သစ္ရြက္ဝါ အလြမ္းပင္လယ္

သူ႕အတြက္ အလြမ္းေျပ ပန္းေတြ တစ္ပြင့္စီေခြ်ကာ ေျမမွာ စုထားရရင္ကြယ္ 

ခုမ်ားဆို စကားဥပမာ ေျပာလို႕ႏွိဳင္းရင္

 ေတာညိဳ႕မွိဳင္းတဲ့ ေမာတို႕တိုင္းရဲ႕ ရွမ္းေတာင္တန္းသဖြယ္ 

လြမ္းေယာင္သန္းတဲ့ ပန္းေတာင္တန္းေတြ ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္

    ဒါကေတာ့ မာမာေအး ဆိုခဲ့တဲ့ ေမ့ဘဝခဏဘယ္သူယူပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲက စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဗိုလ္ေကာင္းကေတာ့ ပန္းေတာင္တန္းဆိုတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး။ ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္လို႕ ေခၚၾကတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ေတာင္မွ ပန္းေတာင္တန္းလို႕ ေခၚထုိက္တယ္လို႕ မထင္ဘူး။ သီခ်င္းထဲကလို ပန္းေတာင္တန္းမ်ိဳး အျပင္မွာ တကယ္ရွိမယ္လို႕လဲ မထင္မိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ သီခ်င္းေရးဆရာ တမင္သက္သက္ ဥာဏ္ကြန္႕ျမဴးၿပီး ေရးထားတဲ့ အတိႆယဝုတၱိ အလကၤာ သက္သက္ပဲ လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေလးကိုေတာ့ အႀကိဳက္သားဗ်။ သူ႕ကို တစ္ခါလြမ္းတိုင္းသာ ပန္းတစ္ပြင့္ ေခြ်ေခြ်ၿပီး ပံုထားရင္ ပန္းပံုႀကီးက ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုၿပီး သူ႕အလြမ္းအင္အား ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားသလဲ ဆိုတာကို ဖြဲ႕ထားတာေလ။

 

    ဗိုလ္ေကာင္းက ညေနညေနဆိုရင္ ေတာအုပ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း စက္ဘီးစီးတယ္ဗ်။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းနဲ႕ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းကလည္း ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးလို႕ သိပ္ေကာင္းေပါ့။ လူကလည္းရွင္း ကားကလည္းရွင္း။ ရွဳခင္းေလးကလည္း လွမို႕ ေမာတယ္လို႕ေတာင္ မထင္ရတဲ့ စက္ဘီးစီး ေလ့က်င့္ခန္းပါ။ တစ္ခုပဲ ရွိတာ။ ဘယ္ေခ်ာင္က က်ားထြက္လာမလဲ ဆိုၿပီး ခ်ိဳးကနဲ ခြ်တ္ကနဲ အသံၾကားရင္ အလန္႕တၾကား လွည့္ၾကည့္ရတာက လြဲလို႕ေပါ့။ ေတာအုပ္က ေအာက္ေျခ သိပ္ရွင္းတာဗ်။ ႏြယ္ပင္ေတြ ၿခံဳပင္ေတြဆိုတာ မေတြ႕ရသေလာက္ပဲ။ ၿပီးရင္ သစ္ေတာလည္း အထိန္းအသိမ္းေကာင္းတယ္ ေျပာရမလား။ သစ္ပင္ခုတ္တာေတြ ဘာေတြလည္း မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ၿပီး ေတာမီးေလာင္တာေတြ ဘာေတြလည္း မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕။ သစ္ပင္ေတြ ေအာက္ေျခ မွာ အခုလို ေႏြဦးေပါက္လို႕ သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြၿပီလား ဆိုမွျဖင့္ သစ္ရြက္ဝါ ပင္လယ္ႀကီးကို ျဖစ္လို႕ပဲ၊ ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ သစ္ေတာအုပ္ထဲ မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ သစ္ရြက္ဝါ ပင္လယ္ႀကီးပဲဗ်။ သူမ်ားေတြက ပန္းေကာ္ေဇာတို႕ ဘာတို႕ ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ သစ္ရြက္ဝါ ေကာ္ေဇာႀကီးပါပဲ၊

    ဗိုလ္ေကာင္းကေတာ့ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ပန္းေတာင္တန္းႀကီးကို စိတ္ကူးနဲ႕ မတင္စားခ်င္ဘူးဗ်။ အခု ျမက္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ သစ္ရြက္ဝါ ပင္လယ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ပဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
    ဗိုလ္ေကာင္းတစ္ခါလြမ္းတိုင္းမွာ သစ္ရြက္ဝါေလးတစ္ရြက္ ေၾကြက်ပါတယ္ဆိုပါစို႕။ ဗိုလ္ေကာင္းကလည္း အခ်ိန္ရွိတိုင္း လြမ္းေနလို႕ သစ္ရြက္ေတြကလည္း အခ်ိန္ရွိတိုင္း ေၾကြေနတယ္ ဆိုပါစို႕။ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ အလြမ္းေတြဟာ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွာ ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ဝါေတြေလာက္ကို မ်ားပါတယ္။ ခ်စ္သူေရ မင္းမယံုရင္ မင္းနဲ႕ အနီးဆံုး သစ္ပင္ႀကီးနားကို သြားၾကည့္လုိက္ပါ ဆိုၿပီး ခ်စ္တဲ့သူကို သစ္ရြက္ေၾကြေတြနဲ႕ သက္ေသျပလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ အလြမ္းလွိဳင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူရပ္ေနတဲ့ ေနရာက သစ္ပင္ေတြကပါ အရြက္ေတြ ေၾကြက်လာမွာပါ။ အဲဒါ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ အလြမ္းေတြပါ။ သစ္ရြက္ေတြကို ဆက္ၿပီး မေၾကြေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ အလြမ္းသစ္ရြက္ဝါေလးေတြကို အေတာင္ပံလုပ္ၿပီး ခ်စ္သူဆီကို အေျပးသာ ပ်ံလာလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
(26-3-2013)  

သူတို႕ဆီက ကေလးစစ္သား

 
    ဒီကေန႕ ေက်ာင္းကို ေလ့လာေရး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ လားလား စစ္သား ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားတဲ့ ကေလးေလးေတြပါလား။ ဒီလို ႏိုင္ငံႀကီးက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကေလးစစ္သားေတြ ရွိေနရတာပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေမးျမန္းေလ့လာၾကည့္ေတာ့မွ . . .
 

   ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ကေလးဘဝကတည္းက စစ္ပညာေတြ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးမယ္ ဆိုပါစို႕။ အဲသည္လို လုပ္မယ္ဆိုရင္ တရားဥပေဒနဲ႕ ညီညြတ္ပါ့မလား။ ႏိုင္ငံတကာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ ကေလးအခြင့္အေရးေတြနဲ႕မ်ား ညိစြန္းသြားမလား။ ဒီမိုကေရစီ စံႏွုန္းေတြနဲ႕ေရာ ကိုက္ပါ့မလား။ ၿပီးရင္ ျပည္သူလူထုကေရာ လိုလားပါ့မလား။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ဓေလ့ေပါင္းစံု ဘာသာေပါင္းစံု ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ေပါင္းစံု စသည္ျဖင့္ ႐ွဳပ္ေထြးေပြလီေနတဲ့ ၾကားထဲက ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ က်င့္သံုးေနႏိုင္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနာက္ဘက္က ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးက ကေလးစစ္ေက်ာင္းေတြကို ဖ်က္ပစ္ရေတာ့မွာပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ဒီလို ကေလးစစ္ေက်ာင္းမ်ိဳးေပါင္း ျပည္နယ္တစ္ခုကို တစ္ေက်ာင္းႏွဳန္းနဲ႕ ၂၄ ေက်ာင္းေက်ာ္ ရွိေနလို႔ပါပဲ။
  

