒါဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္နီးပါးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့၊ စစ္တကၠသိုလ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ နည္းျပမွဴးခ်ဳပ္တာ၀န္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ယုလြင္ေအာင္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရးေနတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းကိစၥေလးေတြ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရင္း အလားတူ မွတ္ခ်က္ကို ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကို ခဏလာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနရင္း "ဗီယက္နမ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္တက္သြားၿပီ" လို႕ မခ်ိတင္ကဲေလသံနဲ႕ ေျပာျပေနတာကို နံေဘးက ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေျပာခဲ့တာလည္း မသိခဲ့ေပမယ့္ စာေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲသည္မွတ္ခ်က္ကို အေလးအနက္ထား မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္မွတ္ခ်က္ဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အခ်င္းမ်ားေနခဲ့ၾကတဲ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း မွန္လာခဲ့ပါတယ္။
.
. . . အခုလည္း ဆရာက ကေမာၻဒီးယားကို သံုးရက္ေလာက္ သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အဆံုးမွာ ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳး ျပဳခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေတာင္မွ ေနာက္က်ေနေသးတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထင္ေနတဲ့ အဲသည္ႏိုင္ငံထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္တက္ေနတဲ့ တိုးတက္တဲ့ အလားအလာေကာင္းေတြကို ေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့တဲ့ပံုပါပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာလည္း ဆရာနဲ႕ စကားေတြ ေျပာျဖစ္တဲ့အခါ ကေမာၻဒီးယားမွာ ဆရာေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ရတာေတြနဲ႕ ဆရာ့သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို နားေထာင္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
.
. . . ကိုယ့္ႏိုင္ငံခ်မ္းသာေအာင္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံမ်က္နာပဲ ၾကည့္ရမယ့္အခ်ိန္ တက္ညီလက္ညီႀကိဳးစားၾကရမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို ေသာက္ေရးမပါတဲ့ အရွဳပ္ထုပ္ေတြရွင္းရင္း ငါတို႕ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့မိပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိရင္း ဆရာ့ကိုေတာ့ ေလးစားေပမယ့္ ဆရာ ဖႏြမ္ပင္ေလဆိပ္မွာေရးခဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္ တျဖည္းျဖည္း မွားသြားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ . . .

Third Victory Over Mount Hakkaisan

. . . ေတာင္ေတြပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ မီနာမီအြန္နူမာ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထင္ကရ ေတာင္တစ္လံုးျဖစ္တဲ့ ဟာကိုင္းစံေတာင္ကို ဒီေန႕ တတိယအႀကိမ္ အႏိုင္ယူဖို႕ သြားခဲ့တယ္။ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ ဒီလို ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီ ေတာေတာင္တစ္ခုလံုး ေဆးေရာင္စံု ျခယ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ေအာင္တက္ရတာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ၀န္းက်င္ေတာေတာင္ေတြရဲ႕ အေသြးအေရာင္စံု ပန္းခ်ီကားႀကီးကို အျမင့္ကေန စီးမိုးၾကည့္ရတာက ဒီေတာင္ထိပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ တက္ႏိုင္ခဲ့ပါလားဆိုတဲ့ အရသာေတြကို ခံစားၿပီး ဘ၀အတြက္ ခြန္အားသစ္ေတြေမြးဖြားေပးတဲ့ ဒီခရီးစဥ္ကို တတိယအႀကိမ္ သြားခဲ့တယ္။ အရင္တက္ေနက် ေနရာထက္ ပိုေ၀းတဲ့ ေနရာကို သြားဖို႕ႀကံရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆိုးရြားျပင္းထန္တဲ့ ရာသီဥတုရယ္ အတူပါလာတဲ့ မေရာက္ဖူးေသးသူေတြရယ္ကို လက္တြဲေခၚဖို႕အတြက္ ခရီးျပင္း မႏွင္ေတာ့ဘဲ အရင္က ႏွစ္ေခါက္တိတိ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာင္ထိပ္ကိုပဲ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

.

. . . ခါတိုင္းေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ပါလာတဲ့ ေန႕လည္စာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူစား ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္၀ႀကီးရွုစား ဓာတ္ပံုေတြ ေသခ်ာရိုက္ၿပီးမွ ျပန္ဆင္းတာေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္ကိုမွလည္း ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေအာင္ လႊမ္းထားတဲ့ ျမဴတိမ္ေတြ၊ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မိုး၊ တ၀ုန္း၀ုန္းတိုက္ေနတဲ့ ေလနဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးစိုၿပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာမို႕ ဓာတ္ပံုကိုေတာင္ ကေသာကေမ်ာ ရိုက္ၿပီး အျမန္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ရတယ္။ စခန္းတစ္ေထာက္ေရာက္မွ နားေနေဆာင္ေပၚတက္ အ၀တ္ေရစိုေတြလဲ၊ အသင့္ေပးထားတဲ့ ေစာင္ကိုၿခံဳၿပီး ပါလာတဲ့ ထမင္းဆုပ္နဲ႕ ၾကက္သားေၾကာ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူစားရပါတယ္။

.

. . . အသြားတုန္းက တစ္တက္တည္း တက္ေနရသေလာက္ အျပန္က်ေတာ့လည္း တစ္ဆင္းတည္း ဆင္းေနရေတာ့ ငါတို႕ အလာတုန္းက ဒီေနရာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား တက္ခဲ့မိပါလိမ့္ဆိုၿပီး အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက အခုလို အျပန္ခရီးမွာ ေတြးမိတဲ့ အေတြးကိုပဲ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိပါေသးတယ္။

.

. . . ေနာင္ႏွစ္ေတြ က်ရင္ေတာ့ ဟာကိုင္းစံရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္ ရွစ္ခုလံုးကို ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ သြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံ တက္လႊင့္ပါဦးမယ္

မီးလာၿပီေဟ့

. . . ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ ၁၈ ခုေျမာက္ တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္း (Chaba) က ေအာက္တိုဘာလ ၅ ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက နိဂါးတား ျပည္နယ္ကို ဒီေန႕ည ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင့္အရင္တုန္းကဆို ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက တိုင္ဖြန္းမိုင္တိုင္းေတြဟာ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းေျခကေနပဲ ၀င္ေရာက္ေလ့ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ မုန္တုိင္းကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဆိုသလို ဂ်ပန္နဲ႕ကိုရီးယားကၽြန္းဆြယ္ၾကားထဲကေန ၀င္လာၿပီး အေနာက္ဘက္ကို ဆက္မေရြ႕၊ ေျမာက္ဘက္တည့္တည့္ကိုလည္း ဆက္မေရြ႕ဘဲ ဂ်ပန္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခ နိဂါးတားျပည္နယ္ဘက္ကေန ေကြ႕၀င္လာၿပီး ဂ်ပန္ကို ခါးလည္ကေန ဓားလြယ္ခုတ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ အေရွ႕ဘက္ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ထြက္သြားမယ့္ အေျခအေန ရွိပါတယ္။ အခု ဒီစာေရးေနခ်ိန္ ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ ကိုးနာရီ သတင္းေတြအရ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနရာကို ညသန္းေခါင္မွာ ျဖတ္သန္းသြားမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္ . . .
.
. . . ေန႕လည္တုန္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလေျပေလညင္းေတြ ေ၀့ကနဲ ေ၀့ကနဲ ေမြ႕လိုက္ၿပီး စတင္အခ်က္ျပခဲ့တဲ့ ဒီမုန္တိုင္းဟာ ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ေလျပင္းေတြ သိသိသာသာ စတိုက္လာပါတယ္။ မုန္တိုင္းလာေတာ့မယ္ဆိုကာမွ အေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းေတြေပၚက ၀င္လုဆဲ ေနေရာင္နဲ႕ ျခယ္သထားတဲ့ တိမ္ေရာင္စံုကလည္း လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ့တာပါ။ အေရွ႕ဘက္နဲ႕ ေတာင္ဘက္ေတြမွာလည္း တိမ္နီေတြ ေတာက္လုိ႕ေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီးေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ေလနီၾကမ္းဆိုတာႀကီး စလာတဲ့ အခ်ိန္က တကယ့္ကို လွပေနပါေသးတယ္။
.
. . . ညဘက္မွာ အခန္းျပတင္းတံခါးကို တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ဖြင့္ထားၿပီး တ၀ုန္း၀ုန္းတိုက္ေနတဲ့ ေလျပင္းကို ခံစားၾကည့္ရင္း ဟိုးၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က အခုလို ေလၾကမ္းေတြတိုက္တဲ့ တစ္ညေနကို သြားသတိရမိပါတယ္ . . .
.
. . . အဲသည္ေန႕က နုတ္ဆက္ပြဲလုပ္တဲ့ေန႕ပါ။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မယ့္ စီနီယာေက်ာင္းသားေတြကို ႏုတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ညေနခင္းေပါ့။ ေလေတြတိုက္တာ တိုက္ခ်င္သေလာက္တိုက္ မမွဳေပမယ့္ ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာ ျဗဳန္းဆို မီးျပတ္သြားေတာ့မွ အဆင္က လွပါေတာ့တယ္။ ညပြဲမွာ ေကၽြးဖို႕ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ စားစရာေတြ က်က္ၿပီိဆိုေပမယ့္ အထူးဟင္းလ်ာ ငါးကင္ကေတာ့ ကင္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတာပါ။ ကင္တာမွ အစပဲ ရွိေသးတာပါ။ ကင္တယ္ဆိုတာလည္း မီးဖိုၿပီး ကင္တာမဟုတ္ဘဲ လွ်ပ္စစ္ ကင္စက္နဲ႕ ကင္ေနတာဆိုေတာ့ မီးလည္း ျပတ္သြားေရာ ဘာဆက္လုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ့အိမ္မွာ ဟိုတစ္ေလာက အသားကင္စားၾကတုန္းက မီးေသြးေတြ ပိုေသးတာနဲဲ႕ မီးေသြးမီးဖိုၿပီး ကင္ေတာ့မယ္ဆိုမွ အကင္ျပႆနာ စိတ္ေအးသြားရပါတယ္။ အဲသည္ အကင္ေတြ ဆရာ့အိမ္ေရာက္ဖို႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေျပးရလႊားရ ေျပာရဆိုရေသးတာပါ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ မီးလည္း ျပတ္ေရာ အင္တာနက္ ၀ိုင္ဖိုင္ေတြလည္း အကုန္ျပတ္ၿပီး ညပြဲအတြက္ အေဆာင္သံုးေဆာင္ခဲြၿပီး ျပင္ဆင္ေနတဲ့သူေတြ အကုန္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ကုန္ပါေရာလား။ ကိုယ္တိုင္ သြားမယ္လည္း ဆိုေရာ အခန္းတက္သြားတယ္ဆိုလို႕ အခန္းကို လိုက္သြားမယ္လုပ္ေတာ့ ဓာတ္ေလွခါးက သံုးမရျပန္ပါဘူး။ အေဆာင္ တစ္ မွာဆိုရင္လည္း ရဲတိုက္တစ္ခုလို ေလွခါးေတြက မ်က္စိလည္စရာျဖစ္ အေဆာင္သံုးမွာဆိုရင္လည္း ေလွခါးေတြက တစ္ခါမွ မသံုးဖူးေတာ့ ေလွခါးရွာရတာနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ေမာခဲ့ရပါတယ္ . . .
.
. . . ငါးကင္တဲ့ ကိစၥ ၿငိမ္းသြားျပန္ေတာ့ ညက်ရင္ ပါတီပြဲကို အေမွာင္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္လို က်င္းပရပါ့မလဲ ဆိုတာ ေခါင္းစားျပန္ပါတယ္။ ဖေယာင္တိုင္မီးထြန္းဖို႕လည္း ခြင့္ျပဳထားတာမရွိ၊ ျမန္မာျပည္လိုလည္း မီးစက္ေျပးႏွိဳးစရာမရွိ၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္း လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဖေယာင္းတိုင္က မရွိနဲ႕ အားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီး အသင့္ျဖစ္ကာမွ ေနာက္တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေနရင္ စရေတာ့မယ့္ ႏုတ္ဆက္ပြဲကို ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ ေခါင္းခဲခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးမွ အႀကံတစ္ခုရၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းေတြမွာ ကိုယ္စီေပးထားတဲ့ အေရးေပၚအေျခအေနက်ရင္ ထုတ္သံုးရမယ့္ အိတ္ကေလးေတြထဲမွာ ဓာတ္မီးေလးေတြ ရွိတာပဲ။ ကဲ ကဲ ခုမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဓာတ္မီးေလးေတြ ယူလာခဲ့ၾက။ အဲသည္ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္နဲ႕ ပြဲက်င္းပမယ္လို႕ စီစဥ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲသည္လို ဟိုေျပးသည္ေျပး ရြာေဆာ္ႀကီးေခြးလို လူကလည္း ဖတ္ဖတ္ေမာ၊ ညပြဲအတြက္ မီးအလင္းေရာင္လည္း စီစဥ္လို႕ ရၿပီဆိုေတာ့မွ ကုိေရႊလွ်ပ္စစ္မီးက ျဗဳန္းဆို ျပန္လာပါေလေရာ . . .
.
၀မ္းသာလိုက္တာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ဆိုတာေလ
ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ မီးလာရင္ အဲသည္ေလာက္ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္ခဲ့ဖူးဘူး

အေလ့က်

သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ေဆာင္းတြင္းေရာက္မွ ၀တ္မယ့္ ဂ်ာကင္အက်ီၤအထူကိုထုတ္ ၀တ္၊ ထီးတစ္လက္ေဆာင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

