The Best Satire

. . . Some days ago, Nikkei Asian Review revealed a brilliant satirical work by expressing a hilarious story of the chief minister of Myanmar’s former capital who is now very popular for his impromptu implementations of ad hoc policies and victimizing the people without taking into consideration anything about negative consequences.
.
. . . Motokazu Matsui, the composer of the article, would commit harakiri if he practically observes what is really happening in the streets of Yangon, and how Yangoners are suffering from being victims of the laboratory experiments of the chief. The staff writer of the Nikkie seems willing to be a lobbyist for a potential good-image of the Yangon chief by putting hyperbolic expressions in his article. In one place, he exaggeratedly praised the recent action of the government head for transforming the public transportation system. Neglecting the fact that most of the former vehicles were merely change their appearance by removing old labels and putting on new insignia, the writer expressed as “eliminating all aged models”. Thanks God for not writing about a misinformation that the Yangon government have been implementing part of the master plan designed by JICA as the authorities have once propagated.
.
. . . Fortunately, I absolutely agree to the thesis statement of the article which simply reads “ . . . as he builds a reputation for tackling challenges facing the Southeast Asian country’s largest city”. Yes. That is right. In the analysts’ view, he is building an amateurish reputation of chief of a regional government holding a license to play a cat-and-mouse game with the people of Yangon from every walk of life.
.
Ref : http://asia.nikkei.com/…/Yangon-politician-emerges-as-possi…

Ironic Revolution

One of my professors recently flied back from Myanmar amid a controversial security service of the Yangon International Airport. In the class, the immediate transformation of the Yangon city public transportation system was discussed as a case study of the public policy process subject. The professor was told that the unstated intention of the ill-prepared or un-prepared urgent change of the previous deteriorating ma-hta-tha (Yangon Motor Vehicles Supervisory Committee) into a (so-called) new YBS (Yangon Bus Service) is just to bring down the ex-military personnel dominated industry rather than trying to serve the Yangon citizens with a smooth transportation service. If what he has heard is true, then it can be concluded as a foolish implementation of a good-for-nothing insane idea. The reality of the story is that the same drivers, and the same bus conductors (locally known as spares) have been running under the supervision of the same but with a new name supervisory body called YRTA (Yangon Region Transport Authority) which is just relabeled the previous steering committee with same members. I am not sure whether the authority is trying to put the old wine into the new bottle or the new wine into the old bottle because the new scheme is inevitably operated by the rotten apples the people actually want to kick out. The highly-expected and optimistic subjects of the ruined old system gradually come to understand that the ad hoc revolution of the most important part of the grassroots’ daily routine in Yangon plotted by the democratically elected chief minister is no more than a cosmetic change. The authority is unable to answer the question of why it has been implemented so urgently without a proper preparation despite needless to do so. T(he)y seems to have decided the move based on their hoplophobia instead of atelophobia. Now t(he)y put all their efforts into reinventing the wheel, or probably there might become a horse of a different color if the Yangoners are fortunate enough to enjoy a Singapore’s MRT-like convenience transportation in the foreseeable future.