  ဒီလို ကေလးစစ္ေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္ဖို႔ကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဗီေက ခရစ္ရွနာမီႏြန္က စတင္စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ျပည္နယ္ေတြကေန တပ္မေတာ္ အရာရွိေလာင္းေတြ ညီတူညီမွ် ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ေအာင္လို႕ရယ္ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ေတြၾကားမွာ တပ္မေတာ္အရာရွိေလာင္းမ်ား ညီတူညီမွ် ျဖစ္ခြင့္ရေအာင္လို႕ရယ္ ဆိုၿပီး တည္ေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ နဲ႕ အိႏၵိယေရတပ္တကၠသိုလ္တို႔အတြက္ သင္တန္းသားေတြ မွ်မွ်တတ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အခုဆိုရင္ ျပည္နယ္တစ္ျပည္နယ္ကို တစ္ေက်ာင္းႏွဳန္းနဲ႕ ကေလးစစ္ေက်ာင္း ၂၄ ေက်ာင္းေက်ာ္ တည္ေထာင္ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
   

 ကေလးစစ္ေက်ာင္းေတြဟာ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနနဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္အစိုးရတို႔ရဲ႕ ပူးတြဲႀကီးၾကပ္မွဳေအာက္မွာ ရွိၾကပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ကေလးစစ္ေက်ာင္း  အသံုးစရိတ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဘ႑ာေငြကေန ႐ူပီး သန္းႏွစ္ဆယ္စီ ေထာက္ပံ့ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးအင္အား အထူးသျဖင့္ အရာရွိအဆင့္မ်ား အင္အားယုတ္ေလ်ာ့လာတာကို တန္ျပန္ကုစားတဲ့အေနနဲ႕ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္လို႕ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးဝန္ႀကီးက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

     ကေလးစစ္ေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္မယ့္ စိတ္ကူးရဲ႕ ကနဦးအစမွာ အဂၤလိပ္ေခတ္က တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ရာ့ရွ္ထရီယာ အိႏၵိယစစ္ေကာလိပ္မွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခုထက္တိုင္ အသက္ဝင္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ အဲသည္စစ္ေကာလိပ္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံအတြက္ ၿမိဳ႕ျပဘက္ဆိုင္ရာ ျပည္သူ႕ဝန္ထမ္းအႀကီးအကဲမ်ား ႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၏ ပုဂၢလိကေက်ာင္း နည္းစနစ္မ်ားကို အေမြေပးခဲ့တဲ့ စစ္ေကာလိပ္ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးစစ္ေက်ာင္းေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သာမန္မိသားစုဝင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ဝင္ေငြႏွင့္ အဆင့္အတန္း မခြဲျခားဘဲ ျမင့္မားေသာ ပညာရည္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ခံထားရပါတယ္။ ေက်ာင္းသို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ လက္ရွိ စစ္မွဳထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္မေတာ္သားမ်ား၏ သားမ်ားႏွင့္ အထူးအခြင့္အေရးအျဖစ္ အစိုးရ အရာရွိမ်ား၏ သားမ်ားကို တက္ေရာက္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။

     ကေလးစစ္ေက်ာင္းမ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး က႑မွာ ဦးေဆာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။  တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႕ က်င္းပတဲ့ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲမ်ားျဖင့္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ၿပီး အလားအလာေကာင္းေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ကာ သမားရိုးက် ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားအျပင္ ထပ္ေဆာင္း သင္ခန္းစာမ်ားျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ကုိယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ဘက္စံု ဖြံ႕ၿဖိဳးေစရန္ သင္ၾကား ေလ့က်င့္ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 

      ကေလးစစ္ေက်ာင္းမ်ားမွာ အားကစားစြမ္းရည္ ထက္ျမက္ေအာင္၊ ေက်ာင္းသင္ပညာရပ္ေတြမွာ ထူးခၽြန္ေအာင္ ႏွင့္ အပိုေဆာင္း သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ သင္ၾကားေပးပါတယ္။ ကေလးစစ္ေက်ာင္းေတြမွာ အေျပးေလ့က်င့္ရာ လမ္းမ်ား၊ ေတာခရီးလမ္းမ်ား၊ ခမ္းမတြင္း အားကစားနည္းမ်ား၊ စစ္ေရးျပကြင္းမ်ား၊ လက္ေဝွ႕စင္မ်ား၊ စက္ပစ္ကြင္းမ်ား၊ ေလွေလွာ္ကလပ္မ်ား၊ ျမင္းစီးကလပ္မ်ား၊ ေတာင္တက္အသင္းမ်ား၊ ေျခလ်င္ေတာၾကမ္းခရီးထြက္ အဖြဲ႕မ်ား၊ အတားအဆီး ျဖတ္ေက်ာ္မွဳ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား၊ ေဘာလံုး၊ ေဟာ္ကီ၊ ခရစ္ကက္အားကစားကြင္းမ်ား၊ ေဘာ္လီေဘာႏွင့္ ဘတ္စကက္ေဘာကြင္းမ်ား ပါဝင္ဖြဲ႕စည္း ေပးထားပါတယ္။

    ေက်ာင္းေတြမ်ားကို အေဆာင္ေတြနဲ႕ထားပါတယ္။ အေဆာင္နာမည္ေတြကေတာ့ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား စသည္ျဖင့္ နာမည္ေပးထားတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစာ တက္ေရာက္ရပါတယ္။ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားက စစ္သားမ်ား အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ ႀကံ့ခိုင္ေရး အေျပးေလ့က်င့္တာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ တက္ေရာက္ေနတဲ့ အတန္းကို မူတည္ၿပီး အႀကီးတန္း အငယ္တန္း စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားအလိုက္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ၊ ႀကံ့ခို္င္မွဳ၊ စာေပပညာ၊ စစ္ပညာ၊ နယ္ေက်ာ္ေျပးပြဲ ႏွင့္ အျခားေသာ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားစြာကို ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရပါတယ္။
    ကေလးစစ္ေက်ာင္းမ်ားကို ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္တြင္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဥကၠဌအျဖစ္ ပါဝင္ေသာ ကေလးစစ္ေက်ာင္း ႀကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႕က ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲပါတယ္။
    ကေလးစစ္ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေျခာက္တန္းမွ ဆယ့္ႏွစ္တန္းအထိ ေက်ာင္းပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားေပးပါတယ္။ ေယာက်္ားေလး ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ လက္ခံေပမယ့္ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမနဲ႕ ေက်ာင္းဝန္ထမ္းမ်ားရဲ႕ သမီးမ်ားကိုလည္း လက္ခံသင္ၾကားေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလက္ခံမႈ အေနနဲ႕ကေတာ့ ေျခာက္တန္းက ကိုးတန္းထိပဲ လက္ခံပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္အတြက္ ေရးေျဖ စာေမးပြဲမ်ားကို ေဖေဖၚဝါရီလမွာ က်င္းပေလ့ရွိၿပီး ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဧၿပီ နဲ႕ ေမလမ်ားမွာ လူေတြ႕စစ္ေဆးျခင္း၊ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးျခင္းတို႔ လုပ္ပါတယ္။ ေမလကုန္မွာ အၿပီးသတ္ေအာင္စာရင္းကို ထုတ္ျပန္ေပးပါတယ္။
    ျပင္ပ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားလိုပဲ အေျခခံပညာေရး ၁၂ တန္း ၿပီးဆံုးတဲ့အခါ ကေလးစစ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္မွာ ဗိုလ္ေလာင္းအျဖစ္ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ၾကရပါတယ္။ ဒီလို ကေလးစစ္ေက်ာင္းေတြကေန အိႏၵိယတပ္မေတာ္အတြက္ အရာရွိေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
    ဗိုလ္ေကာင္းတို႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ အခုလို ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ဘက္စံု အရည္အခ်င္းထက္ျမက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေလ့က်င့္ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။
(22-3-2013)

အဂၤလိပ္ေတြ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္း

 

