Autumn of IUJ Nature Forest
Bright Sun on IUJ Nature Forest
White among Green
Sunset Over Sakura Lane
Winter is Coming Up
The Sun is Peeping Through 
Autumn Leaves in Sakura Lane
IUJ Dorms Under the Bule Sky
Thursday, 22 January 2015
Sunday, 18 January 2015
ဗမာ့သူရဲေကာင္း
ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ကေလးေတြ မသိၾကေတာ့ဘူးဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ ၀မ္းနည္းၾကရတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႕ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ကို ကေလးမ်ားေန႕လို႕ သတ္မွတ္ၿပီး ကေလးေတြကို ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ရာဇ၀င္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းမ်ားအေၾကာင္း လက္ဆင့္ကမ္း အနာဂတ္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကတဲ့ အခမ္းအနားမ်ိဳး အခုခ်ိန္ထိ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးခဲ့။
အခုက်ျပန္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေနရာတကာကို ေရာက္ေနပါေပါ့လား။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မပါရင္ ပြဲမစည္တဲ့ ေခတ္ႀကီးမ်ားလားဗ်ာ
အခုက်ျပန္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေနရာတကာကို ေရာက္ေနပါေပါ့လား။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မပါရင္ ပြဲမစည္တဲ့ ေခတ္ႀကီးမ်ားလားဗ်ာ
Wednesday, 14 January 2015
ဘာေၾကာင့္ မိုမိုဗိုလ္ေကာင္းစံ ? ? ?
ေယာက်္ားႀကီး တန္မဲ့နဲ႕ ဒီလိုနာမည္မ်ိဳး ဘာလို႕ ေပးရသလဲဆိုတာ ရင္းႏွီးတဲ့ သူတစ္ခ်ိဳ႕က ေမးၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း မေမးေပမယ့္ သိခ်င္ၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေအာက္က ပံုျပင္သံုးပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရင္ ဒီေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို သိႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။
ပထမပံုျပင္က မိုမိုတာေရာ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ေက်းလက္႐ိုးရာ ပံုျပင္ေလးပါ။ မိုမိုတာေရာ ဆိုတာ ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေလးနာမည္ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ မိုမိုတာေရာေလးဟာ ဒုကၡေပးေနတဲ့ အိုနာဂါရွီမ (ဘီလူးကြ်န္း)က မိစာၦေကာင္ေတြကို သြားေရာက္ႏွိမ္နင္းဖို႕ မိဘေတြကို ခြင့္ပန္သတဲ့။ မိဘေတြလည္း မတတ္သာေတာ့ ခြင့္ျပဳလိုက္ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ မိစာၦာေကာင္ေတြကို ႏွိမ္နင္းဖို႕ သြားတဲ့ မိုမုိတာေရာ ဟာ လမ္းမွာ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႕ ရစ္ငွက္တစ္ေကာင္တို႕နဲ႕ ေတြ႕ၿပီး သူတို႕လည္း မိုမိုတာေရာနဲ႕ အတူတူ လိုက္လာၾကသတဲ့။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိုနာဂါရွီမကို ေရာက္ၿပီး ရြာသားေတြကို ဒုကၡေပးေနတဲ့ မိစာၦေကာင္ေတြကို ႏွိမ္နင္းလိုက္သတဲ့ကြယ္။ မိုမိုတာေရာကို ရွံဳးနိမ့္သြားတဲ့ မိစာၦေခါင္းေဆာင္က ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ လွည္းတစ္စီးတိုက္ ေပးလိုက္လို႕ အတူပါလာတဲ့ ေခြး ရစ္ နဲ႕ ေမ်ာက္တို႕က အတူဆြဲၿပီး ရြာကို ျပန္လာၾကသတဲ့။ သူရဲေကာင္းေလး မိုမိုတာေရာရဲ႕ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။
ဒုတိယပံုျပင္က မိုမိုတာေယာစံ ပံုျပင္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ျမန္မာျပည္ကေန ဂ်ပန္ျပည္ကို စစ္ပညာသင္ဖို႕ ေရာက္ေနတဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္ ရွိိပါသတဲ့။ တစ္ခါသားေတာ့ သူတို႕တက္ရတဲ့ စစ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ နပန္းသတ္ပြဲတစ္ခု က်င္းပပါသတဲ့။ က်င္းပတဲ့ပံုက ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ၾကမယ္ ႏိုင္တဲ့သူကိုု စင္ေအာက္ကလူက စိန္ေခၚၿပီး အဲသည္လူနဲ႕ ထပ္ၿပိဳင္ေပါ့။ စည္းကမ္း အေသးစိတ္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဆိုၾကပါစို႕ ေနာက္ဆံုးမွာ အဲသည္ ျမန္မာစစ္သားေလးက အားလံုးကို အႏိုင္တိုက္ခုိက္ၿပီး ဗိုလ္စြဲသြားပါသတဲ့။ ဗိုလ္စြဲသြားတဲ့ ျမန္မာ စစ္သားေလးကို တစ္ျခား သင္တန္းသားေတြက သတၱိေကာင္းလို႕ ဆိုၿပီး မိုမိုတာေယာစံ လို႕ နာမည္ေပးလိုက္ၾကသတဲ့။ အဲသည္ ျမန္မာစစ္သားေလးဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာ မိုမိုတာေယာစံ ျဖစ္လာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ခင္ေမာင္ေသာင္း ေပါ့ကြယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ခင္ေမာင္ေသာင္းက ဘယ္သူလဲဆိုရင္ အခု အားကစား ဒု၀န္ႀကီး အၿငိမ္းစားဗိုလ္မွဴးႀကီး ေသာင္းထုိက္ရဲ႕ အေဖ ေပါ့ကြယ္။
တတိယပံုျပင္ကေတာ့ မိုမိုဗိုလ္ေကာင္းစံ ပံုျပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚက ေျပာျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြအၿပီး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အခါ ျမန္မာေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ် ###
Monday, 12 January 2015
Achieving Democracy
ၿပီးခဲ့တဲ့အတန္းတုန္းက တင္ရတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႕ ဆရာ့ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဆရာ မွတ္ခ်က္ေရးထားတဲ့ မူရင္းစာတမ္းကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာက Pogge ရဲ႕ World Poverty and Human Rights စာအုပ္ထဲက Achieving Democracy ဆိုတဲ့ အခန္းကို ေ၀ဖန္သံုးသပ္တဲ့ စာတမ္းျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းပညာရွင္ တင္ျပထားတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႕ ကိုက္ညီတာေတြရွိသလို မူရင္းပညာရွင္ ေရးသားတင္ျပရာမွာ အားနည္းခ်က္ရွိတဲ့ လစ္ဟာခ်က္ရွိတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအကူးအေျပာင္း အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ခ်ိန္ထိုးသံုးသပ္ ေရးသားခဲ့တာပါ။ ဆရာ့မွတ္ခ်က္က ပံုမွာ ပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သိပ္ေကာင္းတဲ့စာတမ္းတစ္ေစာင္ပဲ ဆိုတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေပးေလ့ရွိတဲ့ မွတ္ခ်က္လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ စာတမ္းမွာ ေရွ႕ေနာက္ မညီတာေလးေတြကိုလည္း ေထာက္ျပထားပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုး မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြတန္းတစ္ေလွ်ာက္ အတန္းထဲမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့မွတ္ခ်က္အရ ေထာက္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြကို ျပန္လည္မြမ္းမံၿပီးရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာမွာ တင္ထားေပးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္။
Introduction
In this small paper, I would like to express my arguments on the
topic of Achieving Democracy from the point of view of human rights and global
justice. My paper will be based on the subject matter of the chapter of Pogge’s
work on “Achieving Democracy”. I will try to access the argument of the author
and try to make my counterargument on his work.
There are some reasons of why I chose this topic for my paper. The most
significant reason is that “Myanmar”, my own country, is now in the democratic
transition process (Pogge called it fledgling democracy), and I took this
advantage to access my own country’s situation.
Myanmar Democracy
Transition
Myanmar former military regime and the current democratic transition should be
introduced in this place. After gaining independence from the British in 1948,
Myanmar practiced parliamentary democracy system for some years. In 1962,
military backed Myanmar Way to Socialism Party took the power and exercised one
party system. The political system at that time did not bring prosperity to the
country and the socialist regime was removed by the people uprising movement in
1988. Unsurprisingly, the military took the state power and the opposition was
not allowed to form government even after the free and fair election sponsored
by the military government in 1990. The military government invited the elected
representatives to draw a constitution for the country. Unfortunately, the
opposition group did not go on participating the National Convention for
drawing the constitution. The withdrawal of the opposition party, NLD (National
League for Democracy), created a chance for the military government to make the
constitution whatever they wanted.