စီရင္ခ်က္

. . . ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသက ပင္လယ္ထဲထြက္တဲ့ ျမစ္၀က်ယ္တစ္ခုထဲ ဖိုင္ဘာစက္ေလွေလးတစ္စီးေပၚမွာ လွိဳင္းဒဏ္ေလဒဏ္ လိမ့္ေနေအာင္ ခံရတုန္းက ေသဖို႕အေၾကာင္း တစ္ခါေတြးမိဖူးတယ္။ ပင္လယ္ဆိုတာလဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး မေရာက္ဖူးသူအတြက္ ပင္လယ္၀မွာ ဟိုဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း ကူးတာကိုကပဲ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္မဟုတ္လား။ ဒါတင္မက စီးလာတဲ့ ေလွကလည္း အင္မတန္ ေပါ့ပါးတဲ့ ဖိုင္ဘာေလ အေသးစားေလးဆိုေတာ့ လွိဳင္းေတြၾကားမွာ လူးခ်င္တိုင္း လူးေနေတာ့တာေပါ့။ ေရကူးလို႕ရတယ္ ဆိုအံုးေတာ့ ခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေလွသာေမွာက္သြားလို႕ကေတာ့ ကမ္းထိေရာက္ေအာင္ ကူးႏိုင္ဖို႕က မလြယ္၊ ေလွနံႏွစ္ဘက္ကို လက္နဲ႕ တင္းတင္းဆုပ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ၿပီး ရတနာသံုးပါး အာရံုျပဳရံုက လြဲလို႕ ဘာမွလည္းလုပ္မရတဲ့အတူ အခုေနမ်ား ေသသြားရင္ ဆိုတဲ့အေတြးကို ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ေတြးဖူးတာပါပဲ . . .
.
. . . အခုေန ေသမယ္ဆို ေသလို႕ရၿပီလားလို႕ ေတြးတာပါ။ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ တာ၀န္ေတြ ေက်တန္သေရြ႕ ေက်ၿပီလားေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ေတြးမိတာေလးေတြ အခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေကာက္ခ်က္ခ်ပံု ကြဲလြဲေကာင္းေတာ့ ကြဲလြဲႏိုင္ေပမယ့္ အဲသည္တုန္းက ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၿပီး ခ်လိုက္တဲ့ ေကာက္ခ်က္က ငါေသလို႕ရၿပီဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ပါပဲတဲ့ . . .
.
. . . ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္အခန္႕မသင့္တဲ့အခါ အေဖအေမအေပၚ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ဆိုးမိခဲ့တာမ်ိဳး ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ မိသားစုအေပၚ လိမၼာတယ္ ယူဆထားပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီ ဆိုကတည္းက အေမ့အိမ္က ပိုက္ဆံလံုး၀ မေတာင္းေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမ့ကိုလည္း အထိုက္အသင့္ ျပန္ကန္ေတာ့ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ညီမေလးကို ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ထားနိုင္ခဲ့တယ္။ အခု ညီမေလးက အေမ့ကို ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မရွိလည္း ျဖစ္ၿပီေပါ့ . . .
.
. . . ပန္းပြင့္ေလးက အဲသည္တုန္းက လသားေလာက္ ရွိအံုးမွာ။ အခုေန ေသသြားရရင္ ပန္းပြင့္ေလးအေပၚ အေဖတာ၀န္ မေက်နိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ပန္းပြင့္ေလးေမေမကို စိတ္ခ်တယ္ေလ။ ပန္းပြင့္ေလးဟာ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီးျပင္းခြင့္ရေအာင္ ပန္းပြင့္ေလး ေမေမရယ္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရယ္က ၀ိုင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္ကေလးေတာ့ က်န္ေနရစ္ၿပီေလ။ အေမတို႕ မမတို႕ ပန္းပြင့္ေလးေမေမတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား ၾကည့္စရာ ခ်စ္စရာ ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနၿပီပဲ. . .
.
. . . ႏိုင္ငံအေပၚမွာေရာ ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ေက်ၿပီလဲ။ ေက်တန္သေရြ႕ေတာ့ ေက်ခဲ့ၿပီလို႕ ယူဆမိတယ္။ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႕ ပညာနဲ႕ လံု႕လနဲ႕ စိုက္ထုတ္ၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားႀကီး လုပ္ခဲ့တယ္။ အဖ်င္းဆံုးေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ စိတ္ေက်နပ္မွု အတိုင္းအတာတစ္ခုရေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီပဲ. . .
