ဖႏြမ္ပင္လက္ေဆာင္

. . . ျမန္မာျပည္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျခားႏိုင္ငံတစ္ခုုခုကပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ၀ယ္လာေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆရာဟာ ဒီတစ္ေခါက္မွာလည္း ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေလးေတြ ၀ယ္လာၿပီး အေဆာင္ေအာက္ဆံုးထပ္က တစ္ကိုယ္ရည္သံုး စာတိုက္ပံုးေလးေတြထဲကို လိုက္ထည့္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ေက်ာင္းကိုျပန္မေရာက္ခင္မွာပဲ ေရွ႕ေျပး လက္ေဆာင္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဆီကို ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားပါ။ အဲဒါကေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အားလံုးထက္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ" ဆိုတဲ့ ေဖ့ဘုတ္ေပၚက စာေလးတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို ျပန္မလာခင္ ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ ဖႏြမ္းပင္ေလဆိပ္ထဲကေန ေရးတင္လိုက္တဲ့ပံုပါပဲ။
.
. . . ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဒီလိုေလးစားရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားရတာ ဒါဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္သံုးႏွစ္နီးပါးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့၊ စစ္တကၠသိုလ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ နည္းျပမွဴးခ်ဳပ္တာ၀န္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ယုလြင္ေအာင္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေရးေနတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းကိစၥေလးေတြ ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရင္း အလားတူ မွတ္ခ်က္ကို ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကို ခဏလာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနရင္း "ဗီယက္နမ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္တက္သြားၿပီ" လို႕ မခ်ိတင္ကဲေလသံနဲ႕ ေျပာျပေနတာကို နံေဘးက ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေျပာခဲ့တာလည္း မသိခဲ့ေပမယ့္ စာေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲသည္မွတ္ခ်က္ကို အေလးအနက္ထား မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္မွတ္ခ်က္ဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အခ်င္းမ်ားေနခဲ့ၾကတဲ့ ကုန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း မွန္လာခဲ့ပါတယ္။
.
. . . အခုလည္း ဆရာက ကေမာၻဒီးယားကို သံုးရက္ေလာက္ သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အဆံုးမွာ ဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳး ျပဳခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ေတာင္မွ ေနာက္က်ေနေသးတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထင္ေနတဲ့ အဲသည္ႏိုင္ငံထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္တက္ေနတဲ့ တိုးတက္တဲ့ အလားအလာေကာင္းေတြကို ေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့တဲ့ပံုပါပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာလည္း ဆရာနဲ႕ စကားေတြ ေျပာျဖစ္တဲ့အခါ ကေမာၻဒီးယားမွာ ဆရာေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ရတာေတြနဲ႕ ဆရာ့သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို နားေထာင္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
.
. . . ကိုယ့္ႏိုင္ငံခ်မ္းသာေအာင္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံမ်က္နာပဲ ၾကည့္ရမယ့္အခ်ိန္ တက္ညီလက္ညီႀကိဳးစားၾကရမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို ေသာက္ေရးမပါတဲ့ အရွဳပ္ထုပ္ေတြရွင္းရင္း ငါတို႕ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့မိပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိရင္း ဆရာ့ကိုေတာ့ ေလးစားေပမယ့္ ဆရာ ဖႏြမ္ပင္ေလဆိပ္မွာေရးခဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္ တျဖည္းျဖည္း မွားသြားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ . . .

Third Victory Over Mount Hakkaisan

. . . ေတာင္ေတြပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ မီနာမီအြန္နူမာ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထင္ကရ ေတာင္တစ္လံုးျဖစ္တဲ့ ဟာကိုင္းစံေတာင္ကို ဒီေန႕ တတိယအႀကိမ္ အႏိုင္ယူဖို႕ သြားခဲ့တယ္။ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ ဒီလို ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီ ေတာေတာင္တစ္ခုလံုး ေဆးေရာင္စံု ျခယ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ေအာင္တက္ရတာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ၀န္းက်င္ေတာေတာင္ေတြရဲ႕ အေသြးအေရာင္စံု ပန္းခ်ီကားႀကီးကို အျမင့္ကေန စီးမိုးၾကည့္ရတာက ဒီေတာင္ထိပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ တက္ႏိုင္ခဲ့ပါလားဆိုတဲ့ အရသာေတြကို ခံစားၿပီး ဘ၀အတြက္ ခြန္အားသစ္ေတြေမြးဖြားေပးတဲ့ ဒီခရီးစဥ္ကို တတိယအႀကိမ္ သြားခဲ့တယ္။ အရင္တက္ေနက် ေနရာထက္ ပိုေ၀းတဲ့ ေနရာကို သြားဖို႕ႀကံရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆိုးရြားျပင္းထန္တဲ့ ရာသီဥတုရယ္ အတူပါလာတဲ့ မေရာက္ဖူးေသးသူေတြရယ္ကို လက္တြဲေခၚဖို႕အတြက္ ခရီးျပင္း မႏွင္ေတာ့ဘဲ အရင္က ႏွစ္ေခါက္တိတိ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာင္ထိပ္ကိုပဲ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

.

