ပတ္ဗလစ္ဂုစ္ ဖရီးရိုက္ဒါ ပေရာ္ဘလမ္ အင္န္ ေအစက်ဴးပစ္ အင္တီတီ အင္သည္ ပီအိတ္ခ်္ဒီ စတာဒီရြန္း

Political Economy ထဲက Neoclassical political economy မွာ Perfect markect ျဖစ္ရင္ေတာင္ Market failure ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပထားတာရွိတယ္။ တစ္ခုက Public Goods ေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဲသည္အတြက္ ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံလိုက္ေပမယ့္ သူတစ္ေယာက္တည္း အက်ိဳးအျမတ္ကို ခံစားရတာ မဟုတ္ဘဲ အျခား Free rider ေတြပါ ခံစားရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး။ အဲသည္ေတာ့ တကယ္လိုေနရင္ေတာင္ ဘယ္သူကမွ မ မတည္ခ်င္ၾကဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူက အရင္းအနွီး စိုက္ထုတ္ မတည္လိုက္လည္း သူတစ္ေယာက္တည္းပိုင္အျဖစ္ Ownership လုပ္ထားလို႕ မရသလို အျခားသူေတြကလည္း သူမတည္ထားတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကို သူ႕လိုပဲ ခံစားၾကေတာ့မွာကိုး။ အက်ိဳးဆက္က ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကမွ အရင္းအျမစ္ေတြ စိုက္ထုတ္ၿပီး ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံမတည္ျခင္း မျပဳလိုၾကဘူး။ သူမ်ားလုပ္ရင္သာ ငါလည္း အက်ိဳးအျမတ္ခံစားလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနၾကတဲ့သေဘာရွိေတာ့ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က ပါကို ပါလာရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေန ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံၿပီး အက်ိဳးအျမတ္ခံစားခြင့္ရွိတဲ့သူေတြဆီက ျပန္ၿပီး အခြန္ေကာက္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားမ်ိဳးေပါ့။
Once produced, they enter the public realm. Indeed, one definition of a public good is a good that, once produced for any member of a group, automatically is available for any other member of that group bla bla bla . . .
(စာဖတ္ခန္းထဲမွာ အင္တာနက္က ျပတ္တလွည့္ ငတ္တလွည့္ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ၊ နက္၀ပ္တာ၀န္ရွိသူကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားရတာ မ်ားၿပီ၊ သူတို႕ စစ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေကာင္းေနသတဲ့၊ ခုလို ညႀကီးသန္းေခါင္ အင္တာနက္ျပတ္ေတာက္ျပတ္ေတာက္ျဖစ္ေနလို႕ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတာလည္း မ်ားၿပီ၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း ဒိုင္ခံ ကြန္ပလိန္းတက္လြန္းအားႀကီးလို႕ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လူမိုက္ႀကီးျဖစ္ရေပါင္းလည္း မ်ားၿပီ၊ စာဖတ္စားပြဲကို ေကဘယ္ႀကိဳးဆင္ေပးပါဆိုတာလည္း အေရးမလုပ္ၾကဘူး၊ အဲဒါ Theories of Political Economy စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း ေတြးမိလို႕)
.
၁၆ ေမ ၂၀၁၇

၀၁၂၅ နာရီ

ၾကယ္နီ ေက်ာင္းႏြား ေဒါင္းအားရွင္ ေနာက္ဆက္တြဲ

. . . ေက်ာင္းသားအေရၿခံဳထားတဲ့ သက္က်ားအိုေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ပညာေရးဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆႏၵျပပြဲေတြ စလုပ္လာကတည္းကိုက ေက်ာင္းသားညီငယ္ညီမငယ္ေတြအတြက္ စိတ္ပူမိခဲ့တယ္။ စိတ္ပူတဲ့အတိုင္းပဲ ဒီကေလးေတြ ထစ္ကနဲရွိ ေရွ႕ကေန ရင္ဆီးခံရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕ကို အသံုးခ်တဲ့ လူယုတ္မာေတြကေတာ့ ထုိးေကၽြးစရာရွိ ကေလးေတြကိုပဲ ထိုးေကၽြးၿပီး အေရးဟယ္အေၾကာင္းဟယ္ဆို အသာေရး ရို႕ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟိုတစ္ခါ ပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႕တို႕ ပယ္ဖ်က္ဖို႕တို႕ဘာညာနဲ႕ ဆႏၵျပေနၾကတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတာင္ ဒီကေလးေတြကို ေခၚေတြ႕ေသး မဟုတ္လား။ အဲသည္တုန္းက အတိုက္အခံဘ၀ဆိုေတာ့ ငါ့ရန္သူရဲ႕ ရန္သူဟာ ငါ့မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႕ ကေလးေတြကို အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲသည္ ေက်ာင္းသားဆိုသူေတြဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲကို အတင္းကာေရာ၀င္၊ နိုင္ငံေတာ္အလံေတြဘာေတြေတာင္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တဲ့အထိ ရမ္းကားခဲ့ၾကတယ္။ အစိုးရက အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ လိုက္ေလ်ာေပးၿပီး လူလူသူသူ လက္ခံေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးေပးေနတာေတာင္မွ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကို မရမက ေရာက္ေအာင္သြားပါမယ္ဆိုလို႕ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကာလႀကီးမွာ စာေမးပြဲေတြမ်ား ပ်က္ၾကေတာ့မလားဆိုၿပီး စိတ္ပူခဲ့ရေသးတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုး အစိုးရက အင္အားသံုး ၿဖိဳခြင္းတာေတာင္မွ ေနာက္ဆက္တြဲ ေအာက္ကလိအာေတြကို အၾကာႀကီး ဆက္ၾကားေနၾကရတုန္း။ အခုလည္း ပညာေရးနဲ႕ပဲ ပတ္သက္ၿပီး ဆႏၵျပလို႕ဆိုလား တရားရံုးေရာက္ဘာညာျဖစ္ေနတာေတာင္ တရားရံုးေတာ္ကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမွဳနဲ႕ပါ ေပါင္းၿပီး ျပစ္ဒဏ္က်ခံၾကရတာ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။
 .
. . . ကိုယ့္ညီကိုလို ေမာင္ႏွမလို သားသမီးလို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႕ ေျပာရရင္ ဒီလိုျပစ္ဒဏ္ေတြ က်ခံၾကရတာ ကိုယ္နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္သေဘာထား ကြဲလြဲတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေနပါေစ ရာဇ၀တ္မွဳက်ဴးလြန္တာမွ မဟုတ္ဘူးဆို ဘယ္စိတ္ေကာင္းနိုင္ပါ့မလဲ။ သို႕ေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္းရံုနဲ႕ေတာ့လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေျပာစရာရွိတာေတာ့ ေျပာလက္စ ေျပာပါရေစပါအံုး . . .
.
. . . ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပရင္ ေထာက္ခံတဲ့သူေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕ကို လက္ညွိဳးထိုးထိုးျပၿပီး ပံုႏွိဳင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီကေလးေတြရဲ႕ ပညာရည္အေျမာ္အျမင္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ဦးတည္ခ်က္ နဲ႕ ဆက္စပ္အေၾကာင္းတရားေတြကို လ်စ္လွ်ဴရွုၿပီး ေက်ာင္းသားေတြမ်ား အစိုးရကို ကလန္ကဆန္ လုပ္ၿပီလားဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ဆန္းတို႕ နဲ႕ သြားသြား ႏွိဳင္းၿပီး အတင္းကို ေထာက္ခံၾကေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေထာက္ခံပါဘူး။ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္လို အခါမ်ိဳးမွာ ပညာေရးစနစ္ႀကီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႕ ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ အလုပ္ကို မဟုတ္တဲ့ ကိစၥပဲ။ အမ်ိဳးသားပညာေရး ဥပေဒကို ဆႏၵျပတုန္းက ဆိုရင္လည္း ေခတ္အေျခအေန ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ အေနအထားအရ ဘယ္လိုမွ လက္ေတြ႕မက်တဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြနဲ႕ တက္လာေတာ့ လိုက္ေလ်ာေပးမယ့္သူေတာင္ ေစတနာပ်က္ေအာင္ လုပ္တဲ့သေဘာ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အဲသည္ ေက်ာင္းသားဆိုသူေတြ ကိုယ္တုိင္ ဥပေဒျပဳအမတ္ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီး ဥပေဒကို ကုိယ္တိုင္ေရးခြင့္ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္နိုင္စရာမရွိတဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ တကယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြ ေတာင္းဆိုတယ္ ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာကို လက္ေတြ႕မက်လို႕ မေထာက္ခံေပမယ့္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမစိတ္ထားနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာ သနားကရုဏာ ျဖစ္ရေပမယ့္ သက္က်ားအိုေတြက ဘာသမဂၢ ညာသမဂၢဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘာသာဖြဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာေခါင္းေဆာင္ခန္႕ထားတဲ့ ခုနစ္ေဆြး ရွစ္ေဆြး သခ်ိၤဳင္းကုန္း တစ္ဘက္လွမ္းေနသူေတြပါ ပါေနေတာ့ ၾကည့္ရတာေတာင္ ေအာ္ဂလီဆန္လွတယ္ . . .
