လွေမ

. . . ခုတစ္ေလာ လွေမကိုပဲ သတိရရေနမိတယ္။ တိုက္ဆိုင္လို႕လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ လွေမနဲ႕ ပတ္သက္တာလည္း တစ္ခုမွ ႀကံဳရၾကားရတာ မရွိဘူး။ မရွိဆို လွေမနဲ႕ နည္းနည္းေလးေလာက္ တူတာေတာင္မွ ဒီအရပ္မွာ ရွိတာမဟုတ္။ ဒါနဲ႕မ်ား လွေမကို ဘာလို႕ သတိရေနမိတာပါလိမ့္။
.
. . . ခါတိုင္းလည္း သတိရတဲ့အခါ ရွိပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေလး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဘာဘီကာတြန္းကားေလးထဲမွာ လွေမကို သတိရစရာေလးေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးလည္း အနားမွာမရွိေတာ့ ဘာဘီကာတြန္းကားလည္း မရွိ၊ လွေမကို သတိရစရာလည္း မရွိ။ ဒါေပမယ့္ လွေမကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သတိရရေနမိပါလိမ့္ ေတြးရခက္တယ္
.
. . . လွေမဆိုတာ အင္မတန္ေခ်ာ အင္မတန္လွ အင္မတန္ လိမၼာတဲ့ ကိုပြႀကီးရဲ႕ သမီးေလးနာမည္။ ကိုပြႀကီးကလည္း သူ႕သမီးေလးဆို သိပ္ခ်စ္တဲ့ပံုပဲ။ ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္ဆိုတာမ်ား မျမင္ဖူးမၾကားဖူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာမရ ဆိုမရ ျဖစ္ရင္ေတာင္ သမီး လွေမ ဆိုၿပီး ေလေအးေလးနဲ႕ ေခ်ာ့လိုက္တာနဲ႕ လွေမတို႕က ခ်က္ခ်င္းကို လိမၼာသြားတာ ဆိုတာမ်ိဳး။ လွေမ ဆိုတဲ့ နာမည္ ဘယ္သူေပးထားတာလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိေပမယ့္ နာမည္လိုပဲ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း ေခ်ာေခ်ာသန္႕သန္႕ႀကီး။ လွေမဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ သိပ္လိုက္တယ္။
.
. . . လွေမ လွေမ နဲ႕ တစ္လွေမတည္း လွေမေနေတာ့ လွေမဆိုတာ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္လို႕ ထင္ေနအံုးမယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေတာ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ ဒါေပမယ့္ လွေမက လူမဟုတ္ဘူးဗ်။ ကိုပြႀကီးရဲ႕ ျမင္းမေလး နာမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ရွိသမွ် ျမင္းလွည္းေတြထဲမယ္ ကိုပြႀကီးျမင္းလွည္းေလာက္ စတုိင္က်တဲ့ ျမင္းလွည္း မရွိသလို ကိုပြႀကီးသမီး လွေမေလာက္ ေခ်ာတဲ့ သန္႕တဲ့ ျမင္းလည္း မရွိဘူးဗ်။ မရွိဆို ကိုပြႀကီးက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ေနတဲ့ လူေခ်ာလူလွ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႕ျမင္းကိုလည္း တကယ့္သမီးေလးလို သေဘာထားတာကိုး။ ညေနတိုင္ ျမင္းလွည္းျဖဳတ္ၿပီးလို႕ နားၿပီလားဆိုရင္ ကိုပြႀကီးက ဘယ္သူေခၚေခၚ မလိုက္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ သူ႕သမီး စပါးေတြစားထားတာ အစာမေက်ေသးေတာ့ ေျပးလိုက္ရင္ ဗိုက္ထဲမွာ စူးမွာစိုးလို႕တဲ့။ သူ႕သမီးကို အဲသေလာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂရုစိုက္မွေတာ့ လွေမ လွတာပတာ သခင့္စကား နားေထာင္တာ အဆန္းလားဗ်ာ
.
. . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွင္ျပဳေတာ့ လွေမကို စီးခ်င္လို႕ လုရေသးတယ္။ အလွဴမတိုင္ခင္ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေျပာထားရတာ။ ကိုပြႀကီး အေနာ္ရွင္ျပဳရင္ လွေမကို စီးမွာေနာ္။ ကိုပြႀကီးက ျမင္းထိန္းလုပ္ဆိုၿပီး။ တကယ္လည္း ရွင္ျပဳေတာ့ လွေမကို စီးခဲ့ရပါတယ္။ ကိုပြႀကီးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္မ်က္မွန္နဲ႕ ေကာ္လာျပား အက်ီၤျဖဴနဲ႕ ပေလကပ္ပုဆိုးနဲ႕ ျမင္းထိန္းႀကီးေပါ့။ အနီးအနား ေရနီေလာက္ဘာေလာက္ သာေရးနာေရး ရွိရင္လည္း ေလးငါးဆယ္ေယာက္ စုသြားမယ္ဆို ကိုပြကို ေခၚရတယ္။ ခရီးေထာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမင္းပိန္ျမင္းကတ္ဆိုရင္ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေလ။ လွေမလို လိမၼာတဲ့ျမင္းမ်ိဳး ကိုပြႀကီးလို စိတ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ျမင္းလွည္းသမားမ်ိဳးမွ ခရီးေ၀းေခၚရဲတာကလား။ နို႕မဟုတ္ရင္ လမ္းမွာ ကိုးတိုးကတ္တတ္ လုပ္ေနရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး
.
. . . ကိုပြႀကီးကလည္း ကိုပြႀကီးပဲဗ်။ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳတဲ့အျပင္ အားေနရင္ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္း ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႕။ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိမ္း သီခ်င္းေတြဆို ကိုပြႀကီးရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲမ်ား ပါမလားပဲ။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေလဒီယိုေလး တစ္လံုးပဲ ရွိေတာ့ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာလည္း အက်အန သိပ္နားေထာင္ျဖစ္တာ မဟုတ္။ ကိုပြႀကီးကေတာ့ သီခ်င္းကို အသံေနအသံထားနဲ႕ ဆိုလိုက္ ေလေလးခၽြန္ၿပီး တီးလံုးေလးလိုက္လိုက္ ဆိုေတာ့ ကိုပြႀကီးတို႕အိမ္မွာ သြားေဆာ့ေနခ်ိန္ ကိုပြႀကီးမ်ား ရွိေနလို႕ကေတာ့ သီခ်င္းသံေလးေတြ အက်အနကို နားေထာင္ရတာ။ ရြာႀကီးသူစံပယ္ႏြဲ႕ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကိုပြႀကီး ဆိုဆိုေနတာ အခုေနေတာင္ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနမိပါေသးရဲ႕
.
. . . ကိုပြႀကီးကေတာ့ ေအလာဘက္က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေအလာမွာပဲ လိုက္ေနေနသလား၊ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီလဲ၊ လွေမႀကီးေရာ။ အခုေန ရွိေနေသးရင္ လွေမအသက္ႀကီးလွေရာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ကိုပြႀကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ လွေမႀကီးအေၾကာင္း ေမးအံုးမွပါ။ ဒီစာဖတ္မိတဲ့ သူေတြလည္း ကိုပြႀကီး နဲ႕ မိသားစု က်န္းခန္႕သာလို႕ မာပါေစေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမတၱာဆုေတာင္းကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးလိုက္ၾကပါအံုးဗ်ာ

