ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ျပဳခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးကိုမ်ား ေကာင္းတယ္ေျပာေနရေအာင္ ဒီဆရာမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေခါင္းပါးလွခ်ည္လားလို႔ ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ခ်စ္သလို သူတို႔လည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ခ်စ္တာက တစ္ပိုင္း။ အေကာင္းအဆိုး ေဝဖန္တာက တစ္ပိုင္းပါ။ တကယ္လည္း မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား စက္ဘီးကို အားျပဳၿပီး သြားလာေနရတဲ့ ေနရာမွာ လမ္းတစ္ခုက ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိပ္ကို သိသာလြန္းပါတယ္။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းေတြၾကားမွာ ေဖာက္ထားတာေတာင္ လမ္းက ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ၿပီး စက္ဘီးနင္းလို႔ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဲဒါ အဂၤလိပ္ ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းပါပဲ။ လမ္းတစ္ခုက ေခ်ာလည္းမေခ်ာေမြ႕၊ ေက်ာက္ခဲစားၿပီး စက္ဘီးနင္းရင္ေတာင္ အစာေက်တယ္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြနဲ႕၊ အတက္အဆင္းကလည္း မေျပျပစ္၊ လမ္းေကြ႕ဆိုလည္း အႏၱရာယ္မကင္းျဖစ္ေနျပီဆို ေသခ်ာပါတယ္ အဲဒါ အခုေခတ္မွ ေဖာက္တဲ့လမ္းပဲ။
ဆရာမေျပာတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္က အဂၤလိပ္ေတြ သိပ္ရိုးသားတာပဲဆိုတဲ့စကားဟာ ဗိုလ္ေကာင္းအတြက္ေတာ့ တစ္ခါမွကို မၾကားဖူးတဲ့ ေတြးလည္း မေတြးဖူးတဲ့ စကားပါပဲ။ အဂၤလိပ္ဆိုရင္ သူမ်ားႏိုင္ငံကို မတရား တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ ကၽြန္ျပဳတတ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ သူမ်ားႏိုင္ငံက သူရဲေကာင္းကို သူပုန္လို႕ နာမည္ဖ်က္ၿပီး ႏိွပ္ကြပ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ သစ္လည္း ခိုးထုတ္ေသးတယ္ သူတို႔ကပဲ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းၿပီး ရန္စေသးတဲ့ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူမ်ိဳး၊ တို႔ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဘုရင္ကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ဖမ္းသလို ဖမ္းၿပီး အေဝးႀကီးကို ပို႔ပစ္တဲ့ လူမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ဆိုတာနဲ႕ မေကာင္းတာေတြပဲ တန္းစီၿပီး သိေနခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းတို႕ဟာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ ေတာ္တဲ့ အခ်က္ေတြကို လ်စ္လွ်ဴရွဳခဲ့မိၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ့အရပ္ကေနလာၿပီး လူမ်ိဳးလည္းမတူ ဘာသာလည္းမတူ ယဥ္ေက်းမွဳလည္းမတူတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႕ခ်ီၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့ အရည္အခ်င္းလားလို႔။ အဲသည္လို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ စည္းစနစ္မ်ိဳးကိုမွ ေကာင္းတယ္ မေျပာရင္ ဘာကို ေကာင္းတယ္ ေျပာရမွာလဲ။ သူတို႔ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံကို သြားအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ရယ္လို႔ ငါတို႔ တစ္ေန႕ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံေတြကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ျပန္ရမွာပဲလို႔ ဘယ္မွာ ၿပီးစလြယ္ စီးစလြယ္ လုပ္ခဲ့တာ ရွိလို႔လဲ။ လမ္းေတြ တံတားေတြ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ဆိုတာ တစ္ေန႕တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငါတို႔ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာင္ မရွက္ႏိုင္ပဲ ဒီေန႕အထိ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံုေတြအျဖစ္ တသသ ရွိေနရေအာင္ကို ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ေဆာက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြ ခ႐ိုင္ေတြ ဆိုတာလည္း သူတို႕ဖြဲ႕ေပးခဲ့တဲ့အတိုင္း စခန္းသြားေနရတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ ဥပေဒေတြ ဆိုရင္ေရာ။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ေရးထားတာေတြ ရွိေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ဥပေဒျပင္ဆင္ခ်က္ကို အဂၤလိပ္လိုပဲ ျပင္ေနရတုန္းပဲ မဟုတ္ပါလား။ လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ရွိေနၿပီ ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ျပဌာန္းခဲ့တဲ ့ဥပေဒေတြ အားလံုးကို ျမန္မာလို ျပန္ၿပီး မျပဌာန္းႏိုင္ေသးဘူးမဟုတ္လား။
အဂၤလိပ္ကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံလာအုပ္ခ်ဳပ္တာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို ရေအာင္ ယူၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အစိုးရအေဆာက္အအံုဆိုရင္ ပါးပါးလွပ္လွပ္ နဲ႔ ကုိယ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုလို႔ေတာင္ ကိုယ္မေျပာႏုိင္တဲ့အျဖစ္၊ ကိုယ္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့စနစ္ရဲ႕ အားသာခ်က္ အားနည္းခ်က္ကိုေတာင္ ေဝဖန္မခံႏိုင္တဲ့အျဖစ္၊ ကိုယ့္မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ဂုဏ္သိကၡာကို အနီးဆံုးမ်ိဳးဆက္ကေတာင္ ဂုဏ္မယူႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေတြကို ရပ္ၾကသင့္ပါၿပီ။ ၿပီးခဲ့တာေတြေတာ့ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ အတိတ္ဆိုတာ တစ္ခါျပန္သြားလို႔ ရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ေရာက္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က မစိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို ဒီေန႕မွာ စိုက္ၾကပါစို႔ရဲ႕။ ဒီေန႕ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ဂုဏ္ယူၾကပါစို႕ရဲ႕။ ျမန္မာဆိုတာ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူမ်ိဳး၊ အေကာင္းဆံုးအရည္အခ်င္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့လူမ်ိဳး၊ လူေတြကို ေလးစားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးအျဖစ္ ဒီေန႕ပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး တည္ေဆာက္ၾကပါစို႕ရဲ႕။ (၂၁-၃-၂၀၁၃)
No comments:
Post a Comment