ရွစ္ေရာင္ျခယ္ဖရဲသီး

.
. . . ဂ်ိဳရွင္းအက္စုကိုဂ်န္ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပါ၀င္ေနတဲ့ မီနာမီအြန္နူမာ စီရင္စုကို ရွိယိုဇာ၀ါ၊ မူအီကာမာခ်ီ နဲ႕ အူရာစာ ၿမိဳ႕ေလးသံုးၿမိဳ႕နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ေလးလေလာက္ရွိတဲ့ ေဆာင္းရာသီထဲ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြနဲ႕ အၿမဲဖံုးလႊမ္းေနတတ္တာမို႕ ႏွင္းပြင့္တိုင္းျပည္လို႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဒီေဒသရဲ႕ အဓိက ထြက္ကုန္ေလးမ်ိဳးရွိတဲ့အနက္ ရွစ္ေရာင္ျခယ္ ဖရဲသီးကေတာ့ ေႏြရာသီ ၾသဂုတ္လမွာ လွိဳင္လွိဳင္ထြက္ပါတယ္ . . .
.
. . . ရွစ္ေရာင္ျခယ္ဖရဲသီးဆိုတာ အေရာင္ရွစ္ေရာင္ပါတဲ့ ဖရဲသီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ျမင့္ႀကီးေတြ၀န္းရံထားတဲ့ အလယ္က လယ္ယာေျမ လြင္ျပင္ႀကီးမွာ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြရာသီကေန ေႏြဦးပြင့္ေ၀ရာသီအထိ ပန္းေတြ အေရာင္ရွစ္မ်ိဳးပြင့္တာမို႕ အဲသည္ ရွစ္ေရာင္ျခယ္လြင္ျပင္ကို အစြဲျပဳၿပီး ဒီေနရာမွာ စိုက္တဲ့ ဖရဲသီးကို ရွစ္ေရာင္ျခယ္ ဖရဲသီးလို႕ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္လိုေတာ့ ယာအိရိုဆူအီကာ 八色スイカ လို႕ေခၚပါတယ္။ သၾကားဓာတ္မ်ားၿပီး ခ်ိဳလြန္းလွတာမို႕ ဂ်ပန္မွာေတာ့ ရွစ္ေရာင္ျခယ္ဖရဲသီးက နာမည္ႀကီးပါသတဲ့ . . .
.
. . . ကၽြန္ေတာ္တို႕တက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ လယ္ကြင္းေတြ ဖရဲသီးစိုက္ခင္းေတြ ၀န္းရံထားၿပီး စပါးအႏွံစထြက္တဲ့ ဇူလိုင္လေႏွာင္းပိုင္းနဲ႕ ၾသဂုတ္လမကုန္ခင္မွာ ဖရဲသီးေတြ လွိဳင္လွိဳင္ေပၚပါတယ္။ ဖရဲသီးေတြ လွိဳင္လွိဳင္ေပၚေပမယ့္ ေစ်းကေတာ့ မေသးပါဘူး။ ေစ်းမေသးဆို သူတို႕ဖရဲသီးေတြက အရည္အေသြးအလြန္ကို ထိန္းသိမ္းၾကတာကိုး။ ေဆာင္းကုန္လို႕ ႏွင္းေတြအရည္ေပ်ာ္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ေျမေတြျပင္ၿပီး ဖရဲပင္ စပ်ိဳးပါတယ္။ ပလတ္စတစ္အၾကည္သားနဲ႕ အုပ္ထားတဲ့ အပင္စိုက္အိမ္ရွည္ရွည္ေလးေတြထဲမွာ ငန္းအလိုက္ ေဘာင္နဲ႕စိုက္တာပါ။ အဲသည္ကမွ အပင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာ အသီးစသီးၿပီဆိုတာနဲ႕ အသီးေတြကို ခူးၿပီး ပစ္ပါေတာ့တယ္။ အပင္တစ္ပင္မွာ အလြန္လွပေရာင္းတန္း၀င္ေလာက္မယ့္ အသီးကိုပဲ ခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့အသီးေတြကို ခူးၿပီး ပစ္လိုက္တာပါ။ အသီးစသီးကတည္းက အဲသလို ခူးခူးၿပီး ပစ္ေနတာ အသီးေတြရင့္မွည့္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိလို႕ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုး ခ်န္ထားတဲ့အထဲ အသီးေတြ ရင့္မွည့္ၿပီး ေရာင္းတန္း၀င္ ခူးရတဲ့ အခ်ိန္ထိေအာင္ေတာင္မွ သူတို႕ရဲ႕ အသီးပယ္စနစ္က မၿပီးေသးပါဘူး။ အသီးခူးခ်ိန္မွာ အရည္အေသြးအေကာင္းဆံုး ဖရဲသီးေတြကိုပဲ ခူးယူသြားၿပီး သူတို႕ ေရာင္းတန္းမ၀င္ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဖရဲသီးေတြ အခင္းထဲမွာ ဒီအတိုင္းပဲ အပံုလုိက္နီးပါး က်န္ရစ္ပါတယ္
.
. . . ဖရဲသီးေပၚခ်ိန္မွာ ဖရဲသီးစားပြဲေတာ္လည္း လုပ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ကို ယန္းငါးရာေလာက္ေပးၿပီး ဖရဲသီးစားႏိုင္သေလာက္ စားခြင့္ရတဲ့ ပြဲေတာ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ကေတာ့ ဖရဲသီးအ၀စားဖို႕အတြက္ ယန္းငါးရာေပးရတဲ့ ပြဲေတာ္ သြားစရာ မလုိပါဘူး၊ သူတို႕ရဲ႕ ဖရဲသီး အရည္အေသြး ထိန္းသိမ္းတဲ့စနစ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဖရဲသီး အ၀စားၾကရပါတယ္။ ဖရဲသီးနုနု အရြယ္ သူတို႕ခူးပစ္လိုက္တဲ့ အသီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က သြားေကာက္ၿပီး ဖရဲသီးျပဳတ္လုပ္လုပ္ အစိမ္းလိုက္လုပ္လုပ္ ငါးပိရည္နဲ႕ တို႕စားပါတယ္။ အဲသည္ကေန နည္းနည္း ႀကီးလာေတာ့ ဖရဲသီးကို ဗူးသီးလုပ္ၿပီး မုန္႕ႏွစ္နဲ႕နယ္ ဗူးသီးေၾကာ္ (ဖရဲသီးေၾကာ္) လုပ္စားပါတယ္။ ေဟာ အခုလို ဖရဲသီး ခူးခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လည္း သူတို႕အခင္းထဲ ခ်န္ခဲ့တဲ့ ဖရဲသီးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ စားလို႕မကုန္တဲ့ ပေဒသာပင္ႀကီးကို ျဖစ္လို႕ပါ။ သူတို႕က စြန္႕ပစ္ထားတယ္ ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လူျမင္သူျမင္ သြားမေကာက္ရဲလို႕ ညေမွာင္တဲ့အခါမွ သြားေကာက္ၾကရပါတယ္။ အခုလို ညအခါ လသာသာ ေျခခင္းလက္ခင္း သာၿပီဆိုရင္ ဖရဲသီးေကာက္သြားၾကမယ္ေဟ့လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဖာ္စပ္ၿပီး ဖရဲသီးေတြ မနိုင္မနင္းသယ္၊ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ၿပီး အားရပါးရ စားၾကရပါတယ္၊ ဖရဲသီးစိုက္တဲ့အထဲ လုပ္အား တစ္စိုးတစ္စိမွ မပါဘဲနဲ႕ ဖရဲခင္းေဘးမွာေနၿပီး ဖရဲသီးကို အရြယ္သံုးပါး စိတ္ႀကိဳက္စားခြင့္ရတာ နည္းတဲ့ ကုသိုလ္ကံေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ ဖရဲသီးစိုက္ေတာင္သူမ်ား က်န္းမာရႊင္လန္းၿပီး စိုက္သမွ် အခင္းတိုင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အသီးေကာင္းမ်ားမ်ား ထြက္ပါေစဗ်ာ . . .
.
အဟြတ္ အဟြတ္ ဟြတ္ အဟြတ္
ဖရဲသီးစားရတာ ေခ်ာင္းေတြေတာင္ဆိုးတယ္
.
The screenshot facebook post credit to Jay Osama
@
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10213107418735206&set=a.10201076560291264.1073741826.1086112583&type=3&theater