.
. . . ေတာင္းတိုင္းသာရမယ္ဆိုရင္ တစ္ေလာကလံုး သူေတာင္းစားေတြ ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား က်ီစားၾကတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႕ ကိုးကားခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ဆႏၵေတြျပေနရံုနဲ႕ ရလာမယ့္ ကိစၥေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြရယ္ အသံုးေတာ္ခံေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရယ္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာေတြရယ္ဟာ နားလည္ဖို႕ ခက္ခဲေလာက္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးေနတာေတြရွိတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို အျမန္ေျဖရွင္းေပးတို႕ ရုပ္သိမ္းေပးတို႕ ခုခ်က္ခ်င္း ျပင္ဆင္ေပးတို႕ သြားေအာ္ေနရင္လည္း ေအာ္ေနရင္းသာ လိပ္ေခါင္းထြက္ၿပီး ေသသြားမယ္ လိုခ်င္တာေတာ့ ရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ 
.
. . . တို႕ႏိုင္ငံက ပညာေရးက အဆင့္အတန္းျမွင့္ဖို႕ လိုေနတာ၊ အေျခခံအေဆာက္အဦးေတြအရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အရည္အေသြးအရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြအရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာေက်ာင္းသားအခ်ိဳးအရပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ အဆင့္ျမွင့္ဖို႕ မျဖစ္မေန လိုအပ္ေနတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေတြကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ေကာင္းေကာင္းကို လိုခ်င္ေနတဲ့အထဲ ကိုယ္ေတြလည္းပါတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု ေလးငါးႏွစ္အတြင္း ေက်ာင္းသားဆိုသူေတြ ေတာင္းဆိုတာ တိုက္ပြဲ၀င္တယ္ဆိုတာေတြကေတာ့ ခုနေျပာခဲ့တဲ့အရာေတြ ျဖစ္လာဖို႕အတြက္ ထိေရာက္သင့္ေတာ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြလို႕ ယံုကို မယံုၾကည္ရိုးအမွန္ပါ။ 
.
. . . စာေမးပြဲကို မႀကိဳက္သလိုေပါ့။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို အခ်ိန္ သံုးနာရီ ေလးနာရီအတြင္း ဘယ္ေလာက္ ခ်ေရးလိုက္နိုင္သလဲ ဆိုတဲ့ေပတံနဲ႕ တိုင္းရံုနဲ႕ အမွန္မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီစနစ္ကို ဘယ္မွာ စြန္႕နိုင္လို႕တုန္း၊ အားနည္းခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ဒီထက္ ထိေရာက္ေသခ်ာၿပီး အားလံုးအတြက္ တရားမွ်တတဲ့ နည္းလမ္းကို သံုးဖို႕ ေငြေရးေၾကးေရး အကန္႕အသတ္ အခ်ိန္အကန္႕အသတ္ လူအရင္းအျမစ္အကန္႕အသတ္ေတြ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ ဒီစာေမးပြဲဆိုတာႀကီးကိုပဲ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းရမွာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို လက္ေတြ႕က်က် မဆင္ျခင္ဘဲ စာေမးပြဲေျဖတဲ့စနစ္ ခုခ်က္ခ်င္းရပ္ဆိုၿပီး ဆႏၵျပေနလဲ လက္ေတြ႕က်ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားၾကေစခ်င္တာပါ . . .
.
. . . ဒီလိုေျပာလို႕ ဆႏၵမျပရဘူးလို႕လည္း မဆိုလိုပါဘူး။ ဆႏၵျပလို႕ ရနိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတာ့ ျပၾကေပါ့ေလ။ ကိုယ္ေတြလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ဆႏၵျပဖူးတာပဲ။ ေ၀သာလီေဆာင္က အိုင္အာဌာနမွာ အိုင္အာဒီပလိုမာတန္း ပထမဆံုး အပတ္စဥ္ဖြင့္မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြက သိတာေနာက္က်ေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာေရာင္းတဲ့ေန႕ သြားမ၀ယ္နိုင္ဘဲ ေလွ်ာက္လႊာပိတ္ရက္က်မွ ေရာက္သြားတာ။ ဆရာမေလးေတြ ဆရာေလးေတြကို ေျပာတာမရလို႕ ပါေမာကၡ ရံုးခန္းထဲ၀င္ၿပီး ေျပာတာ။ ေျပာတယ္ဆိုတာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း။ တီခ်ယ္ႀကီးရယ္ သားတို႕ တကယ္ကို တက္ခ်င္လို႕ပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္စဥ္မွ တက္ဖို႕လည္း ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပေတာ့လို႕ပါ။ တက္ပါရေစ ေလွ်ာက္လႊာေလး ေရာင္းေပးပါေပါ့။ ကိုယ္ေတြတတ္ထားတဲ့ အဌာရႆ ဆယ့္ရွစ္ရပ္ထဲက ဘယ္ပညာေတြလဲေတာ့မသိဘူး အကုန္သံုးၿပီး တီခ်ယ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ၀င္ခၽြဲတာဆိုတာေလ။ အမယ္ေလးဗ်ာ။ တီခ်ယ္ႀကီးေတြက ဒီလို ညာတာပါေတးလုပ္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတြ႕ဖူးခဲ့ၿပီလဲေတာ့ မသိဘူး။ လက္ခံနိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ ျပည့္သြားလို႕ ေလွ်ာက္လႊာထပ္မေရာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာကို ကိုယ္ေတာင္းပန္တာထက္ ဆယ္ဆေလာက္ေတာင္ ျပန္ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ကို ေျပရာေျပေၾကာင္း ရွင္းျပၾကေသးတာ။ အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အိုင္အာဌာနက ဖြင့္တဲ့ ဒီပလိုမာတန္း ပထမဆံုး အပတ္စဥ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြက တက္ခ်င္တာကလည္း တစ္ပိုင္းေသဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ပါေမာကၡႏွစ္ေယာက္လံုးက ဆရာမႀကီးေတြ၊ တီခ်ယ္ႀကီး ေဒါက္တာေဒၚျမင့္ၾကည္နဲ႕ တီခ်ယ္ႀကီး ေဒၚကာရိုးအင္ခ်စ္သာ။ တီခ်ယ္ႀကီးေတြကလည္း ေလေအးေလးနဲ႕ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာၾကေတာ့ အခန္းထဲကျပန္ထြက္လာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုနဲ႕ေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးဘူးကြဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လႊာမရသေရြ႕ ဒီဌာနက မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ပါေမာကၡရံုးခန္းေရွ႕မွာ ရပ္ေနၾကတာ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဆရာမေလးေတြက ၿပံဳးစိစိ ကိုယ္ေတြကလည္း ၿပံဳးစိစိ။ မျပန္ၾကဘဲ အျပင္မွာ ရပ္ေနမွန္းသိေတာ့ တီခ်ယ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ထြက္ၿပီး ေခ်ာ့၊ ခဏေနေတာ့ အစည္းအေ၀းဆိုၿပီး ထြက္သြားၾက၊ ျပန္လာတဲ့အထိ ကိုယ္ေတြက အဲသည္ေနရာမွာ ေက်ာက္ခ်ရပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တီခ်ယ္ႀကီးေတြ လက္ေျမွာက္ေတာ့တာ။ အဲလိုပါဆို၊ အိုင္အာဒီပလုိမာတန္း တက္ခ်င္လို႕ ေလွ်ာက္လႊာမရတာကို တမနက္လံုး ပါေမာကၡရံုးခန္းေရွ႕ရပ္ၿပီး ဆႏၵျပဖူးတာ . . .
.
. . . အခုလည္း ပါရဂူတန္း စာဖတ္ခန္းထဲမွာ ကြန္ျပဴတာေလးေတြ ဆင္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုတာကို ဆင္ေပးပါမယ္တဲ့ ေျပာထားတာေတာ့ တစ္တန္းေတာင္ ၿပီးလို႕ ေနာက္တစ္တန္း တစ္၀က္က်ိဳးေနၿပီ၊ အခန္းထဲမွာ ေပးႀကိဳးနဲ႕ လာတိုင္းသြားလိုက္၊ ဓာတ္ပံုလာရိုက္သြားလိုက္၊ မီးခလုတ္ေသတၱာႀကီးလွပ္ၿပီး စာအုပ္ထဲ ဟိုေရးဒီေရး ေရးမွတ္သြားလိုက္ လာလာလုပ္ေနတာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကြန္ျပဴတာက ေရာက္လာမွာပါလိမ့္။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ကြန္ျပဴတာကို စားပြဲေပၚတင္သံုးေနလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ လာတပ္ေပးမွာ ေစာင့္ေနရင္ လက္ေတာ့နဲ႕သာ စာေရးစာဖတ္လုပ္ေနရလို့ကေတာ့ မ်က္လံုးျမန္ျမန္ မြဲရခ်ည္ရဲ႕။ လုပ္ေပးပါမယ္ ေျပာထားေတာ့လည္း ထပ္ေျပာလို႕ကလည္း မျဖစ္၊ ကိုယ္ကခ်ည္း ဒိုင္ခံေျပာေနေတာ့လည္း ေနရင္းထုိင္ရင္း လူမိုက္ႀကီးကိုျဖစ္လို႕။ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနကလည္း ေနာက္တစ္ခါ လိုတာရွိရင္ ေက်ာင္းသားေကာင္စီကေန တစ္ဆင့္ေျပာပါတဲ့။ တယ္ေလ . . . ဇြန္လထဲ စာေမးပြဲရွိလို႕ ေခါင္းကေျခာက္ၿပီး ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႕ ရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ၊ ေက်ာင္းသားေကာင္စီ သတင္းပို႕ၿပီး ေနာက္ေန႕ကစ စာဖတ္တာ ပ်င္းတိုင္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနေရွ႕ သြားၿပီး "ကြန္ျပဴတာ ခုခ်က္ခ်င္းေပး" ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္ ဂ်ပန္ ျမန္မာ သံုးဘာသာနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ကိုင္ ဆႏၵသြားျပရရင္ ေကာင္းမလားလို႕. . .