In 2008, the constitution was promulgated by a referendum and the military
government held the election in 2010. Again, the military backed Union
Solidarity and Development Party (USDP) won the election and formed a
government. International community especially the west including the United
States, the European Union, the United Kingdom and some countries did not
recognize and
did not believe that the
constitution drawn by the military government would bring genuine democracy to
Myanmar.
Unexpectedly, the new civilian government in which most of the members are
ex-military officers could proceed a democratic transition. The new government
could do very well and attract the international awareness to recognize the
dramatic transformation. In spite of many challenges, the government is
believed to pass the democratic transition.
According to the experience we have passed, I would argue that democracy is not
just a political system. It cannot be assumed by merely changing the
authoritarian to democratic government. Democracy cannot be born overnight. It
takes time to be a rich or mature democracy. In the introduction part of
Pogge’s work, he just mentioned that what democracy is, and he failed to
mention that how democracy can be pursued. As I have said that democracy is not
just a political system, it is far beyond a political system. Democracy really
is exercising the political power in a clever way by the people. If the people
are not able to manipulate the power in their hand, democracy will produce a
negative result rather than positive outcome.
In Myanmar, people could enjoy democratic rights such as peaceful assembly and
demonstration. However, there are many shortcomings in exercising these rights.
People were very restricted to demonstrate their beliefs and their wills some
years ago, and now they are too free to express their beliefs. The parliament
has adopted a law for that purpose but people think that the law limited their
citizen basic rights. Some people do not want to go to the police station to
get permission for their demonstration even though the parliament has made
dramatic changes to liberalize the permission procedure. This is just an
example of how people need to practice democratic rights in a proper way.
We, Myanmar people, are now in a real world of what Pogge has imagined a
typical transition-to-democracy scenario. Pogge has raised some considerable
questions concerning with the establishment of the essential elements of
democratic government including civil and political rights and the rule of law,
and the former authoritarian rulers and their supporters. Pogge focused on the
legacy of an authoritarian past which was related to the elements what Pogge
called the enemies of democracy. He grouped those specific considerations under
three distinct headings.
The first set of consideration concerns the possible resistance or support
generated by particular policies we might pursue. If we try to punish abuses
that officers committed during the period of military rule, then it will create
a threat to the military and it might encourage the military to take control of
the state power again. On the other hand, if we leave the abuses unpunished,
the victims of the former regime will not satisfy with the situation. If the victims
are not pleased with the current policy, their opposition may endanger the new
democratic order. Pogge proposed two options between the prior regimes is
thoroughly destroyed and the prior military juntas have turned over power to
civilians and returned to the barracks. He failed to point out a third option
which is really happening in Myanmar. Myanmar story is similar to neither Nazi
Germany where the former regime was completely destroyed nor Latin America
where the military had handed over the power to the civilian and returned to
the barrack. Myanmar case can be labeled as a special case where the former
military regime has handed over the political power to the civilian, but the
civilian here means semi-civilian because the retired military officers could
take the important positions in the government as well as in the parliament.
Additionally, the constitution which was adopted by the former regime stated
that
“All policy guidelines, laws, rules, regulations, notifications and declarations
of the State Law and Order Restoration Council and the State Peace and
Development Council or actions, rights and responsibilities of the State Law
and order Restoration Council and the State Peace and Development Council shall
devolve the Republic of the Union of Myanmar. No proceeding shall be instituted
against the said Councils or any member thereof or any member of the
Government, in respect of any act done in the execution of their respective
duties.[1]
The above provision of the constitution clearly
stated a guarantee for the action of the former regime. On the other hand,
let’s look at the flick side. How about the victims of the former regime?
According to Pogge, we might face possible resistance from the victims of the
predecessor regime. However, Myanmar case could not be generalized to the
examples of South Africa or Latin America, because Myanmar people have an
unusual national character, forgiveness[2]. The religious teaching has taught that
we should forgive our enemies, and Myanmar people never claimed for the
punishment to the former regime. It does not mean that Myanmar people happily
forget every bad experience of the former regime. They know what was good and
what was bad for them as well as for the future of the country. However, they
never claim for revenge but just try to take lessons from bad experiences. It
could be concluded that in Myanmar case there is neither punishment to the
former regime nor resistance from the victims of the predecessor regime as
Pogge has imagined.
The second concern of Pogge is a future-oriented consideration. It could be
argued that if the former abuses are left unpunished, it would encourage the
next military coup. This concern is logical but in Myanmar case, the
constitution is specially designed to avoid future military coup. The
Commander-in-Chief of the Defense Services who is also the Supreme Commander of
the Union is allowed to nominate 25 percent of the members of parliament.
Moreover, the three ministers, defense minister, home affair minister and
border affairs minister are also nominated by the Commander-in-Chief. The
design of Myanmar constitution is not democratic very much, but unexpectedly,
Myanmar could make a dramatic reform with this constitution. All the leaders
including the President, the speakers of the parliaments, the
commander-in-chief have made a commitment that the role of the military in the
politics will be reduced gradually through constitution amendment.
I agree to the third set of Pogge consideration. He gave the example of South
Korea where the former military rulers were treated too harshly, and it would
make it harder to get other authoritarian rulers to step down. I also would
like to point out very recent current example of that scenario. In Egypt, the
former authoritarian had been treated harshly, and it affected the domestic
politics of Syria. The Syria president Basher al-Assad is now struggling to
maintain his power at any cost. Now the civil war breaks out in Syria but the
president will never step down because he understood very well that if he gives
up the power, he would be treated very harshly.
The next sub-topic Pogge discussed is reducing the expected rewards of coup
d’état. He pointed out the proposal of Tom Farer and Stanley Hoffmann. What
they have proposed is that a fledgling democratic government could preauthorize
to intervene in the event that it is overthrown by a predator. However Pogge
admitted that the proposal by Farer and Hoffmann is not likely to be widely
adopted because the rich democracy country like the United States’ military
intervention and foreign policy is not reliable since it has often supported,
historically, the enemies of democracy rather than its friends.
In Myanmar case, I would argue that the proposal of Farer and Hoffmann is
hardly acceptable. Historically, Myanmar was under British colony for over one
hundred years and under Japanese Imperialism for about three years. Even after
the independence, some remote area of Myanmar was occupied by the Kuomintang of
China with unofficial assistance of the United States in 1949, and Myanmar
Tatmadaw (Defense Services) had to sacrifice to kick them out. Myanmar had
experienced the bitterness of colonial status and foreign intervention. Similar
to Myanmar, some countries which were once the victims of colonialism will not
accept the proposal. Moreover, the United States, European Union and the other
western countries imposed economic and other sanctions on Myanmar. Their
intention was to force Myanmar military regime to give up power and to step
down. However, they came to know that the sanctions did not work well and that
kind of pressure was not proper for encouraging Myanmar democratization.
Therefore my conclusion is that preauthorization to intervene in the event that
it is overthrown by a predator is not a proper way to guarantee a country’s
democracy, or to reduce the expected reward of coup d’état.
Pogge proposed other ways of affecting the dispositions of foreign states in
ways that would reduce the rewards of an undemocratic takeover. One measure of
his proposal is a constitutional amendment requiring that debts incurred by
future unconstitutional governments must not be serviced at public expense.
I would argue that Pogge’s proposal has many weaknesses. The most obvious
weakness is that the predators can not only suspend but also repeal the whole
constitution, then who can guarantee that the previous constitution will be
resumed after the predators have stepped down. According to our Myanmar, and
Thailand experiences, the militaries of both countries declared the existing
constitution repealed, and those constitutions were never be resumed. The
military drew new constitutions and handed over the power to the new
established civilian governments which were founded by the new constitutions.
The other point Pogge failed to mention is that not all the countries in the
world value democracy and human rights. When the United States and some other
countries were heavily focusing on democracy and human rights norm, some
countries like China did not take care of that norm, and they took care only
their economic development. That is the main reason of why Myanmar military
regime lasted very long. While Myanmar was under the western group economic
sanctions, the neighboring giant China was very reliable economically as well
as politically.
Pogge’s another proposal is the creation of a standing Democracy panel under
the supervision of the United Nations. In his proposal, Pogge suggested that
the panel should monitor the democratic circumstances of that country. As I
have already pointed out, establishment of a Democracy panel is a kind of
foreign intervention, and it will be very hard to accept for those countries
which had colonial experiences.
Similarly, Pogge also suggested the founding of what he called “International
Democratic Loan Guarantee Fund” (Democracy Fund). This idea is very similar to
what he had proposed earlier in the chapter, and I will not repeat the same
argument.