ဆႏြင္းမကင္း စားခ်င္တယ္

. . . ငါးတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကို တက္ရေတာ့ အေမက တစ္ေန႕ကို မုန္႕ဖိုး တစ္က်ပ္ေပးတယ္။ တစ္က်ပ္ဆိုတာ ေက်ာင္းက ေဒၚသန္းလွ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲ စားလို႕ ရေပမယ့္ မကၽြက္ မုန့္ဟင္းခါးမွ မုန္႕ဟင္းခါး ထင္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေဒၚသန္းလွရဲ႕ တစ္က်ပ္တန္က ဘယ္လိုမွ ပါးစပ္ထဲ မတိုးဘူး။ တစ္ျခား ကိုယ္စားခ်င္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္ဖိုးမွ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္ေနမွ တစ္ခါပဲ စားလို႕ ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သည္းခံပါတယ္။ အေမေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ ျပန္အပ္ထားၿပီး ငါးရက္တစ္ေစ်း ေစ်းေန႕က်မွ ေစ်းထဲမွာ ဗန္း၀ိုင္းႀကီးေတြနဲ႕ တည္ေရာင္းတဲ့ ဆႏြင္းမကင္းနဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာေရာရာ ငါးက်ပ္ဖိုး ၀ယ္ေပးဖို႕ အေမ့ကို မွာပါတယ္။ အေမက ငါ့သား စားခ်င္ရင္ အေမ၀ယ္ေကၽြးပါ့မယ္ တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကို သံုးပါ ဆိုေပမယ့္ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးယူရင္ မမွ်တဘူး ထင္လို႕ လက္မခံခဲ့ဘူး။ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ကို ျပန္အပ္သလို အေမကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ၀ယ္၀ယ္လာေပးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေမ့ကို ဆႏြင္းမကင္း ၀ယ္လာေပးဖို႕ မမွာေတာ့ဘူး။ ေျခာက္တန္း ခုနစ္တန္းေလာက္ကစၿပီး တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကိုေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိပဲ။
.
. . . ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဒီအခ်ိန္ဆို ဗိုက္က ဆာဆာလာတတ္လို႕ စားခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမိရင္ ငါးတန္းတုန္းက အေၾကာင္းကို သတိရသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆႏြင္းမကင္းေလး ရရင္ စားခ်င္သား
.
(ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ေလးနာရီဆယ့္ငါး)

. .This is the class presentation of International Politics course. My topic is “Myanmar’s Reform and Opening”. To be specific, the topic is “Why the military leaders made a strategic decision to pursue reform and opening although they are believed to have enough capacity to control the authority of the state for many more years?” The photos on the screen simply show that the president is listening very attentively to the state counsellor in two different occasions, and the state counsellor alone is confidently smiling. The photos definitely reflect the current polity of Myanmar where the constitutional head of state has to listen to the person whose governmental post was artificially created out of the constitutional provisions.