ေႏြအေႏွာင္း ေဆာင္းအကူးမွာ တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္းအရွိန္နဲ႕ တစိမ့္စိမ့္ေစြေနတဲ့ မိုးကလည္း လံုးလံုးလ်ားလ်ား တိတ္သြားတယ္လို႕ မရွိဘဲ နည္းနည္းေလးဖြဲလိုက္ ခဏေလး ရပ္သြားလိုက္၊ ေကာင္းကင္ကလည္း တိမ္ညိဳတိမ္သား ကင္းစင္တယ္ရယ္လို႕ မရွိဘဲ အံု႕တစ္ခါ မွိဳင္းတစ္လွည့္နဲ႕ ပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေစြေနတာမို႕၊ မိုးတိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ မိုးသားကင္းစင္ ၾကည္လင္တဲ့အခ်ိန္မွ သြားမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေစာင့္ဆိုင္းမေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ပဲ ေစာေစာစီးစီး မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႕ ထီးတစ္လက္ေဆာင္းၿပီး ထြက္လာလိုက္တာ။

ဒီေနရာက အၿပီးတိုင္ စြန္႕ခြာျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ စြန္႕ခြာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ေခါက္ ျပန္လာရေတာ့မယ္လို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး ရင္ခုန္မိတာက ကၽြန္ေတာ္စိုက္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြအေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမခ်ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ အပင္မွေပါက္ရဲ႕လား၊ အပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီလဲ၊ ေလာင္းရိပ္ႀကီးေတြေအာက္မွာ မထူႏိုင္မေထာင္ႏိုင္နဲ႕ ေခါင္းငံု႕ မ်က္ႏွာငယ္ေနရၿပီလား၊ ေရခံေျမခံမတူတဲ့ မိခင္တိုင္းျပည္နဲ႕ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းတဲ့ အရပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရုန္းကန္ရွင္သန္ေနႏိုင္ေနၿပီလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ အပင္ဘ၀ေတာင္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျမေဆြးစာျဖစ္သြားၿပီလား၊ ငွက္ကေလးေတြ စားလိုက္လို႕ အပင္ေပါက္ဖို႕ေတာင္ အခြင့္အေရးရလိုက္ရဲ႕လား၊ စတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ရင္ခုန္ခဲ့ရတာ . . .

ဂ်ပန္ကို သြားေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးခဲ့မိတာကို သတိရတယ္။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး အမွတ္တရ စိုက္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရျခားေျမျခားမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္စား အပင္ေလးတစ္ပင္ေလာက္ေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ခ်င္တယ္။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ ေနရာက်ယ္မယ္ ေျမလြတ္ေျမလပ္ေတြ ေပါမယ္။ သစ္ပင္ေလး တစ္ပင္စာေလာက္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာရွိရမယ္လို႕ ကိုယ့္ရွိႏွင့္ၿပီးသား ဗဟုသုတေလးကို အေျခခံၿပီး ျမန္မာလို ေတြးမိတာကိုး။ အပင္စိုက္ဖို႕ ေနရာမရွိဘူး၊ တကယ္လို႕ စိုက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မ်ိဳးေစ့ကေန တိုက္ရိုက္စိုက္ဖို႕ မလြယ္လွဘူး၊ တစ္ႏွစ္မွာ ေလးငါးလေလာက္ ႏွင္းဖုန္းေနတဲ့ ဒီအရပ္ေဒသမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလို အပူပိုင္းေဒသက အပင္ေတြ ရွင္သန္ဖို႕က သာမန္အားျဖင့္ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဖူးလို႕ သူေျပာတုန္းက လက္မခံခ်င္ခဲ့ဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ နည္းလမ္းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့ လို႕ အထြန္႕တက္ေတာ့ ပ်ိဳးၿခံထဲမွာေသခ်ာပ်ိဳး အပင္ႀကီးထြားမွု အတိုင္းအတာ တစ္္ခုအထိ ေရာက္လာၿပီဆိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သူတို႕ စိုက္ေနတဲ့ နည္းပညာနဲ႕ အပင္ေရႊ႕ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ေနရာမွာ စိုက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္္လို႕ သူငယ္ခ်င္းကဆိုေတာ့ ပိုလြန္းတယ္ ထင္မိခဲ့တယ္။ ကဲ ဒါဆိုရင္လည္း ရွိေစေတာ့၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနႏိုင္မယ့္ အပင္ႀကီး မစိုက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ တစ္ရာသီခံ တစ္ႏွစ္ခံ သီးပင္စားပင္ေလးေတြ စိုက္ရင္ေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဆိုၿပီး နည္းနည္း ေစ်းဆစ္ၾကည့္ေတာ့ မင္းလုပ္ၾကည့္ေပါ့ကြာ ဆိုလို႕ လာခါနီးမွာ အေမ့ဆီက ၿခံထြက္မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ေတာင္းယူလာခဲ့တယ္။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ဥပေဒအရ အဲဒီလို စိုက္ပ်ိဳးဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သစ္ပင္မ်ိဳးေစ့ေတြ သယ္လာတာကို ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံေလ့ မရွိပါဘူး။ နာရီတာ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့လည္း သစ္ပင္မ်ိဳးေစ့ေတြ ပါသလားလို႕ လာေမးတာ ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။

၂၀၁၄ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႕ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ ပထမဆံုး လုပ္တဲ့ အလုပ္က ေက်ာင္း၀င္းကို ပတ္ၾကည့္တာပါပဲ။ အေမေပးလိုက္တဲ့ သစ္ပင္မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ အတြက္ ေနရာလိုက္ရွာတာပါ။ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးက က်ယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရာသီမေရြး ျမက္ခင္းျပင္အျဖစ္ ထိန္းသိမ္းထားၿပီး ျမက္ရိတ္ေပါင္းရွင္းတာကိုလည္း ပံုမွန္ လုပ္တဲ့အတြက္ အပင္ေတြကို ဖာသိဖာသာ စိုက္ထားလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ ျမက္ျဖတ္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားမွာပါ။ ေတာရိုင္းအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေနရာေလးေတြလည္း ရွိတန္သေရြ႕ ရွိေပမယ့္ အဲသည္ေနရာေတြကလည္း အပင္ရိုင္းေတြ ဖံုးထားလို႕ စိုက္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အေမေပးလုိက္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ဗီရိုထဲမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ရတာ ၾကာသြားခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လိုစိုက္ရပါ့မလဲ ဆိုတဲ့အေတြးကေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ အၿမဲ ရွိေနခဲ့တာပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းအကုန္ ႏွင္းေတြ ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွ ေျမႀကီးေပၚ ခ်မစိုက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အိုးနဲ႕ စိုက္ေတာ့မယ္လုိ႕ စိတ္ကူးၿပီး ေရသန္႕ဗူးခြံေလးေတြျဖတ္၊ သစ္ပင္ေတြေအာက္က သစ္ရြက္ေဆြးေျမေတြကို သြားက်ံဳးၿပီး မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ခ်ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးေတြ အပင္ေပါက္လာပါတယ္္။ ပံုမွန္ေရေလာင္းေပါင္းသင္လုပ္ရင္း အပင္ေလးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ပင္လားေျမာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေျမဒီေရကို အၿပီးတိုင္ စြန္႕ခြာရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္္။ ႏွစ္ပင္သံုးပင္ ေပါက္ေနတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးေတြကို တစ္ပင္ခ်င္းစီ အိုးခြဲစိုက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ခါနီးမွာ ဆရာ့အိမ္ကို သြားပို႕ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့အိမ္နားက ေျမကြက္လပ္မွာ ထားခဲ့တဲ့ အပင္ေလးေတြကို ေက်ာင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ေျမခ် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလို႕ အပင္ေလးေတြ လူလူသူသူ ႀကီးထြားခြင့္ရခဲ့တာကို ေခတ္သစ္ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကေန ျမင္ခြင့္ရခဲ့တုန္းက ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္မိခဲ့တာပါ။

သစ္ပင္ေလးေတြကို အိုးနဲ႕ စိုက္တဲ့ ေန႕နဲ႕ တစ္ရက္တည္းမွာပဲ ခုနင္က ေျပာခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္၀င္းထဲက ေတာရိုင္းခ်န္ထားတဲ့ အပင္ႀကီးေတြၾကားမွာလည္း မ်ိိဳးေစ့ေတြ သြားခ်ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ေပါက္လိုေပါက္ျငားေပါ့။ အပင္ေပါက္ခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း ေဆာင္းႏွင္းထုဒဏ္ကို ခံႏိုင္လို ခံႏိုင္ျငားေပါ့။ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ မ်ိဳးဆက္ေတြ က်န္ခဲ့လိုက်န္ခဲ့ျငားေပါ့။ အိုးနဲ႕ေသခ်ာစိုက္ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ေျမေပၚခ်စိုက္တဲ့ အပင္ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဒီတစ္ရာသီစာ စိတ္ခ်ရသြားၿပီ ဆိုေပတဲ့ ေတာရိုင္းပင္ေတြ ၾကားထဲမွာ ခ်ခဲ့တဲ့မ်ိဳးေစ့ေလးေတြေရာ ဘယ္လုိအေျခအေနရွိပါလိမ့္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ေတြ႕ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ဒီကို တစ္ေခါက္ျပန္လာရမယ္ဆိုကတည္းက ရင္ခုန္စိတ္လွဳပ္ရွားခဲ့တာပါ။

ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္းတစ္ခါလာ၊ ပထမတစ္ခုက အရွိန္ေပ်ာ့ရံုရွိေသး ေနာက္ထပ္တိုင္ဖြန္းတစ္ခုက ထပ္ၿပီးခ်ဥ္းကပ္လာ၊ ေက်ာင္းမွာလည္း ေနသာတဲ့ ရက္က လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရေအာင္ နည္းတယ္။ ေနသာတဲ့ ရက္ေတြမွာလည္း တစ္ျခားအလုပ္ေတြနဲ႕မို႕ ဒီေန႕မနက္ေတာ့ မိုးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ေစြေနတဲ့ၾကားက ထီးတစ္လက္ေဆာင္းၿပီး အပင္ေတြ လိုက္ရွာဖို႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဆာင္းဦးပြင့္ေ၀ရဲ႕ ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ပန္းပြင့္ေလးတို႕ သားအမိနဲ႕အတူ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ လိုက္ခ်ခဲ့တာမို႕ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘာကိုပဲေတြ႕ေတြ႕ အေမးအျမန္းထူတတ္တဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို လြမ္းေနမိေသးတယ္။

ေတာရိုင္းပင္ေတြၾကားထဲမွာ အပင္ခ်ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္တာေတာင္ တစ္ပင္တစ္ေလေတာင္ မေတြ႕ရဘဲ အိမ္ေထာင္သည္အေဆာင္နားက ထင္းရွဴးပင္ေတြအေျခမွာပဲ အပင္ေပါက္အရြယ္ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ ေသးေသးေလးေတြကုိ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းမွာ ျပန္ရွာၾကည့္ေတာ့ ၂၀၁၆ ေမလ ၂ ရက္ေန႕ ရက္စြဲနဲ႕ ဒီလိုေရးထားတာ ေတြ႕တယ္။ "အိမ္ကယူလာတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြကို သစ္ပင္ မရွင္းမယ့္ေနရာမွာ ေျမေလးေတြ တူးဆြၿပီး စိုက္တယ္။ ႏွင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္ေပမယ့္ တစ္ရာသီေတာ့ ရွင္ၾကမွာပါ" လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားေလး အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သစ္ပင္သက္တမ္း ငါးလနီးပါး ရွိေနတာေတာင္ အပင္အျမင့္ ေလးငါးလက္မေလာက္ပဲရွိေနၾကေသးရွာတဲ့ အပင္ေပါင္း ဆယ့္ေလးပင္တိတိ။ ဆယ့္ငါးပင္မ်ား ျပည့္အံုးမလားဆိုၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ရွာေပမယ့္ ထပ္မေတြ႕ေတာ့တာမို႕ ဆယ့္ေလးပင္နဲ႕ပဲ ေက်နပ္လိုက္ရတယ္။

ဂ်ပန္ျပည္ဆိုတာ ေရျခားေျမျခားက ေရာက္လာတဲ့ အေလ့က်သစ္ပင္ေတြ ရွင္သန္ႀကီးထြားေလ့မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္၊ စနစ္တက်လည္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကတဲ့ တိုင္းျပည္၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တုိင္းလည္း ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းတဲ့ တိုင္းျပည္။ ကံအေၾကာင္းတရား မ်က္နာသာေပးလို႕ ဒီေျမဒီေရမွာေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာ မရွိရင္ ထြန္းကားေပါက္ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္စရာအေျခအေနမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ . . .

ဂ်ပန္ျပည္သို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္

ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္တာ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လက ေက်ာင္းဆင္းၿပီး အခု စက္တင္ဘာလထဲမွာ ေက်ာင္းသားသစ္အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ဆိုေပမယ့္လည္း ၾကားထဲမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္သာ ျခားတာမို႕ ေက်ာင္းကို အရင္တုန္းက ေႏြရာသီခြင့္ျပန္ၿပီး ျပန္လာရသလုိပါပဲ။ မႏွစ္က ျပန္လာခ်ိန္တုန္းက UNU Global Seminar တက္ၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ တိုက်ိဳမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနျဖစ္ခဲ့သလုိ အခုလည္း တိုက်ိဳက ဂ်ိဳက္ကာဆန္တာမွာ သံုးႏွစ္တာ ပညာသင္ကာလအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာေလးေတြ ျပင္ဆင္ဖို႕ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနရပါတယ္။ ဆန္တာမွာ ေနတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္း ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားႀကီး ရတာမို႕ အတူေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို တိုက်ိဳၿမိဳ႕က ေရာက္သင့္ေရာက္ထိုက္တဲ့ ေနရာေလးေတြ လိုက္ပို႕ သိသင့္သိထိုက္တာေလးေတြ မွ်ေ၀ရင္းနဲ႕ စရိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ပြန္းသြားပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြ ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ့္ဘာသာ တိုက်ိဳလာရင္ သြားဖို႕လာဖို႕ ရထားစီးဖို႕ ေစ်း၀ယ္ဖို႕ ထမင္းစားဖို႕ အခုလို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအခ်ိန္မွာ တစ္ျခားဖိစီးမွဳေတြ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုက္ပို႕ခြင့္ရလိုက္လို႕ သူတို႕ေတြ ေနာင္အခါ တိုက်ိဳကို ကိုယ့္ဘာသာ သြားဖို႕လာဖို႕ ယံုၾကည္မွုေလးေတြ ရသြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံကုန္ရက်ိဳး နပ္တယ္လို႕ပဲ ေျဖသိမ့္လုိက္ပါတယ္။

တိုက်ိဳမွာေနတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္း ဂ်ပန္-ျမန္မာအသင္း ဥကၠဌ မစၥတာ ၀ါတာနာေဘးတည္ခင္းတဲ့ ေန႕လည္စာစားပြဲ၊ သံအမတ္ႀကီး ဖိတ္ေခၚႀကိဳဆိုၿပီး တည္ခင္းတဲ့ ေန႕လည္စာ၊ စစ္သံမွဴး နဲ႕ ဂ်ပန္မွာ သင္တန္းတက္ေနတဲ့ အရာရွိႀကီးေတြနဲ႕အတူ ဆံုၾကတဲ့ပြဲ၊ စစ္သံမွဴးက စစ္သံရံုးကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ႀကိဳဆိုတဲ့ပြဲေတြ တက္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ မဖူးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵရဲ႕ လူငယ္မ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပဲြကိုလည္း ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ပါေသးတယ္။

တိုက်ိဳမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ပထမဆံုး အေခါက္ ေက်ာင္းကိုလာတုန္းကလိုပဲ စင္းလံုးငွား ဘတ္စ္ကားႀကီးနဲ႕ပါ။ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ေက်ာင္းက ဆရာမ်ိဳးနဲ႕ စီနီယာေက်ာင္းသားေတြ လာႀကိဳတဲ့ ဘတ္စ္ကားျဖစ္ၿပီး ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ ဂ်ိဳက္ကာက လိုက္ပို႕တဲ့ ကားနဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဆာင္တစ္မွာ ပစၥည္းေတြခ် အခန္းေသာ့ယူၿပီး ေက်ာင္းသားေရးရာကို သတင္းပို႕ရပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတြက ဘဏ္စာရင္းအသစ္ ဖြင့္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဏ္စာရင္းကို ယန္းေလးရာေလာက္ခ်န္ၿပီး မပိတ္ဘဲ ထားခဲ့တာေၾကာင့္ အဲသည္ဘဏ္စာရင္းကို ဆက္သံုးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေငြစာရင္းဌာနကို အသိေပးရပါတယ္။ မိတၱဴကူးတဲ့အခါမွာ အသံုးျပဳတဲ့ ကတ္ကေလးတစ္ခုကို ေငြစာရင္းဌာနက ေက်ာင္းသားေတြကို ထုတ္ေပးပါတယ္။  ညေနပိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားေရးရာ ဌာနမွဴး ဂရစ္ခ်န္ရဲ႕ ေက်ာင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေနမွဳထိုင္မွဳဆုိင္ရာ ရွင္းလင္းပြဲကို နားေထာင္ၿပီး စီနီယာေတြ ျပင္ဆင္ထားေပးတဲ့ ညစာကို အေဆာင္သံုးမွာ စားပါတယ္။

ၾကားထဲက ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ ဆရာ့အိမ္ေနာက္ ေျမကြက္လပ္မွာ က်ဴးလစ္ပင္ေတြ စိုက္ျဖစ္ၿပီး ရံုးျပန္ဖြင့္တဲ့ ေသာၾက္ာေန႕မွာ ေနရပ္လိပ္စာ နဲ႕ က်န္းမာေရးအာမခံ မွတ္ပံုတင္ကိစၥအတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရံုးက လာလုပ္ေပးပါတယ္။ ဟီရိုရွီးမားတကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုပဲ ပါရဂူလာတက္တဲ့ အိုင္ယူေဂ် ေက်ာင္းသားေဟာင္း အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနလို႕ ညပိုင္းမွာ ဆရာ့အိမ္မွာ ၀ိုင္းၾကပါတယ္။ အေသာက္အစားထက္ စကားစျမည္ေျပာၾကတဲ့သေဘာပါ။

စေနေန႕မနက္ လာအိုေက်ာင္းသားေတြ လုပ္တဲ့ ပစၥည္းေဟာင္းေစ်းပြဲေတာ္ (Flea Market) ကိုေတာ့ အိပ္ယာထ ပ်င္းတာရယ္ အဲသည္က ပစၥည္းေတြ မႀကိဳက္တာရယ္ေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ၿမိဳ႕ေက်ာ္ မူအီကာမာခ်ီၿမိဳ႕က AEON ကို လုိက္ပို႕ေပးတဲ့ ေက်ာင္းကားစီးဖို႕ သြားတန္းစီပါတယ္။ ဒီလို ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ိဳးမွာ ေက်ာင္းသားတိုင္းနီးပါး ဘ၀အသစ္ စၾကရတာမို႕ သြားခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားက ကားဆန္႕တာထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ႏွစ္တိုင္း ျဖစ္ေနက်ကို ေက်ာင္းသားေရးရာက ဘာေၾကာင့္ အဆင္ေျပေအာင္ မလုပ္ေပးမွန္း နားမလည္ပါဘူး။ တစ္နာရီခြဲေလာက္ တန္းစီအၿပီး ေစ်းကား ထြက္တဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားတစ္၀က္ေလာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ AEON မွာ အခန္းအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ျခမ္းၿပီး ျပန္လာေတာ့ ေက်ာင္းကားကို မီတယ္ ဆိုရံုေလးပါ။ ေနာက္မ်ားက်လို႕ကေတာ့ မေတြးရဲစရာပါပဲ။ ကားနဲ႕ ရထား တကၠစီ သံုးဆင့္စီးၿပီးမွ ျပန္လို႕ရမွာမို႕ ပိုက္ဆံကလဲ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္မွာပါ။ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြကို ယန္းတစ္ရာဆိုင္မွာ ၀ယ္တာေတာင္မွ ယန္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ဖိုး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ တိုက်ိဳမွာ ယန္းရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဖိုးေလာက္ ၀ယ္လာခဲ့ၿပီးသားပါ။

တနဂၤေႏြေန႕ မနက္က်ေတာ့လည္း ဟင္းခ်က္စရာ၀ယ္ဖို႕ Rara ကို သြားရပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ တန္းစီၿပီးသကာလ၊ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ယဥ္ေက်းမွဳ မရွိတဲ့ အ႐ိုင္းအစိုင္းတိုင္းျပည္တစ္ခ်ိဳ႕ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားလက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒါမနႆပြားၿပီးသကာလမွာ Rara ကိုေရာက္ပါတယ္။ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ ဆန္ ဆီ ဆား ၾကက္သြန္ ျဖဴ နီ သၾကား ေကာ္ဖီ ႏုိ႕မွဳန္႕ ေပါင္မုန္႕ အခ်ိဳမွဳန္႕ အသားနည္းနည္း နဲ႕ မုန္လာဥနီ နည္းနည္း ၀ယ္လာၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အေဟာင္းဆိုင္တစ္ခုကို သြားပါတယ္။ အဓိကက ေရခဲေသတၱာ သင့္သင့္ေတာ္ေတာ္ တစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္လို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ဆိုင္က ပစၥည္းေတြက ေစ်းႀကီးလြန္းတယ္ထင္လို႕ ေၾကြေရေႏြးခရားေလးတစ္လံုးပဲ ၀ယ္လာျဖစ္ပါတယ္။

ညေနပိုင္းမွာ ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္ စက္တင္ဘာ ေမြးေန႕ရွင္ေတြရဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲမွာ ကာရာအုိေက ဆိုႏိုင္ဖို႕ စက္ဆင္တာ ေဆာင္းေဘာက္ဆင္တာ အသံစမ္းတာေတြ လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမြးေန႕ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ဆင္ႏႊဲေနလိုက္တာ ပန္းပြင့္ေလးတို႕ သားအမိကို ဖုန္းဆက္ဖို႕ေတာင္ ေမ့သြားပါတယ္ . . .

ပါရဂူတန္း

ပါရဂူေက်ာင္းသားေတြကို ဒီေန႕ အႀကိဳမိတ္ဆက္ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္တယ္။ ပါရဂူသင္တန္းဒါရိုက္တာ ဆရာမ ကူမာဂအိ က ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးတာပါ။ ဒီႏွစ္ ပါရဂူ သင္တန္းသား ေလးေယာက္နဲ႕ မႏွစ္က သင္တန္းသားတစ္ေယာက္၊ ဂ်ပန္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက ျပည္သူ႕ေရးရာမူ၀ါဒ မဟာသင္တန္းသူတစ္ေယာက္ နဲ႕အတူ ဆရာမ်ိဳး ဆရာကိုေရး နဲ႕ စာေပေရးရာက ႏွစ္ေယာက္တက္ၾကတယ္။ စီနီယာေက်ာင္းသားက အဂၤလန္သားေပမယ့္ အေမရိကန္မွာလည္း အၾကာႀကီးေနဖူးတာမို႕ အေမရိကန္ေလသံေပါက္ေနတဲ့ နစ္ ဆိုတဲ့ အိုင္ယူေဂ် ေက်ာင္းဆင္း၊ အခုႏွစ္တက္မယ့္ ပါရဂူသင္တန္းသား ေလးေယာက္အနက္ ျပည္သူ႕ေရးရာမူ၀ါဒဆိုင္ရာ ပါရဂူသင္တန္းသူက ျမန္မာ၊ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာအပိုင္းက ပါရဂူသင္တန္းသား သံုးေယာက္ရွိတဲ့အထဲ ႏွစ္ေယာက္က ျမန္မာျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ လီဆာလို႕ေခၚတဲ့ ေတာင္အာဖရိကက အျဖဴမေလး။ သူလည္း မိခင္ဘာသာ အဂၤလိပ္စကား ျဖစ္ရံုမက အခုလက္ရွိ ကမာၻပတ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားပို႕ခ်ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေမြးကတည္းက အဂၤလိပ္လို အူ၀ဲခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႕ အတူ အဂၤလိပ္လို သင္တဲ့ေက်ာင္းမွာတက္ရမွာ ဆိုေတာ့ စိန္ေခၚခ်က္က မေသးလွဘူးရယ္။
ဆရာမက သင္တန္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ရွင္းျပတယ္။ ပထမႏွစ္ သံုးတန္းမွာ အိုင္အာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဘာသာရပ္သံုးခုကို တစ္တန္းစီ ယူရမယ့္အျပင္ ျပည္သူ႕ေရးရာမူ၀ါဒနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း တစ္တန္းတက္ရမယ္။ ပထမႏွစ္ အၿပီး ေႏြရာသီ အစပိုင္းေရာက္ရင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ ေျဖရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တင္မယ့္ စာတမ္းေခါင္းစဥ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ခုခံစာေမးပြဲ  ေျဖရမယ္တဲ့။ ပါရဂူစာတမ္းမွာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာ ဂ်ာနယ္မွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပဖို႕ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ စာတမ္းသံုးေစာင္ (သံုးေစာင္ေပါင္းရင္ ပါရဂူစာတမ္းျဖစ္)  ေရးရမွာျဖစ္ၿပီး ဘြဲ႕ယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ အနည္းဆံုး စာတမ္းတစ္ေစာင္က ႏိုင္ငံတကာ ရည္ညႊန္းဂ်ာနည္ တစ္ေစာင္ေစာင္မွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ေနရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ရွင္းလင္းပြဲၿပီးေတာ့ ဆရာမ်ိဳးနဲ႕ ဆရာကိုေရးက မွာစရာရွိတာေလးေတြ မွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ေယာက္ခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္။ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပါရဂူသင္တန္းသားေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ စာဖတ္ခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ အထဲမွာ မီးခလုတ္ မီးေခ်ာင္း ပလပ္ေပါက္ အျပည့္အစံုနဲ႕ သီးသန္႕စာၾကည့္စားပြဲတစ္ခုစီရယ္၊ ကိုယ့္လ်ိဳ႕၀ွက္နံပတ္နဲ႕ကိုယ္ ဖြင့္ရတဲ့ ဗီရိုအရွည္တစ္လံုး အပုတစ္လံုးစီရယ္ ေပးတယ္။ အခန္းထဲမွာ ပရင္တာတစ္လံုးရွိတယ္။ အင္တာနက္ ၀ိုင္ဖိုင္နဲ႕ လန္ႀကိဳးေပါက္တို႕ကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ထဲကလိုေပါ့။ အခန္းကိုလည္း လ်ိဳ႕၀ွက္နံပတ္နဲ႕ ဖြင့္မွ ရတယ္။ ပါရဂူေက်ာင္းသားေတြကို ေပးထားတဲ့ စာၾကည့္ခန္းကို ပါရဂူက်မ္းႀကီးၾကပ္သူ ဆရာကို ေပးမသိရင္ ဆရာက ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကို ဘယ္လို ေစာင့္ၾကည့္လမ္းညႊန္လုပ္ရပါ့မလဲဆိုလို႕ ဆရာ့ကိုပါ အခန္းလ်ိဳ႕၀ွက္နံပတ္ ေပးတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္း ဆန္လွတဲ့ အဲသည္စာဖတ္ခန္းမွာ ထက္ ကဗ်ာဆန္တဲ့ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာကို စာဖတ္ရင္ ပိုမ်ား ေကာင္းမလား ေတြးမိတယ္။ 

