ကိုလွေပါ

သူ႕အေမမိဘေတြ ေပးထားတဲ့ နာမည္က ေမာင္လွေပမယ့္ လူက က်ပ္မျပည့္ဘဲ ေပါေတာေတာ ျဖစ္ေနတာကို အစြဲျပဳၿပီး အရပ္က ေပးထားတဲ့ ေပါတစ္လံုးတိုးလို႕ သူ႕နာမည္ ကိုလွေပါ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ေတြ႕ရင္ ကိုလွေပါလို႕ ေခၚဖို႕ေတာ့ စိတ္မကူးေလနဲ႕။ ကိုလွေပါဆိုတာ အရပ္ထဲက အပ်ိဳေပါက္ အပ်ိဳေလး အပ်ိဳႀကီးေတြနဲ႕ ကေလးေတြသာ ေခၚခြင့္ရွိတဲ့နာမည္။ က်န္တဲ့ တစ္ရြာလံုးကလူေတြက သူ႕ကို ေမာင္လွေပါလို႕သာ ေခၚၾကရတယ္။ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ေမာင္လွေပါလို႕ မေခၚမိလို႕ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အားႀကီး စိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့
ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ကေလးတစ္ေယာက္လို႕ပဲ ခံယူထားလို႕ပဲ။ ေပါင္းရင္လည္း ကေလးေတြနဲ႕ပဲ ေပါင္းတယ္။ ကေလးေတြ ကစားတဲ့ ေနရာမွာ သူရွိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ရြာထဲက ဟိုအိမ္သည္အိမ္က လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းတာေလးေတြ လုပ္ေပးမယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ဆိုလို႕ကေတာ့ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက မန္က်ည္းတန္းမွာ သြားရွာ။ ကေလးေတြၾကားထဲ မႀကီးမငယ္နဲ႕ ေဆာ့ခ်င္ ေဆာ့ေနလိမ့္မယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ကေလးေတြ ေဆာ့တာကို ေဘးကထိုင္ၾကည့္ၿပီး ကေလးထိန္းရင္ ထိန္းေနလိမ့္မယ္။ ရြာအေခၚေတာ့ ကေလးသူႀကီးေပါ့ဗ်ာ အဲသည္လိုလူမ်ိဳး။

ကေလးေတြနဲ႕ ေဆာ့တယ္ ဆိုလို႕မ်ားေတာ့ သူက ကေလးေတြကို အႏိုင္က်င့္လိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္နဲ႕ဗ်။ ကေလးေတြနဲ႕ ဘာလုပ္တမ္း ကစားကစား သူကပဲ အၿမဲ အေလွ်ာ့ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္ကေလးက ဘယ္ေလာက္ အႏိုင္ယူယူ သူက မမွဳဘူး။ ကေလးေတြနဲ႕ ကစားေနရရင္ ေက်နပ္ေနတဲ့သူ။ အဲသည္ေတာ့ ကေလးေတြကလည္း သူနဲ႕ မကစားခ်င္ဘဲ ေနပါ့မလား။ ေနာက္တစ္ခုက ကေလးေတြ ကစားေနတဲ့ ကစား၀ိုင္းထဲ ဒါမွမဟုတ္ အနီးအပါးမွာ ကိုလွေပါ ရွိေနလို႕ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကေလးေတြအတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕။ အိမ္ျပန္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာ စိတ္ေအးလက္ေအးသာလုပ္။ ကေလးစိတ္ႀကီးနဲ႕ ဆိုေပတယ့္ သူက ကေလးေတြကို ေဘးမသီရန္မခေအာင္ ဂ႐ုစိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ကေလးအေဖေတြထက္သာတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ေျပာတာ လြန္ရာက်မယ္။ တကယ္လည္း သာတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သူကေလးေတြနဲ႕ ကစားေနတာ တစ္ရက္ေလာက္ လာၾကည့္လိုက္ရင္ သိလိမ့္မယ္။ ကေလးအေမေတြဆို သူတို႕သားေတြ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႕ ေျပာမရဆိုမရ ျဖစ္လာရင္ ဟဲ့နင္တို႕ ငါ့မ်က္စိေရွ႕ ေဆာ့မေနနဲ႕ ေျမာက္၀ိုင္းသြားၿပီး မန္က်ည္းတန္းမွာ လွေပါႀကီးနဲ႕ သြားေဆာ့ေခ်လို႕ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အဲသည္လို ေျပာရေလာက္ေအာင္လည္း ကိုလွေပါႀကီးက ကေလးေတြကို ထိန္းသိမ္းၿပီး ေဆာ့တတ္တဲ့သူကိုး။