စိတ္ပ်က္ျခင္းႀကီးစြာ

. . . ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒခ်မွတ္က်င့္သံုးျခင္းဆိုင္ရာစိစစ္ေလ့လာေရး ဘာသာရပ္ (Foreign Policy Analysis) မွာ ဒီကေန႕ ပို႕ခ်တဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာက စဥ္းစားစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါတယ္။ ပညာေရးေနာက္ခံအေျခအေနခ်င္းတူတဲ့ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ခုဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်မွတ္ရာမွာ စဥ္းစားပံုခ်င္း တူသလားဆိုတဲ့ သေဘာဆန္ဆန္ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာက အဲသည္ေမးခြန္းကို ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ (ေမးခြန္းနဲ႕ ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့ မေသခ်ာေပမယ့္) ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ကာလၾကာရွည္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္မိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထပ္ၿပီး စဥ္းစားသြားမိပါတယ္။
.
. . . ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕မရခင္ တစ္ႏွစ္အလို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ေ၀သာလီေဆာင္ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာဌာနမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ဘြဲ႕လြန္ဒီပလိုမာ တစ္ႏွစ္သင္တန္းတစ္ခု ဖြင့္ပါတယ္။ တစ္ျခား ဌာနအသီးသီးကလည္း လူ႕စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အစီအစဥ္အရ အခ်ိန္ပိုင္း ဘြဲ႕လြန္ဒီပလိုမာ သင္တန္းေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖြင့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကံအေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာ ဒီပလိုမာ သင္တန္း အပတ္စဥ္ တစ္မွာ တစ္ရက္ကို ႏွစ္နာရီနဲ႕ တစ္ႏွစ္ၾကာ တက္ခြင့္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခု တစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ၀ိဇၨာပညာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခၚၾကတဲ့ ပထ၀ီ သမိုင္း ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး စတဲ့ ပညာရပ္ေတြ တတ္ေျမာက္ဖို႕ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ပဲ့ကိုင္ ေမာင္းႏွင္ေနၾကတဲ့ မူ၀ါဒခ်မွတ္သူမ်ားမွာ ဒီပညာရပ္ကို မလြဲမေသြ တတ္ေျမာက္ထားဖို႕ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္လာမိပါတယ္။
.
. . . တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မွဳ အခန္းက႑မွာဆက္လက္ ပါ၀င္မယ္လို႕ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္တဲ့အထဲ ပါေနေတာ့ တပ္မေတာ္ကလည္း အဲသည္၀ိဇၨာပညာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ တတ္ေျမာက္ထားမွ ျဖစ္မယ္လို႕ နားလည္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတုန္းအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ စာေတြလုပ္ကူဖူးေတာ့ အဲသည္မွာ သင္ၾကားပို႕ခ် ေလ့လာရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြထဲမွာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ ၀ိဇၨာပညာရပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတယ္ဆိုတာ (ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့သေလာက္) ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္ေျမျပင္မွာ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႕ေတြမွာ ဌာနခ်ဳပ္ေတြမွာ စစ္ဆင္ေရးအလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႕ခြဲေရးအလုပ္ ဦးစီးအလုပ္ေတြနဲ႕ က်င္လည္ခဲ့ရတာမ်ားတဲ့ အဆင့္ျမင့္တပ္မွဴးႀကီးေတြ အဆင့္ေရာက္မွ တက္ခြင့္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္လို ေနရာမ်ိဳးေရာက္မွ တစ္ႏွစ္တာအတြင္း တက္သုတ္ရိုက္ သင္ၾကားပို႕ခ်ေလ့လာၾကရတာက ေနာင္အခါမွာ ထမ္းေဆာင္ရႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ မူ၀ါဒပိုင္းဆိုင္ရာ တာ၀န္ေတြအတြက္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ပါရဲ႕လားဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခုနင္က ေျပာခဲ့တဲ့ တာ၀န္ေတြကို အပတ္တကုတ္ ထမ္းေဆာင္ရင္း အဆင့္ျမင့္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ တပ္မွဴးႀကီးမ်ားက ကိုယ့္ဘာသာ ၀ါသနာပါလို႕ ေလ့လာ ဖတ္မွတ္ခဲ့တာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္မွာ တစ္ႏွစ္တာအတြင္း ပို႕ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ထိုက္တန္သေရြ႕ ခံယူႏိုင္ၾကရဲ႕လား ဆိုတာကိုလည္း အေတြးပြားမိပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္လို ေက်ာင္းမ်ိဳးကေန တကၠသိုလ္အဆင့္ေလာက္က စသင္ေပးတာ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီ ဆိုရင္လည္း အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ဆက္လက္ ပညာဆည္းပူးဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးတာ စတာေတြကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ေနဖို႕လိုအပ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆင္းရင္ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ဆရာလုပ္ၾကမယ္။ တို႕ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး လက္ေတာက္ေလာက္ရွိတဲ့ ကိုယ့္ရာထူး ကိုယ့္အဆင့္မွ အားမနာ စိတ္တူကိုယ္တူ ေစတနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္ . . .
.
. . . အဲသည္စိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြ ေတြးမိတယ္ဆိုတဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္က စစ္တကၠသိုလ္မွာ ၀ိဇၨာပညာသင္ၾကားပို႕ခ်တဲ့ အေျခအေနေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ အမွတ္စဥ္ ၄၀ အထိ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ၀ိဇၨာဘြဲ႕နဲ႕ သိပၸံဘြဲ႕ ႏွစ္မ်ိဳး အပ္ႏွင္းၿပီး ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အမွတ္စဥ္ ၄၁ နဲ႕ ၄၂ အတူတူ ေက်ာင္းဆင္းၾကတဲ့ ႏွစ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံဘြဲ႕ ထပ္တိုး အပ္ႏွင္းတယ္လို႕ မွတ္သားမိပါတယ္။ အမွတ္စဥ္ ၄၃ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က စၿပီး ဘာသာရပ္အထူးျပဳစနစ္နဲ႕ ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းၿပီး အမွတ္စဥ္ ၄၃ ၄၄ ၄၅ သံုးပတ္စဥ္မွာ ျမန္မာစာ အဂၤလိပ္စာ သမိုင္း ပထ၀ီ စတဲ့ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေလးမ်ိဳး အထူးျပဳ အပ္ႏွင္းပါတယ္။ အပတ္စဥ္ ၄၆ ကစၿပီး ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ အထူးျပဳ သင္ၾကားပို႕ခ်တဲ့ စနစ္ကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ၿပီး သိပၸံပညာရပ္ေတြကိုပဲ ဘာသာရပ္ခြဲေတြ တိုးျမွင့္ၿပီး အထူးျပဳစနစ္နဲ႕ ဆက္လက္ သင္ၾကားပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းအင္အား ေထာင္နဲ႕ခ်ီၿပီး လက္ခံသင္ၾကားေနတဲ့ ကာလမို႕ ၀ိဇၨာပညာရပ္ အထူးျပဳ သင္ၾကားျခင္းေတြကို လံုးလံုး ျဖဳတ္ပယ္ပစ္မယ့္အစား တစ္ပတ္စဥ္ကို ဆယ္ဂဏန္းအစြန္းထြက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္သင္ေပးေနရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ ေတာင့္တမိခဲ့ပါတယ္။ စစ္ရံုးမွာ ဦးစီးအရာရွိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ အခါမွာလည္း အဲသည္ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လက္လွမ္းမီသေရြ႕ ေမးျမန္းစပ္စုၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖကို မရခဲ့ပါဘူး။