က်န္းမာပါေစ

အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရခဲ့ပါလ်က္ကနဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္ကို ေမြးထုတ္ ကိုယ့္ေနရာမွာ အစား၀င္ၿပီး ကိုယ္မရွိရင္ေတာင္ ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သင့္ပါလ်က္နဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဇမ္းတင္တဲ့အလုပ္၊ အေရးႀကီးေသာ္လည္း ဦးစားမေပးသင့္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တဲ့ အခါက်ေတာ့ အခုေနမ်ား ေခါက္ကနဲ ျဖစ္သြားလို႕ကေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ငတာေတြ အကုန္ ေခြးျဖစ္မွာပဲ။ ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိေနတာေတာင္၊ အရွင္လတ္လတ္ အာေပါက္မတတ္ ေျပာေဟာဆံုးမၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ တာ၀န္ခြဲမေပးဘဲ တစ္ေယာက္တည္းဒိုင္ခံ ေသလုေမ်ာပါး အလုပ္ေတြ လုပ္ျပေနတာေတာင္ အကြက္ေတြ လွတယ္ဆိုတာေလာက္ တာတတ္တဲ့ ငတံုးေတြနဲ႕သာ ဆက္စခန္းသြားရရင္၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုယ္ ျဖည့္ဆည္းျပင္ဆင္ထားဖို႕ထက္ စစ္တပ္ထြက္သြားဆိုတာေလာက္ ေအာ္တတ္တဲ့ ငဖ်င္းေတြနဲ႕သာ ဆက္စခန္းသြားရရင္၊ လြတ္လပ္ၿပီဆိုၿပီး လမ္းေပၚထြက္ စပါးလွမ္းတဲ့ ျပည္သူဆိုသူေတြနဲ႕သာ ဆက္စခန္းသြားရရင္ . . .
.
.
.
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အျမန္ဆံုး က်န္းမာပါေစ

ေရာမေသာက္နဲ႕

သူငယ္ခ်င္း မိဘ နဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္တို႕ဟာ

ရမ္ ေဗာ့ဒကာ နဲ႕ ဆာေကး တို႕လိုပဲ

တစ္မ်ိဳးခ်င္းစီဆို အရသာရွိေပမယ့္

ေရာေသာက္လိုက္မိလို႕ကေတာ့

ငါးပါးကို ေမွာက္ကေရာ

အီေကြေနာ့

. . . ဒီေန႕က 秋 分の日 (Autumnal Equinox Day) လို႔ေခၚတဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီ အႀကိဳ - ေန႕တာညတာ ထပ္တူအက်ဆံုးေန႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕တာရွည္ၿပီး ညတာတိုတဲ့ ေႏြရာသီဟာ မေန႕ကပဲ ကုန္ဆံုးပါၿပီ။ ဒီေန႕မွာ ေန႕တာနဲ႕ညတာ အညီအမွ်ျဖစ္ၿပီး နက္ျဖန္ကစလို႕ ေန႕တာတိုၿပီး ညတာရွည္တဲ့ ေဆာင္းႏွင္းေ၀ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီ စပါၿပီ။ ေႏြရာသီကို ႏုတ္ဆက္ၿပီး ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီကို ႀကိဳဆိုုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ဒီေန႕ ဆရာ့အိမ္မွာ က်ဴးလစ္ပန္းေတြ စိုက္ၾကတယ္။ ေရာင္စံုက်ဴးလစ္ပန္း မ်ိဳးဥေတြကို အကြက္ေဖာ္ၿပီး စိုက္တာပါ။ ဒီပန္းဥေတြဟာ နက္ျဖန္ကစတဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ တစ္ရာသီလံုး ေရာ္ရြက္၀ါေၾကြေတြ ေအာက္မွာေန၊ ေဆာင္းရာသီတစ္ခုလံုး ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ ေအာက္မွာ ပုန္းခိုၿပီးရင္ ေႏြဦးေပါက္လို႕ ဆီးႏွင္းေတြ ေပ်ာ္ဆင္းသြားၿပီဆိုတာနဲ႕ ေျမႀကီးေအာက္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လန္းလန္းလွလွ ထြက္လာၾကေတာ့မွာပါ။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး ႏွင္းေတြပိတ္ဖံုးေနတဲ့ ေလာကႀကီးကို ေရာင္စံုေတာက္ပတဲ့ ပန္းေလးေတြနဲ႕ တန္ဆာဆင္ၾကေတာ့မွာပါ။ အေႏြးထည္ ထူထူႀကီးေတြရဲ႕ ဖိစီးမွဳေအာက္က လြတ္ေျမာက္လာၾကတဲ့ မိန္းမလွေလးေတြရဲ႕ နုနယ္ပ်ိဳျမစ္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအလွနဲ႕ လုလင္ပ်ိဳေတြကို ရူပါရံုဒါနျပဳၾကသလို ငြားငြားစြင့္စြင့္နဲ႕ ပြင့္လာတဲ့ က်ဴးလစ္ပန္းပြင့္ေလးေတြကလည္း ေႏြဦးပြင့္ေ၀ရာသီရဲ႕ အလွကို ပိုၿပီး ပဏာတင့္ေစေတာ့မွာပါ
.
. . . ဒီေန႕မွာ ေနမင္းႀကီးဟာ အီေကြတာမ်ဥ္းေၾကာင္းေပၚကို ေထာင့္မွန္တည့္တည့္က်လို႕ ေန႕တာနဲဲ႕ ညတာ ထပ္တူညီသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႕လို ေန႕မ်ိဳး တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ မတ္လ ၂၀ ရက္နဲ႕ စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္တို႕မွာ ေနဟာ အီေကြတာေပၚကို ေထာင့္မွန္က် ေရာက္ရွိပါတယ္။ အလားတူစြာပဲ ေန႕တာ အရွည္ဆံုးနဲ႕ ေန႕တာ အတိုဆံုးရက္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ၂၀ ရက္ေန႕မွာ ေန႕တာ အရွည္ဆံုးျဖစ္ၿပီး လာမယ့္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႕က်ရင္ ေန႕တာအတိုဆံုး ျဖစ္အံုးမွာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Solstice လို႕ ေခၚပါသတဲ့။
.
. . . အခုလို ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ၀င္ရိုးဟာ ၂၃ ဒီဂရီခြဲ တိမ္းေစာင္းလည္ပတ္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀င္ရိုးေပၚမွာ တစ္ရက္ကို တစ္ပတ္ႏွဳန္း လည္။ ေနကိုလည္း တစ္ႏွစ္ကို တစ္ပတ္ႏွုန္းနဲ႕ လွည့္ပတ္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီးသာ ၀င္ရိုးတည့္တည့္ေပၚမွာ လည္ေနရင္ အခုလိုမ်ိဳးေတြ ရွိမွာ မဟုတ္ဘဲ ေန႕တိုင္းေန႕တိုင္း ေန႕တာနဲ႕ ညတာက ထပ္တူက်ေနမွာပါ။ အခုေတာ့ ကမာၻႀကီးက နည္းနည္းေလး ေစာင္းေနတာေၾကာင့္ ေႏြဦးေပါက္လိုက္ ေႏြေရာက္လိုက္ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြျဖစ္လိုက္ ေဆာင္းႏွင္းေ၀ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုသာ မဟုတ္ရင္ တစ္ႏွစ္လံုး ရာသီေတြက အတူတူပဲ ျဖစ္ေနမလားေတာင္ မသိပါဘူး။
.
. . . က်ဴးလစ္ပန္းေလးေတြ စိုက္ေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ သူ႕ေမေမကို လြမ္းမိရပါေသးတယ္။ က်ဴးလစ္ပန္းေတြ ပြင့္ရင္ ပိုေတာင္လြမ္းရအံုးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အို ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႕စိုက္တဲ့ က်ဴးလစ္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ၿပီဆိုမွျဖင့္ ျမန္မာျပည္ခဏျပန္ၿပီး ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ ကစားဖို႕ ပံုေတြေျပာျပဖို႕ သစ္ပင္ေတြ အတူစိုက္ဖို႕ အရုပ္ကေလးေတြ အတူတူလုပ္ၾကဖို႕နဲ႕ ပန္းပြင့္ေလးေမးတဲ့ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ေျဖေပးဖို႕ အခြင့္ရခ်င္ရအံုးမွာပါေလ . . .
.
၂၀၁၆ စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္

စဆရက

သူမ်ားနည္းတူပဲ ဖြဘုတ္ကို သံုးေနေပမယ့္ ဖြဘုတ္ ဘာသာစကားထဲက ေ၀ါဟာရေတြကိုေတာ့ အကုန္လံုး မသိဘူးဗ်။ မသိလို႕ ေမးျပန္ရင္လည္း တံုးရာက်မွာစိုးလို႕ ဘယ္သူ႕မွ မေမးရဲ။ သူမ်ားေတြ ေျပာေနၾကေတာ့ ကိုယ္လည္း သိသလိုလို ဘာလုိလို လုပ္ရတာေပါ့။ အဲဒီထဲက ၾကားဖူးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနေပမယ့္ အဓိပၸာယ္သိတာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ စကားလံုးကေတာ့ စဆရကပဲ။

တကယ့္ကတယ္က်ေတာ့ ဖြဘုတ္ဆုိတာ စဆရက ေလာကႀကီးေပပဲ။ ဖြဘုတ္မွာ တတ္သိနားလည္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားတာကလား။ သူ႕နယ္ပယ္နဲ႕သူကေတာ့ စူ႕ထက္စူလူစြမ္းေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာလိုပဲ။ ကမာၻမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္ၿပီလားဆိုရင္ အဲသည္ စဆရကမ်ားက အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွဳေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး အစြဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကေန သံုးသပ္ျပေတာ့တာကလား။ ဆရာဆရာႀကီးေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီးလို႕ ဘယ္ဆရာက ပိုဆရာက်သလဲဆိုတာကိုေတာင္ မသိတတ္ေလာက္ေအာင္ကိုပါပဲ။

အင္း . . . သူမ်ားကို လက္ညိွဳးတစ္ေခ်ာင္းထိုးေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကို သံုးေခ်ာင္းျပန္ထိုးတယ္ဆိုတာကလည္း ရွိေသးတာကိုး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္လည္းပဲ ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳစဥ္ အခါတုန္းမ်ားဆို တယ္လဲ စဆရက ျဖစ္ခဲ့တာေပပဲ။ သူမ်ားေတြ တစ္ခုခု ေျပာေနၿပီလားဆိုရင္ အသာေလး နားေထာင္ေနတယ္ ကိုယ္သိတဲ့အပိုင္းေရာက္လို႕ကေတာ့ ဘယ္လို ၀င္ၿပီး စဆရက လုပ္ရမလဲ ေခ်ာင္းေနေတာ့တာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္လံုးလံုးမသိတဲ့ နယ္ပယ္က ကိစၥတစ္္ခုခု ေျပာေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ကိုယ္သိထားတာေလးနဲ႕ ဘယ္လုိဆက္စပ္ၿပီး ဘယ္လို စဆရက လုပ္ရမလဲ ဆိုတာ ႀကံဖန္၀င္လံုးတတ္ေသးတာ။ ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ကိုယ္သိထားတာေတြဘက္ကိုပဲ အတင္းဆြဲဆြဲေျပာတတ္လြန္းလို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကမ္းပိုးပံုျပင္ေျပာျပၿပီး သာသာနဲ႕ နာနာႏွက္ ဆံုးမပါေရာလား။ ၾကမ္းပိုးပံုျပင္ဆုိလို႕ ငယ္ငယ္က ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ ဆရာမ ေဒၚေဌးေအာင္ကို သတိရမိေသးတယ္။ အေကာင္းသတိရတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဆရာမက ျမန္မာစာသင္တာ၊ ပံုေျပာလည္းေကာင္းတယ္။ ဆရာမ ပံုေျပာေနရင္ ကိုယ္က ၾကားက ျဖတ္ျဖတ္ေျပာလို႕ ဆရာမက ကဲေမာင္ေကာင္း မင္းဒီေလာက္ သိေနတယ္ဆိုရင္လည္း ငါမေျပာေတာ့ဘူး အတန္းသားေတြကို မင္းပဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဆိုၿပီး အူတိအူေၾကာင္နဲ႕ အတန္းထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရဖူးတာကို သတိရသြားတယ္ေျပာတာ။

အခုေတာ့လည္း အသက္ေတြႀကီးလာလို႕လား မသိဘူး။ တစ္ခုခုဆို သူမ်ားေတြေျပာရင္ ဘာမွကို ၀င္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က အစီအစဥ္တက်လုပ္ေနတုန္း ကိုယ့္ေလာက္လည္း မသိဘဲနဲ႕ ၾကားထဲကျဖတ္ၿပီး စဆရက ၀င္လုပ္ရင္ ငယ္ငယ္ကဆို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး တုန္႕ျပန္မိတတ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့လည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ ႀကံဳရရင္ ဘာမွကို ေျပာခ်င္စိတ္မရွိဘဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ၾကည့္ေနတတ္ေတာ့တာ။ ကဲကဲ မင္းပဲလုပ္ေတာ့ဆိုတဲ့ အထာနဲ႕ အဲလိုလူမ်ိဳးကို ေရွ႕ကသြားခိုင္းခ်င္ေနေတာ့တာ။ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္စရာေတြ မ်ားမ်ား ႀကံဳလာရေလ ဆရာမႀကီး ေဒၚေဌးေအာင္ကို သတိရေလပဲ။ အင္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာသမား လူႀကီးမိဘမ်ား သူတို႕လုပ္ေန ေျပာေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မေတာက္တေခါက္ ဗဟုသုတေလးေတြနဲ႕ စဆရက ၀င္လုပ္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံခဲ့ရတယ္မသိ . . .