. . . ခါတိုင္းေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ပါလာတဲ့ ေန႕လည္စာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူစား ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္၀ႀကီးရွုစား ဓာတ္ပံုေတြ ေသခ်ာရိုက္ၿပီးမွ ျပန္ဆင္းတာေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္ကိုမွလည္း ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေအာင္ လႊမ္းထားတဲ့ ျမဴတိမ္ေတြ၊ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မိုး၊ တ၀ုန္း၀ုန္းတိုက္ေနတဲ့ ေလနဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးစိုၿပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာမို႕ ဓာတ္ပံုကိုေတာင္ ကေသာကေမ်ာ ရိုက္ၿပီး အျမန္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ရတယ္။ စခန္းတစ္ေထာက္ေရာက္မွ နားေနေဆာင္ေပၚတက္ အ၀တ္ေရစိုေတြလဲ၊ အသင့္ေပးထားတဲ့ ေစာင္ကိုၿခံဳၿပီး ပါလာတဲ့ ထမင္းဆုပ္နဲ႕ ၾကက္သားေၾကာ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူစားရပါတယ္။

.

. . . အသြားတုန္းက တစ္တက္တည္း တက္ေနရသေလာက္ အျပန္က်ေတာ့လည္း တစ္ဆင္းတည္း ဆင္းေနရေတာ့ ငါတို႕ အလာတုန္းက ဒီေနရာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား တက္ခဲ့မိပါလိမ့္ဆိုၿပီး အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက အခုလို အျပန္ခရီးမွာ ေတြးမိတဲ့ အေတြးကိုပဲ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိပါေသးတယ္။

.

. . . ေနာင္ႏွစ္ေတြ က်ရင္ေတာ့ ဟာကိုင္းစံရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္ ရွစ္ခုလံုးကို ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ သြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံ တက္လႊင့္ပါဦးမယ္

မီးလာၿပီေဟ့

. . . ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ ၁၈ ခုေျမာက္ တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္း (Chaba) က ေအာက္တိုဘာလ ၅ ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက နိဂါးတား ျပည္နယ္ကို ဒီေန႕ည ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင့္အရင္တုန္းကဆို ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက တိုင္ဖြန္းမိုင္တိုင္းေတြဟာ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းေျခကေနပဲ ၀င္ေရာက္ေလ့ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ မုန္တုိင္းကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဆိုသလို ဂ်ပန္နဲ႕ကိုရီးယားကၽြန္းဆြယ္ၾကားထဲကေန ၀င္လာၿပီး အေနာက္ဘက္ကို ဆက္မေရြ႕၊ ေျမာက္ဘက္တည့္တည့္ကိုလည္း ဆက္မေရြ႕ဘဲ ဂ်ပန္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခ နိဂါးတားျပည္နယ္ဘက္ကေန ေကြ႕၀င္လာၿပီး ဂ်ပန္ကို ခါးလည္ကေန ဓားလြယ္ခုတ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ အေရွ႕ဘက္ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ထြက္သြားမယ့္ အေျခအေန ရွိပါတယ္။ အခု ဒီစာေရးေနခ်ိန္ ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ ကိုးနာရီ သတင္းေတြအရ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနရာကို ညသန္းေခါင္မွာ ျဖတ္သန္းသြားမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္ . . .
.
. . . ေန႕လည္တုန္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလေျပေလညင္းေတြ ေ၀့ကနဲ ေ၀့ကနဲ ေမြ႕လိုက္ၿပီး စတင္အခ်က္ျပခဲ့တဲ့ ဒီမုန္တိုင္းဟာ ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ေလျပင္းေတြ သိသိသာသာ စတိုက္လာပါတယ္။ မုန္တိုင္းလာေတာ့မယ္ဆိုကာမွ အေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းေတြေပၚက ၀င္လုဆဲ ေနေရာင္နဲ႕ ျခယ္သထားတဲ့ တိမ္ေရာင္စံုကလည္း လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ့တာပါ။ အေရွ႕ဘက္နဲ႕ ေတာင္ဘက္ေတြမွာလည္း တိမ္နီေတြ ေတာက္လုိ႕ေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီးေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ေလနီၾကမ္းဆိုတာႀကီး စလာတဲ့ အခ်ိန္က တကယ့္ကို လွပေနပါေသးတယ္။
.
. . . ညဘက္မွာ အခန္းျပတင္းတံခါးကို တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ဖြင့္ထားၿပီး တ၀ုန္း၀ုန္းတိုက္ေနတဲ့ ေလျပင္းကို ခံစားၾကည့္ရင္း ဟိုးၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က အခုလို ေလၾကမ္းေတြတိုက္တဲ့ တစ္ညေနကို သြားသတိရမိပါတယ္ . . .
.
. . . အဲသည္ေန႕က နုတ္ဆက္ပြဲလုပ္တဲ့ေန႕ပါ။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မယ့္ စီနီယာေက်ာင္းသားေတြကို ႏုတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ ညေနခင္းေပါ့။ ေလေတြတိုက္တာ တိုက္ခ်င္သေလာက္တိုက္ မမွဳေပမယ့္ ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာ ျဗဳန္းဆို မီးျပတ္သြားေတာ့မွ အဆင္က လွပါေတာ့တယ္။ ညပြဲမွာ ေကၽြးဖို႕ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ စားစရာေတြ က်က္ၿပီိဆိုေပမယ့္ အထူးဟင္းလ်ာ ငါးကင္ကေတာ့ ကင္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတာပါ။ ကင္တာမွ အစပဲ ရွိေသးတာပါ။ ကင္တယ္ဆိုတာလည္း မီးဖိုၿပီး ကင္တာမဟုတ္ဘဲ လွ်ပ္စစ္ ကင္စက္နဲ႕ ကင္ေနတာဆိုေတာ့ မီးလည္း ျပတ္သြားေရာ ဘာဆက္လုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ့အိမ္မွာ ဟိုတစ္ေလာက အသားကင္စားၾကတုန္းက မီးေသြးေတြ ပိုေသးတာနဲဲ႕ မီးေသြးမီးဖိုၿပီး ကင္ေတာ့မယ္ဆိုမွ အကင္ျပႆနာ စိတ္ေအးသြားရပါတယ္။ အဲသည္ အကင္ေတြ ဆရာ့အိမ္ေရာက္ဖို႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေျပးရလႊားရ ေျပာရဆိုရေသးတာပါ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ မီးလည္း ျပတ္ေရာ အင္တာနက္ ၀ိုင္ဖိုင္ေတြလည္း အကုန္ျပတ္ၿပီး ညပြဲအတြက္ အေဆာင္သံုးေဆာင္ခဲြၿပီး ျပင္ဆင္ေနတဲ့သူေတြ အကုန္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ကုန္ပါေရာလား။ ကိုယ္တိုင္ သြားမယ္လည္း ဆိုေရာ အခန္းတက္သြားတယ္ဆိုလို႕ အခန္းကို လိုက္သြားမယ္လုပ္ေတာ့ ဓာတ္ေလွခါးက သံုးမရျပန္ပါဘူး။ အေဆာင္ တစ္ မွာဆိုရင္လည္း ရဲတိုက္တစ္ခုလို ေလွခါးေတြက မ်က္စိလည္စရာျဖစ္ အေဆာင္သံုးမွာဆိုရင္လည္း ေလွခါးေတြက တစ္ခါမွ မသံုးဖူးေတာ့ ေလွခါးရွာရတာနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ေမာခဲ့ရပါတယ္ . . .
.
. . . ငါးကင္တဲ့ ကိစၥ ၿငိမ္းသြားျပန္ေတာ့ ညက်ရင္ ပါတီပြဲကို အေမွာင္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္လို က်င္းပရပါ့မလဲ ဆိုတာ ေခါင္းစားျပန္ပါတယ္။ ဖေယာင္တိုင္မီးထြန္းဖို႕လည္း ခြင့္ျပဳထားတာမရွိ၊ ျမန္မာျပည္လိုလည္း မီးစက္ေျပးႏွိဳးစရာမရွိ၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္း လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဖေယာင္းတိုင္က မရွိနဲ႕ အားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီး အသင့္ျဖစ္ကာမွ ေနာက္တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေနရင္ စရေတာ့မယ့္ ႏုတ္ဆက္ပြဲကို ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ ေခါင္းခဲခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးမွ အႀကံတစ္ခုရၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းေတြမွာ ကိုယ္စီေပးထားတဲ့ အေရးေပၚအေျခအေနက်ရင္ ထုတ္သံုးရမယ့္ အိတ္ကေလးေတြထဲမွာ ဓာတ္မီးေလးေတြ ရွိတာပဲ။ ကဲ ကဲ ခုမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဓာတ္မီးေလးေတြ ယူလာခဲ့ၾက။ အဲသည္ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္နဲ႕ ပြဲက်င္းပမယ္လို႕ စီစဥ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲသည္လို ဟိုေျပးသည္ေျပး ရြာေဆာ္ႀကီးေခြးလို လူကလည္း ဖတ္ဖတ္ေမာ၊ ညပြဲအတြက္ မီးအလင္းေရာင္လည္း စီစဥ္လို႕ ရၿပီဆိုေတာ့မွ ကုိေရႊလွ်ပ္စစ္မီးက ျဗဳန္းဆို ျပန္လာပါေလေရာ . . .
.
၀မ္းသာလိုက္တာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ဆိုတာေလ
ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ မီးလာရင္ အဲသည္ေလာက္ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္ခဲ့ဖူးဘူး