.
. . . သံသရာ အတြက္ကေရာ . . .။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရွးဘ၀ေတြ ေနာက္ဘ၀ေတြကို စိတ္၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာကို သိပ္စိတ္၀င္စားတာ မရွိေတာ့သလိုပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက ဆရာမေတြ ေက်းဇူးနဲ႕ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာ တရားအားထုတ္နည္း သင္ဖူးေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္ၾကည့္တတ္ဖို႕ ေလ့က်င့္ခန္း ရထားၿပီး အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို ကိုယ့္စိတ္ကိုယ့္ခႏၶာရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကိုပဲ ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တာမို႕ ေနာက္ဘ၀ေတြဘာေတြကို သိပ္ အာရံုမထားမိေတာ့ဘူး။ အခုလည္း ရတနာသံုးပါးကို အာရံုလည္းျပဳ ကိုယ့္စိတ္မွာ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေသခ်ာျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေနရင္း အခုေနမ်ား ဘ၀ကူးရရင္ ေလာဘစိတ္ ေဒါသစိတ္ေတြ အပါးလ်ားဆံုးနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိကပ္ရင္း ဘ၀ကူးမယ္လို႕ သတိခါးေတာင္းက်ိဳက္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ေရထဲျပဳတ္က်သြားရင္ လူတို႕ရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္အခံအရ ဒီလိုခ်ည္းေတာ့ မလွဳပ္မရွား အေသခံမယ္မဟုတ္ဘူးေလ။ မလြတ္ႏိုင္မွန္း သိရင္ေတာင္ ဇနကၠထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ေရေတာ့ ကူးရအံုးမယ္ မဟုတ္လား။ ေယာက္်ားတို႕လံု႕လ ေသခါမွ ေလွ်ာ့ရမယ္မဟုတ္လား။ မဏိေမခလာေတာ့ ေရာက္မလာႏိုင္ေပမယ့္ တံငါေလွေလးဘာေလးနဲ႕ ေတြ႕ႏိုင္ေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေလွေမွာက္လို႕ ေရထဲ ကူးေနရၿပီဆိုရင္ေတာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး သတိလက္မလြတ္ဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးထားျဖစ္ခဲ့တယ္. . .
.
. . . အဲသည္တုန္းကလို အေတြးမ်ိဳး အခုလည္း တစ္ခါေတြးမိျပန္တယ္။
.
. . . အခုက ေသေဘးႀကံဳေနရတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ေပမယ့္ ငါေသသြားရရင္လို႕ ေတြးမိတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးမ်က္ႏွာကိုပဲ ေျပးေျပး ျမင္မိေနေတာ့တယ္။ ကို္ယ္ေတြ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လို႕ ကိုယ့္လမ္းကိုေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အေဖမဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တာေတာင္ ႏွလံုးသားထဲက လစ္လပ္သြားတဲ့ အေဖ့ေမတၱာဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးကို ဘာနဲ႕မွ ျပန္ျဖည့္ဆည္းလို႕ မရနိုင္ခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိ မဟုတ္လား။ လူမမယ္ ပန္းပြင့္ေလး အခုေနခါ အေဖသာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုပင္ ၀ိုင္း၀န္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကေသာ္လည္း အေဖဆိုတဲ့ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ျပန္ျဖည့္ဆည္းဖို႕ဆိုတာ လြယ္နိုင္ပါ့မလား။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္သူ႕ဘယ္သူအတြက္မွ ရွင္သန္ေပးေနဖို႕ မလိုဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ပန္းပြင့္ေလး တစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ အေဖအျဖစ္ ဆက္ေနေပးဖို႕ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနေသးတာေၾကာင့္မို႕ ငါေသလို႕ မရေသးပါဘူးေလ လို႕ပဲ ကိုယ့္တရားကို စီရင္လိုက္ပါတယ္ . . .
.
၂၀၁၇ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္

အိုင္ဖုန္း ဆယ္ႏွစ္ျပည့္

အိုင္ေပါ့ရယ္ မိုဘိုင္းဖုန္းရယ္ အင္တာနက္ရယ္ သံုးမ်ိဳးေပါင္းထားတဲ့ လက္ကိုင္အရြယ္အျပားေလးကို အိုင္ဖုန္းလို႕ နာမည္ေပးၿပီး ထုတ္လုပ္ျဖန္႕ခ်ီလိုက္ေၾကာင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႕က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ နည္းပညာ ျပပြဲတစ္ခုမွာ ကမာၻေက်ာ္ အဲပဲကုမၸဏီကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ စတိေဂ်ာ့က စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တာနဲ႕အတူ ကမာၻ႕မိုဘိုင္းဖုန္းေလာက တစ္ေခတ္ ဆန္းသစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္လို အမ်ားျပည္သူေရွ႕ တင္ဆက္ျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ စတိေဂ်ာ့က ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါသတဲ့။ အခုဆိုရင္ အိုင္ဖုန္းေပၚတာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္ကို စတင္ေျခခ်မိတဲ့ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႕ဟာ ဂ်ပန္ျပည္မွာ အိုင္ဖုန္းမ်ိဳးဆက္ အမွတ္ေျခာက္ စတင္ျဖန္႕ခ်ိတဲ့ ရက္ျဖစ္ပါတယ္။
.
ဓာတ္ပံုထဲက ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ အိုင္ဖုန္းဖခင္ႀကီး စတိေဂ်ာ့ ကေတာ့ အသက္ ၅၆ ႏွစ္အရြယ္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၅ ရက္ေန႕မွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ သူမရွိေတာ့ေပမယ့္ သူေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ အိုင္ဖုန္းကေတာ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ တစ္ဆက္ၿပီး တစ္ဆက္ တိုးတက္ရွင္သန္ေနဆဲ လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ညွိဳ႕ယူဖမ္းစားေနႏိုင္ဆဲပါပဲ . . .