မ်က္လံုးတစ္ဘက္

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္နဲ႕ ႏွစ္ရက္တိတိတုန္းက အခုလိုပဲ တိုက်ိဳကေန ကၽြန္ေတာ္တက္ရမယ့္ တကၠသိုလ္ဆီကို ဒီလို ဘတ္စ္ကားႀကီးနဲ႕ပဲ သြားေနခဲ့တာကို သတိရမိတယ္။ အဲသည္တုန္းက ကားေပၚပါလာတဲ့ သူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ အခု ကားေပၚမွာ ျပန္ပါလာတယ္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက စီနီယာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ လာႀကိဳတဲ့သူျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေက်ာင္းသားသစ္ေလးေတြအျဖစ္ ဒီကားေပၚက အျခား ေက်ာင္းသားသစ္ေလးေတြနဲ႕အတူ ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ေနၾကတာပါ။
အဲသည္တုန္းက ဒီလိုကားႀကီးေပၚမွာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ တိုက်ိဳက ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ထြက္လာတာမို႕ တစ္လမ္းလံုး အျပင္ကို ၾကည့္ရွဳစရာ နည္းၿပီး စကားေတြပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ မတိုင္ခင္ညက ညလံုးေပါက္ ေလယာဥ္စီးခဲ့ရတာရယ္ တိုက်ိဳေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ေနကုန္ မနားဘဲ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ရတာရယ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းၿပီး ကိုယ္ခႏၶာက ႏြမ္းနယ္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ရခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတကၠသိုလ္တစ္ခုရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္ရွိေတာ့မွာမို႕ စိတ္ေတြလွဳပ္ရွားၿပီး ကားေပၚမွာလည္း မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ စကားေတြ ေျပာေနျဖစ္ခဲ့တာ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး အားက်ခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အသက္ သံုးဆယ္ႀကီးေက်ာ္မွ ရခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းအရ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကုိ မဟာဘြဲ႕ေလာက္နဲ႕ တင္ ေက်နပ္မေနဘဲ ပါရဂူဘြဲ႕အဆင့္ထိ တက္လွမ္းဖို႕ လိုတယ္ဆိုတာ အဲသည္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး မွတ္ခ်က္မေပးဘဲ စိတ္ကူးယဥ္တာ ေစာေသးတယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ပဲ တုန္႕ျပန္ခဲ့တာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သေဘာေပါက္လာတာက ကိုယ့္မွာသာ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ ပါရဂူဆိုတဲ့ ဘြဲ႕တစ္ခုကို လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကံအေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းဆံုပါမွ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ရႏိုင္စရာရွိတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အသက္အရြယ္အကန္႕အသတ္၊ ေငြေရးေၾကးေရး အကန္႕အသတ္၊ ရာထူးတာ၀န္ အကန္႕အသတ္နဲ႕ ကိုယ္ရဲ႕ ပညာေရးအေျခခံအကန္႕အသတ္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ တကယ္ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ဆိုတဲ့ ပူပင္ေသာကကို အသာေလးေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဘြဲ႕လြန္တက္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလမွာ ကိုယ္လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။
တကယ့္တကယ္ေတာ့ ဒီကတကၠသိုလ္မွာပဲ ပါရဂူသင္တန္း ဆက္တက္ဖို႕ဆိုတာ အကန္႕အသတ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားထဲမွာ အလားအလာက နည္းလွပါတယ္။ မဟာဘြဲ႕ရၿပီးၿပီးခ်င္း ပါရဂူျပန္တက္ရဖို႕ဆိုတာလည္း စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္မယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိစၥပါ။ သို႕ေသာ္လည္း အေျခအေနေတြက ဖန္တီးေပးလာတဲ့အခါ အဲသည္ အခြင့္အေရးကို အရအမိ ဖမ္းဆုပ္ၿပီး အေကာင္းဆံုးကို ႀကိဳးစားဖို႕က ကိုယ့္ရဲ႕ တာ၀န္တစ္ခု ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အခုလို ရခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးဟာ အခြင့္အေရးသက္သက္သာ မဟုတ္ဘဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္မွရမယ့္ ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။
ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ရိုးရာဓေလ့တစ္ခုအတိုင္း ဒါရူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္မွာ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကိုေတာ့ ေရးျခယ္ သႏၷိဌာန္ျပဳခဲ့ပါၿပီ။ က်န္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို ေရးျခယ္ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ဖို႕ကေတာ့ လာမည့္ သံုးႏွစ္တာ ကာလကို ဘယ္လို စီမံခန္႕ခြဲ အသံုးျပဳသလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ေနတာမို႕ ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ သူ႕ေမေမကို လြမ္းတဲ့အလြမ္းေတြကို ရင္ထဲကတစ္ေနရာမွာ ခဏသို၀ွက္ထားရင္း . . .

၀ါးတီးေန႕

.
. . . ဒီေန႕ေတာ့ ၀ါးတီးေန႕လို႕ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဂ်ပန္ျမန္မာအသင္း ဥကၠဌ မစၥတာ ၀ါတာနာေဘး က ျမန္မာျပည္က ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကေလးေတြကို ေန႕လည္စာနဲ႕ တည္ခင္း ဧည့္ခံတယ္။ တိုက်ိဳ အစိုးရရပ္ကြက္က သူ႕ရံုးခန္းနဲ႕လည္းနီးတဲ့ စီခၽြမ္ တရုတ္စားေတာ္ဆက္မွာ။ ေန႕လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ခ်ိန္းထားေပမယ့္ ႀကိဳေရာက္သြားေတာ့ မစၥတာ၀ါတာနာေဘး နဲ႕အတူ သံအမတ္ႀကီး ဦးသူရိန္သန္႕ဇင္တို႕ပါ ေရာက္ေနႏွင့္ၾကၿပီ
.
. . . ႀကိဳႏွင့္ေနတဲ့ လူႀကီးေတြက ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ႀကိဳဆို ႏွုတ္ဆက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ျမင္ဖူးတယ္ အရင္ေက်ာင္းသားေဟာင္းလား ပါရဂူလာတက္တာလား နဲ႕ေမးၿပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္ လုပ္ေနလို႕ စကားျပန္ကို အေျပးအလႊားေခၚၿပီး စကားတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာရပါေသးတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သံအမတ္ႀကီးရယ္ နဲ႕ တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္မိၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စကားေတြ အႀကိတ္အနယ္ေျပာခဲ့ရတဲ့ ဒုကၠဌ မစၥတာ ဆန္ဂိုးကုကလည္း ၀မ္းပန္းတသာနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေမ့ပါ့မလဲ။ မႏွစ္က ျမန္မာျပည္ မျပန္ခင္က ဂ်ပန္ျမန္မာအသင္း ရံုးခန္းမွာ သြားႏွုတ္ဆက္ေတာ့ သူလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ အလုပ္ေတြနဲ႕ ခရီးထြက္ဖို႕ ရွိတယ္ဆိုလို႕ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသးတာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမ့နဲ႕အံုးလို႕ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သိရတယ္။ သူက ကိုယ္တိုင္ ၀င္မၿပိဳင္ေတာ့ဘဲ အငယ္ေတြအတြက္ပဲ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့တာတဲ့
.
. . . ထံုးစံအတိုင္း ဥကၠဌက စကားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ႏွုတ္ခြန္းဆက္တယ္။ အဘိုးက ေျမးေတြကို မွာသလို တတြတ္တြတ္နဲ႕ မၿပီးႏိုင္မစီးႏုိင္ သြန္သင္ မွာၾကား ဆံုးမေနတယ္။ သူတို႕ ျမန္မာျပည္ကို ကူညီေနတာ ဘာမွ ျပန္လိုခ်င္လို႕ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႕ တစ္ခုခု လုိခ်င္တယ္ဆိုတာ ရွိရင္ေတာင္ အဲဒါက ျမန္မာျပည္ တိုးတက္ႀကီးပြားတာကို လိုခ်င္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသက္ငယ္ငယ္ေတြကို ေတြ႕ရတာ အားက်ေၾကာင္း သူ႕မွာေတာ့ အသက္ ၈၃ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္လို႕ ၾကာၾကာေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္ႀကီး တိုးတက္ဖို႕ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္မ်ိဳးဆက္ငယ္ရြယ္သူမ်ားက လူမွုဆက္ဆံေရး လူတစ္ဖက္သားကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးေတြမွာ အားနည္းလာၾကလို႕ အဆင္မေျပတာေတြရွိရင္လည္း နားလည္ ခြင့္လႊြတ္ေပးၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ပညာသင္ၾကားရာမွာ အဆင္မေျပတာေတြ အခက္အခဲေတြ ရွိတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္း အသိေပး ေစလိုေၾကာင္း၊ ျမန္မာေတြက နားလည္ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံစိတ္မ်ားတဲ့အတြက္ ေတာ္ရံုတန္ရံုအခက္အခဲေလာက္ကို မေျပာျပတဲ့အခါ မကူညီႏိုင္တာ ျဖစ္မွာစိုးလို႕ အခ်ိန္မေရြး ဆက္သြယ္ေျပာျပေစလိုေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာပါတယ္။
.
. . . ၀ုိင္းႏွစ္၀ိုင္း ထိုင္တဲ့အခါ ဥကၠဌ နဲ႕ ဒုဥကၠဌ မစၥတာ ဆန္ဂိုးကု ထိုင္တဲ့၀ိုင္းမွာ ျမန္မာစကားျပန္ရွိိလို႕ ျမန္မာလိုေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာစကားျပန္မရွိလို႕ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ဥကၠဌက ဟိုဘက္၀ိုင္းမွာ စကားနည္းနည္းေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ိုင္းကို ေရႊ႕လာ စကားေတြ ေျပာျပန္ပါတယ္။
.
. . . စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကေတာ့ အရင္ဇြန္လတုန္းက ညစာစားပြဲနဲ႕ အတူတူနီးပါးပါပဲ။ ဘီယာကို တစ္ခါေသာက္စာပဲ ေပးတာတစ္ခုပဲ ကြာတာပါ။ သူတို႕ အထူးတလည္ တည္ခင္းတဲ့ ငါးမန္းေတာင္ ဟင္းခ်ိဳနဲ႕ ၿပီးခါနီးမွာ တည္ခင္းတဲ့ တို႕ဖူးဟင္းတို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရသာ အေတြ႕ဆံုး အမယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
.
. . . ခါတိုင္းကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပမယ့္ အခုတစ္ခါမွာေတာ့ သူတို႕လည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္သြားၾကလို႕ စုေပါင္းဓာတ္ပံုမရိုက္ျဖစ္လုိက္ပါဘူး။
.
. . . ဂ်ပန္ျမန္မာ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ ဆက္ဆံေရးမွာ အခုေရာက္ေနတဲ့ စီခၽြမ္ စားေတာ္ဆက္က သမိုင္းမွာ အေရးပါတဲ့ မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ သမိုင္း၀င္ေနရာေလး ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။
.
. . . ညပိုင္းက်ေတာ့ စစ္သံမွဴးရယ္၊ ဂ်ပန္ျပည္မွာ သင္တန္းလာတက္ေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရယ္ကို ဆရာမ်ိဳးက ရွင္ဂ်ဳကုဘူတာနားက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညစာေကၽြးပါတယ္။ ဒီညစာကေတာ့ ေန႕လည္တုန္းကလို ကိန္းခန္းမႀကီးလွပါဘူး။ ညီအစ္ကိုေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားၾကေသာက္ၾကတာပါ။ အဲ ေသာက္ၾကတာပါဆိုတာ ဟင္းခ်ိဳေသာက္တာကို ေျပာတာပါ။ တလြဲမထင္ပါနဲ႕။
.
. . . ညစာစားၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵ လူငယ္ေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲလုပ္တဲ့ ေနရာကိုသြား ဆရာေတာ္ ဆံုးမစကားေတြ နားေထာင္ၿပီး အေဆာင္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဗိုက္ကျပည့္ေနၿပီမို႕ အဲသည္က ေကၽြးတဲ့ ႏြားႏို႕ေခါက္ဆြဲကို မစားႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
.
. . . တိုက်ိဳေရာက္ေတာ့ လည္ရပတ္ရတာ ေမာေပမယ့္ ေမာေနတဲ့ၾကားကပဲ ပန္းပြင့္ေလးကို လြမ္းမိပါေသးရဲ႕