အေလ့က်

သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ေဆာင္းတြင္းေရာက္မွ ၀တ္မယ့္ ဂ်ာကင္အက်ီၤအထူကိုထုတ္ ၀တ္၊ ထီးတစ္လက္ေဆာင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

ေႏြအေႏွာင္း ေဆာင္းအကူးမွာ တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္းအရွိန္နဲ႕ တစိမ့္စိမ့္ေစြေနတဲ့ မိုးကလည္း လံုးလံုးလ်ားလ်ား တိတ္သြားတယ္လို႕ မရွိဘဲ နည္းနည္းေလးဖြဲလိုက္ ခဏေလး ရပ္သြားလိုက္၊ ေကာင္းကင္ကလည္း တိမ္ညိဳတိမ္သား ကင္းစင္တယ္ရယ္လို႕ မရွိဘဲ အံု႕တစ္ခါ မွိဳင္းတစ္လွည့္နဲ႕ ပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေစြေနတာမို႕၊ မိုးတိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ မိုးသားကင္းစင္ ၾကည္လင္တဲ့အခ်ိန္မွ သြားမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေစာင့္ဆိုင္းမေနႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ပဲ ေစာေစာစီးစီး မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႕ ထီးတစ္လက္ေဆာင္းၿပီး ထြက္လာလိုက္တာ။

ဒီေနရာက အၿပီးတိုင္ စြန္႕ခြာျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ စြန္႕ခြာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ေခါက္ ျပန္လာရေတာ့မယ္လို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး ရင္ခုန္မိတာက ကၽြန္ေတာ္စိုက္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြအေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမခ်ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ အပင္မွေပါက္ရဲ႕လား၊ အပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီလဲ၊ ေလာင္းရိပ္ႀကီးေတြေအာက္မွာ မထူႏိုင္မေထာင္ႏိုင္နဲ႕ ေခါင္းငံု႕ မ်က္ႏွာငယ္ေနရၿပီလား၊ ေရခံေျမခံမတူတဲ့ မိခင္တိုင္းျပည္နဲ႕ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းတဲ့ အရပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရုန္းကန္ရွင္သန္ေနႏိုင္ေနၿပီလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ အပင္ဘ၀ေတာင္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျမေဆြးစာျဖစ္သြားၿပီလား၊ ငွက္ကေလးေတြ စားလိုက္လို႕ အပင္ေပါက္ဖို႕ေတာင္ အခြင့္အေရးရလိုက္ရဲ႕လား၊ စတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ရင္ခုန္ခဲ့ရတာ . . .