The last thing he pointed out is the correlation between the so-called Dutch
Disease and authoritarianism. He proposed a constitutional amendment which is
expected to deter undemocratic seizure of the state power although he admitted
that his proposal was not really workable. I totally agree to this point. My
country, Myanmar, is rich of natural resources and that resources become an
obstacle to growth, because they foster insurgency, oppression and corruption.
Here I would like to mention a point I have discussed earlier. The United
States and the western group imposed sanctions on my country for many years,
and then Myanmar had unfortunately to rely on the neighboring giant China.
China did not take care of human rights and democracy, and China focused only
on exploitation of our natural resources. If the United States which is
believed to be more responsible to the economic activities did not impose
economic sanctions and the US government allowed its companies to invest in
Myanmar, in my opinion, Myanmar Dutch-Disease can be cured to some extent.
Therefore I would argue that imposing economic and other sanctions is not an
effective weapon to destroy an authoritarian regime, and it could produce
opposite result of the initial objectives of imposing sanctions.
The most important concept that Pogge pointed out is that “Democracy involves
the fulfillment not only of important rights, but also of important
responsibilities of citizens.” This argument is similar to what I have
discussed earlier in this paper, it said that democracy really is exercising
the political power in a clever way by the people. If the people are not able
to manipulate the power in their hand, democracy will produce a negative result
rather than positive outcome. If we focus just on our rights and ignore our
responsibilities, there will be democracy deficit in Pogge’s term.
Conclusion
In this small paper, I made my arguments based on the work of Pogge. Some of
his ideas are agreeable and some of his proposals have weaknesses. I tried to
point out the shortcomings of his arguments and I proposed my own arguments on
achieving democracy. In the developing countries like Myanmar, we are facing
many challenges as Pogge had suggested and we need to consider how we could
develop our democratic culture, and how we could deter the enemies of
democracy. This paper made me consider those important factors very critically
based on the real experience of my own country’s former authoritarian regime
and current democratic transition. My conclusion is that it would be very hard
to build a democratic society without active participation of the people.
Reference
Pogge, World
Poverty and Human Rights, pp. 52-70, 118-167; Follesdal and Pogge
(eds.), Real World Justice, pp.2-11.
Constitution Commission.
"Transitory Provisions." Constitution of the Republic of the
Union of Myanmar. Nay Pyi Taw: Ministry of Information, 2008. Print.
"Burma." Wikipedia.
Wikimedia Foundation, 14 Dec. 2014. Web. 14 Dec. 2014.
<http://en.wikipedia.org/wiki/Burma>.
[1] Constitution of the Republic of the Union
of Myanmar (2008)
[2] Unlike Korea and other victims of Japanese
Imperialism, Myanmar can forgive and forget the bitter treatment of the
Japanese brutal rulers in the colonial period between 1943 and 1945. No
one in Myanmar claims for the legal apology of the Japanese government for the
ill-treatment during the war.
Wednesday, 7 January 2015
စစ္အစိုးရ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕ မာရွယ္ေလာ
ဒီစကားလံုးေတြဟာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္ၾကတဲ့ စကားလံုးေတြျဖစ္သလို ၾကားအပ္ျမင္အပ္တဲ့ စကားလံုးေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီစကားလံုးေတြ အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အသိမွား အျမင္မွားမွာ စိုးလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ သိေအာင္ ေလ့လာၾကည့္ရင္း ကိုယ္ေလ့လာထားမိသမွ်ကိုမွတ္တမ္းလည္းတင္ စိတ္၀င္စားတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ေ၀မွ်ဖို႕အတြက္ ဒီေနရာမွာ တင္ျပလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာစုဟာ ပါရဂူက်မ္းတစ္ဆူ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမွု တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ အစိုးရကာလ ၁၉၈၈ ကေန ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ကာလအတြက္သာ ေလ့လာစူးစမ္းထားတဲ့ သာမာန္စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္အစိုးရ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႕မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ န၀တ ေၾကညာခ်က္ အမွတ္ ၁/၉၀ မွာ အပိုဒ္ ၁၉ မွာ " ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမွု တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕သည္ စစ္အစိုးရတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ မာရွယ္ေလာ ဥပေဒကို ကိုင္စြဲ က်င့္သံုးေနသည့္ အစိုးရျဖစ္သည္ " သည္လို႕ ေရးသားေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တပ္မေတာ္အစိုးရဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ ဖလွယ္သံုးစြဲလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
န၀တ၏ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ ၁/၉၀ အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၂ အထိ န၀တ အစိုးရက ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေၾကညာခ်က္ အမိန္႕ နဲ႕ မာရွယ္ေလာ အမိန္႕မ်ားမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲခဲ့တာ မေတြ႕ရပါဘူး။ မာရွယ္ေလာ (Martial Law) ဥပေဒ၊ မာရွယ္ေလာ(Martial Law) အာဏာ စသည္ျဖင့္သာ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ႏွစ္ဘာေရာၿပီး သံုးစြဲခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာရွယ္ေလာဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို အရင္ဆံုး ေစ့ငုၾကည့္မိပါတယ္။ Martial Law ဆိုတာကို Advanced Learners Dictionary မွာ A situation where the army of a country controls an area instead of the police during a time of trouble လို႕ ဖြင့္ဆိုထားတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်စြယ္စံုက်မ္းမွာေတာ့ temporary rule by military authorities of a designated area in time of emergency when the civil authorities are deemed unable to function. The legal effects of a declaration of martial law differ in various jurisdictions, but they generally involve a suspension of normal civil rights and the extension to the civilian population of summary military justice or of military law. Although temporary in theory, a state of martial law may in fact continue indefinitely. လို႕ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ အၿမဲကိုးကားၾကရတဲ့ ေမာင္၀ံသရဲ႕ ႏို္င္ငံေရး ေ၀ါဟာရ အဘိဓာန္ထဲမွာ အရပ္သား အစိုးရတစ္ရပ္သည္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအတြက္ အရပ္ဘက္ ဥပေဒမ်ားျဖင့္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာ အေရးေပၚ အေျခအေနႏွင့္ ၾကံဳရခ်ိန္တြင္ စစ္ဘက္တာ၀န္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ယာယီလႊဲအပ္ တာ၀န္ေပးျခင္းကို ဆိုသည္။ အစိုးရသည္ ေဒသတစ္ခုခ်င္းကို ေသာ္လည္းေကာင္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ေသာ္လည္းေကာင္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျခအေန ေၾကညာႏို္င္သည္။ မာရွယ္ေလာ ေၾကညာထားခ်ိန္တြင္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ရပ္ဆိုင္းထားေလ့ရွိသည္။ အေၾကာင္းမွာ အေျခခံဥပေဒက ေပးအပ္ထားေသာ ျပည္သူ႕အခြင့္အေရးမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မာရွယ္ေလာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ စစ္အစိုးရႏွင့္ မတူေခ်။ ယင္းသည္ အရပ္သားအစိုးရက ေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို စစ္ဘက္အႀကီးအကဲက ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္၍ တရား၀င္ျဖစ္မွု ရွိသည္။ လို႕ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႕မွာ န၀တကို ဖြဲ႕စည္းေၾကာင္း ေၾကညာၿပီးေတာ့ န၀တရဲ႕ အမိန္႕အမွတ္ ၂/၈၈ နဲ႕ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က မာရွယ္ေလာသေဘာ သက္ေရာက္တဲ့ အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ အဲသည္အမိန္႕မွာ အဓိက အခ်က္ ငါးခ်က္ ပါ၀င္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ည ၈ နာရီကေန မနက္ ေလးနာရီအထိ အျပင္မထြက္ရ၊ ဆူပူလွံဳ႕ေဆာ္လိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ငါးေယာက္ထက္ ပိုမစုရ၊ လူစုလူေ၀း စု႐ုံုးျခင္း မျပဳရ၊ လမ္းေပၚတြင္ တားဆီးပိတ္ဆို႕ ဆႏၵျပျခင္း မျပဳရ ဆိုတာနဲ႕ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ားကို ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႕တားျခင္း မျပဳရဆိုတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအမိန္႕ရဲ႕ ပထမဆံုး အခ်က္ျဖစ္တဲ့ ညမထြက္ရအမိန္႕ ညပိုင္း ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြကို ၁၉၈၈ ႏို္၀င္ဘာနဲ႕ ဒီဇင္ဘာလေတြမွာ တစ္ႀကိမ္စီ၊ ၁၉၉၀ ေအာက္တိုဘာလမွာ တစ္ႀကိမ္ တစ္နာရီစီ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးခဲ့ၿပီး ၁၉၉၂ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႕မွာေတာ့ ညမထြက္ရအမိန္႕ကို အၿပီး ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။
မာရွယ္ေလာဆိုတဲ့ အမည္နဲ႕ စစ္တိုင္းသံုးတိုင္းက စစ္တိုင္းမွဴးေတြကို မာရွယ္ေလာအာဏာ အပ္ႏွင္းတာကေတာ့ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လက်မွ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္အမိန္႕နဲ႕ ရန္ကုန္တိုင္း၊ အလယ္ပိုင္းတိုင္းနဲ႕ အေနာက္ေျမာက္တိုင္း စစ္တိုင္းမွဴးမ်ားအား သက္ဆိုင္ရာ စစ္တိုင္းနယ္ေျမအတြင္း က်င့္သံုးႏိုင္ရန္ စီမံခန္႕ခြဲေရးနဲ႕ တရားစီရင္ေရးဆိုင္ရာ မာရွယ္ေလာအာဏာကို အပ္ႏွင္းလုိက္သည္လို႕ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီအမိန္႕ထုတ္ျပန္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာဘဲ မာရွယ္ေလာကို က်င့္သံုးရမယ့္ နည္းလမ္းကို အမိန္႕ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္အမိန္႕မွာ ျပစ္မွဳ က်ဴးလြန္သူမ်ားကို တည္ဆဲဥပေဒအရ တရား႐ံုးျဖင့္ျဖစ္ေစ မိမိတို႕က ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ စစ္ခံု႐ံုးနဲ႕ျဖစ္ေစ စီရင္ႏိုင္တယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ န၀တ အစိုးရ နဲ႕ စစ္တိုင္းမွဴးတို႕က ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အမိန္႕ေတြကို အာဏာဖီဆန္တဲ့ အမွဳဆိုရင္ေတာ့ စစ္ခံု႐ံုးျဖင့္သာ ၾကားနာ စစ္ေဆးရမယ္လို႕ ကန္႕သတ္ေပးထားပါတယ္။ တကယ္လို႕ စစ္ခံု႐ံုးက ျပစ္မွဳထင္ရွား စီရင္ခဲ့ရင္လည္း ေသဒဏ္၊ တစ္သက္တစ္ကြ်န္းဒဏ္ အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ သံုးႏွစ္ သို႕မဟုတ္ ေငြဒဏ္ပူးတြဲ ျပစ္ဒဏ္ခ်ရမယ္လို႕ အမိန္႕ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္ မာရွယ္ေလာနဲ႕ အက်ံဳး၀င္တဲ့ စစ္တိုင္းသံုးတိုင္းပါ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၁၆၄ ၿမိဳ႕နယ္ ပါ၀င္ပါတယ္။ အဲသည္ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ သက္ေရာက္ေနတဲ့ မာရွယ္ေလာ အမိန္႕ေတြကိုလည္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၀ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပထမဆံုး ၁၉၈၉ ႏို၀င္ဘာလမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ ခ်င္းျပည္နယ္နဲ႕ မေကြးတိုင္းက ၿမိဳ႕နယ္ ရွစ္ၿမိဳ႕နယ္ကို စတင္ရုပ္သိမ္းၿပီး ၁၉၉၀ ေမလမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းက ၿမိဳ႕နယ္ေတြအပါအ၀င္ အားလံုးကို ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မာရွယ္ေလာအမိန္႕ အက်ံဳး၀င္တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားအတြင္း မာရွယ္ေလာအမိန္႕ အတည္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို စစ္ခံု႐ံုးနဲ႕ စစ္ေဆးစီရင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဆက္လက္ ေလ့လာရမယ့္အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ န၀တအစိုးရလက္ထက္မွာ စစ္တိုင္းမွဴးမ်ားကို မာရွယ္ေလာအာဏာ အပ္ႏွင္းခဲ့တာဟာ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လကေန ၁၉၉၀ ေမလအထိ စုစုေပါင္း ဆယ့္တစ္လသာ ၾကာျမင့္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တပ္မေတာ္ အစိုးရ တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း မာရွယ္ေလာ က်င့္သံုးဖို႕ အက်ံုး၀င္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၁၆၄ ၿမိဳ႕နယ္ရွိခဲ့ၿပီး မာရွယ္ေလာ အာဏာတည္တဲ့ကာလ ဆယ့္တစ္လ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ကိုယ့္ဘာသာ သိခ်င္လို႕ န၀တလက္ထက္က ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြ အမိန္႕ေတြ မာရွယ္ေလာေတြကို ဖတ္ရွဳၿပီး မွတ္စုေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြ်တ္ေခ်ာ္တိမ္းပါး အမွတ္မွားေနတာမ်ားေတြ႕လို႕ တည့္မတ္ျပဳျပင္ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခံယူရန္ အသင့္ျဖစ္ပါေၾကာင္း
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်
Sunday, 4 January 2015
လဲရင္ျပန္ထ
ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး စိတ္ထဲမွာဆိုလိုက္ ပါးစပ္က အသံထြက္ၿပီးဆိုလိုက္နဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ အားေပးၿပီး စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ခဲ့ရတဲ့ စကားလံုးကေတာ့ လဲရင္ျပန္ထ ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ ဘ၀ဆိုတာ တစ္သမတ္တည္း ဆက္တိုက္ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေနတတ္တဲ့အမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လဲက်လိုက္ ျပန္ထလိုက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ ႐ုန္းကန္ခ်ီတက္ေနရတာကို အစြဲျပဳၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘိုးေဘးမ်ားက လဲရင္ျပန္ထ ဒါဘ၀ပဲ ဆိုၿပီး ဆို႐ိုးျပဳခဲ့ၾကတာပါ။ ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ လဲၿပိဳလိုက္ ျပန္ထလိုက္ ဆက္ၿပီး ခ်ီတက္လိုက္ လုပ္ေနခဲ့ရေပမယ့္ ဒီေန႕ေလာက္ ဒီစကားပံုနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အႀကိမ္မ်ားစြာ အားေပးမာန္တင္းခဲ့ဖူးတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
ဒီေန႕ အခက္အခဲေတြကိုသာ လက္ေျမွာက္အ႐ွံဳးေပးလိုက္ရင္ နဂိုကတည္းက အားကစားမွာ အားနည္းခဲ့တယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ခဲ့တာ ေသခ်ာသြားမွာစိုးလို႕လည္း ဒီေလာက္ႀကီး အားမာန္ေတြတင္းၿပီး ဇြဲရွိရွိနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးေလးတန္းအရြယ္ စက္ဘီးစီးသင္တုန္းကလည္း အခုလိုပဲ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္ၿပီးမွ တတ္ခဲ့တာကို ျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး ဒီလိုမွ အနာမခံရင္ ငါေတာ့ ဒီအားကစားကို တတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ အပင္ပန္းခံျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တီဗီမွာ လာလာေနတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာစီးအားကစားျပိဳင္ပြဲေတြကို ၾကည့္ဖူးေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ အားကစား ေနမွာဘဲဆိုၿပီး ေတြးမိခဲ့ေပမယ့္ ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ ခက္လိမ့္မယ္မွန္း မထင္ခဲ့မိပါဘူး။ တကယ္ ကိုယ္တိုင္စီးေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့မွ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခက္သလဲ ဆိုတာ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ခက္မွန္းသိတာပါ။ တကယ္ကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ပါပဲ။ စကီ၀တ္စံုစ၀တ္တာနဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စပါတယ္။ ဒီေန႕ ႏွင္းကလည္း တစ္ေနကုန္ က်ပါတယ္။ ၀တ္စံု၀တ္ေတာ့ အထဲကို ႏွင္း၀င္မွာ စိုးလို႕ တစ္ကိုယ္လံုး ထုပ္ပိုးလုနီးပါး ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္၀တ္ရပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ဖိနပ္ပါပဲ။ ဖိနပ္ထဲသာ ႏွင္း၀င္သြားရင္ ေျခေထာက္ေတြ ထံုက်င္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳရွိေတာ့ ဖိနပ္ကို ေသခ်ာ စီးရပါတယ္။ ၀တ္စံုကေတာ့ တစ္ေန႕က စတိုးဆိုင္တစ္ခုမွာ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ရလို႕ အဆင္ေျပပါတယ္။ ၀တ္စံုက ေလယာဥ္ေမာင္းတဲ့ ၀တ္စံုလိုပဲ။ အေပၚေအာက္ တစ္ဆက္တည္းကိုမွ အေပၚကေန ဂ်ာကင္အက်ီၤထပ္၀တ္ရတာပါ။ အေပၚေအာက္ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္လို႕လည္း လဲတဲ့အခါ ခါးၾကားထဲ ႏွင္း၀င္တဲ့ ျပသနာ ကင္းပါတယ္။ စီးရတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း သံဖိနပ္ႀကီးလိုပဲ အေလးႀကီးပါ။ အဲသည္ဖိနပ္စီးၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ကို အားစိုက္ၿပီး ကြတကြတ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဖိနပ္နဲ႕ ေအာက္က ႏွင္းေလွ်ာျပားနဲ႕က အံကိုက္ လုပ္ထားရပါတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာျပားေပၚက အံခလုတ္မွာ ဖိနပ္အံခလုတ္ကို ကြက္တိက်ေအာင္ နင္းလိုက္မွ ဂြပ္ကနဲ ျမည္ၿပီး ႏွင္းေလွ်ာျပားရယ္ ဖိနပ္ရယ္ လူရယ္ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္သြားတာပါ။ ႏွင္းေတြ ဗြက္ထေနတဲ့အထဲမွာ အဲသည္လို ေအာက္က အျပားႀကီးနဲ႕ ဖိနပ္ႀကီးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္လိုက္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႕အစ္ကိုႀကီး ကိုမ်ိဳးမင္းလွိဳင္က မေန႕ညက ႏွင္းေလွ်ာစီးသင္ခန္းစာ ေပးထားတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒါေတြ ေမ့သြားၿပီး တကယ္ခံရၿပီဆိုမွ ျပန္သတိရပါေတာ့တယ္။ သူမ်ားေတြက ေတာင္ေပၚကို ေကာင္းကင္ရထားစီးၿပီး တက္သြားလိုက္ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ ျပန္ဆင္းလာလိုက္နဲ႕ ဟုတ္ေနေပမယ့္ အခုမွ ႏွင္းေလွ်ာျပားေပၚတက္ဖူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေျမျပန္႕မွာပဲ အရင္အသားက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာလမ္း ဆင္ေျခေလွ်ာ ေအာက္နားေလးကို ႏွင္းေလွ်ာျပားႀကီး ထမ္းၿပီး တက္သြားလိုက္ ႏွင္းထဲမွာ ဖိနပ္ကို ကို႕ယို႕ကားယားစီးၿပီး နည္းနည္း ေလွ်ာခ်ၾကည့္လိုက္နဲ႕ တစ္မနက္လံုးေလ့က်င့္ရပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚမွာ မိနစ္ပိုင္း စကၠန္႕ပိုင္းေလး ျပဖို႕အေရးကို ရက္နဲ႕ လနဲ႕ခ်ီၿပီး ႐ိုက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ တစ္မိနစ္စာေလာက္ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာစီးရဖို႕အေရးကို ငါးမိနစ္ ေျခာက္မိနစ္ေလာက္ ဘုတ္ျပားႀကီးထမ္းၿပီး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တက္ရပါတယ္။ တကယ့္ႏွင္းေလွ်ာလမ္းႀကီးမွာ အဲလိုေတြ ကို႕ယို႕ကားယား လုပ္ေနတာကို ကြင္းတာ၀န္ရွိသူေတြကပဲ မ်က္စိေနာက္သလား စီးတဲ့သူေတြကပဲ သြားသတင္းပို႕သလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ေတာ္ေနၾကာေတာ့ ကြင္းတာ၀န္ရွိသူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး လြတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႕စီးဖို႕ ေနရာေလး စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အတုယူစရာေကာင္းတာတစ္ခုက ကြင္းမွာ ေကာင္းကင္ရထားမစီးဘဲ အခမဲ့ စီးေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕က သူမ်ားေျပးလမ္းမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတာကို ဆူဆူပူပူ မလုပ္ပဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႕ ေသခ်ာလာေျပာျပၿပီး လြတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုကို စီစဥ္ေပးတာပါပဲ။ ဂ်ပန္ျပည္ရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက အတုယူစရာ ၀န္ေဆာင္မွုတစ္ခုပါပဲ။
အဲဒီေနရာမွာ ေလ့က်င့္လို႕ေတာ္ေတာ္ အားရၿပီ လူေတြလည္း ပင္ပန္းသြားၿပီဆိုေတာ့မွ ေန႕လည္စာ စားပါတယ္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ေပါ့ဗ်ာ အေဆာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ ျပင္ဆင္လာတာကို စားၿပီး ေရဗူးနဲ႕ ပါလာတဲ့ေရတို႕ ေကာ္ဖီတို႕ ေသာက္ၾကတာေပါ့။ ဆိုင္ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ေစ်းက မတရားႀကီးတယ္ဗ်။ (ကိုယ္ေတြအတြက္ ေစ်းႀကီးတာကို ေျပာတာပါ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ဟာနဲ႕သူတို႕ ပံုမွန္ေစ်းပါပဲ)
ေန႕လည္စာစားၿပီးေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းက တကယ္ႀကီး စေတာ့တာ။ ပထမဆံုး ေကာင္းကင္ရထားလက္မွတ္ သြား၀ယ္တယ္။ တစ္ေခါက္ကို ယန္းႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္တဲ့။ စီးခ်င္သေလာက္စီး လက္မွတ္ကေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ေပသီးေခါက္ၾကည့္တယ္။ ပုတ္ျပတ္စီး လက္မွတ္၀ယ္ရင္ အနည္းဆံုး ဆယ္ေခါက္စီးႏိုင္မွ တန္မယ္။ ဆယ္ေခါက္စီးႏိုင္ဖို႕ေတာ့ မေသခ်ာလွဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ေလးေခါက္စာ ယန္းတစ္ေထာင္ဖိုး ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဟန္နဲ႕ပန္နဲ႕ေပါ့ဗ်။ ငါလည္း တကယ္ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပီေပါ့။ ေကာင္းကင္ရထား စီးတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္ဘယ္သူ႕ကို ျပရမွာလည္းေပါ့။ လက္မွတ္ျပရမယ့္သူ မရွိဘူးဗ်။ ၀င္ေပါက္ေဘးမွာ ခိုအိမ္ေလးတစ္ခု လုပ္ထားၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ထည့္ခဲ့ရံုပဲ။ ဘယ္သူမွလဲ လက္မွတ္မစစ္ဘူး။ My Honour is My Life ဆိုတဲ့ စစ္တကၠသိုလ္ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကို ေျပးၿပီး သတိရလိုက္မိတယ္။
ေကာင္းကင္ရထားဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ထိုင္ခံုပါ။ ထိုင္ခံုေလးေတြ တန္းစီခ်ိတ္ထားတဲ့ ႀကိဳးက အေပၚေအာက္ လည္ေနတာကို တက္ထိုင္ၿပီး လိုက္သြား အေပၚေရာက္ရင္ ဆင္းေပါ့။ ႏွင္းေလွ်ာစီးတဲ့ သူေတြက ေကာင္းကင္ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ရင္ ခုနေျပာတဲ့ ႏွင္းေလွ်ာျပားႀကီးကို မခြ်တ္ၾကဘူးဗ်။ အေပၚကေန ေလွ်ာဆင္းလာတယ္။ ေကာင္းကင္ရထားဂိတ္ကို တန္း၀င္သြားတယ္ ထိုင္ခံုစီးၿပီး ျပန္တက္တယ္ေပါ့။ သူမ်ားေတြ ဘာလုပ္တာလဲ ၾကည့္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေကာင္းလဲ ဟန္တစ္လံုး ပန္တစ္လံုးနဲ႕ ေလွ်ာျပားႀကီးတပ္လ်က္သားနဲ႕ ထိုင္ခံုေပၚ ပါသြားတာေပါ့။ ေကာင္းကင္ထိုင္ခံုက အတက္မွာ မခက္ဘူးဗ်။ တစ္ခံုၿပီးတစ္ခံု လာေနတဲ့ ေရွ႕နားမွာ အသာ၀င္ရပ္ၿပီး ထိုင္ခံုက ဖင္ကို လာထိရင္ ထိုင္ခ်လိုက္ရံုပဲ။ ေကာင္းကင္ထိုင္ခံစီးၿပီး တက္သြားေတာ့ ႏွင္းေတြကလည္း က်ေန ႏွင္းေတြဖုန္းေနတဲ့ ေတာင္ေပၚအျမင့္မွာ ျမင္ရတဲ့ ရွုခင္းက ရင္သပ္ရွဳေမာေပါ့ဗ်ာ။ ကင္မရာေလးထုတ္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေပမယ့္ မလွဳပ္ရဲဘူးဗ်။ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနရတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ပံုေတြထဲ တီဗီေတြထဲမွာပဲ ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ထင္းရွဴးပင္ေတြေပၚကို ႏွင္းေတြဖံုးေနတာ ေတာင္တစ္ခုလံုး ႏွင္းေတြ ဖံုးေနတာ စတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ခံစားၿပီး အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလားေပါ့။ ၾကည္ႏူးေနတာ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကည္ႏူးစရာ အိပ္မက္က ဘယ္အခ်ိန္မွာ လန္႕ႏိုးသလဲ ဆိုေတာ့ အေပၚေရာက္ၿပီ ဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ႏွင္းေလွ်ာျပားႀကီးကလည္း ေျခေထာက္မွာ တပ္လ်က္။ ဒါႀကီးနဲ႕ ဘယ္လိုမ်ား ဆင္းရပါ့။ ထိုင္ခံုေတြ ဆိုတာကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ဆင္းဖို႕ ရပ္ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႕ဘာသာ ပံုမွန္အရွိန္နဲ႕ ေရြ႕ေနတာကိုး။ အဲသည္လိုနဲ႕ ႏွင္းေလွ်ာျပားႀကီးပဲ မရမက ခြ်တ္ရမလား ခုန္ပဲခ်ရမလား မဆင္းႏိုင္လို႕ ေတာင္ေအာက္ ျပန္ပါသြားရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ ရွက္စရာႀကီးဆိုၿပီး စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနတုန္း ဆင္းရမယ့္ေနရာကို ေရာက္လာေရာ။ ေရွ႕လူေတြကေတာ့ဗ်ာ ဆင္းသြားလိုက္တာ ေလွ်ာကနဲပဲ။ ဘယ္လိုဆင္းရရင္ ေကာင္းမလဲ ေတြးေနတုန္းရွိေသး ထိုင္ခံုက ဒုန္းဆို ရပ္သြားေရာ။ ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ငါ့ပံုစံၾကည့္ၿပီး မဆင္းတတ္ဘူးဆိုတာ သိလို႕ ရပ္ေပးတာဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ သူတို႕လိုပဲေပါ့ ခါးေလးညြတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ့။ ျမန္ျမန္သြားတဲ့ စက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့မွာတဲ့ ဆိုေတာ့မွ ကိုးယိုးကားယား ထိုင္ခံုလြတ္ေအာင္ ေလွ်ာထြက္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုိုနဲ႕ ေတာင္ထိပ္က ႏွင္းေလွ်ာစီးတာလႊြတ္ေနရာ ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့။ အမယ္ ဓာတ္ပံုေတြဘာေတြ ႐ိုက္လိုက္ေသးတာ။ ကဲ တကယ္စစီးေတာ့မယ္ ေလွ်ာခ်ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္မိေတာ့မွ ရင္ေတြဘာေတြေတာင္ ဖိုသြားတယ္။ ဘုရား ဘုရား အျမင့္ႀကီးပါလား။ မထိန္းႏိုင္လို႕မ်ား ေအာက္တစ္ခါတည္းေရာက္သြားရင္ အေကာင္းေတာ့ ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေဘးမွာကလည္း ေခ်ာက္ေတြနဲ႕။ ေခ်ာ္ခ်က္ၿပီး ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်လို႕ကေတာ့ ႏွင္းထဲကို တစ္ခါတည္း ျမဳပ္သြားမွာ။ ဦးေတဇလည္း လာကယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာႏွင္း ဇာတ္ကားထဲကလို လူမင္းတို႕လည္း လာရွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိၿပီး အားေတာင္ ေတာ္ေတာ္ငယ္သြားတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္လည္းမဟုတ္ မိသားစုအတြက္လည္း မဟုတ္။ ကိုယ့္ဘာသာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာင္ လာကျမင္းရသလား ဆိုၿပီး ေသသြားရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ သနားမွာမဟုတ္ဘူးလို႕လည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေအာင္ ေတြးျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။
ဟင္ . . . ဒီလိုေတြးေနလို႕ မၿပီးေသးပါဘူးေလ။ ဒီအထိ လာမိမွေတာ့ ဆင္းရေတာ့မွာပဲ။ ေကာင္းကင္ရထားကလဲ အတက္ပဲ စီးလို႕ ရတာ အဆင္း စီးလို႕ရတာမဟုတ္တဲ့အတူ ငါဟဲ့့ ဗိုလ္ေကာင္း ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္း သူမ်ားေတြ ဘယ္လို စီးေနၾကလဲ အရိပ္အျခည္ၾကည့္။ သူတို႕ကေတာ့ဗ်ာ ဆင္းသြားလိုက္တာ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ။ သူတို႕လို ဆင္းလို႕ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ေနစမ္းပါအံုး။ ဘယ္နားက ဆင္ေျခေလွ်ာ ေျပပါလိမ့္။ အား ေတြ႕ၿပီကြာ ကေလးတစ္သိုက္ နဲ႕ နည္းျပဆရာ။ မေယာင္မလည္နဲ႕ သူတို႕နားသြားရပ္တယ္။ ဆရာက ကေလးေတြကို ညႊန္ၾကားေျပာဆိုေနတာေတြ နားမလည္ေပမယ့္ ကေလးေတြ အမူအရာၾကည့္ၿပီး ကိုယ္လည္း လိုက္လုပ္ေပါ့။ အမယ္ ကေလးေတြသာဆိုတာ နည္းျပေနာက္က ေလွ်ာၿပီး လိုက္သြားတာမ်ား ရထားတြဲလား မွတ္ရတယ္ ေျဖာင့္လို႕ဗ်။ အေကြ႕အ၀ိုက္ေတြနဲ႕ စီးသြားတာလည္း ၾကည့္လို႕မွ ေကာင္းေသးတယ္။
ကဲ ဆင္းၿပီကြာ အေျပဆံုးလို႕ ထင္တဲ့ေနရာကေန ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ အစကေတာ့ ဟုတ္မလိုလိုနဲ႕ အရွိန္ကမထိန္းႏိုင္ ဆက္သြားရင္ ေအာက္ထိ တစ္ခါတည္း ေရာက္သြားမယ့္ကိန္းျမင္ေနလို႕ ေဘးကို လွဲခ်လိုက္တယ္။ အရွိန္နဲ႕ေတာင္ေစာင္းမွာ ေလွ်ာဆင္းေနရင္း ႏွင္းေလွ်ာျပားႀကီး တပ္ထားေတာ့ ပက္လက္လွဲမရ ေဘးတိုက္ပဲ လွဲခ်ရတာ။ ဒါေပမယ့္ အရွိန္နဲ႕ဆိုေတာ့ ႏွင္းထဲမွာ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ေပါ့။ ေျခေထာက္ေတြဆိုတာ လိမ္ခ်ိဳးေနသလုိပဲ။ အဲသည္မွာ လဲရင္ျပန္ထ ဆိုတာ ပထမဆံုး ပါးစပ္ကဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးျဖစ္တာပဲ။ ရိုးရိုးေျမျပန္႕မွာ လဲက်ရင္ ျပန္ထရတာ အပန္းမႀကီးလွေပမယ့္ ေတာင္ေစာင္းမွာလည္း ျဖစ္ျပန္ ေျခေထာက္က ေလွ်ာျပားႀကီးကလည္း တပ္ထားျပန္ဆိုေတာ့ ႏွင္းထဲမွာ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးျဖစ္ေနတာကေန ျပန္ထဖို႕ ေနေနသာသာ လိမ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ကို ျပန္တည့္ရတာကိုက ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ ကိစၥ။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ေက်ာ္သြားလိုက္ ေဘးကျဖတ္သြားလိုက္နဲ႕။ ဒီလိုလဲက်တယ္ဆိုတာကလည္း သူတို႕အတြက္ ဆန္းပံုမရဘူး။ ကိုယ့္မွာသာ မဟာဒုကၡ တြင္းဆံုးက်ေနတာ။ သူတို႕လည္း ငါခုျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ဒီလိုစီးႏိုင္ၾကတာပဲေလဆိုၿပီး အားတင္းရတယ္။
ဒါေပမယ့္ဗ် တစ္ခါလဲတယ္ ျပန္ထတယ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လဲတယ္ ျပန္ထတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လဲတယ္ ျပန္ထတယ္။ ေအာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေတာင္ေျခေရာက္ဖို႕ အေ၀းႀကီး လိုေသးတယ္။ ဘယ္ဘက္ဒူးကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို နားေနၿပီး ဒူးမ်ား လည္သြားသလား။ ငါ ေအာက္ကို ေရာက္မွ ေရာက္ပါ့မလား။ ဒီလိုနည္းနဲ႕ မဆင္းရင္လည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ ဆင္းစရာနည္းလမ္းမရွိ။ ဘယ္သူမွလည္း လာထမ္းေခၚႏိုင္မွာမဟုတ္။ ဘုရားဘုရား လက္မွတ္ေလးေစာင္၀ယ္ထားမိတာ မ်ားမ်ားသြားၿပီလား။ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကိုယ္လိုလူေတြ တဖုန္းဖုန္းလဲေနတာေတြ႕ေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡမွ မဟုတ္တာဆိုၿပီး ျပန္အားတက္ျပန္ေရာ။ ကဲ လဲရင္ျပန္ထကြာဆိုၿပီး ထျပန္ေရာ။ ေလွ်ာဆင္းျပန္ေရာ အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႕ ေလွ်ာလမ္းေဘးစပ္က ႏွင္းဗြက္ထုထဲမွာ တိုး၀င္ၿပီး ရပ္ရ လွဲခ်ရျပန္ေရာ။ ႏွင္းထဲတိုးမိၿပီဆို ခုနေျပာတဲ့ ေလွ်ာျပားႀကီးနဲ႕ ျပန္ထြက္ရခက္။ ကိုယ္ကို ျပန္တည့္ဖို႕ခက္ ေျခေထာက္ျပန္ႏုတ္ဖို႕ခက္နဲ႕။ လဲရင္ျပန္ထ လဲရင္ျပန္ထ လဲရင္ျပန္ထ ဆို သံုးၾကိမ္သံုးခါ ရြတ္ဆိုၿပီး ကုန္းရုန္း ထရျပန္ေရာ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆို ႏွင္းထဲက ဘယ္လိုမွ ျပန္မထႏို္င္ေတာ့လို႕ ဖိနပ္နဲ႕ ေလွ်ာျပား ဆက္ထားတဲ့ ခလုတ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖဳတ္။ ျပန္ထ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္တပ္ ဆက္ဆင္း။ ထပ္လဲ။ အားတင္း။ ျပန္ထ။ ဒီလိုနဲ႕ ေအာက္ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လူက ေတာ္ေတာ္ ျပိဳင္းေနၿပီ။ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းေပါ့ဗ်ာ။ ေရကလဲ ငတ္လိုက္တာဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ နားတဲ့ေနရာ အမိုးအကာေအာက္ကိုသြား။ ေလွ်ာျပားႀကီးျဖဳတ္။ ထိုင္နား ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီအားကစားက ငါနဲ႕ ျဖစ္ပါ့မလား။ ဒီအားကစား မျဖစ္ဖူး ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္အားကစားမွလဲ မယ္မယ္ရရ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ မရွိ။ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ဒီတိုင္းျပည္ေရာက္မွ စၿပီး ကစားတဲ့သူေတြေတာင္ ျဖစ္ေသးတာ ငါဘာလို႕ မျဖစ္ရမွာလဲ။ အားကစားဆိုလို႕ ေမြးရာပါ တတ္လာခဲ့တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲ႕ ေျပးတာေလာက္ ရတာဆိုေတာ့။ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ရေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အခုမွ မလုပ္ရင္ ေနာင္တစ္သက္လံုး လုပ္ဖို႕အခြင့္အေရးဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့။ ကဲကြာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မယ္ကြာ အလြန္ဆံုးျဖစ္ ေျခေထာက္က်ိဳးရံုေပါ့။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ မလုပ္ခဲ့မိေလခ်င္းဆိုၿပီး ေနာင္တေတာ့ ရင္၀ယ္ပိုက္ မေနခ်င္ဘူး။ သြားမယ္ကြာ ဆက္စီးမယ္ဆိုၿပီး ခ်ီတက္ျပန္ေရာ။