မဂ်ိဳးဘယ္လိုေျပာရမယ္

ဒါရိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ သား ေျပၿငိမ္း ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ သဘာ၀ မင္းသားတစ္လက္ေပါ့။ ေျပၿငိမ္းဇာတ္ကားေတြဆို မလြတ္တမ္းေလာက္ကို ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ရဲ႕။ ခေပါင္းဘူတာမွာ ရထားေပၚက ျပဳတ္က်လို႕ မင္းသားေျပၿငိမ္း ဆံုးၿပီလည္းဆိုေရာ ကိုယ္ေတြပါ အမ်ိဳးအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလိုကို ၀မ္းနည္းခဲ့ရတာ။
.
. . . ေျပၿငိမ္းဇာတ္ကားေတြထဲမွာ အခုထိ မွတ္မိေနေသးတဲ့ ဇာတ္ကားကေတာ့ မဂ်ိဳးဘယ္လိုေျပာရမယ္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကား။ ေျပၿငိမ္းနဲ႕ ဇင္မာဦး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ၿမိဳ႕က သူေဌးအိမ္က အိမ္ေဖာ္ နဲ႕ ဒရိုင္ဘာလား မာလီလားမမွတ္မိေတာ့။ တစ္ေန႕မွာ သူေဌးက ညပိုင္း မူးမူးနဲ႕ ျပန္လာ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေဖာ္မေလး ဇင္မာဦးက တြဲၿပီး အခန္းကိုပို႕။ ပန္းအိုးေလးက်ကြဲ။ ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ဇင္မာဦးက အန္။ ဆရာ၀န္ျပေတာ့ ကိုယ္၀န္ရွိေပါ့။ သူေဌးကလည္း စားၿပီးနားမလည္ မူးေနလုိ႕ မမွတ္မိဘူးျဖစ္။ ပန္းဦးေၾကြခဲ့တဲ့ ဇင္မာဦးကို ေျပၿငိမ္းက အနစ္နာခံၿပီး ရြာကို ခိုးေျပး၊ ရြာေရာက္ေတာ့ တစ္အိမ္တည္းမွာ အရပ္ကို လင္မယားလို႕ေျပာၿပီး ေမာင္ႏွမလိုေနၾက။ ကေလးေမြးေတာ့ ကေလးက အေဖအေမေတြျဖစ္။ ေနာက္က်မွ သူေဌးက အျဖစ္မွန္သိၿပီးျပန္လာ ကေလးကိုေခၚ။ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ
.
. . . အဓိက ေျပာခ်င္တာက အဲသည္ဇာတ္လမ္းထဲမွာ မဂ်ိဳးလို႕ ေခၚတဲ့ ဇင္မာဦး ကဗ်ာေလး ရြတ္ျပတဲ့အခန္းပဲ။ ေန၀င္စ ခ်ိဳးမရယ္ကူ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို သူသိပ္ဘ၀င္ခိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကဗ်ာထဲက ခ်ိဳးမေလးက သူ႕လင္ေပ်ာက္လို႕ ရွာရင္း သူ႕လင္ ခ်ိဳးဖိုက ႏြားေက်ာင္းသားလက္ခ်က္နဲ႕ မီးဖိုထဲ အကင္ဘ၀ ေရာက္ရတာကို ခ်ိဳးမေလးက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး နဲ႕ ေန၀င္ရိုးရီမွာ ကူေလရွာတဲ့ အေၾကာင္း ဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို သူရြတ္မိတိုင္း ငိုရတဲ့အေၾကာင္း။
.
. . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကလည္း ဒီကဗ်ာေလးကို သင္ခဲ့ရတယ္။ ထူးထူးျခားျခားႀကီးရယ္လို႕ မဟုတ္ေပမယ့္ အျခားကဗ်ာေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက အျဖဴအစိမ္း၀တ္ထားတဲ့ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္က အဲသည္ကဗ်ာကို သံေနသံထားေလးနဲ႕ သူ႕ဘာသာဆိုၿပီး ေဖ့ဘုတ္မွာ တင္လိုက္တာကို ဂီတသမားႏွစ္ေယာက္က တေယာတစ္လက္ စႏၵရားတစ္ခုနဲ႕ သံစဥ္ပံ့ေပးထားတာေလး တက္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကည္ၾကည္နူးနူး နားေထာင္မိတယ္။ ၾကည္နူးတယ္ဆိုတာ ကဗ်ာရဲ႕ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို ဒီလို ဆရာမေလးက သံေနသံထားေလးနဲ႕ က်က်နန ဆိုၿပီး တင္ထားတာရယ္။ ျမန္မာဂီတသမားေလးေတြက သံစဥ္ေလးပိုးၿပီး ေပါင္းစပ္ေပးထားတာရယ္ကို ၾကည္နူးမိတာ။ ဆရာမေလး အသံကလည္း ၾကည္ၾကည္ျမျမနဲ႕ ေနာက္ခံဂီက အပိုးကလည္း ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕နဲ႕ဆိုေတာ့ ကဗ်ာထဲက ခ်ိဳးဖိုေလးကို သနားမိလို႕ ရင္မွာ လွဳပ္ခတ္ရတာကတစ္မ်ိဳး ဒီဆရာမနဲ႕ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး မသိဖူးတဲ့ ဂီတသမားေတြက အသံေလးပံ့ၿပီး တီးေပးထားတာကတစ္ဖံု အဲသည္ႏွစ္ခုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေပါင္းစပ္ၿပီး ရုပ္ျမင္ဖုိင္ေလးလုပ္လို႕ ေဖ့ဘုတ္ေပၚ တင္ေပးထားတဲ့ နည္းပညာေလးကတစ္သြယ္နဲ႕ အင္မတန္ ၾကည္နူးစရာေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရသလို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ရသလို၊ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ စမ္းေရေလးေသာက္ရသလို ၾကည္နူးရခ်က္က ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
.
. . . ဆက္စပ္ၿပီးစဥ္းစားမိတာက ဒီလုိ ျမန္မာ ကဗ်ာေလးေတြကို ဒီလို သံစဥ္ေလးေတြ ထည့္ဆိုလို႕ ရတာကို ကဗ်ာကို ျမတ္နိုးတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သိလိုက္ရတာ ေနာက္မ်ား မက်လြန္းေနဘူးလား။ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာရဲ႕ တာ၀တိ ံသာနတ္ရြာေလာ ဆိုတဲ့ အားမာန္တက္ၾကြစရာေကာင္းတဲ့ ကာခ်င္းကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ဆီးဂိမ္းက်မွ က်က်နန နားေထာင္ခံစားခြင့္ရခဲ့တာကေရာ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျဖစ္ မရွံဳးေပဘူးလား။
.
. . . အသက္ေလးဆယ္နားနီးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်ိဳးဆက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမန္မာျဖစ္ရွံဳးခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သမီးေလး သားေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ျမန္မာျဖစ္ မရွံဳးေစခ်င္ဘူး။ ျမန္မာစာဆိုတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ ခက္ဆစ္ေတြက်က္ စကားေျပေတြက်က္ မွတ္စုေတြက်က္ေနရတဲ့ ဘာသာတစ္ခု ဆက္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းသားနည္းနည္းေလး ျမန္မာစာအမွတ္ေတြေကာင္း ဂုဏ္ထူးေတြ ထြက္တာထက္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ျမန္မာ့စာေပယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္းကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခံစားနားလည္ခြင့္ရၿပီး ငါတို႕မွာ ဒီလို အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ စာေပယဥ္ေက်းမွဳ ရွိတယ္ကြ လို႕ ဂုဏ္ယူေမာ္ၾကြားေစခ်င္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရွွိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးအတြက္ အစိုးရမင္းက တာ၀န္ယူလုပ္မေပးႏုိင္ရင္ေတာင္ ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို အဲဒီလို ျမန္မာ့စာေပယဥ္ေက်းမွဳ ရသခံစားခ်က္ေလးေတြ သူတို႕ေလးေတြ ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေအာင္းေနေအာင္ အေဖတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တတ္နိုင္သေလာက္ကေလး ဖန္ဆင္းေပးခ်င္မိတယ္။
.
. . .
ေန၀င္စ ခ်ိဳးမရယ္ကူ ဆိုတဲ့ ရုပ္ေသးသီခ်င္းေလးကို ကေလးေတြကိုဆိုျပေနတဲ့ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဇာ္ ရဲ႕ မူရင္းလင့္ https://www.facebook.com/myintmyint.zaw.750/videos/326690514346195/
. . .
ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဇာ္ကို အင္တာဗ်ဴးထားတဲ့ The Voice စာမ်က္ႏွာ http://thevoicemyanmar.com/education/1883-mmz
. . .
ဆရာမရဲ႕ ေဖ့ဘုတ္ေပၚက အဆိုေလးကို တေယာ စႏၵရားေလးနဲ႕ ပံ့ပိုးၿပီး ေပါင္းစပ္ျပန္လည္တင္ဆက္ေပးလိုက္တဲ့ မူရင္းလင့္ https://www.facebook.com/wai.phyo.50999405/videos/559354394266529/

ကူမင္းၿမိဳ႕ေပၚအျဖတ္

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၄ ရက္
ရန္ကုန္မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကေန ည ကိုးနာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္မွာ တက္တဲ့ ရန္ကုန္-တိုက်ိဳ ထိုင္းေလေၾကာင္းဟာ ည တစ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ ကူမင္းၿမိဳ႕ေပၚကို ျဖတ္သန္းပါတယ္။ မီးေရာင္စံုနဲ႕ ေတာက္ေတာက္ပပ လွေနတဲ့ ကူမင္းၿမိဳ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ဒီမီးေတြက ငါတို႕ႏိုင္ငံက ေအာက္ေစ်းနဲ႕ ႏွိဳက္ထားတဲ့ စြမ္းအင္ေတြနဲ႕မ်ား ထြန္းထားတာလား မသိဘူးလို႕ ရင္နာနာနဲ႕ ေတြးေနခဲ့မိပါတယ္ . . .

