. . . ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသက ပင္လယ္ထဲထြက္တဲ့ ျမစ္၀က်ယ္တစ္ခုထဲ ဖိုင္ဘာစက္ေလွေလးတစ္စီးေပၚမွာ လွိဳင္းဒဏ္ေလဒဏ္ လိမ့္ေနေအာင္ ခံရတုန္းက ေသဖို႕အေၾကာင္း တစ္ခါေတြးမိဖူးတယ္။ ပင္လယ္ဆိုတာလဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး မေရာက္ဖူးသူအတြက္ ပင္လယ္၀မွာ ဟိုဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း ကူးတာကိုကပဲ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္မဟုတ္လား။ ဒါတင္မက စီးလာတဲ့ ေလွကလည္း အင္မတန္ ေပါ့ပါးတဲ့ ဖိုင္ဘာေလ အေသးစားေလးဆိုေတာ့ လွိဳင္းေတြၾကားမွာ လူးခ်င္တိုင္း လူးေနေတာ့တာေပါ့။ ေရကူးလို႕ရတယ္ ဆိုအံုးေတာ့ ခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေလွသာေမွာက္သြားလို႕ကေတာ့ ကမ္းထိေရာက္ေအာင္ ကူးႏိုင္ဖို႕က မလြယ္၊ ေလွနံႏွစ္ဘက္ကို လက္နဲ႕ တင္းတင္းဆုပ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ၿပီး ရတနာသံုးပါး အာရံုျပဳရံုက လြဲလို႕ ဘာမွလည္းလုပ္မရတဲ့အတူ အခုေနမ်ား ေသသြားရင္ ဆိုတဲ့အေတြးကို ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ေတြးဖူးတာပါပဲ . . .
.
. . . အခုေန ေသမယ္ဆို ေသလို႕ရၿပီလားလို႕ ေတြးတာပါ။ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ တာ၀န္ေတြ ေက်တန္သေရြ႕ ေက်ၿပီလားေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ေတြးမိတာေလးေတြ အခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေကာက္ခ်က္ခ်ပံု ကြဲလြဲေကာင္းေတာ့ ကြဲလြဲႏိုင္ေပမယ့္ အဲသည္တုန္းက ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၿပီး ခ်လိုက္တဲ့ ေကာက္ခ်က္က ငါေသလို႕ရၿပီဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ပါပဲတဲ့ . . .
.
. . . ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္အခန္႕မသင့္တဲ့အခါ အေဖအေမအေပၚ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ဆိုးမိခဲ့တာမ်ိဳး ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ မိသားစုအေပၚ လိမၼာတယ္ ယူဆထားပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီ ဆိုကတည္းက အေမ့အိမ္က ပိုက္ဆံလံုး၀ မေတာင္းေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမ့ကိုလည္း အထိုက္အသင့္ ျပန္ကန္ေတာ့ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ညီမေလးကို ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ထားနိုင္ခဲ့တယ္။ အခု ညီမေလးက အေမ့ကို ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မရွိလည္း ျဖစ္ၿပီေပါ့ . . .
.
. . . ပန္းပြင့္ေလးက အဲသည္တုန္းက လသားေလာက္ ရွိအံုးမွာ။ အခုေန ေသသြားရရင္ ပန္းပြင့္ေလးအေပၚ အေဖတာ၀န္ မေက်နိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ပန္းပြင့္ေလးေမေမကို စိတ္ခ်တယ္ေလ။ ပန္းပြင့္ေလးဟာ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီးျပင္းခြင့္ရေအာင္ ပန္းပြင့္ေလး ေမေမရယ္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရယ္က ၀ိုင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္ကေလးေတာ့ က်န္ေနရစ္ၿပီေလ။ အေမတို႕ မမတို႕ ပန္းပြင့္ေလးေမေမတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား ၾကည့္စရာ ခ်စ္စရာ ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနၿပီပဲ. . .
.
. . . ႏိုင္ငံအေပၚမွာေရာ ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ေက်ၿပီလဲ။ ေက်တန္သေရြ႕ေတာ့ ေက်ခဲ့ၿပီလို႕ ယူဆမိတယ္။ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႕ ပညာနဲ႕ လံု႕လနဲ႕ စိုက္ထုတ္ၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားႀကီး လုပ္ခဲ့တယ္။ အဖ်င္းဆံုးေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ စိတ္ေက်နပ္မွု အတိုင္းအတာတစ္ခုရေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီပဲ. . .
