. . . ငါးတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကို တက္ရေတာ့ အေမက တစ္ေန႕ကို မုန္႕ဖိုး တစ္က်ပ္ေပးတယ္။ တစ္က်ပ္ဆိုတာ ေက်ာင္းက ေဒၚသန္းလွ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲ စားလို႕ ရေပမယ့္ မကၽြက္ မုန့္ဟင္းခါးမွ မုန္႕ဟင္းခါး ထင္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေဒၚသန္းလွရဲ႕ တစ္က်ပ္တန္က ဘယ္လိုမွ ပါးစပ္ထဲ မတိုးဘူး။ တစ္ျခား ကိုယ္စားခ်င္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္ဖိုးမွ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္ေနမွ တစ္ခါပဲ စားလို႕ ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သည္းခံပါတယ္။ အေမေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ ျပန္အပ္ထားၿပီး ငါးရက္တစ္ေစ်း ေစ်းေန႕က်မွ ေစ်းထဲမွာ ဗန္း၀ိုင္းႀကီးေတြနဲ႕ တည္ေရာင္းတဲ့ ဆႏြင္းမကင္းနဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာေရာရာ ငါးက်ပ္ဖိုး ၀ယ္ေပးဖို႕ အေမ့ကို မွာပါတယ္။ အေမက ငါ့သား စားခ်င္ရင္ အေမ၀ယ္ေကၽြးပါ့မယ္ တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကို သံုးပါ ဆိုေပမယ့္ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးယူရင္ မမွ်တဘူး ထင္လို႕ လက္မခံခဲ့ဘူး။ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ကို ျပန္အပ္သလို အေမကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ၀ယ္၀ယ္လာေပးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေမ့ကို ဆႏြင္းမကင္း ၀ယ္လာေပးဖို႕ မမွာေတာ့ဘူး။ ေျခာက္တန္း ခုနစ္တန္းေလာက္ကစၿပီး တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကိုေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိပဲ။
.
. . . ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဒီအခ်ိန္ဆို ဗိုက္က ဆာဆာလာတတ္လို႕ စားခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမိရင္ ငါးတန္းတုန္းက အေၾကာင္းကို သတိရသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆႏြင္းမကင္းေလး ရရင္ စားခ်င္သား
.
(ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ေလးနာရီဆယ့္ငါး)
No comments:
Post a Comment