အပူးေဓၚဘံု ေၾသာင္ယၿမီ

.
. . . အဲဒါ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းက လံုၿခံဳေရး ထူေျပာလွတဲ့ ၿခံႀကီးထဲကေန လွည္းတန္းကသာလာယံကို ေရာက္ၿပီၾကားေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေလယာဥ္စီးၿပီး အေျပးသြားလိုက္ခ်င္တာ။ ကိုယ္ေတြက ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွမ်ားဆိုရင္ လူမ်ိဳးဘာသာ မခြဲျခားဘူးရယ္။ ေအာ္ လက္ေတြ႕မွာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ အြန္လိုင္းက တက္လာတဲ့ သတင္းေလးေတြပဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ ဖတ္ရေတာ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမ သင္ထားသလို ကိုယ့္ရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးလဲ ေပးရအံုးမယ္ဆိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ သံုးသပ္ရတာေပါ့။
.
. . .ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အထင္ ကိုယ့္အျမင္ကို ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ မေျပာရဲဘူးရယ္။ အုပ္စုတိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လွတဲ့ အခုလို ရာသီဥတုမ်ိဳးမွာ ဘယ္အုပ္စုက ဘယ္ဘက္လိုက္ေနသလဲဆိုတာ အရင္ဆံုး စူးစမ္းရေသးတာ။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို ေ၀ဖန္သလဲ။ အားေပးသလား ရွံဳ႕ခ်သလား။ ဘယ္အုပ္စုက အားသာေနသလဲ။ မေတာ္ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ထင္ရာေလွ်ာက္ေျပာမိလို႕ အားနည္းတဲ့ အုပ္စုထဲ မေယာင္မလည္ ေရာက္သြားခဲ့ရင္ ကုိယ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို အတိတ္ေမ့သလို ေရႊေပ်ာက္သလို ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သာကူးလုပ္ဖို႕ကလည္း ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုလွေလေတာ့ ၾကည့္ေနတယ္ မေျပာေသးဘူး ေပါ့ဗ်ာ
.
. . . အမယ္ ဒီနည္းက မဆိုးဘူး ေျပာရမယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ တစ္ရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ အျဖဴအမဲ ကြဲပါေလေရာလား။ ႀကီးျမတ္လွတဲ့ တို႕ျမန္မာ သမိုင္းအစဥ္အလာအတိုင္း လက္ခံတဲ့ဘက္နဲ႕ လက္မခံတဲ့ဘက္။
.
. . . လက္ခံတဲ့ ဘက္ကလည္း လူမ်ိဳးဘာသာကို မခြဲျခားေၾကာင္း ျပသရာမွာ စရိတ္လည္း သက္သာ လူလည္းသက္သာ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမွဳကိုလည္း ေဖာ္က်ဴးတဲ့ ဒီလို လွည္းတန္းအပူးေတာ္ပံုကို ဘယ္လို ေထာက္ခံသင့္ေၾကာင္း အေနာ္တို႕ မသိတဲ့ ကမာၻ႕သမိုင္းနဲ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ ပြဲစီစဥ္သူေတြကိုပဲ ဒီႏွစ္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုႀကီး ေပး၀ယ္ေတာ့မတတ္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ အမႊန္းတင္တာကလား။
.
. . . လက္မခံတဲ့ဘက္ကလည္း ဒီပြဲဟာ ဘာစပြန္ဆာ ညာစပြန္ဆာနဲ႕ ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္ဘာသာေတြက အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြကို က်ံဳးသြင္းၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳကို ဖ်က္ဆီးဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲသည္ပြဲမွာ ေခၚလာတဲ့ ဘယ္ေကာင္မေလးဟာျဖင့္ ကိုယ္လံုးတီးေမာ္ဒယ္လုပ္စားသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ မုတ္ဆိတ္ရွည္နဲ႕ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အကြက္က်က် စီစဥ္ဖန္တီးတဲ့ ရြံရွာစရာ ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မထိတစ္ထိ တစ္မ်ိဳး ပိုးစိုးပက္စက္တစ္မ်ိဳး ေ၀ဖန္ရွုံ႕ခ်ၾကတာေပါ့
.
. . . အမွန္က အဲသည္အထဲမွာ ဘာမွ၀င္မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနတဲ့ တတိယအုပ္စုက ရွိေနေသးတာဗ်။ သူတို႕ကေတာ့ ေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူး ေျပာေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အရြယ္ႀကီးအရြယ္ငယ္အရြယ္လတ္ က်ားသတၱ၀ါအစံုက အစာရွိရင္ေတာ့ စားၾကမွာပဲဗ်။ အဲ မ ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြေရာ။ (မိန္းမေတြကုိ သတၱ၀ါလို႕ေျပာေတာ့ မဟာမိန္းမႀကီးေတြက ႏွဳတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါးနဲ႕ ေခါင္းတစ္ခါခါ လည္တစ္ခါခါ မီဒီယာမွာ ရန္ေတြ႕သလို ရန္ေတြ႕တာခံရမွာေတာ့လည္း အေၾကာက္သားရယ္)။
.
. . . ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ သားနဲ႕အမိ ေမာင္နဲ႕ႏွမ လူလယ္ေခါင္မွာ မေျပာနဲ႕ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ ကုိယ့္မိသားစုထဲမွာေတာင္ လူလားေျမာက္လာၾကၿပီဆို ဒီလို ဓေလ့ ရွားေတာင့္ရွားခဲရွိလွတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုမွာ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို ကိုယ္မသိတဲ့ လူေတြ ဆန္႕က်င္ဘက္ လိင္ေတြနဲ႕ လူေရွ႕သူေရွ႕ လုပ္ဖို႕ဆိုတာ ေတာ္ရံု ေသာက္ရွက္ကင္းရံုနဲ႕ မျဖစ္ဘူးရယ္။ သမီးရည္းစားခ်င္း အမ်ားျပည္သူျမင္ကြင္းမွာ ပလူးပလဲ လုပ္ရင္ေတာင္ နွာေခါင္းရွံဳ႕ၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဒီအျပဳအမူကို လက္ခံအပ္ မခံအပ္ ကိုယ္တိုင္သာ စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲသည္ပြဲမွာ စာတမ္းႀကီးခ်ိတ္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ၀င္ေရာက္ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ဗိုင္းတာမေလးေတြဆိုတာလည္း ပိုက္ဆံရလို႕ လာလုပ္စားၾကတဲ့ ေၾကးစားေလးေတြ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ မျဖစ္ရင္ အထိအေတြ႕ကို ခံုမင္သာယာတတ္တဲ့ ေနရာမွာ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းမရွိေလာက္ေအာင္ ေသာက္ရွက္မရွိလို႕သာ ဒီလိုေနရာေရာက္ေနတာေနမွာပါ။ အမွန္က အဲသေလာက္ေတာင္ ေသာက္ရွက္မရွိႏိုင္အားဘဲ အထိအေတြ႕ကို ခံုမင္မက္ေမာေနရင္ ဒီေလာက္နဲ႕တင္ မတင္းတိမ္သင့္ပဲ ဟိုအတန္းမွာ သြားလုပ္စားသင့္တာ။
.
. . . ကဲ ကဲ ဘာမွ ေ၀့လည္လည္ လုပ္မေနနဲ႕ ဒီအပူးေတာ္ပံုကို မင္း ေထာက္ခံသလား မေထာက္ခံဘူးလား တစ္ခြန္းပဲေျပာ ဆိုလို႕ကေတာ့ ေထာက္ခံပါတယ္ ေထာက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်။ ပိုးစိုးပက္စက္ကို ေထာက္ခံပါတယ္။ အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေထာက္ခံပါတယ္။ ဘုရားသိၾကား က်ိန္တြယ္ၿပီးေတာ့ကို ေထာက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်လို႕ ေျပာရမွာပါပဲ၊ ဒီလုိဆိုေတာ့ ေမာင္ေကာင္း ဏွာဘူးထတယ္ ထင္ၾကအံုးမယ္။ အမွန္က တဏွာရူးၾကြၿပီး ႏွာဘူးထတာ မဟုတ္ရပါဘူးခင္ဗ်။ ဒီမိုကေလဆီေခတ္ႀကီးမွာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေလဆီ မယ္ေတာ္ႀကီး ပရိသတ္ဗိုလ္ပံုအလယ္ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ေအာင္ ကိုယ့္အသက္အရြယ္မွကိုယ္အားမနာ ပါးခ်င္းအပ္ ရင္ခ်င္းထပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားအဖိုအမစံုတြဲတစ္ခု ပူးေနတဲ့ပံုကို ျမင္ဖူးကတည္းက စြန္႕ဦးတီထြင္ အပူးရွင္မ်ားကို ေထာက္ခံခဲ့တာမို႕ အခု လွည္းတန္းအပူးေတာ္ပံုကိုမွ မေထာက္ခံရင္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဒီမိုကေလစီ ဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ၾကားမွာ တစ္စစီလိုက္ေကာက္လို႕ရရင္ေတာင္ ကံေကာင္းဆိုတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ရင္ဆိုင္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမိုကေလစီသမားေတြ ေကာင္းစားတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ေကာင္းလည္း လွည္းတန္းအပူးေတာ္ပံုကို ေထာက္ခံရံုမွတစ္ပါး . . .
.
အပူးေဓၚဘံု ေၾသာင္ယၿမီ
အပူးေဓၚဘံု ေၾသာင္ယၿမီ
အပူးေဓၚဘံု ေၾသာင္ယၿမီ
.
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၈ ခုႏွစ္ ကဆုန္လဆန္း ၃ ရက္ တနလၤာေန႕

ပစၥည္းသိမ္း

. . . ပစၥည္းက တစ္ခါသိမ္းရျပန္ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဇူလုိင္လဆန္းကပဲ ေနျပည္ေတာ္မွာ အေျခခ်ေတာ့မယ္ရယ္လို႕ ရန္ကုန္က ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းယူလာၿပီး ႏွစ္လေလာက္ရွိေသး ခုတစ္ခါ ပစၥည္းက တစ္ခါသိမ္းရျပန္ပါၿပီ။ သူမ်ားမိသားစုေတြ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕ ေနၾကတာကို အားလည္းက်မိတယ္ဆိုေပတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ေရြးခ်ယ္မွဳနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚက ႀကံဳလာသမွ်ကိုလည္း အၿပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ရံုပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ သိမ္းရတာက ရန္ကုန္မွာ သိမ္းရသေလာက္ေတာ့ မပင္ပန္း။ ေနျပည္ေတာ္အိမ္ကို အတည္တက်ရယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားေတာ့ အတည္တက် ပစၥည္းေတြက ဒီအိမ္မွာပဲ က်န္ရစ္မည္။ အသံုးလိုပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို ျပန္သယ္ဆိုေသာ္လည္း အ၀တ္အစား နဲ႕ စာအုပ္စာတမ္း အခ်ိဳ႕ေလာက္သာ သယ္ရမည္။ ဒါေပသိ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အရုပ္အိတ္နဲ႕ စာအုပ္ေသတၱာကိုေတာ့ ေသခ်ာပါေအာင္ သယ္ေပးရအံုးမည္။ အတန္းေက်ာင္းပညာေရး အခုမွ စတယ္ဆိုေသာ္လည္း ကိုယ္ေတြ ဆယ္တန္းေလာက္ကထက္ စာအုပ္မ်ားေသာ ပန္းပြင့္ေလး။ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တတ္ေသာ ပန္းပြင့္ေလး။ အိပ္ခါနီးမွာ ႀကိဳက္တဲ့စာတစ္အုပ္ ဆြဲယူလာၿပီး စာဖတ္ျပခိုင္းတတ္ေသာ ပန္းပြင့္ေလး။ ေဖေဖ အနားမွာ မရွိရင္ စာဖတ္ျပခိုင္းစရာ တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့ၿပီေပါ့ . . .
.
. . . အျပင္က ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးေတာ့ ရင္ထဲက ပစၥည္းကိုလည္း သိမ္းရအံုးမည္။ ပန္းပြင့္ေလးကို လြမ္းမယ့္အလြမ္းေတြကိုလည္း သိမ္းရအံုးမည္။ ခုနေလးတင္ကမွ ရန္ကုန္ေရာက္ေနေသာ ပန္းပြင့္ေလးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္တာ။ ပန္းပြင့္ေလး ရန္ကုန္နဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ ဘယ္မွာ ပိုေပ်ာ္သလဲဆိုေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေပ်ာ္ပါသတဲ့။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ ရွိလို႕ပါတဲ့။ ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ေဖေဖနဲ႕ ခြဲေနရအံုးမယ့္ ပန္းပြင့္ေလးလည္း ဘယ္လို အတိတ္ကံေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိသည္။ ပန္းပြင့္ေလး ေမြးကတည္းက ဖေအႏွင့္ သိပ္ေနခြင့္မႀကံဳ၊ ဒါေတာင္ တကူးတကန္႕ ေနခြင့္ရေအာင္ဖန္တီးၿပီး ေနလို႕ အခ်ိန္နည္းနည္း ေနခြင့္ရခဲ့တာ . . .
.
. . . အခုလည္း ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ အတူတူ ေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကို လွလွပပ ျပင္ ပန္းပြင့္ေလးကို အခန္းေလးတစ္ခု လွလွေလး လုပ္ေပးမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ ျပင္ဆင္ေနရာကေန တစ္၀က္တစ္ပ်က္နဲ႕ ရပ္ၿပီး ပန္းပြင့္ေလးကို ထား တစ္ခါ ထြက္သြားရအံုးမယ္။ ေနရစ္ခဲ့ေပအံုးေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးေရ။ ကံမကုန္ရင္ေတာ့ တို႕သားအဖ အတူတူ ေနရအံုးမွာေပါ့။ ေဖေဖလည္း ပစၥည္းဆက္သိမ္းလိုက္အံုးမယ္။ ေနာင္သံုးႏွစ္တာအတြက္ကေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးကို အေ၀းကေနၿပီးေတာ့ပဲ ပံုျပင္ေတြ ဖတ္ျပခြင့္ရေတာ့မယ္။ ေဖေဖ ဒီတစ္ခါ ျပန္လာရင္ေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးနားက မခြာေတာ့ပါဘူး။ ပန္းပြင့္ေလး တကၠသိုလ္ မတက္ခ်င္ အခ်ိန္အထိ အတူတူေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ . . .
.
. . . ပန္းပြင့္ေလးလည္း ပစၥည္းသိမ္းေတာ့ကြယ္

ေသတၱာလွပ္

ဒီေသတၱာကို မဖြင့္ျဖစ္တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီပါလိမ့္။ ဒီေသတၱာထဲမွာ ရွိတာေတြထဲက ဘယ္ႏွစ္ခုက အမွိဳက္ျဖစ္သြားၿပီလဲ။ ပစၥည္းေလးေတြကို တယုတယ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတာေတာင္ အမွိဳက္မျဖစ္ေသးတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ

ေဆးစာရြက္ေလးတစ္ရြက္၊ အိမ္မွာ ပိုက္ဆံမရွိပဲနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆးမကုပါေတာ့နဲ႕ဆိုၿပီး ေဆးေသာက္ဖုိ႕ ျငင္းဆန္ရင္း ဘ၀ကို အရွံဳးေပးသြားတဲ့ ညီေလး။ ေဆးကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ေသာက္မွ အသက္ရွင္မယ္ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႕ ေဆးတိုက္တဲ့အခါ သြားႀကီးေစ့ထားၿပီး ျငင္းဆန္တဲ့ ညီေလး။ ညီညီ့ကို ကုဖို႕ အစ္ကိုႀကီးတို႕မွာ ပိုက္ဆံေတြ ရွိပါတယ္ကြာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတြကို အထပ္လိုက္ျပၿပီး ေဆးေသာက္ဖို႕ အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ အစ္မေတြက ငိုယိုေတာင္းပန္တာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ေဆးဆက္ေသာက္ေနရင္ ဒီပိုက္ဆံေတြ ကုန္သြားမွာေပါ့ဆိုၿပီး ေသမယ့္လမ္းကို ေရြးခဲ့တဲ့ ညီေလး။ ေငြမရွိတဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ေသသြားခဲ့တဲ့ ညီေလးရဲ႕ ေဆးစာရြက္။ ေသသြားတာ ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီေပမယ့္ ညီေလးရဲ႕ ေဆးစာရြက္ေလးကေတာ့ အခုထိ အမွိဳက္အျဖစ္ မပစ္ရက္ႏိုင္ေသးဘူး။

သစ္ရြက္ထုပ္ေလး။ ဒါက လက္ပံရြက္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တဲ့ အိမ္၀ိုင္းအေနာက္ဘက္ ေခ်ာက္ႀကီးထဲက လက္ပံပင္ႀကီးကို ခုတ္ပစ္လိုက္ၾကေတာ့ လက္ပံရြက္ေတြကို သြားေကာက္ၿပီးသိမ္းထားခဲ့တာ။ လက္ပံပင္ႀကီး အခုတ္ခံရတာ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းႏွစ္ ၁၉၉၆ ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ကဆိုေတာ့ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခြင့္ႀကံဳလို႕ အဲသည္လက္ပံပင္ႀကီးရွိတဲ့ေနရာက ျဖတ္သြားမိတိုင္း လက္ပံပင္ႀကီးကို ေရာ္ရမ္းၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေနမိဆဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလက္ပံပင္ႀကီး ရွိေနတုန္းပဲ။ ေႏြဦးေပါက္ရင္ ဆက္ရက္သံတညံညံ အပြင့္ေတြ တေ၀ေ၀နဲ႕ လွပေနဆဲ