    ဒီေန႕သင္ခန္းစာက ၿဗိတိသွ်တို႕ရဲ႕ သေဘာသဘာဝနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ျခားလူေတြက ဘယ္လိုထင္ၾကတယ္၊ တကယ္က ဘယ္လို ရွိတယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးတဲ့ သင္ခန္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဆိုတာ စည္းကမ္းႀကီးတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့သူမ်ိဳး။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စည္းကမ္းႀကီးၿပီး အခ်ိန္တိက်တယ္လို႔ ဝန္ခံပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ဆရာမက ဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံကိုတဲ့ အဂၤလိပ္က အႏွစ္ ႏွစ္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတာတဲ့။ အဂၤလိပ္ေတြက်န္ခဲ့တာမွန္သမွ် အေကာင္းေတြ ခ်ည္းပဲတဲ့။ ဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ရထားလမ္းေတြအားလံုး အဂၤလိပ္ေတြ ေဖာက္သြားတာခ်ည္းပဲတဲ့။ ကားလမ္းေတြဆိုလည္း သူတို႔ ေဖာက္ခဲ့သမွ် အခုခ်ိန္ထိ အေကာင္းေတြ ခ်ည္းပဲတဲ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေဖာက္တဲ့လမ္းေတြဟာ သူတို႕ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြေလာက္ မေကာင္းဘူးတဲ့။ အဂၤလိပ္ေတြက သိပ္ရိုးသားတယ္တဲ့။
    ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ျပဳခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးကိုမ်ား ေကာင္းတယ္ေျပာေနရေအာင္ ဒီဆရာမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေခါင္းပါးလွခ်ည္လားလို႔ ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ခ်စ္သလို သူတို႔လည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ခ်စ္တာက တစ္ပိုင္း။ အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္တာက တစ္ပိုင္းပါ။ တကယ္လည္း မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား စက္ဘီးကို အားျပဳၿပီး သြားလာေနရတဲ့ ေနရာမွာ လမ္းတစ္ခုက ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိပ္ကို သိသာလြန္းပါတယ္။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းေတြၾကားမွာ ေဖာက္ထားတာေတာင္ လမ္းက ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ၿပီး စက္ဘီးနင္းလို႔ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဲဒါ အဂၤလိပ္ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းပါပဲ။ လမ္းတစ္ခုက ေခ်ာလည္းမေခ်ာေမြ႕၊ ေက်ာက္ခဲစားၿပီး စက္ဘီးနင္းရင္ေတာင္ အစာေက်တယ္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ႕၊ အတက္အဆင္းကလည္း မေျပျပစ္၊ လမ္းေကြ႕ဆိုလည္း အႏၱရာယ္မကင္းျဖစ္ေနျပီဆို ေသခ်ာပါတယ္ အဲဒါ အခုေခတ္မွ ေဖာက္တဲ့လမ္းပဲ။
    ဆရာမေျပာတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္က အဂၤလိပ္ေတြ သိပ္ရိုးသားတာပဲဆိုတဲ့စကားဟာ ဗိုလ္ေကာင္းအတြက္ေတာ့ တစ္ခါမွကို မၾကားဖူးတဲ့ ေတြးလည္း မေတြးဖူးတဲ့ စကားပါပဲ။ အဂၤလိပ္ဆိုရင္ သူမ်ားႏိုင္ငံကို မတရား တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ ကၽြန္ျပဳတတ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ သူမ်ားႏိုင္ငံက သူရဲေကာင္းကို သူပုန္လို႕ နာမည္ဖ်က္ၿပီး ႏိွပ္ကြပ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ သစ္လည္း ခိုးထုတ္ေသးတယ္ သူတို႔ကပဲ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၿပီး ရန္စေသးတဲ့ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူမ်ိဳး၊ တို႔ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဘုရင္ကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ဖမ္းသလို ဖမ္းၿပီး အေဝးႀကီးကို ပို႔ပစ္တဲ့ လူမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ဆိုတာနဲ႕ မေကာင္းတာေတြပဲ တန္းစီၿပီး သိေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ဟာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ ေတာ္တဲ့ အခ်က္ေတြကို လ်စ္လွ်ဴရွဳခဲ့မိၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
    မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ့အရပ္ကေနလာၿပီး လူမ်ိဳးလည္းမတူ ဘာသာလည္းမတူ ယဥ္ေက်းမွဳလည္းမတူတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႕ခ်ီၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ အရည္အခ်င္းလားလို႔။ အဲသည္လို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ စည္းစနစ္မ်ိဳးကိုမွ ေကာင္းတယ္ မေျပာရင္ ဘာကို ေကာင္းတယ္ ေျပာရမွာလဲ။ သူတို႔ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံကို သြားအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ရယ္လို႔ ငါတို႔ တစ္ေန႕ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံေတြကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျပန္ရမွာပဲလို႔ ဘယ္မွာ ၿပီးစလြယ္ စီးစလြယ္ လုပ္ခဲ့တာ ရွိလို႔လဲ။ လမ္းေတြ တံတားေတြ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ဆိုတာ တစ္ေန႕တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငါတို႔ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာင္ မရွက္ႏိုင္ပဲ ဒီေန႕အထိ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံုေတြအျဖစ္ တသသ ရွိေနရေအာင္ကို ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ေဆာက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြ ခ႐ိုင္ေတြ ဆိုတာလည္း သူတို႕ဖြဲ႕ေပးခဲ့တဲ့အတိုင္း စခန္းသြားေနရတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ ဥပေဒေတြ ဆိုရင္ေရာ။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေရးထားတာေတြ ရွိေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ဥပေဒျပင္ဆင္ခ်က္ကို အဂၤလိပ္လိုပဲ ျပင္ေနရတုန္းပဲ မဟုတ္ပါလား။ လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ရွိေနၿပီ ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ျပဌာန္းခဲ့တဲ ့ဥပေဒေတြ အားလံုးကို ျမန္မာလို ျပန္ၿပီး မျပဌာန္းႏိုင္ေသးဘူးမဟုတ္လား။
    အဂၤလိပ္ကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံလာအုပ္ခ်ဳပ္တာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို ရေအာင္ ယူၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အစိုးရအေဆာက္အအံုဆိုရင္ ပါးပါးလွပ္လွပ္ နဲ႔ ကုိယ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုလို႔ေတာင္ ကိုယ္မေျပာႏုိင္တဲ့အျဖစ္၊ ကိုယ္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့စနစ္ရဲ႕ အားသာခ်က္ အားနည္းခ်က္ကိုေတာင္ ေဝဖန္မခံႏိုင္တဲ့အျဖစ္၊ ကိုယ့္မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ဂုဏ္သိကၡာကို အနီးဆံုးမ်ိဳးဆက္ကေတာင္ ဂုဏ္မယူႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေတြကို ရပ္ၾကသင့္ပါၿပီ။ ၿပီးခဲ့တာေတြေတာ့ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ အတိတ္ဆိုတာ တစ္ခါျပန္သြားလို႔ ရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ေရာက္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က မစိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို ဒီေန႕မွာ စိုက္ၾကပါစို႔ရဲ႕။ ဒီေန႕ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ဂုဏ္ယူၾကပါစို႕ရဲ႕။ ျမန္မာဆိုတာ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူမ်ိဳး၊ အေကာင္းဆံုးအရည္အခ်င္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့လူမ်ိဳး၊ လူေတြကို ေလးစားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးအျဖစ္ ဒီေန႕ပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး တည္ေဆာက္ၾကပါစို႕ရဲ႕။ (၂၁-၃-၂၀၁၃)

ေခ်ာ္ရဂါ့ဘုရားေက်ာင္း

    သြားခ်င္ေနတာကေတာ့ အဲသည္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထြတ္ကို ထိပ္ထိ တက္လို႕ ရတယ္ဆိုတာ သိကတည္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ သြားရမယ့္ ခရီးက ေဝးတယ္။ ရွိတာက စက္ဘီးပဲ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႕ကလည္း မရဲ။ ေတာထဲက က်ားထြက္လာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မတံုး။

အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္စပ္ေတာ့လည္း မရ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူမွ မလိုက္လည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားေတာ့မယ္ဆို ဆံုးျဖတ္ၿပီး သကာလ။ သြားမယ့္ေန႕ မနက္မွာ မနက္စာစားၿပီး အေဆာင္ျပန္လာေတာ့ ဗီယက္နမ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္တယ္။ သယ္ရင္း မင္း ဒီေန႕ ဘယ္သြားဖို႕ ရွိလဲ ဆိုေတာ့ အေထြအထူး ရွိပါဘူးတဲ့။ မင္းေရာတဲ့။ အေတာ္ပဲ ငါနဲ႕ လုိက္မလားလို႕။ ဒီနယ္မွာ အျမင့္ဆံုးေတာင္ကို ဒီေန႕ တက္မလို႕ ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ဘာရွိလဲတဲ့။ ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခု ရွိတယ္ေျပာတာပဲလို႕။ ဂူးဂယ္အာ့မွာေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ၾကည့္ထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သူတို႕လည္း လိုက္မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ပဲ ေန႕လည္စာစားၿပီးမွ စထြက္မယ္လို႕ မွန္းထားရာကေန မနက္စာစားၿပီး စထြက္လာခဲ့တယ္။

