ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ကိုးႏွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို တက္လာေတာ့ ပထမဆံုး ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္က မွတ္မွတ္ရရ ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားႀကီးခံၿပီး အေသအခ်ာကို ႐ိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ သူ႕ကၽြန္မခံၿပီ ဇာတ္ကား။ ရန္ကုန္မွာ အဆင့္ျမင့္႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြ ေပၚခါစေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုကေတာ့ တကယ္အဆင့္ျမင့္ပါေပတယ္။ ရြာက ထရံကာ သဲဖုတ္ခင္း ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႕စာရင္ ကိုယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ အဆင့္ျမင့္တာပါပဲ။ ပရိသတ္ကေတာ့ အဲ ပရိသတ္ကလည္း အဆင့္ျမင့္တာပါပဲ။ ေအာ္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက အဆင့္ျမင့္႐ုပ္ရွင္ရံုႀကီးေတြမွာ ၾကည့္ၾကတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပရိသတ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုးလို႕ အဲသည္မွာ စေတြ႕ဖူးခဲ့တာပါ။ ၿမိဳ႕ကို သြားဖူးတဲ့ ဘေထြးေလးက အေသအခ်ာ မွာလိုက္လို႕ ႐ုပ္ရွင္မျပခင္ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳဖို႕ အားခဲ့ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တာ။ မီးေမွာင္ေတြခ်ၿပီး အထက္ပိုဒ္မွာ ေျပာခဲ့သလို မွဳန္တုန္တုန္ ၀ါးတားတား အလံေတာ္ပံုနဲ႕ တုန္ေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံေပၚလာေတာ့ မတ္တပ္ထ ရပ္တဲ့ၿပီး ေက်ာင္းမွာ တန္းေပါင္းစီကြင္းထဲ အေလးျပဳသလို ေခါင္းေလးညြတ္လို႕ အေလးျပဳမိတယ္။ သီခ်င္းသံ မဆံုးေသးခင္ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႕ျဖစ္မိလို႕ ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေဟာဗ်ာ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လူေတြျပည့္ေနတဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမယ္ ကိုယ္လို မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့သူက ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတာပါလား။ အဲဒီ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ထဲကမွ သီခ်င္းသံဆံုးလို႕ ႏိုင္ငံေတာ္အလံပံု ပိတ္ကားေပၚက ေပ်ာက္သြားမွ ျပန္ထိုင္တာက မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္အပါအ၀င္ သံုးေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတာကလား။ (သီခ်င္းသံ ဆံုးတယ္ဆိုလို႕ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ရုပ္ရွင္ရံုက အျပည့္ဖြင့္ေပးတယ္ မထင္နဲ႕ဗ်။ ခုနေျပာတဲ့ တုန္ေၾကာင္ေၾကာင္ တီးလံုးသံက ျပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလို႕ အပိုဒ္ေလာက္က စၿပီး အက်ိဳးကို ညီညာစြာတို႕တစ္ေတြ ေလာက္က်ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ရပ္သြားတာဗ်၊ သူ႕သီခ်င္းသံနဲ႕ သူ႕ပရိသတ္က်ေတာ့လည္း အထာကိုက်လို႕။) မအူမလည္နဲ႕ ၿမိဳ႕တက္လာတဲ့ ဇနပုဒ္သားေလး ဗိုလ္ေကာင္းစိတ္ထဲ ဘာမွတ္သြားသလဲ ဆိုေတာ့ ေအာ္ ႏိုင္ငံေတာ္အလံ အေလးျပဳတယ္တို႕ ဘာတို႕ဆိုတာ ေတာက်တဲ့သူေတြပဲ လုပ္တာ ထင္ပါရဲ႕။ ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ၿမိဳ႕ႀကီးသားမွန္ရင္ ခုနကလိုပဲ မေကာင္းတတ္လို႕ ခဏထရပ္ၿပီး ျပန္ထိုင္ရတာပါလား။ သီခ်င္းဆံုးတဲ့အထိ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကတဲ့သူေတြက ငါလို မအူမလည္ ေက်းေတာသားေတြပဲေနမွာလို႕ တကယ္ကို ေအာက္ေမ့သြားတာ။ ေနာက္ေတာ့ဗ်ာ ရန္ကုန္မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တိုင္း အလံေတာ္ကို အေလးျပဳရမွာ ရွက္ကို ေနေတာ့တာ။ ေတာသားေတာ့ ေတာသားေပတဲ့ အဲသေလာက္ေတာ့လည္း ေတာက်လို႕ မျဖစ္ဖူး မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္က ဆရာသမား မိဘဘိုးဘြား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ သြန္သင္မွဳနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးဂရုျပဳရေကာင္းမွန္း စိတ္ထဲ စြဲမွတ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ အဆင့္ျမင့္႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးေတြေရာက္ေတာ့လည္း အဆင့္ျမင့္ ၿမိဳ႕ႀကီးသားအက်င့္ကို က်င့္ရေတာ့တာပါပဲ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ အဲဒါ အရင္တုန္းက။ ဒီေန႕ကေတာ့ အထက္က ေျပာခဲ့တာေတြနဲ႕ တစ္ျခားစီလို႕ ဆိုရမွာပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံ အစကေန အဆံုးအထိ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ တစ္ေယာက္မက်န္ အကုန္လံုး တေလးတစားနဲ႕ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ အေလးျပဳတာကို ျမင္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ဒါေတာင္ ရံုအျပည့္ေနာ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြကို ဘာေတြက ေျပာင္းလဲေပးလိုက္သလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိတတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။
ဂုဏ္ယူလိုက္တာ ၾကည္ႏူးလိုက္တာဆိုတာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ဒီလို႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူတယ္။ ဒီလိုေခတ္အထိ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ရတာကိုလည္း ဂုဏ္ယူတယ္။ သက္ဆိုင္ရာက ညႊန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အလံပံုကို အရည္အေသြးျမင့္ျမင့္ တင္ဆက္ေပးတဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း ဂုဏ္ယူတယ္။
ရုပ္ရွင္ၿပီးလို႕ အျပင္ထြက္လာေတာ့ အတူပါလာတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ေမးၾကည့္တယ္။ ေစာေစာက ရုပ္ရွင္မျပခင္ မတ္တပ္ရပ္တာ ဘာလို႕ ရပ္ရတာလဲ သိလား ဆုိေတာ့ သိတာေပါ့ ေဖေဖရဲ႕တဲ့ အဲဒါ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳတာေလတဲ့။ ေဖေဖကလည္း လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ သူက ဆူလိုက္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဂုဏ္ယူစရာ ေနာက္ထပ္တစ္ခု တိုးသြားပါတယ္
No comments:
Post a Comment