ကိုလွေပါႀကီး မွဳတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ သူ႕ကို ကေလးေတြနဲ႕ သင္းခြဲတာေလာက္ နာတတ္တာ မရွိဘူး။ ရြာမွာ အလွဴ ဆြမ္းေကၽြးရွိလို႕မ်ားေတာ့ ကိုလွေပါကို လူႀကီး၀ိုင္းမွာ တူတူတန္တန္ တည္ခင္းေကၽြးမယ္ေတာ့ စိတ္မကူးေလနဲ႕။ ဘယ္ေတာ့မွ စားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကြရည္သုတ္ လင္ဗန္းႀကီးထဲ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြပံုၿပီး လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္ ကေလး သံုးေလးငါးေယာက္ ေကၽြးတဲ့ ကေလး၀ိုင္းမွာ စားရမွ သူ႕ကိုယ္သူ လူရာ၀င္တယ္ ထင္တဲ့သူ။ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြနဲ႕စားလည္း သူက စားရလွတယ္ေတာ့ ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြကို အ႐ိုးထြင္ေပးရတာနဲ႕။ ဟင္းရည္ထည့္ေပးရတာနဲ႕ ထမင္းလိုက္ေပးရတာနဲ႕ သူကို မစားလိုက္ရဘူး ဆိုသလိုပဲ။ ကေလးေတြသာ စားၿပီးသြားမယ္ ကိုလွေပါႀကီး တစ္၀ိုင္းက ႏွစ္၀ိုင္း ဆက္ေနလို႕မ်ားေတာ့ ဒီလူ အစားႀကီးလွတယ္ မထင္လိုက္နဲ႕။ ကေလးေတြနဲ႕ စားလည္း အလွဴကေကၽြးတဲ့ ၀က္သားဟင္း ငါးေျခာက္ဟင္းဆိုရင္ ကေလးေတြကိုသာ ေသခ်ာေကၽြးၿပီး သူက စားရလွတယ္ရယ္လို႕ မဟုတ္ဘူး။ သူစားတဲ့ တစ္၀ိုင္းတည္းရယ္လို႕လည္း မဟုတ္။ စားေနသမွ် ကေလးေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး အ႐ိုးႏႊင္ေပး အသားခြာေပး လုပ္ေနတာနဲ႕တင္ ဟင္းခ်ိဳေသာက္သလိုလို သရက္ခ်ဥ္သုပ္ စားသလိုလိုနဲ႕ သူ႕ခမ်ာ ၿပီးရရွာတာ။

ရြာက ကေလးမွန္သမွ်လည္း ကိုလွေပါႀကီး မခ်စ္တဲ့သူဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ပြဲလမ္းသဘင္ရွိလို႕ မိဘေတြ ဦးရီးဦးေလးေတြ လိုက္မပို႕အားဘူး ဆိုရင္ေတာင္ သူက ကေလးသူႀကီးလုပ္ၿပီး လိုက္ပို႕ေပးေသးတာ။ ရြာက ကေလးေတြကလည္း ကိုလွေပါႀကီးစကားမ်ားဆို ဘုရားစကားလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုလွေပါႀကီးနဲ႕ အဆင္ေျပမွ သူတို႕ သြားခ်င္ရာသြား ကစားခ်င္ရာ ကစားလို႕ ရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါကို ဓာတ္တဲ့ မိဘေတြကလည္း တစ္ခုခုဆို ကိုလွေပါႀကီး စစ္ကူယူရတာေတြရွိတယ္။ ေမာင္လွေပါရယ္ မင္းညီေလးက ၿပီးခဲ့တဲ့ ေစ်းေန႕က အသစ္၀ယ္ေပးထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကို မႀကိဳက္ဘူး လုပ္ေနတယ္ ၾကည့္ေျပာပါအံုးဆိုရင္ ကိုလွေပါနဲ႕ တစ္ညေနေလာက္သာ ေပးကစားလိုက္ ဂ်ီက်တဲ့ကေလးက ၿငိမ္သြားေရာ အဲသည္လို ပိုင္တာ။

တစ္ေန႕ေတာ့။ အင္း အဲသည္တစ္ေန႕ကို ေတာ့ တစ္ရြာလံုး ေမ့မွာ မဟုတ္ၾကဘူး အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲသည္တုန္းက သံုးတန္းတက္ေနတဲ့ က်ဳပ္သားအႀကီးေကာင္ေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႕ ေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရေတာ့မယ္။ အဲသည္ေန႕က ရြာမွာ ကေလးပြဲေတာ္လုပ္တယ္။ ရြာမွာ စပါးေပၚစအခ်ိန္။ တလင္းခင္းတဲ့အခ်ိန္ကိုး။ က်ဳပ္တို႕ အညာမွာ ေန႕ပူညခ်မ္းဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿမိဳ႕မွာ ႀကီးပြားေနတဲ့ ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုျမဒင္က ဦးစီးလုပ္ေပးတာဆိုလား။ တကယ္ေတာ့ ကိုျမဒင္ ဦးစီး လုပ္တယ္ ဆိုေပတဲ့ သူေခၚလာတဲ့ ဘာအဖြဲ႕ကဆိုလား အကုန္အက် ခံတာပါ။ သူတို႕လဲ ဒီရြာ ကေလးပြဲေတာ္အတြက္ ပိုက္ဆံေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္မယ္ထင္တယ္။ လုပ္တာလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြပါဗ်ာ။ မလုပ္ခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက အစည္းအေ၀းေတြေခၚရ ဟိုဟာစီစဥ္ရ ဒီဟာ စီစဥ္ရနဲ႕ ေတာ္ေတာ္လည္း အလုပ္ရွုပ္တဲ့ ပြဲပဲဗ်။ အရင္ျပန္လြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီးပ်ံတုန္းကေတာင္ အဲသည္ေလာက္ အလုပ္မရွဳပ္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲ ေျပာေျပာေလ က်ဳပ္တို႕ရြာအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္ေအာင္ တသသ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ပြဲတစ္ခုဆိုလည္း မမွားဘူးဗ်။

အမယ္ အဲသည္ ၿမိဳ႕ကလာလုပ္ေပးတဲ့ အဖြဲ႕ဆိုတာလည္း ေနရာေတာ့ အက်သားဗ်။ တကယ္ပြဲႀကီးေန႕ မတိုင္ခင္ကတည္းက အဲသည္အဖြဲ႕က ကာလသားအရြယ္ လူငယ္ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ အက်ၤီဆင္တူေလးေတြ ၀တ္လို႕ဗ်။ ကေလးေတြကိုလည္း အဲသည္လို အက်ၤီဆင္တူေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ထည္ေပးၿပီး ၀တ္ခိုင္းတယ္။ ေကာင္းပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္သားကို အ၀တ္အစားသစ္ မဆင္ေပးႏိုင္လို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ သူတို႕ လုပ္လိုက္မွ ဟန္က်သြားေတာ့တယ္။ ပြဲႀကီးေန႕ကလည္း တစ္ေန႕လံုးပါပဲဗ်ာ။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လို႕ေပါ့။ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲ အကၿပိဳင္ပြဲ။ ကစားၿပိဳင္ပြဲ။ စံုလို႕ပါပဲ။ ေကၽြးလိုက္ေမြးလိုက္တာလည္း ထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီး ဆိုသလိုကိုး။ တစ္ခုေတာ့ ထူးဆန္းတာက ရြာမွာ ခါတိုင္း အလွဴေတြ ဘာေတြ လုပ္ရင္ လူႀကီးေတြအတြက္သာ ေနရာရွိတာ။ ကေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ သင့္ေတာ္ရာရာမွာ ေတာ္သလို ေလ်ာ္သလို ေကၽြးၾကတာေလ။ ဒီပြဲမွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ကေလးေတြကို ဦးတည္လုပ္တဲ့ပြဲဆိုေတာ့ ကေလးေတြက တကယ့္ အခန္႕သား စားၾကေသာက္ၾက။ လူႀကီးေတြက လိုအပ္တာ လုပ္ေပးၾကေပါ့။ ကေလးေတြ ရလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ကစားစရာေတြ ဆိုတာလည္း နည္းတာမွတ္လို႕။ ပြဲၿပီးတာေတာင္ ရြာကမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြအတြက္ လိုအပ္တာ သံုးရေအာင္ ပိုက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လွဴသြားေသးသတဲ့။