ဂ်ပန္ကို သြားေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးခဲ့မိတာကို သတိရတယ္။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး အမွတ္တရ စိုက္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရျခားေျမျခားမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္စား အပင္ေလးတစ္ပင္ေလာက္ေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ခ်င္တယ္။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ ေနရာက်ယ္မယ္ ေျမလြတ္ေျမလပ္ေတြ ေပါမယ္။ သစ္ပင္ေလး တစ္ပင္စာေလာက္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာရွိရမယ္လို႕ ကိုယ့္ရွိႏွင့္ၿပီးသား ဗဟုသုတေလးကို အေျခခံၿပီး ျမန္မာလို ေတြးမိတာကိုး။ အပင္စိုက္ဖို႕ ေနရာမရွိဘူး၊ တကယ္လို႕ စိုက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မ်ိဳးေစ့ကေန တိုက္ရိုက္စိုက္ဖို႕ မလြယ္လွဘူး၊ တစ္ႏွစ္မွာ ေလးငါးလေလာက္ ႏွင္းဖုန္းေနတဲ့ ဒီအရပ္ေဒသမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလို အပူပိုင္းေဒသက အပင္ေတြ ရွင္သန္ဖို႕က သာမန္အားျဖင့္ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဖူးလို႕ သူေျပာတုန္းက လက္မခံခ်င္ခဲ့ဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ နည္းလမ္းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့ လို႕ အထြန္႕တက္ေတာ့ ပ်ိဳးၿခံထဲမွာေသခ်ာပ်ိဳး အပင္ႀကီးထြားမွု အတိုင္းအတာ တစ္္ခုအထိ ေရာက္လာၿပီဆိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သူတို႕ စိုက္ေနတဲ့ နည္းပညာနဲ႕ အပင္ေရႊ႕ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ေနရာမွာ စိုက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္္လို႕ သူငယ္ခ်င္းကဆိုေတာ့ ပိုလြန္းတယ္ ထင္မိခဲ့တယ္။ ကဲ ဒါဆိုရင္လည္း ရွိေစေတာ့၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနႏိုင္မယ့္ အပင္ႀကီး မစိုက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ တစ္ရာသီခံ တစ္ႏွစ္ခံ သီးပင္စားပင္ေလးေတြ စိုက္ရင္ေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဆိုၿပီး နည္းနည္း ေစ်းဆစ္ၾကည့္ေတာ့ မင္းလုပ္ၾကည့္ေပါ့ကြာ ဆိုလို႕ လာခါနီးမွာ အေမ့ဆီက ၿခံထြက္မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ေတာင္းယူလာခဲ့တယ္။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ဥပေဒအရ အဲဒီလို စိုက္ပ်ိဳးဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သစ္ပင္မ်ိဳးေစ့ေတြ သယ္လာတာကို ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံေလ့ မရွိပါဘူး။ နာရီတာ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့လည္း သစ္ပင္မ်ိဳးေစ့ေတြ ပါသလားလို႕ လာေမးတာ ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။

၂၀၁၄ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႕ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ ပထမဆံုး လုပ္တဲ့ အလုပ္က ေက်ာင္း၀င္းကို ပတ္ၾကည့္တာပါပဲ။ အေမေပးလိုက္တဲ့ သစ္ပင္မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ အတြက္ ေနရာလိုက္ရွာတာပါ။ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးက က်ယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရာသီမေရြး ျမက္ခင္းျပင္အျဖစ္ ထိန္းသိမ္းထားၿပီး ျမက္ရိတ္ေပါင္းရွင္းတာကိုလည္း ပံုမွန္ လုပ္တဲ့အတြက္ အပင္ေတြကို ဖာသိဖာသာ စိုက္ထားလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ ျမက္ျဖတ္တဲ့အထဲမွာ ပါသြားမွာပါ။ ေတာရိုင္းအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေနရာေလးေတြလည္း ရွိတန္သေရြ႕ ရွိေပမယ့္ အဲသည္ေနရာေတြကလည္း အပင္ရိုင္းေတြ ဖံုးထားလို႕ စိုက္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အေမေပးလုိက္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ဗီရိုထဲမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ရတာ ၾကာသြားခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လိုစိုက္ရပါ့မလဲ ဆိုတဲ့အေတြးကေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ အၿမဲ ရွိေနခဲ့တာပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းအကုန္ ႏွင္းေတြ ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွ ေျမႀကီးေပၚ ခ်မစိုက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အိုးနဲ႕ စိုက္ေတာ့မယ္လုိ႕ စိတ္ကူးၿပီး ေရသန္႕ဗူးခြံေလးေတြျဖတ္၊ သစ္ပင္ေတြေအာက္က သစ္ရြက္ေဆြးေျမေတြကို သြားက်ံဳးၿပီး မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ခ်ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးေတြ အပင္ေပါက္လာပါတယ္္။ ပံုမွန္ေရေလာင္းေပါင္းသင္လုပ္ရင္း အပင္ေလးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ပင္လားေျမာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေျမဒီေရကို အၿပီးတိုင္ စြန္႕ခြာရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္္။ ႏွစ္ပင္သံုးပင္ ေပါက္ေနတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးေတြကို တစ္ပင္ခ်င္းစီ အိုးခြဲစိုက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ခါနီးမွာ ဆရာ့အိမ္ကို သြားပို႕ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့အိမ္နားက ေျမကြက္လပ္မွာ ထားခဲ့တဲ့ အပင္ေလးေတြကို ေက်ာင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ေျမခ် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလို႕ အပင္ေလးေတြ လူလူသူသူ ႀကီးထြားခြင့္ရခဲ့တာကို ေခတ္သစ္ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကေန ျမင္ခြင့္ရခဲ့တုန္းက ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္မိခဲ့တာပါ။