    ပထမဆံုး အေဆာင္နဲ႕ ငါးကီလုိမီတာေလာက္မွာရွိတဲ့ ႐ွဳခင္းသိပ္လွတဲ့ ဟင္ဒီခို႕ ေခ်ာက္ႀကီးကို အရင္ဝင္ၾကည့္တယ္။ ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ႐ိုက္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲသည္ ေခ်ာက္ႀကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ကုန္းဆင္းေတြခ်ည္းပဲ ဆင္းရေတာ့ သက္ေတာင့္ သက္သာေပါ့။ အင္း အခုသာ သက္တာတာ ျပန္ခါက်ရင္ေတာ့ ကုန္း႐ုန္းၿပီးပဲ နင္းရမလား။ စက္ဘီးပဲ ဆင္းတြန္းရမလားေပါ့။ လမ္းေဘး ႐ွုခင္းေလးေတြၾကည့္ သစ္ရြက္ဝါေလးေတြ ၾကည့္၊ ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ ကားေတြကို လက္ျပ ေအာ္ဟစ္ႏွဳတ္ဆက္။ ဒီလိုနဲ႕ သာသာယာယာ ထုိင္စီးေနရင္းကေန ေတာင္ေျခ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲ ေရာက္သြားေရာ။ ဟာ ေရွ႕မွာ အတက္ႀကီးဟ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္ရျပန္တယ္။ ဆက္သြားမွာလားေပါ့။ သြားၾကမယ္တဲ့။ အခု ခရီးက ဘယ္ေလာက္ ေပါက္သြားၿပီလဲတဲ့။ ေျမပံုအရဆိုရင္ေတာ့ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ေပါက္ၿပီလို႕။ ဆက္သြားမယ္ေလတယ္ အေစာႀကီး ရွိေသးတာတဲ့။ ေကာင္းၿပီ ဆိုၿပီး စက္ဘီးကို နင္းတလွည့္ တြန္းတစ္ခါနဲ႕ ခရီးဆက္ၾကတယ္။

    သြားရင္းသြားရင္းနဲ႕ ေတာင္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျမင့္လာ။ ရွုခင္းေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း လွလာ။ ေနေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္း ပူလာ၊ ေခြ်းေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္း ထြက္လာ။ ဟိုေနရာဆိုလည္း လွလို႕ဆိုၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္။ ဒီေနရာဆိုလည္း လွလို႕ဆိုၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ႕ အဲသည္ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္လာျပန္ေရာ။ ေရွ႕မွာက ေတာင္အဆင္းလမ္းႀကီး။ ကဲ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ တစ္ခါ စည္းေဝးထုိင္ရျပန္တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေရွ႕မွာက ဘာရွိမွန္း မသိ။ ဘာမရွိမွန္းလည္းမသိ။ အိတ္ထဲပါလာတာက ေရတစ္ဗူးစီပဲ ထည့္လာတာ။ ေတာင္ထိပ္မွာ ခဏနားၿပီး လူရိပ္လူခ်ည္ ၾကည့္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္က တက္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို တားၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ သံုးကီလိုမီတာေလာက္ ဆက္သြားရင္ သဘာ၀လွိဳဏ္ဂူ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခု ေရာက္မယ္တဲ့။ ေခ်ာ္ရဂါ့ ေတာင္ထြတ္ကေတာ့ အဲသည္ကေန ဆက္သြားရမွာတဲ့။ ေနာက္ထပ္ ခရီး သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ လိုေသးတယ္တဲ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကိုယ္ေမးတဲ့သူက အဂၤလိပ္စကား လည္လည္ပတ္ပတ္ ေျပာတတ္တဲ့သူမို႕လို႕။ ဒါနဲ႕ တိုင္ပင္ရျပန္ေရာ ဆက္သြားမလား ျပန္လွည့္မလား။ ဒီနားထိ ေရာက္မွေတာ့ ဆက္သြားၾကမယ္တဲ့။

    ကုန္းဆင္းဆိုေတာ့ သာသာယာယာေပါ့ဗ်ာ။ ေလေလးခ်ြန္ၿပီး စက္ဘီးေလးေပၚ ထိုင္စီး။ အဆင္းက နည္းနည္းေတာ့ ၾကမ္းတယ္ဗ်။ ဘရိတ္ကို နွစ္ဘက္လံုး ေသခ်ာ ထိ္န္းထားရတယ္။ သေဘာကေတာ့ အျပန္ခရီးက်ရင္ ကုန္းရုန္း နင္းေပေတာ့ဆိုတဲ့ သေဘာ။ သက္သာေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူး။ အျပန္ခရီးကို ေတြးမိၿပီး။ ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီး လွ်ိဳႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြ ရပ္ထားတာ။ လူေတြ တစ္ခ်ိဳ႕ ထမင္းေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာ။ လွ်ိဳအတြင္းပိုင္းမွာ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုဗ်၊ ေဟာ ဟိုဘက္နားမွာ သဘာဝလွဳိဏ္ဂူ ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းမွာ ရပ္ၿပီး ေငးေနတုန္း။ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း။ လူတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္ဗ်။ အစ္ကိုတို႕ ဒီကဆက္သြားရင္ စက္ဘီးစီးလို႕ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ စက္ဘီးေတြ ကားေတြ အကုန္လံုး ဒီေနရာမွာ ထားခဲ့ၿပီး ေျခလ်င္ ဆက္သြားမွ ရမွာတဲ့။ စက္ဘီးေတြကေတာ့ ေဟာဟို ဘုရားေက်ာင္းေဘးက ဆိုင္တန္းမွာ အပ္ထားခဲ့လို႕ ရတယ္တဲ့။ သူေျပာတဲ့စကားကို နံေဘးက အေငးသားၾကည့္ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ဟင္ မင္း ဘယ္တုန္းက ဟင္ဒီစကား တတ္သြားတာလဲတဲ့။ ငါလည္း နားမလည္ဘူးဟလို႕ ၊ သူေျပာတဲ့ ေလသံနဲ႕ ေျခဟန္လက္ဟန္ၾကည့္ၿပီး ဘာသာျပန္လိုက္တာေလ ဆိုေတာ့ သူတို႕ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ် အံ့ေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ။ ဟင္ဒီစကား တစ္လံုးမွ နားမလည္တဲ ့ဗိုလ္ေကာင္းက သူရွင္းျပတာေတြ အကုန္နားလည္တယ္ဗ်။ ကိုယ္နားလည္တာေတြလည္း မွန္ေနတယ္ဆိုတာ ၿပီးေတာ့ သိရတာပဲ။

    အဲသည္ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီ၊ ဗိုက္ကလည္း သိပ္ေတာ့ မဆာေသးတာနဲ႕ မစားေတာ့ဘူးေပါ့။ အေအး တစ္ဗူးေလာက္ ေသာက္ဖို႕ ဝယ္လာခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး ဆိုင္တန္းေလးကို သြားတယ္။ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးေတြက အဂၤလိပ္ကို တတ္တာနဲ႕ သူတို႕ကို ေသခ်ာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ခုန ကားသမားေလး လာေျပာတာ အမွန္ပဲဗ်။ စက္ဘီးေတြ သူတို႕ ဆိုင္မွာ အပ္ခဲ့ၿပီး အရင္ဆံုး ဘုရားေက်ာင္း လွိဳဏ္ဂူထဲ ဝင္တယ္။ မဝင္ခင္ ပန္းေလးေတြ ဖက္နဲ႕ ထုပ္ထားတာေလးေတြ တစ္ထုပ္ ငါးရူပီးတဲ့။ ဝယ္လာခဲ့ၿပီး လွိဳဏ္ထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ တို႕ဆီက ပင္းတယလို လွိဳဏ္မ်ိဳးပါပဲ၊ အထဲမွာ သူတို႕ ဘုရားေပါ့။ ေရွ႕မွာ ဘုရား ကပၸိယလုပ္တဲ့သူကို ပန္းထုပ္ေလး ေပးလိုက္ေတာ့ ဘုရားကို လွဴၿပီး ဆုေတြ ေတာင္းေပးေနတာပဲ။ ဘာေတြလဲေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ အေမမွာလိုက္တဲ့အတိုင္း ကို္ယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳေလးေတြကို ျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး အဲသည္ နတ္ဘုရားကို အမွ်အတန္း ေပးေဝခဲ့ပါတယ္။ ေမတၱာမ်ား ပို႕သခဲ့ပါတယ္။