.
. . . ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဘက္မွာ အမ်ိဳးသားညီလာခံလည္း ၿပီးသြား၊ အေျခခံဥပေဒလည္း မူၾကမ္းေရးဆြဲၿပီးလို႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလေလာက္မွာ ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႕ အတည္ျပဳလိုက္တဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးကို စိတ္၀င္စားလို႕ အေျခခံဥပေဒကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚမွာတုန္းက တစ္ခါေျပာခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္က အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မွု အခန္းက႑မွာ ဆက္လက္ပါ၀င္ေနမယ္ဆိုတာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းတဲ့ ေမးခြန္းက အေျခခံဥပေဒမွာအဲသလို ျပဌာန္းထားပါလ်က္နဲ႕ စစ္တကၠသိုလ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ ၀ိဇၨာပညာရပ္ေတြ အထူးျပဳ ဘာလို႕ မသင္ေတာ့တာလဲ၊ ျပန္မသင္ေသးတာလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ဘယ္လိုမွ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ တပ္မေတာ္အေနနဲ႕ အစိုးရ သံုးေလးဆက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ (ဆယ့္ငါးႏွစ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္) ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါေနရအံုးမယ္ဆိုတာ မွန္းဆထားမိတာေၾကာင့္ အဲသည္တာ၀န္ကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ စစ္တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ၀ိဇၨာအထူးျပဳ သင္ၾကားေနသင့္တယ္လို႕လည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ေနခဲ့တာပါ။ ကိုယ္လိုလူကေတာင္ ဒီေလာက္ စဥ္းစားမိမွေတာ့ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲေတြဆို ကိုယ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားမိမွာပဲ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း ရွိႏွင့္ေနေတာ့ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ဒါကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မွာပါပဲေလလို႕ပဲ ေတြးၿပီး အဲသည္ တစ္ေန႕ေန႕ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနမိပါေတာ့တယ္
.
. . . ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သံသယေတြ ရွင္းသြားတာနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္စစီၿပိဳကြဲခဲ့တဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္နဲ႕ အျခားတကၠသိုလ္မ်ားမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္း ပါရဂူသင္တန္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကို ဦးစီးအရာရွိ ေပါက္စနေလး ကၽြန္ေတာ္ တက္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာတဲ့ ေန႕ပါပဲ။ အစည္းအေ၀းကို ဦးစီးေနတာက အဲသည္တုန္းက ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ဒုတိယအဆင့္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။ သူ႕ထက္ႀကီးတာဆိုလို႕ ဒီေန႕ထိ လူေတြ တသသ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ပါတယ္။ သူက ဘယ္္လိုေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ " ၀ိဇၨာပညာကြာ စစ္တိုက္လို႕ ရတာမဟုတ္ဘူး သင္မေနနဲ႕" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွတ္မိသေလာက္ စကားလံုး အတိအက် နီးပါးပါ။ အဲသည္ စကားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို တစ္စစီ ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအေျခအေနထိ ပညာသင္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အထင္ႀကီးေလးစားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အဲသည္စကားကို ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မွု အခန္းက႑အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကားခဲ့ရတာသာ မဟုတ္ရင္ ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ အျဖစ္မွန္ကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ယံုၾကည္လက္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ယံုၾကည္ဖို႕ခက္ခဲစြာ၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ေက်မြပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ့ေတာ့ မေမ့ပစ္ခဲ့ပါဘူး။
.
. . . တပ္ေတာ္အစိုးရက အာဏာစြန္႕လႊတ္ၿပီး ေရြးေကာက္ခံအစိုးရကို တာ၀န္လႊဲ၊ ျမန္မာျပည္လည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြနဲ႕ တစ္ေခတ္ဆန္းလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရၿပီး ေလးႏွစ္ခန္႕အၾကာမွာ စစ္ရံုးထဲမွာပဲ ဦးစီးအရာရွိတာ၀န္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မံထမ္းေဆာင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လင္းလက္ေတာက္ပတဲ့ ခုႏွစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္စြန္႕လႊတ္ခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကလည္း မထင္မွတ္ပဲ ျပန္လည္ရွင္သန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ၀ိဇၨာပညာရပ္ အထူးျပဳစနစ္ ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။ တကယ္လည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့လို႕ အခုဆို ပထမဆံုး ျပန္လည္ဆန္းသစ္တဲ့ အပတ္စဥ္ေတာင္ ဘြဲ႕ရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။
.
. . . ဒီစာေရးတဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အခုေျပာပါမယ္။ တပ္မေတာ္က အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မွု အခန္းက႑မွာ ပါ၀င္မယ္လို႕ ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုတည္းမွာပဲ ပထမ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ၀ိဇၨာပညာကို ဘြဲ႕ႀကိဳအဆင့္မွာ သင္ၾကားတာ ရပ္ဆိုင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေခါင္းေဆာင္က ျပန္လည္သင္ၾကားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာကို သံုးသပ္ၾကဖို႕ပါ။ လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ပဲ ၾကာခဲ့တဲ့ ႏွစ္အပိုင္းအျခားအတြင္း ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္အခ်က္ေတြက လႊမ္းမိုးခဲ့ပါသလဲ။ လိုအပ္ခ်က္ အတူတူပဲ ရွိေနတဲ့ အေျခအေန၊ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္းခ်င္း တူညီတဲ့ အေျခအေနမွာ ပထမ ေခါင္းေဆာင္က လိုအပ္ခ်က္ကို အသိအမွတ္မျပဳ မျဖည့္ဆည္းခဲ့ဘဲ ေနာက္ေခါင္းေဆာင္က လိုအပ္ခ်က္ကို အသိအမွတ္လည္းျပဳ ျဖည့္လည္းျဖည့္ဆည္းတဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုကို စနစ္တက် ေလ့လာသံုးသပ္ သုေတသန ျပဳသင့္တယ္လို႕ ထင္ျမင္မိလို႕ ဒီစာကို ေရးရပါေၾကာင္း . . .
.
၂၀၁၆ ႏို၀င္ဘာလ ၁၇ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕

သစ္ရြက္ကေလးေတြ

အေဆာင္ျပန္ ေန႕လည္စာစားၿပီး စာၾကည့္ခန္းကို ျပန္လာေတာ့ စၾကၤန္လမ္းရိုးအတိုင္း မသြားဘဲ အေဆာင္သံုးဘက္ကေန လွည့္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ မေရာက္တာၾကာတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္တန္းကို ၾကည့္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့။ အေဆာင္ ႏွစ္နဲ႕ အေဆာင္သံုး ကူးတဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါနားအေရာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြ တုန္႕သြားခဲ့တယ္။ အပင္ေျခမွာ ေၾကြက်ေနတဲ့ ေမဘယ္ရြက္နဲ႕တူတဲ့ ရြက္၀ါေလးေတြ ေတြ႕လိုက္လို႕ . . .
အဲသည္ ေမဘယ္ဆိုတဲ့ အရြက္ေလးေတြကို မျမင္ဖူးခင္ကတည္းက ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီးသား။ ခုနစ္တန္းေလာက္တုန္းက စဖတ္ဖူးတဲ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလို႕ဘဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ အဂၤလန္ကို ေဆးေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ေမာင္ က သူတို႕ဆီက ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ ရာသီအေၾကာင္းကို ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီကို ေရးတဲ့ စာထဲမွာ အဲသည္အရြက္ေလးေတြအေၾကာင္း ပါတယ္။ အဲဒါ ဖတ္ၿပီးကတည္းက ေမဘယ္ရြက္၀ါေလးေတြကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးခ်င္ခဲ့တာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေတာ့ ေမဘယ္ရြက္၀ါေလးတစ္ခု လက္ေဆာင္ရဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ရြက္၀ါေလးေတြ ခ်စ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီအရပ္ကေန ပို႕ေပးလိုက္တာ။ တို႕ဆီမွာေတာ့ ေမဘယ္ရြက္နဲ႕ တူတာဆိုလို႕ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ပဲ ရွိတာေလ။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကဗ်ာမဆန္တဲ့အရြက္။ ေၾကာ္စားဖို႕ေလာက္သာ ေကာင္းတဲ့အရြက္။ ထားပါေတာ့ေလ . . .
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေမာင္ ရဲ႕ေနရာမွာထားၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္လိုေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ခိုင္ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သစ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြေတြ႕ရင္ တျမတ္တနိုး သိမ္းထားတဲ့ အက်င့္ေလး ရလာခဲ့တာေတာ့ အခုထိပဲ။ အစတုန္းကေတာ့ ခိုင္ လိုမ်ိဳး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေပးတယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ေကာက္သိမ္းထားခဲ့ျဖစ္တာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သစ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြကို တကယ္ကို ခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္ . . .
သစ္ရြက္၀ါေလးေတြကို ခ်စ္တာနဲ႕အတူ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္းေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္လာတယ္။ သစ္ပင္ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္လာတယ္။ သစ္ပင္သစ္ေတာ ေရေျမသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ အင္းအိုင္ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကြယ္၀တဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္လည္း ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးကို ခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တတ္လာတယ္။ သမီးေလးကိုေတာင္ ပန္းပြင့္ေလးလို႕ နာမည္ေပးထားတာသာၾကည့္ေတာ့ . . .
အခု ေနာက္ပိုင္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြဘာေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ကို သတိရမိတယ္။ ဆရာႀကီးက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးတို႕ဘာတို႕ဆိုတဲ့ စကားလံုး မတန္ရင္ကာႀကီးေတြကို (ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးသေလာက္) တစ္ခါမွ မသံုးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စာေလးေတြ သူ႕ကဗ်ာေလးေတြ သူ႕၀တၳဳေလးေတြ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ အထက္က ေျပာခဲ့သလိုပဲ ရြက္၀ါေလးေတြ လိပ္ျပာေလးေတြ ပန္းပြင့္ေလးေတြ သစ္ပင္သစ္ေတာ ေရေျမေတာေတာင္ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတဲ့စိတ္ေတြ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အလိုလို ကိန္းေအာင္းလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုသာ သဘာ၀ရဲ႕ အလွအပကို သတိထားမိၿပီး ခ်စ္တတ္ျမတ္နိုးတတ္တဲ့သူေတြ မ်ားေနမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရေျမေတာေတာင္ကို ထိ္န္းသိမ္းၾကပါ သစ္ပင္ေတြ မခုတ္ၾကပါနဲ႕ ငွက္ေတြကို ေဘးမဲ့ေပးၾကပါ ဘာညာသာရကာ အခု လုပ္ေနၾကသလို လိုက္ၿပီး ေဆာ္ၾသေနဖို႕ေတာင္ မလိုေလာက္ဘူး။ ကိုယ္သာ တကယ္ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ဖို႕ စိတ္အားထက္သန္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သစ္ပင္ကိုခ်စ္ရင္ သစ္ပင္စိုက္ၾကမယ္၊ ဒီလိုမဟုတ္လား . . .
အဲသည္ေတာ့ လုပ္စရာရွိရင္ ကိုယ့္အိမ္ထဲက စလုပ္ ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ခ်စ္သမီး ပန္းပြင့္ေလးကို ေရေျမေတာေတာင္ သစ္ပင္သစ္ေတာ ပန္းပြင့္လိပ္ျပာေလးေတြ ေက်းငွက္သာရကာေလးေတြ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ အလုပ္ပဲ။ သူခ်စ္လာေအာင္ ကိုယ္ကလည္း သူ႕ေရွ႕မွာ ခ်စ္ျပရတယ္။ တန္ဖိုးထားျပရတယ္။ ကားနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ရထားနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာရာ သြားတဲ့အခါ တယ္လီဖုန္းကို ပိတ္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ေတာင္တန္းႀကီးေတြ တိမ္ေတြ မိုးေကာင္းကင္ေတြ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ပန္းပြင့္ေလးနဲ႕ အတူတူ ၾကည့္တယ္။ အေရာင္ေတြ သင္ေပးရင္းနဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ေတြ႕တဲ့အေရာင္ေတြကို ဦးသူေျပာစတမ္း ကစားၾကတယ္။ တိမ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းဆင္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ေတြ ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ က်န္ခဲ့ေပမယ့္ တိမ္ေတြနဲ႕ ေတာင္တန္းႀကီးကေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ကို လိုက္လာတာကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ပဲြဖြဲ႔ၾကတယ္။ စနစ္တက် စိုက္ထားတဲ့ပန္းဆိုတာ မခူးရဘူးဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို နားလည္ထားၿပီးသားမို႕ အေလ့က် ပန္းေလးေတြ ေတြ႕တဲ့အခါ ဒီပန္းေလးကို သမီးသေဘာက်သလို တစ္ျခားလူေတြလည္း သေဘာက်မွာပဲ။ သမီးက ခူးလိုက္ရင္ က်န္တဲ့သူေတြ မၾကည့္ရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ သမီးက ခူးလိုက္ရင္ ပန္းေလး နာသြားမွာေပါ့  စသည္ျဖင့္ အလွအပကို အျခားသူေတြနဲ႕ မွ်ေ၀ခံစားတတ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ဥာည္ကေလး သူ႕နွလံုးသားထဲမွာ ပ်ိဳးေပးတယ္။ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြ ေတြ႕တဲ့အခါ အတူတူ ေကာက္ၾကတယ္။ သစ္ရြက္ေပၚက အေရာင္ေလးေတြကို သမီးကို ေျပာျပခိုင္းတယ္ . . .
အခုလည္း လမ္းမွာေကာက္လာတဲ့ ေမဘယ္ရြက္နဲ႕တူတဲ့ ရြက္၀ါေလးေတြရယ္ အနီတစ္ခ်ိဳ႕ အ၀ါတစ္ခ်ိဳ႕ အစိမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာင္စံုေရာယွက္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီရြက္ေလးေတြရယ္ကို ေကာက္လာခဲ့တယ္။ စာရြက္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ၿပီး ေသြ႕ေအာင္ထားမယ္။ အေရာင္ေတြ မျပယ္လြင့္ပဲ ေသြ႕ေျခာက္သြားတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္က ပန္းပြင့္ေလးဆီ ပို႕ေပးမယ္ . . .
စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လို႕ေတာ့ အေကာင္းသားရယ္ပါ။ သစ္ပင္သစ္ေတာထက္ ကြန္ကရိေတာထဲမွာသာ ရွင္သန္က်င္လည္ေနရတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကေတာ့ ဖေအက အလွၾကည့္ေစခ်င္လို႕ ပို႕ေပးလိုက္တဲ့ သစ္ရြက္ေရာင္စံုေလးေတြကို ထမင္းခ်က္တမ္း ဟင္းခ်က္တမ္း ကစားတဲ့အခါ ဟင္းတစ္ခြက္လုပ္ရင္လုပ္ပစ္လိုက္မွာ . . .