သစ္ပင္ေလးေတြကို အိုးနဲ႕ စိုက္တဲ့ ေန႕နဲ႕ တစ္ရက္တည္းမွာပဲ ခုနင္က ေျပာခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္၀င္းထဲက ေတာရိုင္းခ်န္ထားတဲ့ အပင္ႀကီးေတြၾကားမွာလည္း မ်ိိဳးေစ့ေတြ သြားခ်ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ေပါက္လိုေပါက္ျငားေပါ့။ အပင္ေပါက္ခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း ေဆာင္းႏွင္းထုဒဏ္ကို ခံႏိုင္လို ခံႏိုင္ျငားေပါ့။ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ မ်ိဳးဆက္ေတြ က်န္ခဲ့လိုက်န္ခဲ့ျငားေပါ့။ အိုးနဲ႕ေသခ်ာစိုက္ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ေျမေပၚခ်စိုက္တဲ့ အပင္ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဒီတစ္ရာသီစာ စိတ္ခ်ရသြားၿပီ ဆိုေပတဲ့ ေတာရိုင္းပင္ေတြ ၾကားထဲမွာ ခ်ခဲ့တဲ့မ်ိဳးေစ့ေလးေတြေရာ ဘယ္လုိအေျခအေနရွိပါလိမ့္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ေတြ႕ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ဒီကို တစ္ေခါက္ျပန္လာရမယ္ဆိုကတည္းက ရင္ခုန္စိတ္လွဳပ္ရွားခဲ့တာပါ။

ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက တိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္းတစ္ခါလာ၊ ပထမတစ္ခုက အရွိန္ေပ်ာ့ရံုရွိေသး ေနာက္ထပ္တိုင္ဖြန္းတစ္ခုက ထပ္ၿပီးခ်ဥ္းကပ္လာ၊ ေက်ာင္းမွာလည္း ေနသာတဲ့ ရက္က လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရေအာင္ နည္းတယ္။ ေနသာတဲ့ ရက္ေတြမွာလည္း တစ္ျခားအလုပ္ေတြနဲ႕မို႕ ဒီေန႕မနက္ေတာ့ မိုးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ေစြေနတဲ့ၾကားက ထီးတစ္လက္ေဆာင္းၿပီး အပင္ေတြ လိုက္ရွာဖို႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဆာင္းဦးပြင့္ေ၀ရဲ႕ ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ပန္းပြင့္ေလးတို႕ သားအမိနဲ႕အတူ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ လိုက္ခ်ခဲ့တာမို႕ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘာကိုပဲေတြ႕ေတြ႕ အေမးအျမန္းထူတတ္တဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို လြမ္းေနမိေသးတယ္။

ေတာရိုင္းပင္ေတြၾကားထဲမွာ အပင္ခ်ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္တာေတာင္ တစ္ပင္တစ္ေလေတာင္ မေတြ႕ရဘဲ အိမ္ေထာင္သည္အေဆာင္နားက ထင္းရွဴးပင္ေတြအေျခမွာပဲ အပင္ေပါက္အရြယ္ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ ေသးေသးေလးေတြကုိ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းမွာ ျပန္ရွာၾကည့္ေတာ့ ၂၀၁၆ ေမလ ၂ ရက္ေန႕ ရက္စြဲနဲ႕ ဒီလိုေရးထားတာ ေတြ႕တယ္။ "အိမ္ကယူလာတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြကို သစ္ပင္ မရွင္းမယ့္ေနရာမွာ ေျမေလးေတြ တူးဆြၿပီး စိုက္တယ္။ ႏွင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္ေပမယ့္ တစ္ရာသီေတာ့ ရွင္ၾကမွာပါ" လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားေလး အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သစ္ပင္သက္တမ္း ငါးလနီးပါး ရွိေနတာေတာင္ အပင္အျမင့္ ေလးငါးလက္မေလာက္ပဲရွိေနၾကေသးရွာတဲ့ အပင္ေပါင္း ဆယ့္ေလးပင္တိတိ။ ဆယ့္ငါးပင္မ်ား ျပည့္အံုးမလားဆိုၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ရွာေပမယ့္ ထပ္မေတြ႕ေတာ့တာမို႕ ဆယ့္ေလးပင္နဲ႕ပဲ ေက်နပ္လိုက္ရတယ္။

ဂ်ပန္ျပည္ဆိုတာ ေရျခားေျမျခားက ေရာက္လာတဲ့ အေလ့က်သစ္ပင္ေတြ ရွင္သန္ႀကီးထြားေလ့မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္၊ စနစ္တက်လည္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကတဲ့ တိုင္းျပည္၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တုိင္းလည္း ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းတဲ့ တိုင္းျပည္။ ကံအေၾကာင္းတရား မ်က္နာသာေပးလို႕ ဒီေျမဒီေရမွာေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာ မရွိရင္ ထြန္းကားေပါက္ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္စရာအေျခအေနမရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ . . .

ဂ်ပန္ျပည္သို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္

ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္တာ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လက ေက်ာင္းဆင္းၿပီး အခု စက္တင္ဘာလထဲမွာ ေက်ာင္းသားသစ္အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ဆိုေပမယ့္လည္း ၾကားထဲမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္သာ ျခားတာမို႕ ေက်ာင္းကို အရင္တုန္းက ေႏြရာသီခြင့္ျပန္ၿပီး ျပန္လာရသလုိပါပဲ။ မႏွစ္က ျပန္လာခ်ိန္တုန္းက UNU Global Seminar တက္ၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ တိုက်ိဳမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနျဖစ္ခဲ့သလုိ အခုလည္း တိုက်ိဳက ဂ်ိဳက္ကာဆန္တာမွာ သံုးႏွစ္တာ ပညာသင္ကာလအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာေလးေတြ ျပင္ဆင္ဖို႕ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနရပါတယ္။ ဆန္တာမွာ ေနတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္း ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားႀကီး ရတာမို႕ အတူေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို တိုက်ိဳၿမိဳ႕က ေရာက္သင့္ေရာက္ထိုက္တဲ့ ေနရာေလးေတြ လိုက္ပို႕ သိသင့္သိထိုက္တာေလးေတြ မွ်ေ၀ရင္းနဲ႕ စရိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ပြန္းသြားပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ သူေတြ ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ့္ဘာသာ တိုက်ိဳလာရင္ သြားဖို႕လာဖို႕ ရထားစီးဖို႕ ေစ်း၀ယ္ဖို႕ ထမင္းစားဖို႕ အခုလို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအခ်ိန္မွာ တစ္ျခားဖိစီးမွဳေတြ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုက္ပို႕ခြင့္ရလိုက္လို႕ သူတို႕ေတြ ေနာင္အခါ တိုက်ိဳကို ကိုယ့္ဘာသာ သြားဖို႕လာဖို႕ ယံုၾကည္မွုေလးေတြ ရသြားတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံကုန္ရက်ိဳး နပ္တယ္လို႕ပဲ ေျဖသိမ့္လုိက္ပါတယ္။

တိုက်ိဳမွာေနတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္း ဂ်ပန္-ျမန္မာအသင္း ဥကၠဌ မစၥတာ ၀ါတာနာေဘးတည္ခင္းတဲ့ ေန႕လည္စာစားပြဲ၊ သံအမတ္ႀကီး ဖိတ္ေခၚႀကိဳဆိုၿပီး တည္ခင္းတဲ့ ေန႕လည္စာ၊ စစ္သံမွဴး နဲ႕ ဂ်ပန္မွာ သင္တန္းတက္ေနတဲ့ အရာရွိႀကီးေတြနဲ႕အတူ ဆံုၾကတဲ့ပြဲ၊ စစ္သံမွဴးက စစ္သံရံုးကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ႀကိဳဆိုတဲ့ပြဲေတြ တက္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ မဖူးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵရဲ႕ လူငယ္မ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပဲြကိုလည္း ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ပါေသးတယ္။

တိုက်ိဳမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ပထမဆံုး အေခါက္ ေက်ာင္းကိုလာတုန္းကလိုပဲ စင္းလံုးငွား ဘတ္စ္ကားႀကီးနဲ႕ပါ။ အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ေက်ာင္းက ဆရာမ်ိဳးနဲ႕ စီနီယာေက်ာင္းသားေတြ လာႀကိဳတဲ့ ဘတ္စ္ကားျဖစ္ၿပီး ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ ဂ်ိဳက္ကာက လိုက္ပို႕တဲ့ ကားနဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဆာင္တစ္မွာ ပစၥည္းေတြခ် အခန္းေသာ့ယူၿပီး ေက်ာင္းသားေရးရာကို သတင္းပို႕ရပါတယ္။ တစ္ျခားသူေတြက ဘဏ္စာရင္းအသစ္ ဖြင့္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဏ္စာရင္းကို ယန္းေလးရာေလာက္ခ်န္ၿပီး မပိတ္ဘဲ ထားခဲ့တာေၾကာင့္ အဲသည္ဘဏ္စာရင္းကို ဆက္သံုးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေငြစာရင္းဌာနကို အသိေပးရပါတယ္။ မိတၱဴကူးတဲ့အခါမွာ အသံုးျပဳတဲ့ ကတ္ကေလးတစ္ခုကို ေငြစာရင္းဌာနက ေက်ာင္းသားေတြကို ထုတ္ေပးပါတယ္။  ညေနပိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားေရးရာ ဌာနမွဴး ဂရစ္ခ်န္ရဲ႕ ေက်ာင္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေနမွဳထိုင္မွဳဆုိင္ရာ ရွင္းလင္းပြဲကို နားေထာင္ၿပီး စီနီယာေတြ ျပင္ဆင္ထားေပးတဲ့ ညစာကို အေဆာင္သံုးမွာ စားပါတယ္။

ၾကားထဲက ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ ဆရာ့အိမ္ေနာက္ ေျမကြက္လပ္မွာ က်ဴးလစ္ပင္ေတြ စိုက္ျဖစ္ၿပီး ရံုးျပန္ဖြင့္တဲ့ ေသာၾက္ာေန႕မွာ ေနရပ္လိပ္စာ နဲ႕ က်န္းမာေရးအာမခံ မွတ္ပံုတင္ကိစၥအတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရံုးက လာလုပ္ေပးပါတယ္။ ဟီရိုရွီးမားတကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုပဲ ပါရဂူလာတက္တဲ့ အိုင္ယူေဂ် ေက်ာင္းသားေဟာင္း အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနလို႕ ညပိုင္းမွာ ဆရာ့အိမ္မွာ ၀ိုင္းၾကပါတယ္။ အေသာက္အစားထက္ စကားစျမည္ေျပာၾကတဲ့သေဘာပါ။