    လွိဳဏ္ဂူထဲက ထြက္လာၿပီးေတာ့ ကဲဘယ္လုိလဲ ဆက္သြားၾကမွာလား ဆိုေတာ့ ေထာက္ခံမဲ သံုးမဲ ကန္႕ကြက္မဲ မရွိနဲ႕ ေခ်ာ္ရဂါ့ ေတာင္ထြတ္ကို စတက္ပါေတာ့တယ္။ သြားတဲ့ ခရီးလမ္းကေတာ့ က်ိဳက္ထီး႐ိုးေတာင္ တက္ရသလုိပါပဲ။ ျမင္ေတာ့ ျမင္ေနရတယ္ မေရာက္ႏုိင္ဘူး ဆိုသလိုပဲ။ ေတာင္ထိပ္ကို ျမင္ေနရေပမယ့္ နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္ ဘယ္ဘယ္က ျမင္ရလိုက္ ညာဘက္က ျမင္ရလိုက္။ ဒီေတာင္တစ္လံုး ဆံုးရင္ေတာ့ ေရာက္ၿပီပဲလို႕ ထင္ရေပမယ့္ တစ္ေတာင္ဆံုးျပန္ေတာ့ တစ္လံုးက်န္ေပေသး ဆိုသလိုပဲ။ တက္လိုက္ရတဲ့ ေတာင္၊ ေလွ်ာက္လိုက္ရတဲ့လမ္း၊ ေတာင္က တကယ္ျမင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ ရွုခင္းေတြ လွခ်က္ကလည္း ခုေခတ္စကားနဲ႕ဆိုရင္ ကိုးေလာက္ရွိတယ္။

    ေနကလည္းျမင့္လာ ေခြ်းေတြကလည္း ထြက္လာ ေျခလွမ္းေတြကလည္း ေနွးလာ၊ လမ္းမွာလည္း လူေတြ ပိုမ်ားလာ။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ႏွုတ္ဆက္လိုက္ၾက ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္လိုက္ၾက။ တစ္ခုေတာ့ မေက်နပ္ဘူးဗ်။ ဗိုလ္ေကာင္းကို ေတြ႕တဲ့ သူတိုင္းက နီေပါလားလို႕ ေမးၾကတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး ျမန္မာပါလို႔ ေျပာရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ မသိၾကဘူးဗ်။ အရင္တုန္းက ဘားမားဆိုတာ ၾကားဖူးလား အေရွ႕ဘက္က အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေလဆုိေတာ့မွ သိတာ။ ေအး မွတ္ထားၾက အခု ငါတို႔ ႏုိင္ငံက ျမန္မာႏုိင္ငံလို႕ ေခၚတယ္ မွတ္ထားေနာ္ ဆိုၿပီး နာမည္ေၾကာ္ျငာလည္း လုပ္ရေသးတယ္ဗ်။ အမယ္သူတို႕က သူတို႕ ဘုရားေက်ာင္းကို အခုလို တကူးတက လာၾကတာကို သိပ္ဂုဏ္ယူတယ္ဗ်။ မင္းတို႕ ႏိုင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳး ရွိလားလို႕လည္း ေမးၾကတယ္။ ဟင္း ေပါလြန္လြန္လို႕ ဒီထက္ေတာင္ လွေသးလို႕ အားနာလို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ရွိတာေပါ့လို႕ပဲ ေျပာခဲ့တယ္။ အတူသြားတဲ့ ဗီယက္နမ္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားတက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

    ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေတာင္ထြတ္ရဲ႕ လမ္းခုလတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ခ်စ္သမီး ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ ဖုန္းရတယ္။ အို ပန္းပြင့္ေလး က်န္းမာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရေသးတာေပါ့။ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခုေတြ႕တယ္။ သိပ္သားသား နားနားေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တို႕ ျမန္မာအေခၚ သံုးေခ်ာင္းခြ လွံေတြ သူတို႕ နတ္ဘုရားကို ဆက္ထားၾကတာ နည္းနည္းေနာနာ မွတ္လို႕။ အဲဒါေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။

 ေတာင္ထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီ ခြဲေလာက္ရွိၿပီဗ်။ ေတာင္ထိပ္မွာ ဂ်ီပီအက္စ္နဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ မွတ္သားစရာေတြ လုပ္ၿပီးေတာ့ ေဘးဘီ ရွုခင္းကိုၾကည့္။ ေဟာဗ်ာ ေစာေစာက ကိုယ္ေတြ တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ေတြ အားလံုးက အခုေတာ့ မ်က္စိေအာက္မွာ ငံု႕ၾကည့္ရလို႕ပါလား။ ေအာ္ ဒါေၾကာင့္လည္း ေတာင္တက္သမားေတြ အရည္မရ အဖတ္မရ အပင္ပန္း ခံၿပီး ေတာင္ေတြ ေလွ်ာက္တက္ၾကတာပါလားလို႕ နားလည္မိတယ္။ ျမင့္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ေတြကို အေပၚစီးက ငံုၾကည့္ရတဲ့ အရသာေနာ္။ ေလယာဥ္ေပၚက ၾကည့္တာဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ကိုယ္ တက္လာၿပီး အေပၚေရာက္ေတာ့မွ ငံု႕ၾကည့္ရတဲ့ အရသာ။ မႀကံဳဖူးရင္ မသိဘူး။ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ တက္ၾကည့္ၾကဗ်ေနာ္။

    တို႕ျမန္မာမွာ ဆိုရိုးစကား တစ္ခုရွိတယ္။ ဘာတဲ့ ပြဲသြားေက်ာ့ေက်ာ့ ပြဲျပန္ေမာ့ေမာ့တဲ့။ အသြားမွာ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ေက်ာ့ေနသေလာက္ အျပန္လည္းက်ေရာ ပင္ပန္းၿပီး ၿပိဳင္းၿပီး ျပန္လာတယ္ ဆိုမလား။ အခုလည္း ဒီလိုပဲဗ်ိဳ႕။ အျပန္က်ေရာက္ အတူပါလာတဲ့ ဗီယက္နမ္ ႏွစ္ေယာက္ အသံကို မထြက္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ဗိုက္ထဲမွာကလည္း အခ်ိဳရည္နဲ႕ ေရပဲ ရွိတာေလ။ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုတာေတာင္ အျပန္မွာ မရိုက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူးဗ်။ အခု ပင္ပန္းေနေတာ့ လွေတာ့ဘူး ရိုက္ခ်င္ဘူးတဲ့ဗ်။
    ဆင္းလာရင္း ေတာင္ေျခက ဘုရားေက်ာင္း ေစ်းတန္းမွာ ေရခဲမုန္႕ဝင္စား။ စက္ဘီးေလးေတြ ကိုယ္စီတြန္းၿပီး ျပန္လာျပီေပါ့ဗ်ာ။ အျပန္က်ေတာ့လား။ စက္ဘီးက စီးရတယ္ကို မရွိပါဘူး။ တြန္းခ်ည္းေနရေတာ့တာပါပဲ။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီေလာက္ ရွိၿပီဗ်။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေန႕လည္စာစားၿပီးမွမ်ား အေဆာင္က စထြက္ရင္ အျပန္ ေနမီမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး။ ဗိုလ္ေကာင္းနဲ႕ လုိက္လာတဲ့ ဗီယက္နမ္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္လည္း သင္ခန္းစာ ရသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ ဘယ္ကိုေခၚေခၚ မလိုက္ေတာ့ဘူးဗ်။ ေပါင္ေတြ ေျခသလံုးေတြ ေတာင့္လို႕ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာင္ ေဆးလိမ္းယူရတယ္ ဆိုပဲ၊ သြားခဲ့တဲ့ ခရီးကလည္း နည္းမွမနည္းပဲဗ်။ အသြားအျပန္ မိုင္သံုးဆယ္မွ မကဘဲကို။

ရြာကိုလြမ္းတဲ့ တပို႔တြဲလ

.............................................