ေတာ္ေတာ္လိမၼာလာၿပီ

ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ ရာထူးကို ဖန္တီးရယူထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဂ်ပန္ျပည္ခရီးစဥ္ ပြဲဦးထြက္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲအၿပီးမွာ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့တဲ့ စကားေတြကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မွတ္တမ္းတင္တဲ့ စာမဟုတ္ဘဲ ေျပာသြားတဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဆံုး ခ်ီးက်ဴးလိုတာကေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ရဲ႕ ျမန္မာစကားေျပစြမ္းရည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ေတးမွတ္လာၿပီး လက္တန္း ေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ ျမန္မာစကားကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေျပာသြားတဲ့ အခ်က္ကို အျခားေသာ ျမန္မာအစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ား မွတ္သား အတုယူေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို တန္ဖိုးထားတဲ့သူလို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူထားၿပီး ျမန္မာစကားေျပာရင္ ျမန္မာစာေရးရင္ ျမန္မာလိုပဲ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေရးႏိုင္ေျပာႏိုင္ေအာင္ အၿမဲ ၀ါယမစိုက္ထုတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ညွပ္ေျပာတာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ပါတယ္။ အစိုးရလူႀကီးမင္းမ်ား နဲ႕ အျခားေသာ အဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ား အေရးႀကီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား စကားေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပာၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အလြယ္တကူပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်င့္ပါေနလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ညွပ္ညွပ္ေျပာတာကို ေရွာင္က်ဥ္ၿပီး ၾကြယ္၀လွတဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြကို အခ်က္က်က် သံုးၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတာ္ဟာ ျမန္မာစကားကို ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေျပာတတ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ အစိုးရလူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