စေနေန႕မနက္ လာအိုေက်ာင္းသားေတြ လုပ္တဲ့ ပစၥည္းေဟာင္းေစ်းပြဲေတာ္ (Flea Market) ကိုေတာ့ အိပ္ယာထ ပ်င္းတာရယ္ အဲသည္က ပစၥည္းေတြ မႀကိဳက္တာရယ္ေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ၿမိဳ႕ေက်ာ္ မူအီကာမာခ်ီၿမိဳ႕က AEON ကို လုိက္ပို႕ေပးတဲ့ ေက်ာင္းကားစီးဖို႕ သြားတန္းစီပါတယ္။ ဒီလို ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ိဳးမွာ ေက်ာင္းသားတိုင္းနီးပါး ဘ၀အသစ္ စၾကရတာမို႕ သြားခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားက ကားဆန္႕တာထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ႏွစ္တိုင္း ျဖစ္ေနက်ကို ေက်ာင္းသားေရးရာက ဘာေၾကာင့္ အဆင္ေျပေအာင္ မလုပ္ေပးမွန္း နားမလည္ပါဘူး။ တစ္နာရီခြဲေလာက္ တန္းစီအၿပီး ေစ်းကား ထြက္တဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားတစ္၀က္ေလာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ AEON မွာ အခန္းအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ျခမ္းၿပီး ျပန္လာေတာ့ ေက်ာင္းကားကို မီတယ္ ဆိုရံုေလးပါ။ ေနာက္မ်ားက်လို႕ကေတာ့ မေတြးရဲစရာပါပဲ။ ကားနဲ႕ ရထား တကၠစီ သံုးဆင့္စီးၿပီးမွ ျပန္လို႕ရမွာမို႕ ပိုက္ဆံကလဲ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္မွာပါ။ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြကို ယန္းတစ္ရာဆိုင္မွာ ၀ယ္တာေတာင္မွ ယန္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ဖိုး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ တိုက်ိဳမွာ ယန္းရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဖိုးေလာက္ ၀ယ္လာခဲ့ၿပီးသားပါ။

တနဂၤေႏြေန႕ မနက္က်ေတာ့လည္း ဟင္းခ်က္စရာ၀ယ္ဖို႕ Rara ကို သြားရပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ တန္းစီၿပီးသကာလ၊ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ယဥ္ေက်းမွဳ မရွိတဲ့ အ႐ိုင္းအစိုင္းတိုင္းျပည္တစ္ခ်ိဳ႕ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားလက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒါမနႆပြားၿပီးသကာလမွာ Rara ကိုေရာက္ပါတယ္။ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ ဆန္ ဆီ ဆား ၾကက္သြန္ ျဖဴ နီ သၾကား ေကာ္ဖီ ႏုိ႕မွဳန္႕ ေပါင္မုန္႕ အခ်ိဳမွဳန္႕ အသားနည္းနည္း နဲ႕ မုန္လာဥနီ နည္းနည္း ၀ယ္လာၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အေဟာင္းဆိုင္တစ္ခုကို သြားပါတယ္။ အဓိကက ေရခဲေသတၱာ သင့္သင့္ေတာ္ေတာ္ တစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္လို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ဆိုင္က ပစၥည္းေတြက ေစ်းႀကီးလြန္းတယ္ထင္လို႕ ေၾကြေရေႏြးခရားေလးတစ္လံုးပဲ ၀ယ္လာျဖစ္ပါတယ္။

ညေနပိုင္းမွာ ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္ စက္တင္ဘာ ေမြးေန႕ရွင္ေတြရဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲမွာ ကာရာအုိေက ဆိုႏိုင္ဖို႕ စက္ဆင္တာ ေဆာင္းေဘာက္ဆင္တာ အသံစမ္းတာေတြ လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမြးေန႕ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ဆင္ႏႊဲေနလိုက္တာ ပန္းပြင့္ေလးတို႕ သားအမိကို ဖုန္းဆက္ဖို႕ေတာင္ ေမ့သြားပါတယ္ . . .