ေလးေခါက္စီးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လူလည္း ေတာ္ေတာ္လွဲခ်တတ္ေနၿပီ။ အစကနဲ႕ စာရင္ေတာ့ သေဘာေလး မိလာၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေနလည္း၀င္သြားၿပီ။ ကစားကြင္းက ညရွစ္နာေက်ာ္ထိ စီးလို႕ ရေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ ျပန္ဖို႕ကလည္း ရွိေသးေတာ့။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ မတက္ခင္ နားေနတဲ့ ညီေလးတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ညီေလး ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနေနာ္ အနီရဲရဲ ပါ၀ါရိမ္းဂ်ား အနီေကာင္လိုပံုမ်ိဳးနဲ႕ ဒီတစ္ခါ ဆင္းလာရင္ ငါ့ကို ဗီဒီယိုေလး မွတ္တမ္းတင္ထားေပးစမ္းပါကြာဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ထပ္တက္ၿပီးမွ ျပန္ဆင္းလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေခါက္မွာ သိပ္မလဲ ေတာ့ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း လဲေသးတယ္ဗ်။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအားကစားနည္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို မၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ခဏခဏ သြားစီးမယ္လို႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ မတ္လလယ္ေလာက္ထိေတာ့ စီးလို႕ ရေသးတယ္ေျပာတာပဲ။
ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ေပးတဲ့ အစ္ကိုႀကီး ကိုမ်ိဳးမင္းလွိဳင္ နဲ႕ ကိုေအာင္မ်ိဳးထိုက္၊ ညီငယ္ နန္း၀င္း၊ စားစရာေတြ အလွ်ံအပယ္ျပင္ဆင္လာတဲ့ ညီမေလးေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ် ###
Friday, 2 January 2015
ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္ Daruma Doll
ငယ္ငယ္တုန္းက စာထဲမွာ ဖတ္ဖူး မွတ္သားထားဖူးတဲ့ ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးကို ဒီေန႕ ေတြ႕တာနဲ႕ ၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္လာလို႕ ဒီစာကို ေရးလိုက္တာပါ။
ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္ ေလးေတြဟာ ျမန္မာပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးေတြနဲ႕ သေဘာတရားခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ပစ္လိုက္တိုင္းေထာင္တဲ့ ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခုထူးျခားတာက ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးေတြမွာ မ်က္လံုးေနရာကို ဗလာထားၿပီး ေရာင္းၾကတာပါ။ ပစ္တိုင္းေထာင္ မ်က္လံုးေနရာကိုေတာ့ ၀ယ္သူက ကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲရပါတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို စတင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာနဲ႕ ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ကို ၀ယ္ၿပီး မ်က္လံုး တစ္ဖက္ကို ျဖည့္သြင္းလိုက္ပါသတဲ့။ လုပ္ငန္း စတင္ၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ က်န္တဲ့ မ်က္လံုးက ဘယ္ေတာ့ ျဖည့္သြင္းတာလဲ။ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ၿပီ ဆိုမွ က်န္တဲ့ မ်က္လံုးကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕အတူ ေအာင္ပြဲခံ ျဖည့္သြင္းပါသတဲ့။ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ပဲ ျဖည့္ရေသးတဲ့ ဒ႐ူးမားပစ္တိုင္းေထာင္ကို ျမင္တိုင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႕ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို အၿမဲ သတိရေနၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မ်က္ေျခမျပတ္ ႀကိဳးစားေနဖို႕ ေစ့ေဆာ္မွုတစ္ခု အေနနဲ႕ တြန္းအားျဖစ္ေစပါသတဲ့။
အဲသည္က်န္တဲ့ မ်က္လံုး တစ္ဖက္ ျဖည့္ႏိုင္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္မ်ား အခ်ိန္ယူၾကပါလိမ့္။ တစ္ပတ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ တစ္လျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ တစ္ႏွစ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဆယ္ႏွစ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ရည္မွန္းခ်က္ မေအာင္ျမင္မခ်င္း ပစ္တိုင္းေထာင္က မ်က္လံုး တစ္ဖက္လပ္ေနမွာကိုး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာၾကာ က်န္တဲ့ မ်က္လံုး တစ္ဖက္ ျဖည့္သြင္းႏိုင္ဖို႕အတြက္ အၿမဲတမ္း ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနရတာကိုက ဒ႐ူးမားပစ္တိုင္းေထာင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္ဘက္ အႏွစ္သာရ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒီလို မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ ေအာင္ျမင္ၾကတာ တကယ္ေတာ့ ဆန္းလွတယ္ မဆုိႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။
ဂ်ပန္ႏို္င္ငံက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာလည္း ဒရူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္ရုပ္က အေတာ္ကို ေနရာတက် အသံုးေတာ္ခံရပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္မွဳ စတင္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ဂ်ပန္ႏို္င္ငံေရးသမား အမတ္ေလာင္းမ်ားဟာ ဒ႐ူးမားပစ္တိုင္းေထာင္ကို မ်က္လံုးတစ္ဘက္ ဆြဲၿပီး ေအာင္စိတ္ေမြးၾကပါတယ္။ သူတို႕ ေအာင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတသေဘာလည္း ေဆာင္ပါတယ္။ တကယ္လို႕ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏိုင္သြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ က်န္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္ဘက္ကို ျဖည့္ဆြဲႏိုင္ၿပီေပါ့။ ေအာက္က ပံုကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၀င္ေရာက္အေရးခံမယ့္ အမတ္ေလာင္းတစ္ေယာက္က ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္မွဳ တရား၀င္ စတင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္မွာ မ်က္လံုးတစ္ဘက္ ေရးဆြဲေနတဲ့ပံု ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာျပရရင္ ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္ေလးေတြကို အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ေရာင္းၾကေပမယ့္ တကယ့္မူရင္းအေရာင္ကေတာ့ အနီေရာင္ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အနီေရာင္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ သကၤန္းေရာင္ကို အစြဲျပဳထားတာလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးရဲ႕ ရာဇ၀င္ကိုကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ေအဒီ ငါးရာစု ေျခာက္ရာစုေလာက္တုန္းက ဇန္ဗုဒၶဘာသာဂိုဏ္းခြဲ စတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္႐ိုးရာ ေရွာင္လင္ကြန္ဖူးေက်ာင္းတည္ေထာင္သူ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေဗာဓိဟာမ ကို အစြဲျပဳၿပီး တီထြင္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ေလးေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။
ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေလးေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေျပာျပစရာ တစ္ခုကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္သစ္ကူးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဒ႐ူးမား ပစ္တိုင္းေထာင္ေတြကို ၀ယ္ယူခဲ့ရာ ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ျပန္ပို႕ၿပီး မီး႐ွိဳ႕ၾကတဲ့ ဓေလ့တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒ႐ူးမား မီးရွိဳ႕ပြဲလို႕ ေခၚၾကပါတယ္။ မႏွစ္က ၀ယ္ထားတဲ့ ဒ႐ုးမားကို မီးရွိဳ႕ၿပီး ဒ႐ူးမား အသစ္၀ယ္ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ဒ႐ူးမားကို ၀ယ္ၿပီး မ်က္လံုးထည့္တာရယ္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ဒ႐ူးမား မီးရွိဳ႕တာရယ္ကို ဆက္စပ္စဥ္းစားၾကည့္လို႕ မရေပမယ့္ ဒီႏွစ္ခုစလံုးကေတာ့ တကယ္ကို ရွိေနတာပါ။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ စစ္ျပန္မဂၢဇင္း မွာ စာေရးဆရာ ေသာင္းထိုက္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲက အေၾကာင္းေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ ေရးမွတ္ထားခဲ့မိလိို႕ ဒီဗဟုသုတကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀ႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ် ###
Thursday, 1 January 2015
၂၀၁၄ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ထူးျခားခ်က္
. ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ကုန္ဆံုးဖို႕ မိနစ္ပိုင္းအလိုေလာက္မွာပဲ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး မင္းေအာင္လွိဳင္က ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု အေပါင္းခင္ဗ်ာ ဆိုၿပီး ႏွစ္သစ္ကူး ႏုတ္ခြန္းဆက္စကားကို တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ေဖ့ဘုတ္စာမ်က္ႏွာကေန ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။ အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ့ တပ္မေတာ္ေန႕ စစ္ေရးျပမွာေတာင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေျပာတဲ့ မိန္႕ခြန္းကို သတင္းသမား ဖတ္ျပတာပဲ နားေထာင္ခဲ့ဖူးရာကေန အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး မင္းေအာင္လွိဳင္ လက္ထက္မွာ တပ္မေတာ္ေန႕ စစ္ေရးျပေတြ စစ္ေက်ာင္းႀကီးေတြရဲ႕ သင္တန္းဆင္းဂုဏ္ျပဳ စစ္ေရးျပေတြမွာ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး မိန္႕ခြန္းေျပာတာကို တိုက္႐ိုက္ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ မိန္႕ခြန္းေတြဟာ တပ္မေတာ္သားေတြ သင္တန္းသားေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာၾကားတဲ့ စကားေတြျဖစ္ပါတယ္။
