ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ စကားေျပာ သင္ခန္းစာတစ္ခု လုပ္ရပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာက ဒီလိုပါ။ ဒီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္က လူသိပ္မ်ားေနပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနသာထုိင္သာရွိေအာင္ လူေလွ်ာ့ရပါမယ္တဲ့။ လူသိပ္မ်ားတယ္ဆိုလို႔ အမ်ားႀကီးမမွတ္ပါနဲ႔။ ငါးေယာက္တည္းပါ။ အဲသည္ ငါးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကို မလြဲမေသြ ျပန္လႊတ္ေပးရပါမယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႔က တရားသူႀကီးအေနနဲ႕ ဘယ္သူ႔ကို လႊတ္ေပးသင့္တယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ေပးရမွာပါ။ ကိုယ္လႊတ္ေပးသင့္တယ္ထင္တဲ့ အက်ဥ္းသားအတြက္လည္း ဘာလို႔ လႊတ္ေပးသင့္တယ္ဆိုတာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ခိုင္ခိုင္လံုလံု ေလွ်ာက္လဲရမွာပါ။ အက်ဥ္းသား ငါးေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း အတန္အသင့္ ေဖာ္ျပေပးထားၿပီး အဲသည္ အခ်က္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ခန္းစာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မရွဳပ္ရွဳပ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္စီ တစ္ေယာက္စီဟာ လႊတ္ေပးသင့္တယ္ထင္ရေပမယ့္ ကန္႔ကြက္မယ္ဆိုလည္း ကန္႕ကြက္စရာအခ်က္ေလးေတြ ထည့္ေပးထားတာေပါ့။ အမွန္က စကားေျပာသင္ခန္းစာဆိုေတာ့ စကားမမ်ားမ်ားေအာင္ လုပ္ထားတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ကို ေထာက္ခံေဆြးေႏြးတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အက်ိဳးအေၾကာင္းျပၿပီး ပယ္ခ်လိုက္။ တစ္ေယာက္က အဆိုျပဳလိုက္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပယ္ခ်လိုက္နဲ႔။ သေဘာတူညီခ်က္ ရတယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး။ ကဲ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေဆြးေႏြးၿပီးသြားၿပီ။ တစ္ခန္းလံုးလည္း ဆူညံပြက္ေလာရိုက္လို႔။ ဆရာကေတာ့ သေဘာက်တာေပါ့။ သင္ခန္းစာကိုက စကားမမ်ားမ်ားေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ သင္ခန္းစာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ ဆရာက ႀကိဳက္ေလပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျငင္းအခံုမရွိ သေဘာတူသြားမွာကိုေတာင္စိုးရိမ္တဲ့ပံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲ။ ဒီအရည္မရ အဖတ္မရ စကားေျပာသင္ခန္းစာကို တကယ္ႀကီးလိုလုပ္ၿပီး ျငင္းၾကခုံၾက ေဆြးၾကေႏြးၾက စကားမ်ားၾက။ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြတန္းၾက။ ဒီလိုနဲ႕ သင္ခန္းစာက သံုးရက္ေတာင္ ၾကာသြားပါတယ္။ ဗိုလ္ေကာင္းတို႔မွာ ကိုယ္ေရြးထားတဲ့ အက်ဥ္းသားဘက္က ခုခံကာကြယ္ေျပာေနလိုက္ၾကတာ။ ပိုက္ဆံေတြ တစ္ေလွႀကီးရထားတဲ့ ေရွ႕ေနေတြလားက်လို႔။ သင္ခန္းစာၿပီးမွ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတဲ့ ေရွ႕ေနပါလားလို႔။ တကယ္လို႔သာ ငါ့အက်ဥ္းသားကို ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ညာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေပး။ သူ႕ဟာသူ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းလို႔ အက်ဥ္းက်ေနတာကိုပဲ ဖိႏွိပ္ခံရသေယာင္ေယာင္ေတြ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးတတ္ရင္ ဗိုလ္ေကာင္းေရြးထားတဲ့ အက်ဥ္းသားက ေနရင္းထိုင္ရင္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား စာရင္းထဲဝင္သြားၿပီး လြတ္ေစသတည္းျဖစ္သြားမွာကို ေစာစာက မေတြးမိဘဲ စာအုပ္ႀကီးထဲကအတိုင္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားၿပီး ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနခဲ့မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္း။ (26-2-2013)
No comments:
Post a Comment