.
ေမလ ဆယ္ရက္ ၂၀၁၇
.
ဓာတ္ပံု ။ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားဆိုသူေတြနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႕ဆံုၾကစဥ္ (http://burmese.dvb.no/archives/81228)

ျပင္သစ္သမၼတ ၃၉ ႏွစ္

ျပင္သစ္မွာ ပူပူေႏြးေႏြး ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခံထားရတဲ့ သမၼတေလာင္း အီမာန်ဴရယ္မက္ခရြန္ အသက္ ၃၉ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ ကမာၻေပၚမွာ အသက္အငယ္ဆံုး သမၼတမ်ားလားဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ တို႕ႏိုင္ငံ အေျခခံဥပေဒအရဆို သမၼတ လုပ္စားဖို႕ အနည္းဆံုး အသက္ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာ့ ရွိရမယ္ေလ။ ျပင္သစ္ကလူက ခုမွ အသက္ သံုးဆယ့္ကိုးဆိုေတာ့ ငယ္မ်ား ငယ္ေနလားေပါ့။ အေမရိကန္ သမၼတေတြထဲမွာဆို အသက္အငယ္ဆံုး သမၼတ ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူက သီအိုဒိုရုစဗဲ့ ျဖစ္ပါသတဲ့။ သူ႕ေရွ႕ သမၼတ ၀ီလ်ံမက္ကင္းေလး ၁၉၀၁ ခုႏွစ္မွာ လုပ္ႀကံခံရၿပီး ကြယ္လြန္ေတာ့ သူက ဒုတိယသမၼတအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မို႕ အေျခခံဥပေဒအရ ေရြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ရဘဲ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုၿပီး သမၼတ ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ သူ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲကို စတင္၀င္ေရာက္ခါစ နယူးေယာက္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေတာ့လည္း အသက္ ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာမို႕ အသက္အငယ္ဆံုး ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္အမတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။ ၁၉၀၀ ျပည့္နွစ္ေနာက္ပိုင္း ကမာၻေပၚမွာ အသက္အငယ္ဆံုး သမၼတ ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ အေဖသမၼတ ကြယ္လြန္လို႕ သားက သမၼတ တက္ျဖစ္တဲ့ ေဟတီႏိုင္ငံက ဂ်င္းကေလာ္ဒီ ဒူဗလိုင္ယာ ျဖစ္ပါတယ္။ သမၼတ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဘုရင္ေတြထဲမွာေတာ့ အသက္အငယ္ဆံုး ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူ ဘုရင္အျဖစ္က နန္းက်ခဲ့လို႕ ဘုရင္တက္ျဖစ္တဲ့ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံက Fuad II ျဖစ္ပါတယ္။ (အသံကေတာ့ မထြက္တတ္လို႕)။ ဒီဘုရင္ေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ငယ္သလဲဆိုရင္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၆ ရက္မွာ ေမြးၿပီး အဲသည္ႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ေန႕မွာ ဘုရင့္အရိုက္အရာကို ဆက္ခံခဲ့တာပါ။ ေျခာက္လသားေလးနဲ႕ ဘုရင္တက္ျဖစ္တာေပါ့။ ဟိုတစ္ေလာေလးကမွ နတ္ရြာစံသြားတဲ့ နန္းသက္ရွည္လွတဲ့ ယိုးဒယားဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မွာ နန္းတက္ခဲ့တာေတာင္ သူ႕ႏိုင္ငံမွာ အသက္အငယ္ဆံုး ဘုရင္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ေရွ႕ အာနႏၵာမဟီေဒါ ဘုရင္ျဖစ္ေတာ့ အသက္ ကိုးႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။
.