ကေလးပြဲ လုပ္ေနတုန္းက တစ္ရြာလံုးက ေမ့ေနၾကတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေနာက္တစ္ေန႕ ညေနေစာင္းေလာက္မွ သတိရၾကတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲ ကိုလွေပါေပါ့ဗ်ာ။ ကိုလွေပါ မိဘေတြကလည္း သူ႕သားတစ္ေယာက္ ကေလးေတြနဲ႕ တ႐ံုး႐ံုးရွိလို႕ အိမ္ျပန္မလာတာပဲ မွတ္ေနသတဲ့။ အမွန္က ကိုလွေပါႀကီးက ကေလးပြဲထဲမွာလည္း မရွိတာ။ ပြဲလြန္တစ္ရက္မွာ ပစၥည္းေတြလည္း သိမ္းဆည္းၿပီး ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း ျပန္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့မွ ကိုလွေပါ မိဘေတြက သူတို႕သားေတာ္ေမာင္ ျပန္မလာလို႕ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္ၿပီး ေမးေတာ့တာ။ အဲသည္ေတာ့မွ ကိုလွေပါသတင္းက ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ထြက္လာတယ္

" ကေလးတြကို အက်ီၤေ၀တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႕ကိုလည္း တစ္ထည္ေပးပါ သူလည္း ၀တ္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းေနတာ။ အက်ီၤေ၀ေနတဲ့ ၿမိဳ႕သူေတြကိုေတာ္ အားေတာင္နာတယ္။ သူက ကေလးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ဘာမဟုတ္ အက်ၤီေတာင္းေနေတာ့ ရွင္က ကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ အက်ီၤ မေပးႏိုင္ပါဘူးလို႕ ေျပာလႊတ္လိုက္မွ ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္သြားတာပဲေတာ္ ဘယ္သြားလဲေတာ့ မသိဘူး "

" ခါတိုင္းေတာ့ ညေနပိုင္းကေလးေတြနဲ႕ ကစားၿပီးရင္ တစ္ခါတစ္ေလ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္၊ သူေသာက္ႏိုင္လဲ အလြန္ဆံုး တစ္ပက္ႏွစ္ပက္ေပါ့ နာမည္ပ်က္႐ံုေလာက္ေသာက္ၿပီး ျပန္ေနက်၊ မူးတယ္ရယ္လို႕လည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ မူးေလာက္ေအာင္လည္း ေသာက္တတ္တာမွ မဟုတ္တာကို။ ေဟာ ကေလးပြဲ ပြဲႀကီးေန႕က ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ခ်လာၿပီး သူ႕ကို အရက္ေရာင္းပါတဲ့ ပိုက္ဆံကေတာ့ ေနာက္မွယူတဲ့ ဘယ္သူ၀ယ္ခိုင္းလိုက္တာလဲ ဆိုေတာ့ မေျပာဘူးဗ် ခ်က္အရက္တစ္လံုးနဲ႕ ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ထုပ္ယူၿပီး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္သြားတာပဲ။ ဆရာေတာ္မ်ား ဆူလိုက္သလား မသိပါဘူး မ်က္ႏွာေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးရယ္ "

" က်ဳပ္ေတာင္ ရြာလယ္လမ္းမွာ ပုလင္းႀကီးကိုင္ေလွ်ာက္ေနတာေတြ႕လို႕ ေမးလိုက္ပါေသးသေတာ္။ ေတာ့္ကိုလွေပါ ကေလးပြဲရွိတယ္ရယ္ ေတာ္မသြားဘူးလားဆိုၿပီး၊ က်ဳပ္ေမးတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မန္က်ည္းတန္းဘက္ ထြက္သြားသေတာ့ "

" က်ဳပ္ခုေလးတင္ မန္က်ည္းတန္းဘက္က ျပန္လာတာပါဗ်ာ။ ေမာင္လွေပါနဲ႕ တူတာဆိုလို႕အရိပ္ေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး "

" အဲဒါဆို အေနာ္တို႕သိတယ္။ ကိုလွေပါႀကီးက သူနဲ႕ မကစားဘူးလို႕ စရင္ သြားသြားထိုင္ေနတဲ့ ရြာေတာင္ဘက္ ရိုးေဘးက လက္ပံပင္ႀကီးေအာက္မွာမ်ား သြားထိုင္ေနလား မသိဘူး "

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ကေလးေတြေျပာတဲ့ ရြာေတာင္ဘက္ ရိုးေဘးက လက္ပံပင္ႀကီးနားသြားရွာၾကေတာ့မွ ေျမႀကီးေပၚ ပက္လက္လဲ ေနတဲ့ ကိုလွေပါကို ေတြ႕ၾကရတယ္။ နံေဘးမွာလည္း အရက္ဆိုင္ကေပးလိုက္တဲ့ ခ်က္အရက္ပုလင္းနဲ႕ ပဲႀကီးေလွာ္ခြံေတြ ပြလို႕ေပါ့။ ၾကည့္ရတာ မေန႕က ကေလးပြဲေန႕ကတည္းက ဒီနားမွာ မူးၿပီး လဲေနပံုရတယ္။ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူလို႕။ နီးစပ္ရာ လွည္းတစ္စီး အျမန္ဆင့္ၿပီး ၿမိဳ႕သာေဆး႐ံုကို ပို႕ၾကရတာေပါ့။

အရိုးကြဲေအာင္ေအးတဲ့ အညာေဆာင္း ေအးေအးႀကီးထဲမွာ တစ္ညလံုး လူမွန္းသူမွန္းမသိ လဲေနလို႕ နမိုးနီးယား ၀င္သြားတာလို႕ ဆရာ၀န္ေတြကေျပာတယ္။ သူ႕မိဘေတြက အရွိႀကီး မဟုတ္ၾကေပမယ့္ တစ္ရြာလံုးက ကေလးမိဘေတြက ခ်စ္ၾကတဲ့ ကိုလွေပါကို လိုအပ္တဲ့ ေဆးေဆး၀ါး၀ါးေတြနဲ႕ ကယ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္လံုး သတိရလာလိုက္ ကေယာင္ကတမ္းေတြေျပာလိုက္ သတိျပန္လစ္သြားလိုက္။ အဲသည္တုန္းက အလွည့္က် သြားေစာင့္ေပးေနတဲ့ သူေတြ ျပန္ေျပာတာၾကားရရင္ အခုေတာင္ ရင္ထဲ ဆို႕မိတယ္။