အခမ္းအနား စစခ်င္း ပရိတ္သတ္ကို ႏုတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာတဲ့ ေနရာမွာ တည္တည္တံ့တံ့ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေျပာသြားသေလာက္ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ရဲ႕ ရွင္းရွင္းဗြင္းဗြင္း ေျပာတတ္တဲ့ ဥာဥ္ကေလးကို လွစ္ကနဲ လွစ္နဲ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဥပမာ တစ္ေယာက္က ေမးတဲ့ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြျဖစ္ဖို႕ ဘာလုပ္ေပးပါမလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို တုန္႕ျပန္တာမ်ိဳးေပါ့။ သူေျဖလိုက္တာက ဘြဲ႕နဲ႕ ပညာဆိုတာ တိုင္းတာလို႕ မရေၾကာင္း ပညာတတ္ဖို႕ အေရးႀကီးေၾကာင္းေပါ့။ ရွင္တို႕ ဘြဲ႕ရဆိုတာႀကီီးကို အဲေလာက္ မရူးၾကပါနဲ႕ တဲ့။ မရွင္းေပဘူးလား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူေျပာသြားတဲ့အထဲမယ္ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေျပာတတ္တာကလည္း စကားေျပာအနုပညာတစ္ခု ပါပဲ။ ဥပမာ အစိုးရထဲမယ္ ေနရာရခ်င္လို႕ လုပ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားေနက်စကားေတြျဖစ္လို႕ သိပ္မဆန္းၾကပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးပဲ ဒီေလာက္ေတာ့လည္း တဲ့တိုးႏိုင္ေပလိမ့္မေပါ့။ ေမးခြန္းေတြကို မဖတ္ခင္ သူေျပာတာက တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ္သိခ်င္လို႕ ေမးတာထက္ သူမ်ားကို ေဆာ္ခ်င္နွက္ခ်င္လို႕ ေမးတာ တိုင္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို တိုင္စာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မ မေျဖဘူးေနာ္ တဲ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အစိုးရေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ေတာ္ေတာ္ လိမၼာလာတာ ပိုေသခ်ာသြားတဲ့ စကားေတြကိုလည္း ဒီေန႕ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လိမၼာလာတယ္ ဆိုတာထက္ အာဏာရပါတီ အစိုးရအဖြဲ႕ႀကီး လိမၼာလာတယ္ ဆိုရင္ ပိုမ်ား ဆီေလ်ာ္မလား မသိပါဘူး။ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႕ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတဲ့ မူ၀ါဒ သံုးရပ္နဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး တက္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ၿပီး တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏွဳန္းကို လႊတ္ေတာ္ထဲက ရတဲ့နည္းနဲ႕ ေမာင္းထုတ္ဖို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးပမ္းခဲ့တာ အားလံုးအသိ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ၀င္ထိုင္ေတာ့မယ္ဆဲဆဲ မွာေတာင္မွ အေျခခံဥပေဒက သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားတဲ့ ကတိသစၥာကို မျပဳႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ဂယ္ေပါက္ကို ဖြင့္ဖို႕ သူမကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတာ မဟုတ္လား။ ဒီနည္းနဲ႕ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္မွန္း ရိပ္မိသြားမွသာ အရင္က အေျခခံဥပေဒကို ေသခ်ာ မေလ့လာထားမိလို႕ပါဆိုၿပီး ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္နဲ႕ ကတိသစၥာျပဳ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တာ။ တစ္ခါ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ကလည္း အေျခခံဥပေဒ ျပင္မလား အသစ္ေရးမလား ဆိုၿပီး လက္မွတ္စုေဆာင္းတဲ့ လူထုလွဳပ္ရွားမွုေတြကို စီမံဦးေဆာင္ၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပင္ျဖစ္ေအာင္ နိုင္ငံေရးဖိအားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာက်ေတာ့ အင္အားႀကီးတဲ့ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီက ဦးေဆာင္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကိစၥကို စလုပ္လိုက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေထာက္ခံမွဳ မရလို႕ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အေရးနိမ့္ခဲ့ရတာေလ။

ဒီေန႕ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းထဲမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲက တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ေတြ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေက်နပ္အားရမွဳ ရွိပါသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖတဲ့ အေျဖမွာ ခုနင္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႕ လိမၼာလာတယ္ဆိုတာ ပိုၿပီး ေသခ်ာတဲ့ စကားေတြကို ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ေမးခြန္းကို တိုက္ရိုက္ မေျဖေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္ ပါ၀င္ေနမွု နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားကို ေျပာသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ သေဘာတရားမ်ိဳးကို ၾကားရတာ အခုက ပထမဆံုး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေန႕က လႊတ္ေတာ္မွာလုပ္တဲ့ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ဦး၀င္းျမင့္ကလည္း ဒီသေဘာထားမ်ိဳးကို ေျပာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အခု အာဏာရလာၿပီဆိုေတာ့ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ဘယ္လို ဆက္လုပ္မွာလဲ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အခ်ိန္ဇယား သတ္မွတ္ခ်က္ကို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ကေမးေတာကို ဦး၀င္းျမင့္က ျပန္ေျဖခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦး၀င္းျမင့္ ေျဖတာက အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ၿပီးဆံုးမွသာ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေျခခံဥပေဒကို အေလာတႀကီး ျပင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးပိုမ်ားသြားႏိုင္တယ္ ဆုိတာကို "စစ္ကၽြံရင္ စစ္ရွံဳးမယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးဥပမာနဲ႕ ဦး၀င္းျမင့္က ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ လက္ရွိ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ျပည္ပ ရုပ္သံတစ္ခုက အင္တာဗ်ဴးတုန္းက တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေျဖခဲ့တဲ့ အေျဖနဲ႕ ဦး၀င္းျမင့္ ေျဖခဲ့တဲ့ အေျဖက တစ္ထပ္တည္းနီးပါး ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အရင္တုန္းက တပ္မေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးထဲကေန အျမန္ဆံုးထြက္ၿပီး စစ္တန္းလ်ားျပန္သြားဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေမာင္းထုတ္ဖို႕ အားႀကိဳးမာန္တက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးတစ္ခုဟာ အစိုးရတာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ သက္တမ္းသံုးလ မျပည့္ခင္မွာပဲ မိမိတို႕ မူလက ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ မူ၀ါဒႀကီး သံုးရပ္ထဲက တစ္ရပ္ကို အခုလို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္တာဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ လက္ေတြ႕အရွိတရားကို ထင္ဟပ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဒီေန႕လည္း ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဧည့္သည္ေတာ္ေျပာတာက ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ေတြခ်ည္းပဲ ရာႏွဳန္းျပည့္နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ျပည့္၀တဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ဦးတည္ထားေပမယ့္ ကိုယ္လိုခ်င္တာကုိ ခ်က္ခ်င္း မရမက လုပ္လိုက္လို႕ ျဖစ္လာမယ့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ကုစားဖို႕က အခ်ိန္ပိုၾကာတတ္ပါသတဲ့။ လက္ရွိအေနအထားအတိုင္း ညွိႏွိဳင္းတိုင္ပင္လုပ္ေဆာင္ၾကရင္း ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္နဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို သြားတာဟာ အခ်ိန္ပိုၾကာေပမယ့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မျဖစ္ေစတာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္ဖို႕ ၾကာတဲ့အခ်ိန္ပါ ထည့္တြက္ရင္ ဒီနည္းက ပိုေတာင္ျမန္တယ္ပါတယ္ ဆိုတာကို ေျပာသြားတာပါ။ ႏိုင္ငံေရး ပညာရွင္လည္းျဖစ္ မိမိနိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြမွာလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ ့ႏိုင္ငံျခားက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္က သူမကို ဒီသေဘာတရား ေျပာျပသြားတာလို႕ ဆိုပါတယ္။( အဲဒီလို ေျပာသြားတာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ ????? ) သူ႔ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ေျပာသြားတဲ့ ဒီသေဘာတရားကို သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ယံုၾကည္ပါသတဲ့။ "အျမန္ ကိုယ္လိုခ်င္တာရဖို႕ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ရရ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ကို ထည့္ၿပီး မစဥ္းစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြပဲလို႕ ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္" လို႕ ေျပာလိုက္သံၾကားေတာ့ အရင္တုန္းက ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး အတိုက္အခံဘ၀က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိလို့ ၿပံဳးလိုက္မိပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးကို တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကပဲ အစ္မႀကီး အစ္မႀကီးဆိုၿပီး စည္းရံုးသိမ္းသြင္းတာ ေအာင္ျမင္သြားတာလား၊ အစ္မႀကီးကိုယ္တိုင္ကပဲ လက္ေတြ႕က်က် စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး ဒီလိုသေဘာထားေတြ ေျပာင္းသြားတာလား ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြကိုယ္တိုင္သာ သိႏိုင္ပါေပလိမ့္မယ္။

ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲမွာ ေမာင္ေမာင္တာ ေမးခြန္းေတြလည္း ပါလာတာကို ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ ဥပမာ ေမးခြန္းတစ္ခု၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ေပးရမွာလဲ အေမစုျပဳျပင္ေပးမွ ရမွာပါ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဘြင္းဘြင္းပဲ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပဳျပင္မွ ရမယ္ . တဲ့. . .

အႀကိမ္ေရအမ်ားဆံုး တိုက္တြန္းသြားတဲ့ စကားလံုးကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အစိုးရကို တတ္ႏိုင္တဲ့ အကူအညီ ေပးၾကဖို႕ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္ လုပ္အားတတ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ၿခံဳငံု သံုးသပ္ရရင္ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းနဲ႕ နားေထာင္ေနသူေတြ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ ညံေနေအာင္ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ အေျပာေကာင္းသမားႀကီးတစ္ေယာက္ အခုေတာ့ လက္ေတြ႕နဲ႕ ထင္ဟပ္တဲ့ စကားေတြကို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေျပာတတ္လာၿပီမို႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတာ္ေတာ္လိမၼာလာၿပီလို႕ပဲ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ပါတယ္ . . .
.
၂၀၁၆ ႏို၀င္ဘာလ ၂ ရက္
RIHGA Royal Hotel

ဖႏြမ္ပင္လက္ေဆာင္

. . . ျမန္မာျပည္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခားႏိုင္ငံတစ္ခုုခုကပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ၀ယ္လာေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆရာဟာ ဒီတစ္ေခါက္မွာလည္း ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေလးေတြ ၀ယ္လာၿပီး အေဆာင္ေအာက္ဆံုးထပ္က တစ္ကိုယ္ရည္သံုး စာတိုက္ပံုးေလးေတြထဲကို လိုက္ထည့္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ေက်ာင္းကိုျပန္မေရာက္ခင္မွာပဲ ေရွ႕ေျပး လက္ေဆာင္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဆီကို ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားပါ။ အဲဒါကေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အားလံုးထက္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ" ဆိုတဲ့ ေဖ့ဘုတ္ေပၚက စာေလးတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို ျပန္မလာခင္ ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ ဖႏြမ္းပင္ေလဆိပ္ထဲကေန ေရးတင္လိုက္တဲ့ပံုပါပဲ။
.
. . . ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဒီလိုေလးစားရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားရတာ ဒါဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္နီးပါးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့၊ စစ္တကၠသိုလ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ နည္းျပမွဴးခ်ဳပ္တာ၀န္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ယုလြင္ေအာင္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရးေနတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းကိစၥေလးေတြ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရင္း အလားတူ မွတ္ခ်က္ကို ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကို ခဏလာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနရင္း "ဗီယက္နမ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္တက္သြားၿပီ" လို႕ မခ်ိတင္ကဲေလသံနဲ႕ ေျပာျပေနတာကို နံေဘးက ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေျပာခဲ့တာလည္း မသိခဲ့ေပမယ့္ စာေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲသည္မွတ္ခ်က္ကို အေလးအနက္ထား မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္မွတ္ခ်က္ဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အခ်င္းမ်ားေနခဲ့ၾကတဲ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း မွန္လာခဲ့ပါတယ္။
.
. . . အခုလည္း ဆရာက ကေမာၻဒီးယားကို သံုးရက္ေလာက္ သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အဆံုးမွာ ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳး ျပဳခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေတာင္မွ ေနာက္က်ေနေသးတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထင္ေနတဲ့ အဲသည္ႏိုင္ငံထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္တက္ေနတဲ့ တိုးတက္တဲ့ အလားအလာေကာင္းေတြကို ေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့တဲ့ပံုပါပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာလည္း ဆရာနဲ႕ စကားေတြ ေျပာျဖစ္တဲ့အခါ ကေမာၻဒီးယားမွာ ဆရာေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ရတာေတြနဲ႕ ဆရာ့သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို နားေထာင္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
.
. . . ကိုယ့္ႏိုင္ငံခ်မ္းသာေအာင္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံမ်က္နာပဲ ၾကည့္ရမယ့္အခ်ိန္ တက္ညီလက္ညီႀကိဳးစားၾကရမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို ေသာက္ေရးမပါတဲ့ အရွဳပ္ထုပ္ေတြရွင္းရင္း ငါတို႕ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့မိပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိရင္း ဆရာ့ကိုေတာ့ ေလးစားေပမယ့္ ဆရာ ဖႏြမ္ပင္ေလဆိပ္မွာေရးခဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္ တျဖည္းျဖည္း မွားသြားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ . . .