. . . ကိုယ္ေတြတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းစာလုပ္ရင္း အင္တာနက္ကို စာရွာတဲ့ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ စရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး လူမွဳကြန္ယက္ဆိုတာ ကၽြဲကူးေရပါ ႀကံဳရတဲ့ ကိစၥ။ ကိုယ္သိဖို႕လိုတဲ့ ဗဟုသုတအတြက္ အင္တာနက္ကို ဘယ္လိုသံုးရမလဲ ဆိုတာရယ္၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ အားကိုးအားထားျဖစ္သလဲ ဆိုတာရယ္ သံုးေနရင္းနဲ႕ သိလာရတဲ့ အသိ။ လခေလး တစ္လ တစ္ေသာင္းေလာက္ရတဲ့ ေခတ္မွာ တစ္နာရီငါးရာတစ္ေထာင္ေပးရတဲ့ အင္တာနက္ကို တစ္ပတ္မွာမွ တစ္နာရီပဲ သံုးႏိုင္လို႕ အက်ိဳးရွိေအာင္ ႀကံဖန္သံုးခဲ့ရတာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က အဲသလို . . .
.
. . . အခု ဆင္းကတ္ တစ္ေထာင့္ငါးရာတန္မ်ိဳးဆက္ကေတာ့ ေဖ့ဘုတ္ကို အင္တာနက္ ထင္ေနၾကပံုပဲ။ ဘယ္လိုအရင္းအျမစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ အားကိုးအားထားျပဳနိုင္သလဲဆိုတာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ဖို႕ အသာထားလို႕ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဗဟုသုတေတြကို အင္တာနက္မွာ ရွာလို႕ရနိုင္တယ္ဆိုတာေတာင္ မသိၾကတာလား အေရးမလုပ္ၾကတာလား ကိုယ္လည္းေသခ်ာေတာ့မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႕က အင္တာနက္ကို အက်ိဳးရွိရွိ မသံုးၾကရံုတင္မက ကိုယ့္အတြက္လိုအပ္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကိုေတာင္ အင္တာနက္ကေန ဘယ္လို ရွာရမလဲဆိုတာ လ်စ္လ်ဴရွုထားၾကတယ္။ ကေလးေတြမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ ဘြဲ႕ရလူငယ္ေတြကိုယ္တိုင္ကို ဒီလိုျဖစ္ေနတာ . . .
.
. . . ေနာက္တစ္ခုက စာဖတ္ဖို႕ကိစၥ။ ကမာၻေပၚက ရွိသမွ် စာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ဖတ္ေနရမယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္တဲ့စာေလးေတာ့ ဖတ္ၾကေပါ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ပြဲတစ္ခုအေၾကာင္း ေရးစရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ေတြ႕တစ္ခုတည္းနဲ႕ ျပည့္မွ မျပည့္စံုပဲကို။ ပြဲအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ အားကိုးအားထားျပဳေလာက္တဲ့ စာမ်ိဳးရွာဖတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ႀကံဳေနရတာနဲ႕ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေရးမွ ပိုၿပီး သမာသမတ္က်တဲ့ စာေကာင္းစာသန္႕တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ စာေတြခ်ည္းမျပည့္စံုေပမယ့္ စာမဖတ္ဘဲနဲ႕လည္း ျပည့္စံုမွာမွ မဟုတ္ဘဲ . . .
.
. . . စာဖတ္ၾကကြာ၊ ေနရာတကာ လာလာမေမးၾကနဲ႕၊ မင္းတို႕လက္ထဲက စမတ္ဖုန္းက ေဖ့ဘုတ္သံုးဖို႕သက္သက္ တီထြင္ထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ဆင္းကတ္ကို တစ္ေထာင့္ငါးရာဖိုးေလာက္ပဲ သံုးတတ္ရင္ရင္ မင္းတို႕လည္း တစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ လူသားပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ — feeling စာဖတ္ၾကကြာ အေသးစိတ္ေတြ လာလာမေမးၾကနဲ႕
No comments:
Post a Comment