. . . ေတာ္ပါၿပီ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႕က အဲသည္ေလာက္ အသက္မွာ သမၼတျဖစ္တဲ့လူနဲ႕ ဘုရင္ျဖစ္တဲ့လူနဲ႕၊ ကိုယ္ေတြလို ဒီအသက္ဒီအရြယ္ထိ ေက်ာင္းသားႀကီးလုပ္ေနရေသးတဲ့သူေတြက ဘယ္နားသြားေနရမွန္း မသိေတာ့ဘူး . . .
.
ေမလ ၉ ရက္ ၂၀၁၇

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ယူေကေရာက္ျမန္မာမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲ

၉ ရက္ ေမလ ၂၀၁၇
.
ေမး။ NLD အစိုးရအေနနဲ႔ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ဖို႕ လုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ေအာင္ျမင္ေနပါၿပီလဲ
.
ေျဖ။ အခုဆိုလို႕ရွိရင္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေျပာင္းလဲေရးနဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ဟာ အင္မတန္မွ ဆက္ႏြယ္ေနပါတယ္။ ဒီ NCA သေဘာတူညီမွဳထဲမွာကို ဒါ ပါပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံပဲ ေခၚေခၚေပါ့ေနာ္၊ ၂၁ ရာစုႏွစ္ ပင္လံုပဲေခၚေခၚ၊ ဒီညီလာခံကေနတစ္ဆင့္ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို စစ္မွန္တဲ့ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ေအာင္လို႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသြားရမယ္ဆိုတာ ပါၿပီးသားပါ။ ကၽြန္မတို႕ကေနၿပီးေတာ့ ဒီလိုေျပာင္းလဲတဲ့ ေနရာမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းက ေျပာင္းလဲေစခ်င္တာ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ႏိုင္ငံအတြက္ အစဥ္အလာေကာင္းေတြကို ကၽြန္မတို႕ ခ်သြားခ်င္လို႕
.
အခုေျပာၾကားခ်က္ဟာ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေန႕က ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ ဦး၀င္းျမင့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္လို႕ ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း NLD အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတဲ့ ဒုတိယေျမာက္ မွတ္တမ္းျဖစ္ပါတယ္။
.
၁၀ ရက္ ေမလ ၂၀၁၇

လူႀကီးေတြၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ

ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်တာကေတာ့ ကေလးမ်ားနဲ႕ မိဘမ်ားပါ။ အရင္ ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကား စနစ္ကို သံုးရက္တည္းနဲ႕ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျပာင္းေပးနိုင္ခဲ့တဲ့ ကြီးၿဖိဳးကိုယ္တိုင္ ကမကထ လုပ္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းကားဆိုလား လုပ္ျပန္ၿပီတဲ့ဗ်ိဳ႕။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႕ကေလးကို အစမ္းသပ္ခံ မျဖစ္မခံနိုင္ဘူး ဘာညာေပါ့ေလ၊ အဲလို ေျပာတဲ့ ကေလးမိဘေတြကို တစ္ခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ မိဘေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေသခ်ာ မေလ့က်င့္ေပးခဲ့လို႕ အခုဆို ဘတ္စ္ကားဒုကၡကို ေကာင္းေကာင္း မခံႏိုင္ၾကတာမဟုတ္လား။ ဒါကို သိလို႕ ကြီးၿဖိဳးက ေစတနာနဲ႕ စီစဥ္ေပးတာ။ ခင္ဗ်ားတို႕ ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သား၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လုပ္ခဲ့ရေတာ့ YBS နဲ႕လည္း တိုးေရာ ပက္လက္လန္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကဲ အခု ကေလးေတြကို YBS ဒဏ္ ခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ အခုကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးေတာ့မယ္။ ဘယ္ေလာက္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးလိုက္တဲ့ ကြီးၿဖိဳးလဲ။ ဒီ ေစတနာေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕ နားမလည္ၾကဘူး၊ ကြကိုယ္ နားမလည္လဲ ေအးေအး မေနၾကဘူး၊ ဖြဘုတ္ေပၚ တက္ဖြၾကေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားေတြပါဗ်ာ . . .

224th Day

The very first beautiful Tulips we have ever planted in IUJ. These were sawen on the Autumnal Equinox Day of 2016 (Thursday, September 22) in the backyard of the professors' residence. They were sleeping for about seven month under the heavy snow, and bloom in the colorful spring.
Welcome to the isolated university in the jungle . . .

သံုးခါေတာင္ ရွိသြားပါပေကာ

သံုးခါ
သံုးခါေတာင္ ရွိသြားပါပေကာ
.