လွေမ

. . . ခုတစ္ေလာ လွေမကိုပဲ သတိရရေနမိတယ္။ တိုက္ဆိုင္လို႕လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ လွေမနဲ႕ ပတ္သက္တာလည္း တစ္ခုမွ ႀကံဳရၾကားရတာ မရွိဘူး။ မရွိဆို လွေမနဲ႕ နည္းနည္းေလးေလာက္ တူတာေတာင္မွ ဒီအရပ္မွာ ရွိတာမဟုတ္။ ဒါနဲ႕မ်ား လွေမကို ဘာလို႕ သတိရေနမိတာပါလိမ့္။
.
. . . ခါတိုင္းလည္း သတိရတဲ့အခါ ရွိပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေလး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဘာဘီကာတြန္းကားေလးထဲမွာ လွေမကို သတိရစရာေလးေတြရွိတယ္။ အခုေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးလည္း အနားမွာမရွိေတာ့ ဘာဘီကာတြန္းကားလည္း မရွိ၊ လွေမကို သတိရစရာလည္း မရွိ။ ဒါေပမယ့္ လွေမကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သတိရရေနမိပါလိမ့္ ေတြးရခက္တယ္
.
. . . လွေမဆိုတာ အင္မတန္ေခ်ာ အင္မတန္လွ အင္မတန္ လိမၼာတဲ့ ကိုပြႀကီးရဲ႕ သမီးေလးနာမည္။ ကိုပြႀကီးကလည္း သူ႕သမီးေလးဆို သိပ္ခ်စ္တဲ့ပံုပဲ။ ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္ဆိုတာမ်ား မျမင္ဖူးမၾကားဖူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာမရ ဆိုမရ ျဖစ္ရင္ေတာင္ သမီး လွေမ ဆိုၿပီး ေလေအးေလးနဲ႕ ေခ်ာ့လိုက္တာနဲ႕ လွေမတို႕က ခ်က္ခ်င္းကို လိမၼာသြားတာ ဆိုတာမ်ိဳး။ လွေမ ဆိုတဲ့ နာမည္ ဘယ္သူေပးထားတာလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိေပမယ့္ နာမည္လိုပဲ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း ေခ်ာေခ်ာသန္႕သန္႕ႀကီး။ လွေမဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ သိပ္လိုက္တယ္။
.
. . . လွေမ လွေမ နဲ႕ တစ္လွေမတည္း လွေမေနေတာ့ လွေမဆိုတာ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္လို႕ ထင္ေနအံုးမယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေတာ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ ဒါေပမယ့္ လွေမက လူမဟုတ္ဘူးဗ်။ ကိုပြႀကီးရဲ႕ ျမင္းမေလး နာမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ရွိသမွ် ျမင္းလွည္းေတြထဲမယ္ ကိုပြႀကီးျမင္းလွည္းေလာက္ စတုိင္က်တဲ့ ျမင္းလွည္း မရွိသလို ကိုပြႀကီးသမီး လွေမေလာက္ ေခ်ာတဲ့ သန္႕တဲ့ ျမင္းလည္း မရွိဘူးဗ်။ မရွိဆို ကိုပြႀကီးက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ေနတဲ့ လူေခ်ာလူလွ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူ႕ျမင္းကိုလည္း တကယ့္သမီးေလးလို သေဘာထားတာကိုး။ ညေနတိုင္ ျမင္းလွည္းျဖဳတ္ၿပီးလို႕ နားၿပီလားဆိုရင္ ကိုပြႀကီးက ဘယ္သူေခၚေခၚ မလိုက္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ သူ႕သမီး စပါးေတြစားထားတာ အစာမေက်ေသးေတာ့ ေျပးလိုက္ရင္ ဗိုက္ထဲမွာ စူးမွာစိုးလို႕တဲ့။ သူ႕သမီးကို အဲသေလာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂရုစိုက္မွေတာ့ လွေမ လွတာပတာ သခင့္စကား နားေထာင္တာ အဆန္းလားဗ်ာ
.
. . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွင္ျပဳေတာ့ လွေမကို စီးခ်င္လို႕ လုရေသးတယ္။ အလွဴမတိုင္ခင္ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေျပာထားရတာ။ ကိုပြႀကီး အေနာ္ရွင္ျပဳရင္ လွေမကို စီးမွာေနာ္။ ကိုပြႀကီးက ျမင္းထိန္းလုပ္ဆိုၿပီး။ တကယ္လည္း ရွင္ျပဳေတာ့ လွေမကို စီးခဲ့ရပါတယ္။ ကိုပြႀကီးကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္မ်က္မွန္နဲ႕ ေကာ္လာျပား အက်ီၤျဖဴနဲ႕ ပေလကပ္ပုဆိုးနဲ႕ ျမင္းထိန္းႀကီးေပါ့။ အနီးအနား ေရနီေလာက္ဘာေလာက္ သာေရးနာေရး ရွိရင္လည္း ေလးငါးဆယ္ေယာက္ စုသြားမယ္ဆို ကိုပြကို ေခၚရတယ္။ ခရီးေထာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမင္းပိန္ျမင္းကတ္ဆိုရင္ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေလ။ လွေမလို လိမၼာတဲ့ျမင္းမ်ိဳး ကိုပြႀကီးလို စိတ္သေဘာေကာင္းတဲ့ ျမင္းလွည္းသမားမ်ိဳးမွ ခရီးေ၀းေခၚရဲတာကလား။ နို႕မဟုတ္ရင္ လမ္းမွာ ကိုးတိုးကတ္တတ္ လုပ္ေနရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး
.
. . . ကိုပြႀကီးကလည္း ကိုပြႀကီးပဲဗ်။ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာခ်ိဳတဲ့အျပင္ အားေနရင္ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္း ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႕။ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိမ္း သီခ်င္းေတြဆို ကိုပြႀကီးရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲမ်ား ပါမလားပဲ။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေလဒီယိုေလး တစ္လံုးပဲ ရွိေတာ့ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာလည္း အက်အန သိပ္နားေထာင္ျဖစ္တာ မဟုတ္။ ကိုပြႀကီးကေတာ့ သီခ်င္းကို အသံေနအသံထားနဲ႕ ဆိုလိုက္ ေလေလးခၽြန္ၿပီး တီးလံုးေလးလိုက္လိုက္ ဆိုေတာ့ ကိုပြႀကီးတို႕အိမ္မွာ သြားေဆာ့ေနခ်ိန္ ကိုပြႀကီးမ်ား ရွိေနလို႕ကေတာ့ သီခ်င္းသံေလးေတြ အက်အနကို နားေထာင္ရတာ။ ရြာႀကီးသူစံပယ္ႏြဲ႕ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကိုပြႀကီး ဆိုဆိုေနတာ အခုေနေတာင္ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနမိပါေသးရဲ႕
.
. . . ကိုပြႀကီးကေတာ့ ေအလာဘက္က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေအလာမွာပဲ လိုက္ေနေနသလား၊ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီလဲ၊ လွေမႀကီးေရာ။ အခုေန ရွိေနေသးရင္ လွေမအသက္ႀကီးလွေရာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ကိုပြႀကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ လွေမႀကီးအေၾကာင္း ေမးအံုးမွပါ။ ဒီစာဖတ္မိတဲ့ သူေတြလည္း ကိုပြႀကီး နဲ႕ မိသားစု က်န္းခန္႕သာလို႕ မာပါေစေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမတၱာဆုေတာင္းကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးလိုက္ၾကပါအံုးဗ်ာ