မေဟာ္ဂနီနဲ႕ ကန္႕ေကာ္ရြက္ေလးေတြ။ သူတို႕ သက္တမ္းက အတူတူ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕က ဦးခ်စ္ဆိုင္ မေဟာ္ဂနီပင္က ေၾကြတဲ့ မေဟာ္ဂနီရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႕ ကန္႕ေကာ္ရြက္ေျခာက္ေတြ။ ဒါေတြက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ဆိုေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီပဲ။ ဘယ္အပင္နဲ႕မွ မတူဘဲ ေႏြဦးေပါက္လို႕ သစ္ရြက္ေတြေၾကြခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေလတစ္ခါေ၀့လိုက္တိုင္း မိုးႀကီးသည္းသည္းရြာသလို ရက္ရက္ေရာေရာ အရြက္ေတြ ေခၽြခ်တတ္တဲ့ မေဟာ္ဂနီပင္ႀကီး အခုေရာ ရွိေသးလားမသိ

ပို႕စကတ္ေတြ။ ေမြးေန႕တိုင္းမွာ အစ္မသံုးေယာက္က အတူတူ ဆုေတာင္းေပးတဲ့ ကတ္ျပား၊ မိုင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီေ၀းတဲ့အရပ္ကေန တကူးတက ႏွစ္သစ္ကူးဆုေတာင္းပို႕ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ကတ္ျပား၊ တီခ်ယ္၀င္းအတန္းမွာ ကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႕ လုပ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း လဲလွယ္ရင္းရတဲ့ ကတ္ျပား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ မမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကတ္ျပား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက အမွတ္တရ ပို႕ၾကတဲ့ ကတ္ျပားေလးေတြ

စာအိတ္ေတြ စာေတြ။ မႏၱေလးတကကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အစ္မျဖစ္သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကို မျမင္ဖူးဘဲ ေၾကြေနမိၿပီး စာေတြအေပးအယူ လုပ္ထားတဲ့ စာေတြ၊ ခ်ယ္ရီပန္းေျခာက္ေလးေတြ ပို႕ေပးလို႕ စာျပန္တဲ့ ရြာက ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စာ၊ အိမ္ရဲ႕အေ၀းမွာေရာက္ေနတုန္း အေမက အားေပးစကားေတြ ေရးထားတဲ့စာ၊ လူကံုတန္မိသားစု၀င္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ပတ္သက္မိလို႕ အစ္မေတြက စိုးရိမ္တႀကီး၀ိုင္းေရးၾကတဲ့စာ၊ အေဖ့စာ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တစ္ခါမွ စာမေရးဖူး၊ အင္းေလ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ အိမ္က ထြက္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ အေဖမွ မရွိေတာ့ပဲ။ အေဖရွိတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာမေရးဖူးပါဘူးေလ။ သားကို ဆံုးမစရာ မလိုဘူးဆိုၿပီး လ်စ္လွ်ဴရွုထားတတ္တဲ့အေဖ၊ ေလးတန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေနမေကာင္းလို႕ ေက်ာင္းပ်က္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမွတစ္ဆင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံသို႕ ဆိုၿပီး ခြင့္တိုင္ေပးတဲ့ အေဖ့လက္မွတ္နဲ႕ စာေလး။ ဒီစာေလးက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ သိမ္းထားမိပါလိမ့္။ ခြင့္စာေရးၿပီးမွ မတုိင္ျဖစ္လိုက္တာလား ဘာလား သိပ္ေတာ့မေသခ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေရးထားတဲ့ တစ္ေစာင္တည္းေသာ စာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးတန္းတုန္းကဆိုေတာ့ ဒီစာရဲ႕ သက္တမ္းက ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာပါလား။ စာရြက္ေခါက္ေလးက ၀ါက်င္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ အခုထိ အမွိဳက္မျဖစ္ေသးတဲ့ စာေလး။ စာေလးကို ကိုင္မိဖတ္မိတိုင္း အေဖအနားမွာ ဂရုစိုက္ေပးေနသလိုမ်ိဳး ေႏြးေထြးမွဳေပးႏိုင္စြမး္တဲ့ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ စာရြက္၀ါက်င္က်င္ေလး၊

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေမတၱာသ၀ဏ္လႊာေလးေတြ၊ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ မုန္႕ဖိုးေလးေတြ အိမ္မွာသီးတဲ့ မာလကာသီး ဇီးသီးေရာင္းလို႕ မုန္႕ဖိုးရတဲ့အထဲက လိုခ်င္လြန္းလို႕ မနည္းျဖစ္ညွစ္ၿပီး ၀ယ္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ အသည္းပံုေလးေတြပါတဲ့ စာရြက္ေလးေတြမွာ အၾကမ္းသံုးေလးခါေလာက္ေရးၿပီးမွ အေခ်ာေရးကူးထားတဲ့ ေမတၱာသ၀ဏ္လႊာေလးေတြ။ ေအာ္ ဒီစာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိေနမွေတာ့ ရည္စူးထားတဲ့သူကို မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့စာေတြလည္း ရွိတန္သေရြ႕ေတာ့ ရွိခဲ့မွာပါ။ သူတို႕ေလးေတြေရာ ဘယ္ဆိုကိုေရာက္ေနၾကပါလိမ့္။ အခုခ်ိန္ဆို သားတြဲေလာင္း သမီးတြဲေလာင္းျဖစ္ေနၾကေရာေပါ့။

ကဗ်ာစာအုပ္ေလး။ ဆယ္တန္းစိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာထဲက ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းေတြကို ဖတ္ၿပီး ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ။ ကာရန္ေတြ သိပ္မလွေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာေလးေတြမို႕ အခုထိေတာ့ ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားတုန္း။ ဒီကဗ်ာေလးေတြ ေရးျဖစ္ဖို႕ ေရွးကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲေနေအာင္ အလြတ္ရတဲ့အထိ ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားခဲ့ရတာေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ရလဒ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလးေတြကို ပန္းပြင့္ေလးေတြ အသည္းပံုေလးေတြပါတဲ့ ေရာင္စံုစကၠဴေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာေလးေတြက ဖတ္ခြင့္ႀကံဳခဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္... ႏွစ္ေယာက္ . . . သံုးေယာက္ . . . ေလးေယာက္ . . . အင္း ေရသာ ေရေနရတာ သူတို႕က ဖတ္ေတာင္ ဖတ္ျဖစ္ၾကပါ့မလား။

ညီငယ္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာစာရြက္ေလးေတြ။ ညီတစ္ေယာက္ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အေဖလည္း မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း က်န္ခဲ့တဲ့ ညီငယ္ေလးကုိ အခ်စ္သည္းခဲ့တယ္။ ညီေလးလိုခ်စ္တယ္။ သားေလးလိုခ်စ္တယ္။ ညီေလးလိုခ်င္တာေတြကို အကုန္မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုၿခံဳမွဳေပးႏုိင္ဖို႕ ညီေလးကို အစစ အရာရာ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ခ်စ္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ပံုေတြရွင္းရင္း ထြက္လာတတ္တဲ့ ညီငယ္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာေရးထားတဲ့ စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးနဲ႕ ဆြဲတဲ့ပန္းခ်ီတဲ့။ အစ္ကိုႀကီး ဒါဘာပံုလဲ သိလားလို႕ ျပတုန္းက ကိုယ္ျမင္တာေတာ့ လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႕ ေဆးေရာင္စံုကို စာရြက္ေပၚ အတုိင္းသားဆြဲခ်ထားတာပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္ေလ အစ္ကိုႀကီးတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို ေနာက္ကေနျမင္ရတဲ့ ပံုတဲ့၊ သူေျပာတာလည္းဟုတ္သလိုလို။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲသည္စာရြက္ေလးေတြကို ညီငယ္ေလးကျဖင့္ အခုေနျမင္ရင္ေတာင္ သတိရေတာ့မွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ညီငယ္ေလးကို ခ်စ္ဖို႕အတြက္ နားလည္မွုေပါင္းကူးတစ္ခု

တီခ်ယ္၀င္းရဲ႕ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ေလးေတြ။ တီခ်ယ္၀င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သားေတြလို ဂရုစိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း အေမလိုခ်စ္တယ္။ ခရစၥမတ္မ်ားေရာက္ၿပီလားဆိုရင္ တီတီထြင္ထြင္လုပ္ၿပီးေပးတဲ့ ကတ္ျပားေလးေတြ ပစၥည္းအတိုအစေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က အင္မတန္ ျမတ္နိုးတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္တဲ့အထိကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားၿပီး ထုတ္ၾကည့္မိတဲ့အခါတိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရမိေစတဲ့ တီခ်ယ္၀င္းရဲ႕ လက္ေဆာင္ေလးေတြ၊ ေအာ္ တီခ်ယ္၀င္းနဲ႕ အျပင္မွာ မေတြ႕ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာပါေပါ့

စာစီစာကံုးစာအုပ္။ ကိုးတန္းဆယ္တန္းတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာေရးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ သိမ္းထားတဲ့ စာစီစာကံုး စာအုပ္ေလး။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္က ထြက္သြားေတာ့ အေမက အဲသည္စာအုပ္ေလးကို သိမ္းေပးထားတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အဲသည္စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အေမေျပာျပတယ္ဆိုတာ ျပန္ၾကားရတယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္ခြံစကၠဴအ၀ါေရာင္နဲ႕ ဖံုးထားတဲ့ စာအုပ္ေလး။ ေရးထားတာ ေလးငါးပုဒ္ပဲရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ စကားေျပ အေရးအသားေလး။

ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြ။ ဒီစာအုပ္ေလးေတြကို မွတ္စုစာအုပ္အျဖစ္ ရခဲ့တာမဟုတ္။ သူတို႕ေတြ ပစ္ဖို႕ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိိန္မွာ ေတာင္းယူၿပီးသိမ္းထားမိတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ။ ဒီစာအုပ္ေလးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းေတြ ေရးမထားေပမယ့္ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တစ္ခန္းတည္းေရာက္ေနသလို ခံစားရမိေစတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဆက္အစပ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ခုထိ ႏွလံုးသားကို ေႏြးေထြးေစတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေ၀့သီေနဆဲ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ေရးေလးေတြ

အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးမစာ စာအုပ္။ ဆံုးမစာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သင္ရေလ့ရွိတဲ့ ဆံုးမစာမ်ိဳးမဟုတ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး ေၾကကြဲခံစားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူငယ္တစ္ေယာက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာ ဘယ္လို လုပ္ရတယ္။ အလြမ္းကို ဘာနဲ႕ေျဖရတယ္။ စသည္ျဖင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ဥပမာ ဥပေမယ်ေတြနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ဆံုးမတတ္တဲ့ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ဆံုးမစကားေတြကို တစ္ႀကိမ္တည္းသာ ရဖူးတဲ့ဆံုးမစာ စာအုပ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ပဲ အိမ္ေထာင္က်လို႕ သားေတြသမီးေတြနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံုးမခဲ့သလုိသာ သူ႕သားသမီးေတြကို ဆံုးမျဖစ္ရင္ သူ႕သားသမီးေတြလည္း လူေကာင္းလူေတာ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကမွာပါ။

ပန္းကတ္ေလး။ အေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္လုပ္ထားတဲ့ ပန္းကတ္ေလး။ အေဖေသၿပီဆိုလို႕ အေဖ့ကို ျမွပ္ထားတဲ့ အုတ္ဂူကိုသြားၿပီး ေပးမလို႕ စိတ္ကူးနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ပန္းကတ္ေလး။ ခရမ္းျပာေရာင္ ပန္းေျခာက္ေလးကို စာရြက္ၾကားမွာ အေျခာက္ခံၿပီး စကၠဴေပၚမွာ တိပ္ေလးနဲ႕ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကပ္ထားတဲ့ ပန္းကတ္ေလး။ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေလာက္ၾကာတာေတာင္ ခရမ္းျပာေရာင္ေလးေတြ သန္းေနဆဲ ပန္းကတ္ေလး။ အေဖ့အုတ္ဂူရွိရာကို သြားေပးမယ္ စိတ္ကူးၿပီး လုပ္ထားခဲ့ေပမယ့္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အေဖေသတာကို မယံုႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ထြက္သြားတဲ့အခ်ိိန္မွာ အေဖက ၿခံထဲမွာ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တာေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အထုပ္အပိုးပစ္ခ်ၿပီး အေဖ့ကို ၿခံထဲမွာ လွည့္ပတ္ရွာမိေသးတယ္။ အေဖေသလို႕ သခ်ိၤဳင္းမွာသြားျမွပ္လုိက္ၿပီဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ယံုတမ္းစကားတစ္ခုလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမေတာ့ အေဖက မေသဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕ အေဖ့အုတ္ဂူကိုလည္း အဲသည္ပန္းေလး သြားမေပးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တာ အခုထိပဲ။ အေဖသာသိရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ေကာင္လို႕ ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ပါးေရနားေရေတြ တြန္႕ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚ အၿပံဳးေလးေတြ ျဖတ္ေျပးသြားေအာင္ ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေတြက စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသတၱာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ ေမာ္ကြန္းတိုက္ေလးေပါ့။ သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးေစပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ငိုေစပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အမွတ္တရေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုေဆာင္းရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံထားပါအံုးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနတဲ့အခါ သူတို႕ေလးေတြကို အေဖာ္ျပဳရင္း ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမယ္ ငိုမယ္