" သူေျပာတာက ဗလံုးဗေထြးဆိုေတာ့ အစက နားမလည္ဘူးရယ္။ ေမာင္လွေပါ ဘာလိုခ်င္လို႕တုန္း ေရေသာက္ခ်င္လို႕လား ေမးၿပီး အနားကပ္ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့မွ က်ဳပ္တို႕ကုိ သူ႕အနားက ႏွင္ထုတ္ေနတာကိုး။ သြား သြား မင္းတို႕ ငါနဲ႕ တစ္သက္လံုး လာကမစားနဲ႕တို႕။ မင္းတို႕ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့သူေတြနဲ႕ သြားကစားပါလားတို႕၊ တစ္ခ်က္ခ်က္က်ေတာ့လည္း မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ေျပာတာ ရွိေသးတယ္။ ငါလည္း ခါတိုင္းလို မင္းတို႕နဲ႕ ကစားခ်င္တာ ငါ့ကို ဘာလို႕ မေခၚၾကတာလဲကြာတဲ့ က်ဳပ္မွာျဖင့္ သူေျပာတာၾကားၾကားၿပီး ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့နဲ႕ ေဆး႐ံုအျပင္ထြက္ၿပီး ငိုမိတယ္"
ကေလးပြဲ ပြဲလြန္ႏွစ္ရက္ေန႕ တစ္ေနကုန္နဲ႕ တစ္ညလံုး သတိလစ္သြားလိုက္ သတိရလာရင္ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာလိုက္။ သူ႕မိဘမ်ားဆိုတာ ဘယ္မွာ မ်က္ရည္ဆည္နိုင္ပါ့မတုန္း။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ပြဲေန႕က စည္ကားခဲ့သေလာက္ အဲသည္ရက္ကဆို တစ္ရြာလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္လို႕ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ကေလးေတြကလည္း အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ မထြက္ၾကဘူး။ ကိုလွေပါကို မေခၚရေကာင္းလားဆိုၿပီး လူႀကီးေတြကို တျငဴျငဴ တစူစူနဲ႕ေပါ့ေလ။

ေဆး႐ံုမွာ တစ္ရက္နဲ႕တစ္ညကုန္ၿပီး ပြဲလြန္သံုးရက္ မနက္လင္းအားႀကီးမွာ ေနာက္ဆံုး သတိလစ္သြားရာက သတိကို ျပန္လည္မလာေတာ့ပါဘူး။ ရြာျပင္မွာ ေသတဲ့သူကို ရြာထဲ ျပန္သြင္းရိုး ထံုးစံ မရွိလို႕ သူ႕အေလာင္းကို ရြာထိပ္က ဇရပ္မွာ ထားရေပမယ့္ ကိုလွေပါတို႕ အေသလွတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ သူ႕အေလာင္းနားမွာ လူျပတ္သြားတယ္ရယ္လို႕ မရွိၾကဘဲ တစ္ရြာလံုးက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ရင္းခ်ာလို သူ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူအနား လာေနေပးၾကတယ္။ ကိုလွေပါႀကီး အသုဘ ခ်တဲ့ေန႕ကဆို ေက်ာင္းေတာင္ ပိတ္ေပးၿပီး ဆရာဆရာမေတြပါ သူ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႕ေပးၾကတယ္။ ကေလးေတြဆိုတာ ငိုလိုက္ၾကတာ။ ရြာက ေကာင္းမွုနဲ႕ပဲ သူေနာက္ဆံုး သြားေနခဲ့တဲ့ လက္ပံပင္ႀကီးေအာက္မွာ အုတ္ဂူတစ္ခု တည္ၿပီး သူ႕ကို ဂူသြင္းခဲ့တယ္။ သူေသၿပီး ေလးငါးႏွစ္အထိေတာ့ သူ႕အုတ္ဂူကို ကေလးေတြက အခ်ိန္အခါသင့္ရင္ သင့္သလို သြားၿပီး ေပါင္းရွင္းၾက ထံုးသုတ္ၾက လုပ္ေပးပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕ကစားေဖာ္ေတြလည္း ႀကီးကုန္ၾကလို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရြာမွာေတာင္ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုလွေပါႀကီးအေၾကာင္းကေတာ့ စကားစပ္မိတိုင္း ေျပာျဖစ္ၾကတုန္း။ ေနာက္ေပါက္ ကေလးအေမေတြကလည္း ကေလးေတြ ေျပာမရဆိုမရျဖစ္တိုင္း ကိုလွေပါႀကီးကို တမ္းတၾကတုန္း။

(Photo Credit to https://mandalaygazette.com/wp-content/uploads/2013/02/3IMG_6434-640x480.jpg)