ဆႏြင္းမကင္း စားခ်င္တယ္

. . . ငါးတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကို တက္ရေတာ့ အေမက တစ္ေန႕ကို မုန္႕ဖိုး တစ္က်ပ္ေပးတယ္။ တစ္က်ပ္ဆိုတာ ေက်ာင္းက ေဒၚသန္းလွ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ပြဲ စားလို႕ ရေပမယ့္ မကၽြက္ မုန့္ဟင္းခါးမွ မုန္႕ဟင္းခါး ထင္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ေဒၚသန္းလွရဲ႕ တစ္က်ပ္တန္က ဘယ္လိုမွ ပါးစပ္ထဲ မတိုးဘူး။ တစ္ျခား ကိုယ္စားခ်င္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္ဖိုးမွ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ တစ္ပတ္ေနမွ တစ္ခါပဲ စားလို႕ ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သည္းခံပါတယ္။ အေမေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ ျပန္အပ္ထားၿပီး ငါးရက္တစ္ေစ်း ေစ်းေန႕က်မွ ေစ်းထဲမွာ ဗန္း၀ိုင္းႀကီးေတြနဲ႕ တည္ေရာင္းတဲ့ ဆႏြင္းမကင္းနဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာေရာရာ ငါးက်ပ္ဖိုး ၀ယ္ေပးဖို႕ အေမ့ကို မွာပါတယ္။ အေမက ငါ့သား စားခ်င္ရင္ အေမ၀ယ္ေကၽြးပါ့မယ္ တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကို သံုးပါ ဆိုေပမယ့္ ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးယူရင္ မမွ်တဘူး ထင္လို႕ လက္မခံခဲ့ဘူး။ မုန္႕ဖိုးတစ္က်ပ္ကို အေမ့ကို ျပန္အပ္သလို အေမကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ၀ယ္၀ယ္လာေပးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေမ့ကို ဆႏြင္းမကင္း ၀ယ္လာေပးဖို႕ မမွာေတာ့ဘူး။ ေျခာက္တန္း ခုနစ္တန္းေလာက္ကစၿပီး တစ္ေန႕တစ္က်ပ္ မုန္႕ဖိုးကိုေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိပဲ။
.
. . . ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဒီအခ်ိန္ဆို ဗိုက္က ဆာဆာလာတတ္လို႕ စားခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးမိရင္ ငါးတန္းတုန္းက အေၾကာင္းကို သတိရသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆႏြင္းမကင္းေလး ရရင္ စားခ်င္သား
.
(ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ေလးနာရီဆယ့္ငါး)

. .This is the class presentation of International Politics course. My topic is “Myanmar’s Reform and Opening”. To be specific, the topic is “Why the military leaders made a strategic decision to pursue reform and opening although they are believed to have enough capacity to control the authority of the state for many more years?” The photos on the screen simply show that the president is listening very attentively to the state counsellor in two different occasions, and the state counsellor alone is confidently smiling. The photos definitely reflect the current polity of Myanmar where the constitutional head of state has to listen to the person whose governmental post was artificially created out of the constitutional provisions.