.
. . . သံသရာ အတြက္ကေရာ . . .။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရွးဘ၀ေတြ ေနာက္ဘ၀ေတြကို စိတ္၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာကို သိပ္စိတ္၀င္စားတာ မရွိေတာ့သလိုပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက ဆရာမေတြ ေက်းဇူးနဲ႕ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာမွာ တရားအားထုတ္နည္း သင္ဖူးေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္ၾကည့္တတ္ဖို႕ ေလ့က်င့္ခန္း ရထားၿပီး အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို ကိုယ့္စိတ္ကိုယ့္ခႏၶာရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကိုပဲ ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တာမို႕ ေနာက္ဘ၀ေတြဘာေတြကို သိပ္ အာရံုမထားမိေတာ့ဘူး။ အခုလည္း ရတနာသံုးပါးကို အာရံုလည္းျပဳ ကိုယ့္စိတ္မွာ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေသခ်ာျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေနရင္း အခုေနမ်ား ဘ၀ကူးရရင္ ေလာဘစိတ္ ေဒါသစိတ္ေတြ အပါးလ်ားဆံုးနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိကပ္ရင္း ဘ၀ကူးမယ္လို႕ သတိခါးေတာင္းက်ိဳက္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ေရထဲျပဳတ္က်သြားရင္ လူတို႕ရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္အခံအရ ဒီလိုခ်ည္းေတာ့ မလွဳပ္မရွား အေသခံမယ္မဟုတ္ဘူးေလ။ မလြတ္ႏိုင္မွန္း သိရင္ေတာင္ ဇနကၠထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ေရေတာ့ ကူးရအံုးမယ္ မဟုတ္လား။ ေယာက္်ားတို႕လံု႕လ ေသခါမွ ေလွ်ာ့ရမယ္မဟုတ္လား။ မဏိေမခလာေတာ့ ေရာက္မလာႏိုင္ေပမယ့္ တံငါေလွေလးဘာေလးနဲ႕ ေတြ႕ႏိုင္ေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေလွေမွာက္လို႕ ေရထဲ ကူးေနရၿပီဆိုရင္ေတာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး သတိလက္မလြတ္ဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးထားျဖစ္ခဲ့တယ္. . .
.
. . . အဲသည္တုန္းကလို အေတြးမ်ိဳး အခုလည္း တစ္ခါေတြးမိျပန္တယ္။
.
. . . အခုက ေသေဘးႀကံဳေနရတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ေပမယ့္ ငါေသသြားရရင္လို႕ ေတြးမိတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးမ်က္ႏွာကိုပဲ ေျပးေျပး ျမင္မိေနေတာ့တယ္။ ကို္ယ္ေတြ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လို႕ ကိုယ့္လမ္းကိုေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အေဖမဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့တာေတာင္ ႏွလံုးသားထဲက လစ္လပ္သြားတဲ့ အေဖ့ေမတၱာဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီးကို ဘာနဲ႕မွ ျပန္ျဖည့္ဆည္းလို႕ မရနိုင္ခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိ မဟုတ္လား။ လူမမယ္ ပန္းပြင့္ေလး အခုေနခါ အေဖသာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုပင္ ၀ိုင္း၀န္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကေသာ္လည္း အေဖဆိုတဲ့ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ျပန္ျဖည့္ဆည္းဖို႕ဆိုတာ လြယ္နိုင္ပါ့မလား။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္သူ႕ဘယ္သူအတြက္မွ ရွင္သန္ေပးေနဖို႕ မလိုဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ပန္းပြင့္ေလး တစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ အေဖအျဖစ္ ဆက္ေနေပးဖို႕ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနေသးတာေၾကာင့္မို႕ ငါေသလို႕ မရေသးပါဘူးေလ လို႕ပဲ ကိုယ့္တရားကို စီရင္လိုက္ပါတယ္ . . .
.
၂၀၁၇ ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္
No comments:
Post a Comment