. . . ၀ါသြားလိုက္၊ ေၾကြက်ၿပီး အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ထံုးအိုးႀကီး ေမွာက္က်သလို ျမင္ျမင္ကရာ ေဖြးေဖြးျဖစ္က်န္ခဲ့လိုက္၊ တစ္ခါ ပန္းေတြေရာင္စံုပြင့္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ စိမ္းစိမ္းျမျမ ျဖစ္လာလိုက္။ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ေ၀ေ၀ဆာဆာ လွေနေသးေသာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြလည္း အပြင့္ေတြကုန္လို႕ အရြက္စိမ္းေတြေတာင္ ေ၀ေနေခ်ၿပီ . . .
.
. . . အနတၱသေဘာအရ ကိုယ္ကိုယ္ကို အစိုးမရတဲ့အခါ ငယ္ငယ္က ပိန္လေညာင္ေလး ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္ခ်င္တာေတာင္ မျဖစ္ခဲ့တာ အခုက်ျပန္ေတာ့ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးမျဖစ္ေအာင္ တားဆီးဟန္႕တားေနတဲ့ၾကားက တျဖည္းျဖည္းဆိုသလို . . .
.
. . . ပထမဆံုး တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ သံုးႏွစ္တိတိ ၾကာခဲ့သည္၊ အခုက်မွ ျပန္လြမ္းရေပမယ့္ ဟိုစဥ္တုန္းကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႕ေတာင္ အခြင့္မရခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္။ ေနာက္တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ သံုးႏွစ္တစ္ျဖတ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ျဖတ္၊ စုစုေပါင္း ေလးႏွစ္တိတိ။ ဒီတကၠသိုလ္မွာေတာ့ ငါးႏွစ္ေတာင္ၾကာအံုးေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီႏွဳန္းအတိုင္းသာဆို ေနာက္တကၠသိုလ္တစ္ခုသာ တက္ရဦးမယ္ဆိုရင္ ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ တက္ရမလားမသိ။ ေတာ္ပါၿပီ ေတာ္ပါၿပီေလ၊ အသက္ႀကီးမွ လက္ေပးသင္ဆိုသလို ပညာေတြမ်ား သင္လို႕ကို မကုန္နိုင္။ ငယ္တဲ့ရြယ္တဲ့သူေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္း လုပ္ေနရတဲ့အေျခအေနမွာ ဟိုးအရင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို လြမ္းမိသည္။ ကိုယ္လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူတို႕လို ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳခဲ့တာပဲ၊ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူအတြက္မွ ပူစရာပင္စရာရယ္လို႕ အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိခဲ့ဘဲ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ႏိုင္တာပဲ။ ခုေတာ့လည္း ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ၿပီ၊ အတြယ္အတာ အေႏွာင္အရစ္ေတြနဲ႕ ဘ၀ဟာ တစ္ခုခုကို စိုက္လိုက္မတ္တပ္ အာရံုစိုက္ဖို႕ အေျခအေနက နည္းလာခဲ့ၿပီ။
.
. . . စနစ္တက် အကြက္ခ် စီမံဖန္တီးထားေသာ ျပႆနာေတြနွင့္ နပမ္းလံုးေနရသည့္ စာသင္သားဘ၀ကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး ရွိလွေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ငါဘာလို႕ ဒီအသက္ဒီအရြယ္အထိ ဒီစာေတြ သင္ေနရေသးတာပါလိမ့္လို႕ အေတြးပြားမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ မဖတ္လို႕လည္းမျဖစ္ ဖတ္ေတာ့လည္း နားမလည္သည့္ စာေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရတိုင္း ဒီစာေတြ မတတ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲကြာဟု ရင္ထဲမွာ ငုပ္လွ်ိဳးေနတဲ့ ဂ်စ္ကန္ကန္စိတ္က ေခါင္းေထာင္ေထာင္လာတတ္ျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ခဏသာ။ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ ဖတ္ရမယ္ ဖတ္ရမယ္ မင္း ဖတ္ရမယ္။ ဒါ မင္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းပဲေလဟု ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ၿပီး စာေတြ ဆက္ဖတ္ေနရျပန္သည္။
.