ေပါက္ လဲ ငံု ကင္း ထန္းယာဥ္နင္းသည္ ႏွင္းစီစီငယ္ႏွင့္ေလ

ရာသီငယ္မွ မွဳိင္းမို႔ ဆိုင္းဆိုင္းညိဳ႕လို႕

တပို႕တြဲဆို တမာလည္းႏု ေက်းလည္းဥလို႔ ႐ွဳတိုင္းငယ္စိုသည္

 ျမင္းမိုရ္ေတာင္ထိပ္က လြမ္းရိပ္ကိုခင္း

ေပ်ာ္ခင္းငယ္မွသာလွ သည္ခ်ိန္က်လ်င္

ေတာဝဂႏိုင္ စံုသာၿမိဳင္မွာ

မခိုင္ရြက္ေညာင္း ေၾကြက်ေျပာင္းလို႔

ေထာင္းေထာင္းငယ္လွ်ံေငြ႕ ေလာင္ဓေလ့ႏွင့္

လြမ္း၍ငယ္တေစ အလို ေသရခ်ည့္

စိတ္ေျဖလို႔ မရႏိုင္ ဘယ့္ႏွယ္လူခိုင္ပါ့မယ္

ယုဂန္ပိုင္ ရွင္သိၾကားတို႔ မာန္ထားရင္းေလ။

    ဒါကေတာ့ ငယ္ငယ္က ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ တပို႔တြဲလဘြဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။
    ဒီေန႔ တပို႔တြဲ လျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္။ လာမယ့္ တနလၤာေန႕ဆို တပို႕တြဲလ ကြယ္ေလၿပီပဲ။ အေမ့အိမ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ထမင္းနဲေတြ ထိုးလို႔ေပါ့။ တစ္အိမ္က ထမင္းနဲနဲ႕ တစ္အိမ္က ထမင္းနဲနဲ႕ လဲစားၾကလို႔ေပါ့။ ေအးတဲ့ရာသီဆိုေတာ့ အဆီအဆိမ့္မ်ားတဲ့ ထမင္းနဲကို စားရတယ္သားရဲ႕ ဆိုတဲ့ အေမရဲ႕ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ေဆးက်မ္းေတြကို နားေထာင္ၿပီး ထမင္းနဲေတြ စားလို႔ေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဟာ လြမ္းစရာ ေကာင္းတယ္ ဆိုေပတဲ့ ဘယ္မွာ လြမ္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ဆိုတာကလည္း အင္မတန္ နတ္ႀကီးတာကလား။ က်ဴရွင္ေတြဘာေတြ မတက္ႏိုင္တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းတစ္ေယာက္၊ စက္ဘီးေတြဘာေတြ မစီးႏိုင္တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းတစ္ေယာက္၊ သူမ်ားေတြက ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး က်ဴရွင္က စာပဲ က်က္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းကို မလာေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ခံုစီတဲ့ေန႕အထိ ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဆရာေတြ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သင္ၾကားျပသေပးတဲ့ စာေလးေတြ ဖတ္မွတ္ၿပီး ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္း။ အိမ္ေနာက္က ကမ္းပါးႀကီးကဆင္း ကမ္းပါးေျခက သရဲေျခာက္တယ္ဆုိတဲ့ တမာပင္ႀကီးနားေရာက္ရင္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္၊ ေရစပ္စပ္ပဲ ရွိေတာ့တဲ့ ေခ်ာင္းကို ဖိနပ္ကေလးခြ်တ္ လက္မွာကိုင္၊ ပုဆိုးစေလး အသာမလို႔ ေျမပဲခင္းေတြ ႀကံခင္းေတြ ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားခဲ့ရတဲ့ဗိုလ္ေကာင္း။ ရဲရဲနီေအာင္ ပြင့္ေနတဲ့ ေပါက္ပင္ေတြ လက္ပံပင္ေတြရဲ႕ အလွေတြကိုေတာင္ မခံစားႏိုင္ဘဲ က်က္ထားတဲ့စာေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေခြးကိုက္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ တဲစုနားကေန က်ီးလန္႕စာစား ေက်ာင္းသြားခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္း။
    အဲသည္ ေကာင္ေလးဟာ ေနာင္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေတာင္ေတာင္ေရေျမ သဘာဝ အလွအပေတြ၊ ေတာဘြဲ႕ေတာင္ဘြဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ဝါေလးေတြ၊ ငွက္ေအာ္သံေလးေတြ၊ လိပ္ျပာေလးေတြ၊ မွိဳင္းမွဳန္ျပာေဝေနတဲ့ ေတာင္ျပာတန္းႀကီးေတြ၊ ေရျပင္ေပၚကို သစ္ရြက္ဝါေလးတစ္စ ေၾကြက်သြားလို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေရလွိဳင္းေလးေတြ၊ လူေတြ႕ရင္ လန္႕လန္႕ၿပီး ေျပးတတ္တဲ့ ရွဥ့္ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီလို ခ်စ္တတ္ခဲ့တာလည္း တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္တို႕ ေမာင္စိန္ဝင္းတို႔ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ ဝီလီယံဝပ္သ္ဝပ္တို႔ ခင္ႏွင္းယုတို႔ ဂ်ဴးတို႔ ရဲ႕ စာေတြေပေတြ ပေယာက မကင္းသလို သိပ္လွတဲ့ ေခ်ာင္းေလးရယ္ သိပ္လွတဲ့ လယ္ယာကြင္းျပင္ေတြရယ္ ေႏြဦးေပါက္ရင္ ပြင့္တတ္တဲ သိပ္လွတဲ ့ပန္းေတြရယ္ရွိတဲ့ သိပ္လွတဲ့ ရြာေလးမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တာအျပင္ စာက်က္တာၿငီးေငြ႕လာရင္ သီခ်င္းဆိုၿပီး အၿငီးေျဖေပးတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ ဒါတင္မက ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္လို႕ တင္စားၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ပညာသင္ၾကား ခဲ့ရတာ၊ ကန္႕ေကာ္ေတာေတြ အဓိပတိလမ္းေတြ ပုဂံလမ္းေတြ ေတာင္ငူေဆာင္ေတြ ဂ်ပ္ဆင္ေတြနဲ႕ တန္ဆာဆင္ထားတ့ဲ ့အိပ္မက္ထဲက တကၠသိုလ္ႀကီးကိုလည္း သံုးႏွစ္သံုးမိုး တက္ခြင့္ ႀကံဳခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနၾကခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေကာင္းတို႔က သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ စာေပအရသာ သဘာဝေတာေတာင္ေရေျမ အရသာေတြကို ေကာင္းေကာင္း ျမည္းစမ္းခြင့္ ရခဲ့တာမို႔ ဗိုလ္ေကာင္းမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေကာင္းအလုပ္ကို ပိုလုပ္ေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါသေပါ့။
    ေမြးရပ္ေျမက လွသလို အခု ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို လွတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ အဂၤလိပ္မင္းမ်ား အုပ္စိုးစဥ္အခါက ေတာင္ေပၚ အပန္းေျဖစခန္း ၿမိဳ႕ေလးအျဖစ္ တည္ခဲ့တဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ မလွဘဲ ေနပါ့မလားဗ်ာ။ ေရတံခြန္ေတြ ေတာင္ကမ္းပါးေတြ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ေတြ ေရကန္ေတြ သစ္ေတာေတြ ၿပီးေတာ့ သစ္ေတာထဲကို လွည့္ပတ္သြားလာလို႕ရတဲ့ ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္တဲ့ လမ္းေတြ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေတြထက္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္လွလွေလးေတြ၊ ေက်ာက္ဂူေတြ၊ ေရွးေရွးအခါက သခ်ိဳင္းဂူေတြ၊ ေအးျမသာယာတဲ ့ရာသီဥတု၊ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဇယား၊ စတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းစံု တုိက္ဆိုင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာအလွ ေတာင္အလွကို ေကာင္းေကာင္း ခံစားလို႔ရတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
    မနက္အိပ္ယာႏိုး ေရမိုးခ်ိဳး၊ သိုးေဆာင္းတို႕ဓေလ့အတိုင္း မနက္စာစားၿပီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းကားေပၚတက္ ေက်ာင္းသြား၊ ေန႕လည္ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးရင္ မုန္႕တစ္ခုနဲ႕ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္၊ အတန္းဆက္တက္၊ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီအတန္းၿပီးတဲ့အခါ အေဆာင္ျပန္လာ ေန႕လည္စာစား။ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ ေရာက္ပါၿပီ။ အေဆာင္မွာ ခဏတျဖဳတ္ နားၿပီးတာနဲ႕ ညေန သံုးနာရီခြဲေလာက္ဆို စက္ဘီးေလးစီးၿပီး ဗိုလ္ေကာင္း စထြက္ပါေလၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူသြား တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းသြား။ တစ္ခါကေတာ့ သြားရင္းသြားရင္းနဲ႕ ဆက္သြားခြင့္မျပဳတဲ့ ေနရာအထိ ေရာက္သြားတယ္။ ဘာလို႔ ဆက္သြားလို႔ မရတာလဲ ဆိုေတာ့ က်ားအႏၱရာယ္ ရွိလို႔ပါတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ က်ားထိန္းသိမ္းတဲ့ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ တည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ က်ားရွိေပမေပါ့။ ဟဲဟဲ မသိလို႔ေနာ္လို႔ ေျပာၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ေျပးလာရတယ္။ ဆပ္ကပ္ထဲက က်ားဟုတ္ဘူးေနာ္ ေတာထဲမွာ သဘာဝအတိုင္းေနတဲ့ က်ားဆိုေတာ့ သိတယ္မလား၊ ဗိုလ္ေကာင္း သဘာဝအလွအပကို ခ်စ္တတ္ေပမယ့္ က်ားေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမကိုေျပာျပတာ ေဒသခံ ဆရာမက စိုးရိမ္တႀကီး သတိေပးရွာတယ္ သတိထားပါ ဗိုလ္ေကာင္းတဲ့။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ အဲဒီလို ေလွ်ာက္သြားရေအာင္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚတာ လိုက္ေတာ့ဘူးဗ်။
    အခုေတာ့ ဗိုလ္ေကာင္း လြမ္းေနရပါၿပီ။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို လြမ္းတာပါ။ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္အတြက္ ျပဌာန္းတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာလက္ေရြးစင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို လြမ္းတာပါ။ အိမ္မွာတုန္းက ေခါင္းအံုးေဘးမွာ ထားအိပ္တဲ့ စာအုပ္ေလး အခုလို စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိတုန္းမွာ ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ။ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေတာအုပ္ထဲသြားၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးနဲ႕ ၿငိမ့္ေနခ်င္တာ အခုေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုပဲ လြမ္းေနရပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာစာေပသမိုင္း