. ဒီကေန႕ေတာ့ျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူလူထုကို တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က တိုက္ရိုက္ႏုတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာၾကားလုိက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထုကို တိုက္႐ိုက္ရည္ညႊန္းေျပာတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
. တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းသလို တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးအတြက္လည္း ဆုေတာင္းေမတၱာမ်ား ပို႕သပါတယ္။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး က်န္းမာရႊင္လန္းစြာနဲ႕ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ျပည္သူလူထုအက်ိဳး တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအက်ိဳး ဆထက္ထမ္းပိုး ရြက္ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ။ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာလည္း ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲ စိန္ေခၚမွဳမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊား ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါေစ။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ မိသားစုလည္း ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
-------------------------------------------
တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္၏ ႏွစ္သစ္ကူး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကား
ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု အေပါင္းခင္ဗ်ာ-
တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ တပ္မေတာ္ကိုယ္စား တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား အားလုံးကို ၂၀၁၄ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ၂၀၁၅ ႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယမွာ “ ႏွလုံး စိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ” “မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ခေညာင္း ျပည့္စုံပါေစ”လို႔ ဦးစြာ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္သားမ်ားဟာ ျပည္သူၾကားမွ ေပါက္ဖြား လာသူမ်ားပီပီ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူကို အသက္ခႏၶာ အပ္ႏွင္းၿပီး အလုပ္အေကၽြး ျပဳလ်က္ ရွိပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္အတြင္း ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ အေနနဲ႔ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရရွိခဲ့ သလို စိန္ေခၚမႈမ်ားကိုလည္း ရင္ဆိုင္ ခဲ့ရပါတယ္။
ယေန႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မလႊဲမေသြ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ရွိေစေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ အေနျဖင့္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေရး စည္းလုံး ညီညႊတ္ေရးနဲ႔ ဖြြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ေရးဆိုတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အတူ ပူးေပါင္း ပါ၀င္လ်က္ရွိေၾကာင္း ေလးေလး နက္နက္ ေျပာၾကား လိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာင္ရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တည္ရွိမႈ၊ သမိုင္း အစဥ္အလာနဲ႔ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားရဲ႕ အေျခအေနအေပၚ မူတည္ၿပီး တတ္ႏိုင္ သမွ် အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိပါတယ္။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ ႏုိင္ငံသားအားလုံး ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ တပ္မေတာ္ အေနနဲ႔ အဆုိပါ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားကို တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတို႔ႏွင့္ ခိုင္ၿမဲစြာ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္သြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေလးနက္စြာ ေျပာၾကား လိုပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား အားလုံး ကမၻာသူ ကမၻာသား အားလုံး ႏွစ္သစ္မွာ လိုအင္ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ ပါေစေၾကာင္း ထပ္မံ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
New Years’ Message of Tatmadaw Commander-in-Chief
Esteemed Nationalities and Peoples of the Union,
As Chief of the Tatmadaw which comprises generations of the national races, and on behalf of the Tatmadaw, I am delighted to wish you happiness, peace of mind and prosperity at the auspicious transition from the year 2014 to 2015.
We, the Tatmadawmen, are born of the people, and with a noble spirit, we are sacrificing our body and soul to serve the country and the people. During a period of 2011 to 2014, the government of the Republic of the Union of Myanmar, achieved successes as well as faced challenges in the transition to a multi-party democratic system.
I would like to solemnly reaffirm the fact that the Tatmadaw has been concertedly participating with its stance of stability, solidarity and development so as to be steadfastly on the inevitable multi-party democratic path.
I am doing my upmost to build internal peace based on the existence of the State, historical traditions and the conditions of the national races.
There are tasks which all the citizens have to carry on in 2015. The Tatmadaw solemnly pledges to work hand in hand with the national races in implementing these tasks. May the wishes of all the peoples of the country and the whole world be fulfilled!
New Years’ Message of Tatmadaw Commander-in-Chief
Esteemed Nationalities and Peoples of the Union,
As Chief of the Tatmadaw which comprises generations of the national races, and on behalf of the Tatmadaw, I am delighted to wish you happiness, peace of mind and prosperity at the auspicious transition from the year 2014 to 2015.
We, the Tatmadawmen, are born of the people, and with a noble spirit, we are sacrificing our body and soul to serve the country and the people. During a period of 2011 to 2014, the government of the Republic of the Union of Myanmar, achieved successes as well as faced challenges in the transition to a multi-party democratic system.
I would like to solemnly reaffirm the fact that the Tatmadaw has been concertedly participating with its stance of stability, solidarity and development so as to be steadfastly on the inevitable multi-party democratic path.
I am doing my upmost to build internal peace based on the existence of the State, historical traditions and the conditions of the national races.
There are tasks which all the citizens have to carry on in 2015. The Tatmadaw solemnly pledges to work hand in hand with the national races in implementing these tasks. May the wishes of all the peoples of the country and the whole world be fulfilled!
--------------------------------------------------------------------------------
၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္ဆုမြန္ ေတာင္းဆုေျခြသံ
Subscribe to:
Posts (Atom)