. . . တစ္ခါတစ္ခါက်ျပန္ေတာ့လည္း လူက စာၾကည့္စားပြဲ ထိုင္ေနေပမင့္ စိတ္ေတြက လူကိုခြာၿပီး သြားခ်င္ရာသြားေနတတ္သည္။ ေလလြင့္ေနသည့္ စိတ္က တစ္ခါတစ္ခါ လူနားျပန္ေရာက္လာေသာ္လည္း လူထဲကို ျပန္မကပ္ေသးဘဲ လူကို လွည့္ပတ္အကဲခတ္ေနတတ္ျပန္ေသးသည္။ မင္း ဘာထုိင္လုပ္ေနတာလဲ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ လူနားမလည္တဲ့ စာေတြဖတ္မယ္။ ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရိုက္မယ္၊ လူမဖတ္ခ်င္တဲ့စာေတြ ေရးမယ္၊ ေဖ့ဘုတ္ေပၚတင္မယ္၊ ခ်ီးက်ဴးရင္ အေကာင္းေျပာခံရရင္ေပ်ာ္မယ္၊ စကားတင္းအဆိုခံရရင္ ေဒါသထြက္မယ္၊ အခြင့္ရတဲ့အခါ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္မယ္ပါးမယ္၊ ရယ္ေမာမယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ရန္ျဖစ္ၾကမယ္ ၿပီးရင္လည္း ျပန္ခ်စ္ၾကမယ္၊ ျမန္မာျပည္က ပန္းပြင့္ေလးတို႕ သားအမိကို ဖံုးဆက္မယ္၊ ေနေကာင္းလား ဘာစားလဲ ဘယ္သြားလဲ ေမးမယ္၊ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့အခါလည္း ေတာင္စဥ္ေရမရေတြေျပာၿပီး ရယ္ၾကေမာၾကမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အေမ့ဆီဖုန္းဆက္မယ္၊ အေမေျပာတာေတြကို နားေထာင္မယ္ အလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာမယ္၊ ရြာကအေၾကာင္းေတြ အေမ့ကို ေမးမယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ပဲ မနက္ေနႀကီးျမင့္မွ အိပ္ယာထ၊ ခ်က္ျပဳတ္စား၊ ခ်က္ရမွာ ပ်င္းရင္ သူမ်ားေတြဆီကပ္စား၊ ဆိုင္မွာသြားစား၊ အျပင္သြားစားတဲ့အခါလည္း စားၾက၊ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲကိုလာ၊ ဒီတစ္ပတ္ဘယ္ဟာၿပီးေအာင္ ဖတ္ရမွာလည္းၾကည့္၊ နားလည္လည္ မလည္လည္ အခ်ိန္ဇယားခ်ထားတဲ့အတိုင္း ၿပီးေအာင္ဖတ္၊ မၿပီးေတာ့လည္း ေက်ာ္ခြဖတ္၊ ညေန ေနေလးခ်ိဳရင္ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း ေက်ာင္းတစ္ပတ္ေလာက္ ပတ္ေျပး၊ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညစာစားၿပီး စာၾကည့္စားပြဲမွာ တစ္ခါထိုင္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းျပန္အိပ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္ရျပန္သည္။ ဘာေတြ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့လဲဆိုေတာ့လည္း မယ္မယ္ရရ ျပစရာက ဘာပါလိမ့္၊ ဖတ္ၿပီးခဲ့တဲ့ စာမ်က္နာ အေရအတြက္လား၊ ေခါင္းထဲက်န္ခဲ့တဲ့ စာေတြလား၊ အဲဒါကိုေရာ ဘယ္လိုမ်ား တိုင္းတာလို႕ရမွာပါလိမ့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျပးလိုက္တုန္းက ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့ ကယ္လိုရီေတြလား၊ ရိုက္ခဲ့မိတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြလား . . .
.
. . . ႀကိဳက္ေသာ္ရွိ ေပ်ာ္ေသာ္ရွိ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘ၀က ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းေနရအံုးမည္။ အသက္ေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ႀကီးလာမည္၊ မ်က္နာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြ တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ထင္လာမည္၊ မလိုခ်င္ပါဘူးဆိုတဲ့ အဆီေတြက အေရျပားေအာက္မွာ ပုန္းခိုစုေ၀းလာၾကမည္၊ နုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ့ တက္ၾကြမွဳေတြၾကားမွာ ျခားနားေပၚလြင္ေနတဲ့ အိုမင္းရင့္ေရာ္မွုေတြက တိုက္စားေနမည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တုန္းကလို တီတီတာတာ ရည္းစားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ အနားမွာ ရွိရင္ေတာ့ ျပန္လည္နုပ်ိဳေကာင္း နုပ်ိဳလာမည္ထင္သည္။ ဒီအေတြးစကိုသာ ျမန္မာျပည္က ပန္းပြင့္ေလးေမေမ ၾကားသြားရင္ေတာ့ ဆုေတာင္းေလဆုေတာင္းဟု မ်က္ေစာင္းေလးခဲၿပီးေျပာမွာဧကန္ . . .
.
၁ ေမ ၂၀၁၇