    ဒီေန႔ ဆရာက လက္ေရးမူနဲ႕ ေရးကူးထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ စာမူမိတၱဴတစ္ခု ေပးလာတယ္။ ဘာလဲေပါ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လားလား ျမန္မာစာေပသမိုင္း ဆိုပါလား။ လက္ေရးကေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းလည္း ရွိပါရဲ႕။ နည္းနည္း အျမည္းသေဘာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ေရးသားထားတဲ့ စာေပသမိုင္းက်မ္းငယ္တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ ကူးေရးတဲ့သူကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ ဆရာ ဘယ္ကရတာလဲ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္က ပို႔ေပးတာဆိုပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ ကူးေရးထားတာ မွားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဥပမာ (ေက်ာက္စာထြန္းကားရာ ျဖစ္ေသာ ပုဂံေကာင္းစြာသည့္ေခတ္ကို ေတြ႕႐ွဳသင့္သည္) ဆိုတာမ်ိဳး အၿမီးအေမာက္ မတည့္တာေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ရေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္  ေရးႏိုင္သားနိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ေရးကူးထားတယ္လို႔ေတာ့ ယူဆရပါတယ္။
    သံုးမ်က္ႏွာေလာက္ အၾကမ္းဖ်င္း ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းကိုက္မယ့္ ေဆာင္းပါးပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ပုဂံေခတ္ စာေပအေရးအသားမွာ ျမေစတီေက်ာက္စာကို ရွင္းျပထားတယ္။ ျမန္မာလိုေတာင္ ျမေစတီ ေက်ာက္စာ ဘယ္ေလာက္ ခက္သလဲဆိုတာ သင္ဖူးတဲ့သူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းလည္း ကိုးတန္းတုန္းကလားမသိ သင္ဖူးပါရဲ႕။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ကိုယ္နားလည္တာေပါ့ေလ။ ျမန္မာစာကို တိုင္းတစ္ပါးသား နားလည္ေအာင္ အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပရမယ့္အေရးကေတာ့ တကယ့္ကို ေခါင္းကိုက္စရာပါပဲလား။ ရာဇကုမာရ မင္းသားက ေရႊဆင္းတုတစ္ဆူထုလုပ္ၿပီး နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ ခမည္းေတာ္ က်န္စစ္မင္းႀကီးအတြက္ လွဴဒါန္းပါတယ္ ဆိုတာကို ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္တဲ့သူေတြ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ရွင္းျပရမွာပါလိမ့္။ (ထိုမင္း၏ ပယ္မယားတစ္ေယာက္ေသာ္ကား) ပယ္မယားဆိုတာ သူတုိ႕နားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရပါ့။ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီးရင္ ဘုရားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကြ်န္ေတြကိုပါ လွဴတယ္ဆိုတာကို သူတို႔က ဘယ္လိုသေဘာမ်ိဳးနဲ႕ နားလည္ေပးၾကမွာပါလိမ့္။
    ေနာက္တစ္ခုက အနႏၱသူရိယအမတ္ရဲ႕ မ်က္ေျဖလကၤာ (သူတည္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း . . .) ဆိုတာကို ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့။ ၿပီးရင္ ပါေသးတယ္ ( ငါးသိုင္းမ်ားဟင္းဟံု ဆိုဘိသကဲ့သို႔ ...) ၿပီးရင္ ရွမး္မင္းေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ ပင္းယေခတ္မွာ ကာခ်င္း ရတုေတြ ဘာေၾကာင့္ ထြန္းကားသလဲ ေမးရင္ ဗိုလ္ေကာင္း ဘယ္လို ေျဖရပါ့။ ေပေလးပင္ ရွင္ေလးပါး ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ပါရမီေတာ္ခန္း ပ်ိဳ႕အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႕အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ပါယာယန ဝတၳဳလည္းပါတယ္။ ဂါထာေျခာက္ဆယ္ပ်ိဳ႕လည္း ပါတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။
    သူတို႔ကို ရွင္းျပရေအာင္ဆိုၿပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေၾကာင္းခ်င္းကို ဘာသာျပန္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတာ။ မလြယ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ျမန္မာစာပါေမာကၡ သြားလုပ္ေနတဲ့သူေတြကို တကယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕။ သူတို႔ခမ်ာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု အစ ဆြဲထုတ္မိမွျဖင့္ တစ္သီႀကီး ရွင္းျပရရွာလိမ့္မယ္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ဗိုလ္ေကာင္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ဆရာ သင္ေပးတာေလးကို ေအးေအးသက္သာ ဇိမ္နဲ႕ ထုိင္နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အေမးအျမန္းကလည္း ထူမွထူ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆို သင္ေနတဲ့ ဆရာကို ေျခာက္ေပါက္တိုးေအာင္ကို ေမးေတာ့တာ။ ကဲ တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ဖို႕ အဆင္မေျပရင္ သူတို႔ နားလည္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းနဲ႕ အလြယ္ျပန္ေရးမယ္ဆိုၿပီး တတ္သေရြ႕ မွတ္သေရြ႕ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ အလြယ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ျပန္ေရးေနတာပဲ။ တကယ္ရွင္းျပတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေမးခြန္းခက္ခက္ေတြ မေမးၾကပါေစနဲ႔ဆိုၿပီး ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းရမွာပဲ။ ျမန္မာစာ ဆရာမ်ားခင္ဗ်ာ ျမန္မာစာေပသမိုင္းကို အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးဘာေလးမ်ားရွိရင္ မစေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ာ။