ပါရဂူတန္း

ပါရဂူေက်ာင္းသားေတြကို ဒီေန႕ အႀကိဳမိတ္ဆက္ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္တယ္။ ပါရဂူသင္တန္းဒါရိုက္တာ ဆရာမ ကူမာဂအိ က ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးတာပါ။ ဒီႏွစ္ ပါရဂူ သင္တန္းသား ေလးေယာက္နဲ႕ မႏွစ္က သင္တန္းသားတစ္ေယာက္၊ ဂ်ပန္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက ျပည္သူ႕ေရးရာမူ၀ါဒ မဟာသင္တန္းသူတစ္ေယာက္ နဲ႕အတူ ဆရာမ်ိဳး ဆရာကိုေရး နဲ႕ စာေပေရးရာက ႏွစ္ေယာက္တက္ၾကတယ္။ စီနီယာေက်ာင္းသားက အဂၤလန္သားေပမယ့္ အေမရိကန္မွာလည္း အၾကာႀကီးေနဖူးတာမို႕ အေမရိကန္ေလသံေပါက္ေနတဲ့ နစ္ ဆိုတဲ့ အိုင္ယူေဂ် ေက်ာင္းဆင္း၊ အခုႏွစ္တက္မယ့္ ပါရဂူသင္တန္းသား ေလးေယာက္အနက္ ျပည္သူ႕ေရးရာမူ၀ါဒဆိုင္ရာ ပါရဂူသင္တန္းသူက ျမန္မာ၊ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာအပိုင္းက ပါရဂူသင္တန္းသား သံုးေယာက္ရွိတဲ့အထဲ ႏွစ္ေယာက္က ျမန္မာျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ လီဆာလို႕ေခၚတဲ့ ေတာင္အာဖရိကက အျဖဴမေလး။ သူလည္း မိခင္ဘာသာ အဂၤလိပ္စကား ျဖစ္ရံုမက အခုလက္ရွိ ကမာၻပတ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားပို႕ခ်ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေမြးကတည္းက အဂၤလိပ္လို အူ၀ဲခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႕ အတူ အဂၤလိပ္လို သင္တဲ့ေက်ာင္းမွာတက္ရမွာ ဆိုေတာ့ စိန္ေခၚခ်က္က မေသးလွဘူးရယ္။
ဆရာမက သင္တန္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ရွင္းျပတယ္။ ပထမႏွစ္ သံုးတန္းမွာ အိုင္အာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဘာသာရပ္သံုးခုကို တစ္တန္းစီ ယူရမယ့္အျပင္ ျပည္သူ႕ေရးရာမူ၀ါဒနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း တစ္တန္းတက္ရမယ္။ ပထမႏွစ္ အၿပီး ေႏြရာသီ အစပိုင္းေရာက္ရင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ ေျဖရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တင္မယ့္ စာတမ္းေခါင္းစဥ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ခုခံစာေမးပြဲ  ေျဖရမယ္တဲ့။ ပါရဂူစာတမ္းမွာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာ ဂ်ာနယ္မွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပဖို႕ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ စာတမ္းသံုးေစာင္ (သံုးေစာင္ေပါင္းရင္ ပါရဂူစာတမ္းျဖစ္)  ေရးရမွာျဖစ္ၿပီး ဘြဲ႕ယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ အနည္းဆံုး စာတမ္းတစ္ေစာင္က ႏိုင္ငံတကာ ရည္ညႊန္းဂ်ာနည္ တစ္ေစာင္ေစာင္မွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ေနရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ရွင္းလင္းပြဲၿပီးေတာ့ ဆရာမ်ိဳးနဲ႕ ဆရာကိုေရးက မွာစရာရွိတာေလးေတြ မွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ေယာက္ခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္။ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပါရဂူသင္တန္းသားေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ စာဖတ္ခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ အထဲမွာ မီးခလုတ္ မီးေခ်ာင္း ပလပ္ေပါက္ အျပည့္အစံုနဲ႕ သီးသန္႕စာၾကည့္စားပြဲတစ္ခုစီရယ္၊ ကိုယ့္လ်ိဳ႕၀ွက္နံပတ္နဲ႕ကိုယ္ ဖြင့္ရတဲ့ ဗီရိုအရွည္တစ္လံုး အပုတစ္လံုးစီရယ္ ေပးတယ္။ အခန္းထဲမွာ ပရင္တာတစ္လံုးရွိတယ္။ အင္တာနက္ ၀ိုင္ဖိုင္နဲ႕ လန္ႀကိဳးေပါက္တို႕ကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ထဲကလိုေပါ့။ အခန္းကိုလည္း လ်ိဳ႕၀ွက္နံပတ္နဲ႕ ဖြင့္မွ ရတယ္။ ပါရဂူေက်ာင္းသားေတြကို ေပးထားတဲ့ စာၾကည့္ခန္းကို ပါရဂူက်မ္းႀကီးၾကပ္သူ ဆရာကို ေပးမသိရင္ ဆရာက ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကို ဘယ္လို ေစာင့္ၾကည့္လမ္းညႊန္လုပ္ရပါ့မလဲဆိုလို႕ ဆရာ့ကိုပါ အခန္းလ်ိဳ႕၀ွက္နံပတ္ ေပးတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္း ဆန္လွတဲ့ အဲသည္စာဖတ္ခန္းမွာ ထက္ ကဗ်ာဆန္တဲ့ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာကို စာဖတ္ရင္ ပိုမ်ား ေကာင္းမလား ေတြးမိတယ္။ 

က်န္းမာပါေစ

အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရခဲ့ပါလ်က္ကနဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္ကို ေမြးထုတ္ ကိုယ့္ေနရာမွာ အစား၀င္ၿပီး ကိုယ္မရွိရင္ေတာင္ ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သင့္ပါလ်က္နဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဇမ္းတင္တဲ့အလုပ္၊ အေရးႀကီးေသာ္လည္း ဦးစားမေပးသင့္တဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တဲ့ အခါက်ေတာ့ အခုေနမ်ား ေခါက္ကနဲ ျဖစ္သြားလို႕ကေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ငတာေတြ အကုန္ ေခြးျဖစ္မွာပဲ။ ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိေနတာေတာင္၊ အရွင္လတ္လတ္ အာေပါက္မတတ္ ေျပာေဟာဆံုးမၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ တာ၀န္ခြဲမေပးဘဲ တစ္ေယာက္တည္းဒိုင္ခံ ေသလုေမ်ာပါး အလုပ္ေတြ လုပ္ျပေနတာေတာင္ အကြက္ေတြ လွတယ္ဆိုတာေလာက္ တာတတ္တဲ့ ငတံုးေတြနဲ႕သာ ဆက္စခန္းသြားရရင္၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုယ္ ျဖည့္ဆည္းျပင္ဆင္ထားဖို႕ထက္ စစ္တပ္ထြက္သြားဆိုတာေလာက္ ေအာ္တတ္တဲ့ ငဖ်င္းေတြနဲ႕သာ ဆက္စခန္းသြားရရင္၊ လြတ္လပ္ၿပီဆိုၿပီး လမ္းေပၚထြက္ စပါးလွမ္းတဲ့ ျပည္သူဆိုသူေတြနဲ႕သာ ဆက္စခန္းသြားရရင္ . . .
.
.
.
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အျမန္ဆံုး က်န္းမာပါေစ