ဒီမိုကေရစီ ေမ်ာက္ႏိုင္ငံေတာ္

    ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ဟာ က်ားထိန္းသိမ္းေရး ကာကြယ္ေတာ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ားကို ထိန္းသိမ္းသလို ေမ်ာက္ကိုလည္း ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေဘးမဲ့ေပးထားတဲ့ ႏြားေတြ၊ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲေနတဲ့ ေမ်ာက္ေတြ မေတြ႕ခ်င္ မျမင္ခ်င္တဆံုးပါပဲ။ ေမ်ာက္အမ်ိဳးအစားကလည္း ေတာ္ေတာ္စံုပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၿမိဳ႕ထဲျပထဲမွာ ေမ်ာက္ေတြ မ်ားလာလို႔ အကုန္လံုးဖမ္းၿပီး ေတာထဲ ျပန္ျပန္ပို႔ရပါသတဲ့။ ျပန္ပို႔လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတာပါပဲတဲ့။ ဒီေနရာမွာ က်ားကို သတ္ခြင့္ မရွိသလို ေမ်ာက္ကိုလည္း သတ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ လူ႕ပေယာကေၾကာင့္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ေသတယ္ၾကားရင္ ရုပ္ရွင္ထဲကလို ရဲေတြ ေရာက္လာမွာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္စဥ္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ခဲနဲ႔ ေျခာက္ပစ္ပစ္လိုက္တာ ေမ်ာက္ကိုမွန္ၿပီး ေသသြားလို႔ ရဲစခန္းက မလာခင္ အသာေလး ေျမျမွပ္ပစ္လိုက္ရတယ္ဆိုပဲ။
    ေမ်ာက္္ သူ႕ဘာသာ ေနတာ ဘာလို႔ ခဲနဲ႔ ပစ္ရသလဲလို႔ ေမးခ်င္တာလား။ ေမ်ာက္က သူ႕ဘာသာ မေနပါဘူး။ အေဆာင္နားပတ္ဝန္းက်င္ သစ္ပင္ေတြမွာ သူတို႔ပဲ ႀကီးစိုးေနတာပါ။ မနက္ မိုးမလင္းေသးဘူး ကိုယ္ေတာ္တို႔က ေခါင္မိုးေပၚမွာ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ေျပးလႊားေနၾကပါၿပီ။ မနက္ေစာေစာမ်ား အိပ္ယာထခ်င္ရင္ ႏိွဳးစက္ေပးစရာ မလုိပါဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ေတြက အလိုက္တသိ ႏွိဳးေပးပါတယ္။ ပန္းၿခံထဲမွာလည္း သူတို႔ပါပဲ။ သူတို႔ဘာသာ ေအးေအးလူလူ ေဆာ့ေနရရင္ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲေနရရင္သာ အသံမထြက္တာပါ။ သူတို႔ကိုမ်ား သြားစရင္ လူကိုေတာင္ ရန္ျပန္လုပ္ခ်င္တဲ့ အေကာင္ေတြပါ။ ေမ်ာက္ဆိုတဲ့အေကာင္က လူနဲ႔တူလို႕လားမသိဘူး။ သိပ္ကို လည္တဲ့ သတၱဝါေတြျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ထဲကိုမ်ား ဝင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ အိမ္ထဲမွာ မိန္းမသားခ်ည္းပဲ ရွိတယ္ဆိုရင္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဝင္ၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေတာ့တာပါ။ မိန္းမေတြက သူတို႔ကို ေၾကာက္တတ္တယ္ဆိုတာ သိေနေလေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ရင္ေတာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ မဝင္ပါဘူး။ အိမ္ႀကီးရွင္ဟန္ပန္နဲ႕ဝင္ၿပီး တစ္အိမ္လံုးကို စိမ္ေျပနေျပ ေမႊေႏွာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေမႊလို႔ေႏွာက္လို႔ အားရမွ စားစရာရွိတာစားၿပီးလို႔ ဝမွ လက္ထဲမွာ ႏိုင္သေလာက္သယ္ၿပီး ေအးေအးလူလူ ျပန္ထြက္ပါသတဲ့။ အိမ္ထဲမွာ ေယာက်္ားသားမ်ားရွိရင္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားတုိ႕က အနားေတာင္ မသီဘူးဆိုပဲ။
    ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာက လည္စရာပတ္စရာ လွလွပပေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တစ္ေနရာသြားလည္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲသည္ေနရာမွာ က်ားရွိသလား ေမ်ာက္ေသာင္းက်န္းသလား အရင္စံုစမ္းရပါတယ္။ က်ားကေတာ့ လူေတြနားကို လာခဲလို႔ ကိစၥမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ေမ်ာက္ကေတာ့ ကိစၥရွိပါတယ္။ ေမ်ာက္ကိုသတ္ရင္သာ ေမ်ာက္သတ္မွဳဆိုၿပီး ဖမ္းေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံအိတ္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာပိုးအိတ္ ဒါမွမဟုတ္ စားစရာမုန္႔ထုပ္ကို ေမ်ာက္က အလစ္သုတ္သြားရင္ အဲသည္ေမ်ာက္ကို ဖမ္းၿပီး တရားစြဲႏိုင္တဲ့ ဥပေဒ ဒီမွာ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ကမွ ကုိယ္ယံုၾကည္ရာကို လြတ္လပ္စြာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ တကယ့္ ဒီမိုကေရစီ ေမ်ာက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေမ်ာက္တို႕စံေပ်ာ္ရာ ဒီမိုကေရစီ ေလာကႀကီးမွာ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒသာရွိၿပီး ဖိႏွိပ္တဲ့ ဥပေဒ မရွိလို႔ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လာေရာက္ေလ့လာလွည့္ၾကပါလို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ 
    ေမ်ာက္တို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားရာအရပ္မွာ လာေနမိတဲ့ လူမ်ားအဖို႔ကေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေမ်ာက္ရန္က လြတ္ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ သစ္ပင္စိုက္ရင္ သံဇကာနဲ႔ လံုေအာင္ ကာရတယ္။ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္းတင္ရင္ အေပၚက သံဇကာေတြ သံဆူးႀကိဳးေတြ အုပ္ရတယ္။ ကင္းသမားတစ္ေယာက္ဟာ မသမာသူကို ေစာင့္ၾကည့္ရံုသာမက ေမ်ာက္ေမာင္းတာဝန္ကိုပါ ပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ရတာပါ။ ကင္းသမားမွန္လွ်င္ တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ေဆာင္ထားရမည္လို႔မ်ား တည္ၿမဲအမိန္႕ထဲ ထည့္ေရးထားသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ တုတ္ကိုင္ကင္းသမားရဲ႕ အဓိက လုပ္ငန္းတာဝန္ႀကီးႏွစ္ရပ္ ရွိတဲ့အနက္ အရာရွိေတြ႕ရင္ အေလးျပဳ။ ေမ်ာက္ေတြ႕ရင္ ေမာင္း ဆိုတဲ့ တာဝန္ေတြကို အေလးအနက္ထား ထမ္းေဆာင္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကင္းသမားေတြ ေမ်ာက္ေမာင္းတာကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းသလို တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဟိုေက်းဇူးရွင္က ဖတ္ဖတ္ဆို သစ္ပင္ေပၚ တက္ေျပးေတာ့ တုတ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္သားရင့္မာႀကီးေတြခမ်ာ သစ္ပင္ေပၚပဲ လိုက္တက္ရေတာ့မလို ခဲနဲ႕ပဲ ေကာက္ပစ္ရေတာ့မလို ဗ်ာမ်ားတာေတြကို ဗိုလ္ေကာင္းသာ သစ္ပင္ေပၚတက္ေျပးတဲ့ ေမ်ာက္ဆိုရင္ ဟားတိုက္ၿပီး ရယ္မိမွာပဲ။ အခုေတာ့ ဗိုလ္ေကာင္းက ေအာက္က လိုက္ေနတဲ့ တုတ္ကိုင္စစ္သားႀကီးနဲ႕ မ်ိဳးႏြယ္တူ လူျဖစ္ေနေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးခ်င္းပဲ ဘက္လိုက္ၿပီး သနားေနမိပါေတာ့တယ္။
    ဒီမွာ ေမ်ာက္ကို နတ္ဘုရားတစ္ပါးအျဖစ္ ကိုးကြယ္ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႔ စြဲလမ္း ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရတဲ့ ရာမ လကၡဏာ သီတာေဒဝီတို႔ ဒသဂီရိတို႔ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါတဲ့ ဟာႏုမာန္ေမ်ာက္ကို ကိုးကြယ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ ယံုၾကည္မွဳတစ္ခု ရွိေနလို႔လည္း ေမ်ာက္ေတြ ဒီေလာက္ထိ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲခြင့္ ရေနတာထင္ပါရဲ႕။ ေၾသာ္ လူေတြမ်ား ယံုမိၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုမွကို အဆိုးမျမင္ၾကေတာ့ပါလားလို႔ေတာင္ တရားက်မိပါတယ္။ (28-2-2013)